Aðventfréttir - 01.01.1990, Blaðsíða 19

HVÍLDARDAGUR
Dœmisagan um
meyjarnar 10
hefur nokkuð
að segja
okkur um
viðbúnað okkar
fyrir
endurkomuna.
EFTIR ELLEN G. WHITE
Er ljósið okkar
fiöktandi?
Lestur þessi er kafli úr bók Elien G White, Christ's
Object Lessons (um dæmisögur Krists), blaðsíðu
405—421. Til að gera upplestur auðveldari hefur
löngum setningum í upprunalega verkinu verið skipt
niður í tvœr setningar eða fleiri. — Ritstjórar.
Kristur situr ásamt lærisveinum sínum á
Olíufjallinu. Sólin er sest á bak við fjöllin
og kvöldskuggarnir sveipa himininn.
Fyrir sjónum þeirra blasir íbúðarhús svo uppljóm-
að, að engu líkara er en stofna eigi þar til einhverr-
ar stórrar hátíðarstundar. Ljós berst út um glugga
og dyr, og hópur eftirvæntingarfulls fólks bíður
allt í kring. Það bendir til, að brúðarganga muni
brátt birtast.
Víða í Austurlöndum fara brúðkaup fram að
kvöldlagi. Brúðguminn gengur fram á móti brúði
sinni til að fara með hana heim til sín. Brúðhjónin
ganga svo í blysför að heiman frá föðurhúsum
brúðarinnar, þangað sem þau eiga að búa, þar sem
veisla er búin öllum boðsgestum. Það sem fyrir
augu Krists ber, er hópur manna, sem bíður brúð-
hjónanna til að slást í för með þeim . . .
Þar sem Kristur sat og horfði á hópinn, sem beið
brúðgumans, sagði hann lærisveinunum söguna
um meyjarnar tíu. Lífsreynsla þeirra átti að vera
dæmi um það, er söfnuður Guðs, sem uppi yrði
rétt fyrir endurkomu hans, mundi upplifa . . .
Tveir hópar
Þessir tveir hópar áhorfenda tákna tvo hópa
manna, sem segjast vera að bíða Drottins. Þeir eru
kallaðar meyjar af því að trú þeirra er hrein.
Lamparnir merkja orð Guðs. Sálmaskáldið segir:
„Þitt orð er lampi fóta minna og ljós á vegum mín-
um" (Sálm. 119,105). Olían er táknmynd af
Heilögum anda . . .
I dæmisögunni segir, að meyjarnar tíu hafi farið
til móts við brúðgumann. Allar höfðu þær lampa
svo og könnur undir olíu. Fyrst í stað mátti engan
mun greina á þeim. Eins verður það með söfnuð
Guðs, sem uppi verður rétt um þær mundir, er
Kristur kemur aftur. Allir hafa öðlast þekkingu á
Biblíunni. Allir hafa hlýtt á boðskapinn um að
koma Krists sé fyrir dyrum og vænta hans af trúar-
trausti. En það er líkt í dæmisögunni og nú. Bið-
tími hefst, það reynir á trúna, og þegar heyrist
hrópað: „Brúðgun.'nn kemur, farið til móts við
hann," eru margir óviðbúnir. Þeir hafa enga olíu
í könnum sínum sem fylgja lömpunum. Þá skortir
Heilagan anda.
An Anda Guðs hefur þekking á orði hans harla
lítið gildi. Skorti fræðikerfi sannleikans Anda
Guðs megnar það ekki að vekja sálina eða að helga
hjartað. Menn geta þekkt boð og fyrirheit Biblí-
unnar en lyndiseinkunnin breytist ekki nema
Andi Guðs sé með í verki. An upplýsingar Andans
munu menn ekki geta greint sannnleika frá villu
og munu þeir þá falla fyrir meistaralegum freist-
ingum Satans.
Ekki hræsnarar
Sá hópur manna, sem fávísu meyjarnar eiga að
tákna, eru ekki hræsnaran Þeir bera virðingu fyr-
ir sannleikanum, þeir hafa haldið sannleikanum
fram, þeir laðast að þeim, sem trúa sannleikanum,
en sjálfir hafa þeir ekki látið mótast af Anda Guðs.
Þeir hafa ekki fallið á klettinn, Jesú Krist, svo að
hið gamla eðli þeirra sundurmolaðist . . .
Andi Guðs verkar á mannshjartað samkvæmt
ósk og samþykki mannsins sjálfs og gefur honum
nýtt eðli. En hópur sá, sem fávísu meyjarnar
tákna, hefur látið sér nægja yfirborðskennt verk.
Þeir þekkja ekki Guð. Þeir hafa ekki rannsakað
grundvallareðli hans og ekki haldið uppi samfé-
lagi við hann. Þess vegna kunna þeir ekki að
treysta, hvernig megi líta til Jesú og fá lifað . . .
Þegar að kreppir, kemur lyndiseinkunnin í ljós.
Þá sést, hvaða mann við höfum að geyma. Þegar
hrópið kvað við um miðnætti: ,,Sjá, brúðguminn
kemur, farið til móts við hann", og sofandi meyj-
arnar vöknuðu af værum blundi, kom í ljós, hverj-
ar höfðu búið sig undir þennan viðburð. Þetta
kom báðum hópum að óvörum. En annar hópur-
inn var viðbúinn hinu óvænta en hinn reyndist
óviðbúinn.
Svo er einnig núna. Skyndilegt og óvænt áfall,
eitthvað sem fær mannssálina til að kynnast dauð-
anum náið, mun leiða í ljós, hvort um raunveru-
lega trú á fyrirheit Guðs er að ræða. Þá mun koma
í ljós, hvort mannssálin er borin uppi af náðinni.
Hin mikla lokaprófraun kemur við lok náðartím-
ans, þegar verður of seint að uppfylla þarfir
mannssálarinnar.
Meyjarnar tíu horfa á, við lok sögu þessarar
jarðar. Allar segjast þær vera kristnar. Allar hafa
hlotið köllun, nafn, lampa og allar segjast þær
vera að vinna fyrir Guð. Greinilega vænta þær all-
ar komu Krists. En fimm eru óviðbúnar. Fimm
munu fyllast undrun og kvíða og vera utan veislu-
salarins . . .
Ljósberar
í dæmisögunni höfðu hyggnu meyjarnar haft ol-
íu á könnum sínum ásamt lömpum sínum. Ljós
þeirra logaði skærum loga allan biðtímann um
kvöldið. Það jók á lýsinguna, sem var gerð brúð-
gumanum til heiðurs . . .
Á sama hátt eiga fylgjendur Krists að beina ljósi
sínu inn í myrkan heim. Fyrir tilstilli Heilags anda
Aöventfréttir 1. 1990
19