Bókbindarinn - 01.04.1975, Blaðsíða 7

BÓKBINDARINN
7
í takinu, eða einn bursta í hverja
skál.
Þegar litirnir, sem til þessa eru sér-
staklega gerðir, hafa verið valdir, er
best að dreifa sterkustu litunum fyrst,
en það er rautt og gult. Blátt og grænt
og jafnvel brúnt eru veikir litir. Ef
rauður litur er látinn síðast, ber mest
á honum í munstrinu. Að lokum er
sápuvatni ýrt yfir litina, það dreifir
þeim. Ekki er sama hvernig sápa er
notuð. Barnasápu, sem er dauf sápa,
má nota.
Nú er það munstur, sem hver vill
nota, teiknað á löginn. Það er gert með
oddmjórri spýtu eða prjóni. Einnig má
draga grófan kamb, jafnbreiðan bakk-
anum, frá enda til enda.
Nú er allt tilbúið, og þá er hægt að
marmorera jafnstóran flöt og yfirborð
bakkans segir til um. Sé ætlunin að
marmorera snið á bókum eru endarn-
ir teknir fyrst Það þarf að halda fast
utan um bækurnar og hafa góðan
handstyrk. Gott er að hafa krossviðar-
spjöld, jafnstór bókunum, utan með
þeim, því pappi drekkur svo í sig
vökvann. Flöturinn má ekki koma
jafnt niður á lögin, því þá geta mynd-
ast loftbólur, sem valda hvítum skell-
um, sem ekki er hægt að laga. Horn-
um bókanna er því fyrst stungið nið-
ur og þeim síðan hallað fram, svo að
aðeins nemi við löginn. Síðan er spraut-
að köldu vatni á sniðin, skolast þá sor-
inn í burtu en hreint munstur kemur
í ljós. Ekki má rúnna bækurnar áður.
Best er að hafa ekki fleiri bækur en
svo, að munstrið endist á þær í sömu
umferð, til að fá allt eins.
Spjaldapappír marmoreraður eftir
Ólaf Tryggvason.
Ekki er hægt að fara nema einu
sinni ofan í sama munstur, en sama
löginn má nota aftur. Sorinn er strok-
inn af með þunnri sköfu, jafnbreiðri
bakkanum, frá enda til enda og útaf,
og á þá að vera hreinn lögurinn eftir.
Síðan er litunum ýrt yfir á ný og
munstrið teiknað. Þetta er hægt að
endurtaka, þangað til of lítið er eftir
í bakkanum. Þess vegna reynir mað-