Fréttatíminn - 06.09.2013, Blaðsíða 26

ræddum þetta þá fannst okkur
þetta alltaf jafn fyndið þannig að
það kom ekkert annað til greina
en að láta Þorra í aðalhópinn.“
Spýtukallarnir lifa
Í þáttunum eru spýtukallarnir
hans Hulla búnir að vera en þeir
eru þó síður en svo dauðir úr
öllum æðum í raunveruleikanum
og hann er að safna í nýja bók.
Það fór hins vegar ágætlega á því
að úrelda þá í þættinum, meðal
annars vegna þess að þeir henta
forminu ekki að mati höfundarins.
„Þegar ég myndgerði sketsa
fyrir Tvíhöfða notaði ég spýtu-
kallana í einhverjum tilfellum en
persónulega finnst mér þessir
spýtukallar bara eiga heima á
blaði og eiga að vera í kyrrum
römmum.
Ég er líka með ákveðnar,
strangar reglur í spýtukallagerð-
inni. Þeir eru til dæmis aldrei
með munn og alltaf eins lítið um
andlitsdrætti og mögulegt er.
Þannig að ef þú gefur þeim rödd,
setur tal á spýtukalla, þá þurfa
þeir að fá munn og þá tapast um
leið eitthvað af þessum minimal-
isma. Það er lykilatriði í spýtu-
köllunum að lesandinn fylli upp
í eyðurnar. Þannig að það kom
ekki annað til greina en að hafa
þetta allt öðruvísi í þessum teikni-
myndum.“
En Hulli er enn að teikna fígúr-
urnar. „Jájájá. Ég geri spýtukalla-
brandara þegar ég hef tíma og
dettur eitthvað í hug. Og núna
þegar það er aðeins minna að
gera hjá mér þá ætla ég að reyna
að setja í fleiri. Ég er að safna í
bók. Bara ekki jafn hratt og áður
vegna þess að það hefur verið svo
margt annað að gera.“
Nörd úr Vesturbænum
Hulli gekk í Vesturbæjarskóla
og segist ekki hafa áttað sig á því
fyrr en blákaldur og harð-
ur raunveruleikinn tók við
í Hagaskóla hversu mikið
frelsi hann hafði í Vestur-
bæjarskóla. „Ég fattaði
ekki fyrr en ég var löngu
kominn í Hagaskóla að
Vesturbæjarskólinn var
hippaskóli. Kennsluað-
ferðirnar þar voru miklu
frjálslegri sem gerði það
örugglega að verkum að
skellurinn varð miklu
meiri fyrir Vesturbæjar-
nemendur en marga aðra
þegar við komum í Haga-
skóla. Ég held að það hafi
alveg mótað mig svolítið.
Það góða við Vesturbæjarskólann
var að maður fékk mjög mikið
að spreyta sig á því sem mann
langaði til að gera. Eitt af því sem
maður gat valið í Vesturbæjar-
skóla var „atburðablað“ ef ég man
rétt. Sem fól í raun ekkert annað í
sér en að gera myndasögu. Teikn-
aðu mynd og skrifaðu hvað er að
gerast á myndinni. Ég held að
óafvitandi hafi Vesturbæjarskóli
kennt mér að gera myndasögur.“
Hulli hefur lesið myndasögur
svo lengi sem hann man eftir sér.
„Ég man að fyrsta myndasagan
sem hafði einhver áhrif á mig var
einhver Daredevil-saga, Frank
Miller meira að segja. Ég var
fimm ára eða eitthvað svoleiðis.
Ég hef síðan bara verið stanslaust
að síðan þá.
Ég gerði mína fyrstu mynda-
sögu, sem hét Risaeðlueyjan,
þegar ég var sex ára,“ segir Hulli
sem var iðinn í æsku við að teikna
myndasögur sem hann heftaði
saman. „Þetta voru sögur um ein-
hverjar ofurhetjur og einhverjar
vísinda- og hryllingssögur.
Síðan þegar maður var kominn
í menntaskóla sá maður heiminn
meira eins og hann var og ég
gerði mér grein fyrir að það væri
kannski ekkert mjög líklegt að
ég ætti eftir að fara að vinna sem
myndasöguhöfundur.“
Þetta viðhorf breyttist aftur
þegar hann byrjaði í Listahá-
skólanum þegar hann sá fyrir
sér að ef til vill mætti vel leggja
myndasögur fyrir sig þótt hann
yrði að snúa baki við ofurhetjum
æskunnar. „Þá datt ég svolítið inn
í húmorinn aftur sem ég hafði
verið að leika mér með ásamt
frændum mínum þegar ég var
lítill. Í rauninni var ég alltaf að
teikna þessa spýtukallabrandara
með frændum mínum og datt
bara svolítið aftur í það. Og það
reyndist vera málið. Ég slysaðist
einhvern veginn til að gera þetta.“
Íslenskur heimilisiðnaður
Hugleikur byrjaði á að gefa spýtu-
kallagrínið út sjálfur og þar er
óhætt að tala um ekta íslenskan
heimilisiðnað. Hann fjölritaði
teikningarnar, heftaði
þær, límdi kjölinn og
seldi bækurnar á förnum
vegi.
„Ég man að ég var eitt-
hvað að ræða við Sjón
þegar við vorum eitthvað
að kokka saman einhverja
myndasögu sem varð
aldrei neitt úr. Ég spurði
hann hver myndi gefa út
svona myndasögur og
hann sagði bara „enginn“.
