Fréttatíminn - 06.09.2013, Síða 18

Mér fannst
mikilvægt
að upplifa
tónlistina
eins og ég
væri að
upplifa lífið.
V
ið Emilíana Torrini mælum okkur mót á
efstu hæðinni á Iðnó þar sem allt er inn-
réttað eins og hjá ömmu. Emilíana hefur
greinilega aldrei komið þangað áður því
hún er dolfallin af gamaldags húsgögnun-
um og útsaumuðum púðunum. „Ætli það sé hægt að halda
brúðkaupsveislu hér?,“ spyr hún mig. Ég segi bara að það
hljóti að vera og spyr á móti hvort hún sé að fara að gifta
sig. Nei, það er ekki á dagskránni. Allavega ekki strax.
Um hálft ár er síðan hún flutti aftur til Íslands ásamt
unnusta sínum og þriggja ára syni. „Maðurinn minn
fékk draumavinnuna á Íslandi. Hann vinnur hjá Össuri
við að búa til fótleggi,“ segir hún. Þau komu saman í frí
til Íslands á síðasta ári þegar sólskinsstundirnar voru
óvenju margar. Maðurinn hennar heillaðist af landinu og
stakk upp á að þau myndu jafnvel bara flytja þangað. Sem
kunnugt er hefur veðrið ekki verið upp á marga fiska í
sumar en Emilíana segir það ekki skipta máli. „Okkur er
eiginlega bara alveg sama um veður. Ég held samt að við
eigum eftir að sakna vorsins í Bretlandi. Vorið þar er eins
og sumar á Íslandi. Það er bara ómetanlegt að geta komið
aftur heim.“ Hún hefur búið í Bretlandi í 17 ár, þar af 11
ár í Brighton. Fjölskyldan býr nú í Kópavogi en þar bjó
Emilíana einmitt áður en hún fór út. „Ég er algjör Kópa-
vogsbúi,“ segir hún hlæjandi. Sonur hennar, frumburður-
inn, heitir Fionn. „Nafnið bara tengdi niður í bumbu þegar
ég heyrði það. Svo finnst mér það líka líkt Finnur.“ Hún
vill annars ekki tala um soninn í viðtalinu. „Ég vil ekki
draga hann inn í þetta. Hann á svo mikið skilið að eiga sitt
líf. Ég held honum alveg frá þessu,“ segir hún. Gott og vel.
Við ræðum um tónlistina.
Eðlishvötin tók völdin
Tookah, nýja platan, kemur út 9. september. Þegar er
fyrsta smáskífan, The Speed of Dark, komin í spilun og
nýtur nokkurra vinsælda. Það eru nokkur tíðindi að Emil-
íana gefi út plötu, sér í lagi því það eru fjögur ár síðan sú
seinasta, Me and Armini, kom út. Ég leyfi mér að gera
ráð fyrir að flestir Íslendingar muni vel eftir laginu Jungle
Drum af þeirri plötu sem notað var í herferðinni Inspired
by Iceland. Hún segir þennan langa tíma á milli platna
líklega helst skýrast af því að hún eignaðist son. „Áður fór
ég kannski í stúdíóið í London og jafnvel svaf þar. Ég var
alveg heima með strákinn minn þar til hann var 9 mánaða
og svo fór ég að fara til London einn dag í viku og svo fór
það upp í tvo daga í viku. Ég gerði þetta bara á þeim tíma
sem ég treysti mér til.“
Hún segist hafa verið í þeirri stöðu um tíma að eðlis-
hvötin stangaðist á við það sem hún var vön að gera. „Það
getur verið svo skemmtilegt að fylgjast með eðlishvötinni.
Hún ákvað bara að passa barnið og gefa því að borða. En
vegna þessa var ég koma að plötunni frá stað sem ég hef
aldrei hugsað um áður. Á sama tíma fannst mér mikilvægt
að ekki bara gera plötu heldur vildi ég að vinnan við hana
fæli í sér uppgötvun. Mér fannst mikilvægt að upplifa
tónlistina eins og ég væri að upplifa lífið og fannst það ein-
hvern veginn vera svik ef ég myndi ekki gera það. Ég vildi
að þetta yrði leiðangur.“
Kjarninn innra með okkur
Nafnið á plötunni og upphafslagi hennar er óvenjulegt,
Tookah, og ég spyr hvaðan það komi. Í raun er þetta orð
sem hún sjálf bjó til og táknar kjarnann í okkur sjálfum.
