Aðventfréttir - 01.01.1990, Blaðsíða 24

Bara fyrir krakka
henni ekki lengur til hjálpar. Tárin
streymdu niður kinnar hennar og hún
þerraði þau með óhreinum höndunum.
Hún átti von á manni sínum heim bráð-
lega. Hún mátti til með að finna peninginn!
Hún hætti um stund og hugsaði.
Kannski hafði hann rúllað út í eitthvert
hornið. Hún byrjaði nú út við eina hlið
herbergisins og fór vandlega yfir allt í átt-
ina að miðju. Hún var orðin aum á hnján-
um, svo að hún breiddi pilsið undir þau
til að vernda þau gegn strábútunum og
steinnibbunum, sem voru á gólfinu og
voru þegar farnar að valda því að úr þeim
blæddi. Hún hóf að leita einu sinni enn,
hægt og vandlega. Hún hélt ljósinu ná-
lægt gólfinu og hallaði lampanum, svo að
ljósið félli á silfurpeninginn.
Hún fann fyrir honum með fingrunum
og sá hann með augunum, áður hún vissi
það í hjarta sér. ,,Títus!" kallaði hún. ,,Ég
er búin að finna hann!" Og þar með hljóp
litli drengurinn í fangið á mömmu sinni.
Rakel flýtti sér að hnýta peninginn í
hornið á vasaklút og þrýsti svo vasaklútn-
um djúpt niður í pilsvasann. Því næst
hljóp hún út og kallaði til nágranna sinna:
„Mirjam! Sara! Ég er búin að finna gift-
ingarpeninginn minn. Ég leitaði hans
klukkustundum saman og nú er ég búin
að finna hann!"
Höfuð birtust í dyragættunum og augu
kíktu út um glugga. Sara hætti að sópa og
Mirjam hvarf frá brauðbakstrinum og
þær hröðuðu sér út á stíginn þar sem Rak-
el stóð. „Gleðjist með mér," sagði Rakel
við þær. Rödd hennar dillaði af hlátri.
,,Ég er búin að finna týnda peninginn
minn."
Lexía: Dœmisagan sýnir Guð sem húsmóð-
ur, sem leitar að peningi. Peningurinn tákn-
ar einhvern mann, sem er á villigötum. Lát-
ið börnin gefa dæmi um fólk, sem týnt er (er
á villigötum) án þess að vita það. (Hugsan-
legt svar: fólk, sem aldrei hefur heyrt um
Jesú). Takið eftir því að íþessari sögu hœttir
Guð ekki leitinni, fyrr en hann er búinn að
finna það sem týnt er. Þá kallar hann á ná-
granna sína (hverja tákna nágrannarnir?)
til að samgleðjast sér.
Sérstakt verkefni: 1. Búið til ,,Biblíu-
lampa" með því að hella örlitlu af olíu í
bolla eða á undirskál. Setjið bómullarkveik
ofan í olíuna og kveikið svo á kveiknum.
Slökkvið síðan öll önnur Ijós. 2. Ung börn
hefðugaman afað lita ,,peninga"úrpappír,
klippa þá svo út, þrœða þá síðan upp á band
og bera þá svo eins og brúðirnar í Biblíunni
gerðu. Stundum voru peningarnir hafðir á
enninu. 3. Leikið söguna og látið börnin
skiptaH á hlutverkum.
Mánudagur
Góði
hirðirinn
Biblíutexti: Matt. 18,12—14; Lúk. 15,3—7;
Christ's Object Lessons (Dœmisögur Krists
— ekki til á íslensku), bls. 85—188
Dagurinn hjá hirðinum hafði bæði
verið langur og þreytandi en því get-
ur nú hirðir alltaf búist við. Hirðirinn
hafði vaknað árla morguns, strax og
fyrstu geislar sólarinnar tóku að birtast út
við sjónarrönd. Hann hafði hrist höfuðið,
nuddað stírurnar úr augunum, teygt úr
sér og staðið á fætur. Hann hafði heyrt
dauft kindajarmið, og hvernig sumar
gömlu ærnar jöpluðu og rumdu og stórir
og stæðilegir hrútar nöldruðu hásum
rómi.
Hann brosti með sjálfum sér og leit í
áttina til réttarinnar, þar sem 100 ullar-
prúðar kindur biðu þess að hann kæmi og
hleypti þeim út. Hann svaf í litlu skýli til
hliðar við rétttina og dálítið fyrir ofan
hana. Með því móti gat hann séð allar
kindurnar í einu. Það gat komið sér vel ef
vanda bæri að höndum og þær þörfnuð-
ust hjálpar hans.
