Aðventfréttir - 01.01.2002, Qupperneq 14

Eftir Eric Guðmundsson
Sigur Krists
- sigur þinn
Páskar boða mestu gleðifregn
allra tíma. Það eru mestu gleði-
tíðindi allrar sögunnar að
erkióvinurinn, syndin og af-
leiðing hennar, dauðinn, er
ekki lengur ósigrandi skaðvaldur, en
að lífið hefur sigrað og að máttur
þess hríslast um alla sköpunina og
brýst fram á ólíklegustu stöðum.
Rifjum upp viðburði páskanna
með orðum þekkts höfundar: „Að-
faranótt fyrsta dags vikunnar hafði
verið lengi að líða. Myrkasta stund
hennar, rétt fyrir dögun, var komin.
Kristur var enn fangi í sinni þröngu
gröf. Steinninn mikli var á sínum
stað. Rómverska innsiglið var órofið.
Rómversku varðmennirnir voru á
varðbergi. . . . Þá varð landskjálfti
mikill, því engill Drottins sté niður
af himni. Tygjaður alvæpni Guðs yf-
irgaf þessi engill hina himnesku sali.
Bjartir geislar af dýrð Guðs fóru fyr-
ir honum og lýstu leiðina. Hann var
sem elding ásýndum og klæðin hvít
sem snjór. Varðmennirnir skulfu af
hræðslu við hann og urðu sem ör-
endir. . . . Jarðskjálfti var til vitnis
þegar hann endurheimti lífið með
sigurhrósi. Hann, sem sigrað hafði
dauðann og gröfina, gekk út úr graf-
hvelfingunni með fótataki sigurveg-
ara við titrandi jörð, leiftur eldinga
og þrumugný" Þrá aldanna 584.
En þú segir ef til vill: Til hvers að
fagna nú yfir þessum sigri sem unn-
in var endur fyrir löngu? Hvað með
mína daglega baráttu? Hvernig leys-
ir sigur Krists yfir dauðanum mig
undan því að bíða stöðuglega lægri
hlut í því stríði? Harm fór, yfirgaf
þessa jörð, þennan vígvöll - fór til að
njóta sælu himnaríkis eftir vel unnið
verk hér á jörðu? Hvað hefur hann
skilið eftir okkur til styrktar og
huggunar í erfiðleikum okkar?
Hver þekkir ekki hina þrotlausu
baráttu við hið illa þar sem enginn
sigur virðist mögulegur? Vera má að
þú getir sett þig í spor hins fræga
rússneska kristna höfundar, Leos
Tolstoys: „Þú prédikar vel, en lifirðu
prédikun þína í eigin lífi? Þetta er
afar eðlileg spurning sem ég er alltaf
að fá í höfuðið. Venjulega er henni
varpað fram í sigurtón svo sem eins
og til að þagga niður í mér. „Þú pré-
dikar, en hvernig lifirðu?" Og ég
svara með því að segja að ég prédiki
ekki, að ég sé ófær um það, þó ég
hafi brennandi löngun til þess. Mér
er eingöngu kleift að prédika gegn-
um gjörðir mínar, og þær eru gjör-
spilltar. .."
Það er sorglegt að lesa æviágrip
Tolstoys og sjá að þetta er eins konar
samantekt reynslu hans. Röntgen
augu hans á mannshjartað gerðu
hann að stórmenni skáldsagnanna
en einnig að angistarfullri kristinni
persónu. Sem lax á leið til hrygn-
ingastöðvanna barðist hann gegn
straumnum alla ævi, en örmagnaðist
að lokum siðferðislegri örmögnun.
Kristur fór, það er rétt, yfirgaf
þessa jörð til að njótá sælu himnarík-
is eftir vel unnið verk hér á jörðu. En
málefni jarðarbúa hafa ekki liðið
honum úr minni eitt augnablik!
Hann hefur ekki skilið okkur eftir
munaðarlaus heldur þjónar okkar
þörfum daglega og vill veita okkur
sigur í öllum kringumstæðum okkar,
þá gjöf sem Tolstoy uppgötvaði ekki,
hina stórkostlegu náð Guðs. Guð
veitir okkur kraft af hæðum, sem er
„sami áhrifamikli, kröftugi máttur-
inn, sem hann lét koma fram í Kristi,
er hann vakti hann frá dauðum og
lét hann setjast sér til hægri handar í
himinhæðum. . . . Hann (hefur) end-
urlífgað oss með Kristi, þegar vér
vorum dauðir vegna misgjörða
vorra. Af náð eruð þér hólpnir orðn-
ir" Ef 1.19,20,2.4,5.
Höfundur Hebreabréfsins veitir
okkur innsæi í þessa þjónustu: „Er
vér þá höfum mikinn æðsta prest
sem farið hefur gegnum himnana,
Jesú, Guðs son, skulum vér halda
fast við játninguna. Ekki höfum vér
þann æðsta prest, er eigi geti séð
aumur á veikleika vorum, heldur
þann, sem freistað var á allan hátt
eins og vor, en án syndar. Göngum
því með djörfung að hásæti náðar-
innar, til þess að vér öðlumst mis-
kunn og hljótum náð til hjálpar á
hagkvæmum tíma" Heb 4.14-16.
Hásæti náðarinnar. Þetta er lykil-
staðurinn fyrir þig og mig að upp-
götva. Þar þjónar Kristur í hinum
himneska helgidómi „Guði til hægri
handar". Þar miðlar hann af krafti
sínum sem leystist úr læðingi í
páskasigri hans. Greinilega er það að
koma fram fyrir þennan þjónandi
prest, Jesú Krist, eina von okkar um
lausn og lykillinn að því forðabúri
máttarins er bænin.
Hvað er þá sönn bæn? Hún ristir
miklu dýpra en að vera persónuleg
fhugun eða orðræða. Hún er andleg
tjáskipti við skapara himins og jarð-
ar, að öllu leiti andlegt mál. Því er ár-
angur bænarinnar ekki á mannlegu
færi heldur Guðs sjálfs með þátttöku
Heilags anda.
Enn fremur, samkvæmt höfundi
Hebreabréfsins, þá er meðalganga
Jesú nauðsynleg. Eins og bænin er
gagnslaus án Heilags anda þá er hún
líka máttlaus án Sonar Guðs. Hinn
mikli æðsti prestur verður að ganga
inn fyrir fortjaldið fyrir okkur. Þar til
þetta á sér stað erum við algerlega
aðskilin frá hinum lifandi Guði. Að
reyna að bera fórn fram fyrir Guð
sem hefur ekki verið roðin dýrmætu
blóði guðssonarins eru mikil mistök
og vonlaust verk. En fyrir mátt blóðs
Krists hefur Guð brotið sérhvert vald
á bak aftur, hefur „flett vopnum
tignirnar og völdin, leitt þau opin-
berlega fram til háðungar og hrósað
sigri yfir þeim í Kristi" Kól 2.15.
Hebreabréfið talar um hásæti,
„hásæti náðarinnar." Hvað felur
þetta í sér? í bæn komum við fram
fyrir föður okkar á himnum, en ein-
nig konung alheimsins. Náðarstóll-
inn sem við komum fram fyrir er
konungshásæti. Hvernig ber okkur
þá að ávarpa hann sem á hásætinu
situr?
Okkur ber að koma í lotningar-
fullri auðmýkt fram fyrir konung
konunganna, Drottin allra drottna.
En þetta hásæti megum við einnig
nálgast í gleði og fögnuði. Úr því ég
14
Aðventfréttir