„Ég var að hugsa um að stundum getur maður lifað eins
og tvær manneskjur í einni, til dæmis ef maður lendir í
áfalli. Ég lenti í áfalli og hugurinn fór einhvern veginn í
tvennt,“ segir hún og vísar í plötuumslagið þar sem mynd
er af tveimur andlitshelmingum sem standa sjálfir en
mynda líka heild sem eitt. „Þar sem gott og vont, jákvætt
og neikvætt mætast í miðjunni og ganga saman þá verður
til einhvers konar ljós. Þegar ég syng þetta lag þá er ég
bara að syngja um þennan kjarna sem maður fæðist
með og hann er tengdur við allt og alla áður en lífið
mótar okkur. Seinna meir getum við síðan alltaf farið inn
í þennan kjarna, sama hversu illa fer. Stundum kannski
situr maður í lestinni og allt í einu kemur þessi
vellíðan, maður er bara glaður í kjarnanum.“
Ég veit að áfallið sem hún vísar til er þegar
hún missti kærastann sinn í bílslysi fyrir
mörgum árum og spyr hvort hún vilji
ræða það. „Nei, ég hef ekki áhuga á því.
Það yrði bara klám fyrir einhvern annan.“
Textarnir á plötunni eru allskonar,
sumir eru sögur en aðrir flæði. „Ég
ákveð aldrei fyrirfram um hvað text-
arnir eru. Stundum bara fyllist undir-
meðvitundin eins og blaðra og text-
arnir koma. Stundum koma heilu lögin,
stundum vers eða einstakar setningar.
Það verður þá undirstaðan.“ Hún seg-
ist eiga auðvelt með að skrifa mel-
ódíur en textarnir láti stundum
bíða eftir sér. „Í byrjun bara kom
ekkert, ekki eitt einasta orð og ég
hafði miklar áhyggjur. En svo bara
kom þetta.“
Hávaði í Bretlandi
Ég spyr um uppáhaldslagið hennar
á plötunni og hún segir það misjafnt
eftir dögum. „Það lag sem ég elska
mest núna er Blood red.“ Og hún kem-
ur með játningu: „Þetta er eina platan
sem ég hef hlustað á eftir að ég tek
þær upp. Þetta er sú eina sem hlusta á
af og til.“ Hún bætir við hlæjandi að hún
fyllist mikilli skömm þegar hún hlusti á
plötuna. „Mér finnst svona eins og ég
þurfi að hlusta á hana í leyni. En ég er
mjög ánægð með hana.“
Þessa dagana er Emilíana í kynning-
arátaki fyrir plötuna. „Ég er bara að
fara í fullt af viðtölum að tala um sjálfa
mig, eins og ég er að gera núna.“ Hún
er þegar búin að halda tónleika í Ung-
verjalandi og Póllandi en í nóvember
fer hún í tveggja vikna tónleikaferða-
lag um meginland Evrópu. Ljóst er að
hún tekur móðurhlutverkið mjög
alvarlega. „Ég er að vanda mig
við að vera heima.“ Og það er
heldur rólegra að eiga heima í
Kópavogi en í Brighton. „Það
er svo mikill hávaði í Bret-
landi að stundum finnst
mér það vera eins og
Atlantis, að það sé
alveg að fara að
sökkva.“ Hún ætl-
ar því að njóta
þess að búa á
Íslandi. „Njóta
þess alveg í
klessu.“
Hlustar í leyni á nýju plötuna
Emiliana Torrini er flutt aftur í Kópavog eftir að 17 ára búsetu í Bretlandi. Hún er að senda frá sér fjórðu sólóplötuna sem ber hið óvenjulega
nafn Tookah. Fjögur ár eru síðan Emilíana sendi frá sér síðustu plötu sem innihélt lög á borð við hið viðfræga Jungle Drum en í millitíðinni
eignaðist hún frumburðinn, son sem nú er þriggja ára.
Emilíana Torrini var lengi að taka upp plötuna
því hún lét uppeldið ganga fyrir og eyddi mest
tveimur dögum í viku í stúdíói.
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
18 viðtal Helgin 6.-8. september 2013