Morgunninn hafði verið svalur, svo að
hann hafði sveipað yfirhöfninni þétt að
sér. Hann hafði kallað á sérstakan hátt,
sem kindurnar hans þekktu og vissu að
átti við þær. Hver fjárhirðir hafði sitt eig-
ið kall eða hljóðmerki, sem var ólíkt því-
sem aðrir hirðar notuðu. Hann hafði tek-
ið lokuna frá timburhurðinni og kallað á
kindurnar að fylgja sér.
Hirðirinn hafði gengið á undan kind-
unum. Hann hafði ekki rekið þær. Þær
höfðu fylgt hljóminum í röddinni hans.
Þær höfðu gengið langa leið. Um tíma
gengu þær eftir vegi milli akra, þar sem
kornið bylgjaðist. Féð hafði verið hlýðið
og gegnt boði hirðisins um að snerta ekki
kornið. Loks höfðu þau komið að græn-
um haga. Hirðirinn hafði stöðvað þær á
meðan hann gekk í flýti yfir hagann.
Vökulu augun hans höfðu séð jurt, sem
hefði reynst fénu skaðleg hefði einhver
kindin étið hana og hann hafði náð henni
upp með rótum. Loks hafði hann kallað á
féð og það hafi flýtt sér út á hagann.
Meðan það var á beit, hafði hirðirinn tek-
ið fram poka, sem í var hans eigin máltíð,
brauð og ostur. Eftir að hafa lokið snæð-
ingi hafði hann drukkið stóran sopa úr
flöskunni sem hann hafði meðferðis.
Nú var komið kvöld. Þetta hafði ekki
verið erfiður dagur. Engin villidýr höfðu
verið að angra féð. Kannski hafði þeim
fundist of heitt í veðri. Það hafði tekið
drjúga stund að ausa upp vatni til að fylla
drykkjarkerin og brynna fénu. Þegar á
allt var litið var féð fegið að koma aftur
heim í réttina. Eftir að hann yrði búinn að
koma fénu örugglega fyrir, hafði hann
hugsað sér að kveikja svolítið bál, útbúa
sér máltíð, leika um stund á reyrflautuna
sína og fara síðan að hátta.
Kindurnar höfðu gengið inn um lágar
dyrnar á réttinni ein eftir annarri. Hann
kallaði hverja með nafni og stansaði öðru
hvoru til að hella olíu í skrámu, sem ein-
hver kindin hafði fengið við að koma við
þyrnirunna eða til að klappa einhverri á
kollinn. Hann taldi kindurnar hverja á
eftir annarri um leið og þær gengu inn:
,, . . . 97,98,99 ..." Til að byrja með leit
hann yfir fjárhópinn rannsakandi augna-
ráði. Níutíu og níu. Eina kind vantaði.
Hvaða kind var það?
I augum fólks sem þekkir ekki til kinda
eru þær allar eins — lömbin, ærnar og
hrútarnir. Og úr fjarlægð virtist kind
merkilega lík klettunum og steinunum,
sem stóðu upp úr jörðinni, bæði úti í hög-
unum og í fjallahlíðunum. Líkt og klett-
arnir voru kindurnar gráleitar að sjá því
að rykið af jörðinni settist í ullina á þeim.
Hirðirinn beygði sig undir dyraopið, lok-
aði dyrunum á eftir sér og gekk innan um
féð. Hann kom auga á Söru, stóra á með
svartan blett í enninu. Hann sá Litla krútt
og Glaum, Maríu og Grána. Hver kind
hafði sitt nafn, sem oft byggðist á sérein-
kennum hennar. Og allt í einu var honum
það ljóst. Það var Þytur. Þytur, ævintýra-
gjarn lambhrútur, hafði ekki komið heim
með hjörðinni.
Hirðirinn kallaði lágt til að róa kind-
urnar, lokaði dyrunum og tók upp hirðis-
staf sinn. Hann vildi ekki skilja þær eftir
án þess að einhver fylgdist með þeim.
Þjófar gætu brotist inn og stolið einni
kindinni eða jafnvel öllum, meðan hann
var í burtu. Okunnugur maður, sem ætti
leið framhjá, kynni að grípa lamb til að fá
sér í matinn.
En Þytur var dýrmætur. Hann var há-
vaðasamur lambhrútur, sem gat stokkið
mjög hátt. Hirðirinn gat ekki hugsað sér,
að Þytur yrði að vera einn um nóttina.
Sólin gekk til viðar bak við hæðirnar,
þegar hirðirinn skundaði til baka eftir
stígnum. Hann gerði sér ekki vonir um að
finna Þyt nálægt heimili hans, en hann
hóf samt að kalla. Þegar svo dimmt var
orðið, að hann sá ekki handa sinna skil,
kveikti hann á blysi úr koli, sem hann bar
með sér. Hann hélt blysinu hátt yfir höfði
24
Aöventfréttir 1. 1990