Það myndi enginn gefa
þetta út og þetta væri
bara eitthvað sem ég yrði
að gera sjálfur. Þannig
að ég bara prófaði. Þegar
ég gerði þessar spýtukallabækur
sem ég heftaði saman þá datt mér
ekki einu sinni til hugar að fara
til forlags. Ég nennti bara ekkert
að fá nei og vildi frekar bara gera
þetta sjálfur og það heppnaðist
nógu vel til að JPV hafði samband
við mig. Ég held að þetta sé oft
besta leiðin til að fara.“
Og segja má að sigurganga
Hulla hafi verið óslitinn síðan
samstarf hans og Forlagsfeðg-
anna, Egils Arnar og Jóhans Páls,
hófst. „Það er allavegana ekki
búið að vera neitt alvarlegt flopp
hingað til. Finnland hefur hjálpað
mér mikið áleiðis. Finnland er
bara svolítið annað Ísland. Með
jafnvel aðeins blóðugri sögu og
þess vegna eru Finnar bara með
svartari kímnigáfu. Ég held að
sögurnar séu vinsælli þar en hér.“
Ættleiddur af Tvíhöfða
Áður en Hulli haslaði sér völl sem
myndasögumaður vakti hann
athygli fyrir yfirgripsmikla þekk-
ingu sína á kvikmyndum með því
að hringja reglulega í útvarpsþátt-
inn Tvíhöfða og svara það kvik-
myndaspurningum sem Sigurjón
Kjartansson og Jón Gnarr lögðu
fyrir hlustendur. Innhringingarn-
ar urðu upphafið á góðri vináttu
Hulla og Tvíhöfðanna.
„Ég held að það hafi verið
svona mín fyrsta litla frægð. Ég
gat alltaf svarað bíóspurning-
unum sem þeir komu með og
svo vann maður einhver svona
algerlega verðlaus verðlaun; lit-
prentaða plastpoka, gamla notaða
kaffibolla af Aðalstöðinni. Þegar
ég var búinn að hringja ansi
reglulega og þeir voru farnir að
þekkja mig með nafni buðu þeir
mér vinnu sem kvikmyndagagn-
rýnandi. Ætli ég hafi ekki verið
gagnrýnandi við þáttinn í tvö til
þrjú ár sem gerði það að verkum
að ég fór í bíó svona 150 sinnum á
ári. Það er einhver besta kennslan
í sögugerð og maður verður sjó-
aður í þessum frásagnarhætti.“
Samstarfið fór í aðra átt þegar
Jón og Sigurjón fengu Hulla til
að myndskreyta teiknimyndir
sínar. „Þeir höfðu einhverra hluta
vegna einhvers konar trú á mér
og ég hef verið í tengslum við þá
síðan. Þeir ólu mig pínulítið upp.
Maður lærði líka mikið þegar
maður fylgdist með þeim semja
útvarpssketsa. Ég hugsa líka að
það að hafa verið hjá Tvíhöfða hafi
gefið mér sjálfstraustið til að gefa
sjálfur út þessa spýtukalla. Sjálfs-
traust er náttúrlega lykilatriði í
þessu. Vegna þess að ef maður
stígur aðeins frá því sem maður
er að gera þá er þetta bara algjör
hálfvitaskapur og bara asnalegt
að vera að þessu. Bara heimsku-
legt starf. En á meðan þú trúir
á að öðrum en sjálfum þér geti
fundist þetta skemmtilegt þá
eru einhverjir möguleikar fyrir
hendi.“
Var uppnefndur Ástríkur
Hulli heitir réttu nafni Þórarinn
Hugleikur Dagsson og hann segir
eftir á að hyggja heppilegt að
hafa verið gefið Hugleiksnafnið.
„Það er gaman að því að þetta
varð ekki bara nafnið mitt heldur
vinnan mín líka.“
En var sérkennilegt nafnið ekki
ávísun á stríðni og einelti í æsku?
„Nei, mér var aldrei strítt neitt
almennilega. Fólk hváði frekar
bara þegar ég sagðist heita Hug-
leikur. Sagði bara: „Haaaaaa?“ Og
hélt að ég væri að plata.
Ég man að í fyrsta bekk í
Kvennó þá sagðist ég bara heita
Þórarinn H. Dagsson vegna þess
að eftir Hagaskóla nennti ég ekki
lengur að díla við fólk sem „hvað
meinarðu?“ Í áttunda bekk köll-
uðu bekkjarfélagar mínir mig
Ástrík sem mér fannst nú bara vel
sloppið. Mjög gott. Tók því alveg.
Já, Ástríkur. Ég get alveg verið
kallaður það. Svaraði því bara.
Veit að sumir kölluðu mig þetta til
þess að reyna að vera leiðinlegir.
Ég nennti ekki að láta þetta á
mig fá en nennti heldur ekki að fá
fleiri svona komment í Kvennó en
komst svo auðvitað að því að þar
var fólk orðið aðeins þroskaðara
og þá var bara flott að heita Hug-
leikur.
Hagaskóli var ekki skemmti-
legur skóli og þessi tími bara ekk-
ert skemmtilegur hluti af lífinu,“
hlær Hulli. „Það skiptir ekki öllu
máli hvort það sé Hagaskóli eða
eitthvað annað.“
Hulli segist alltaf vera með
lauslegt plan fram í tímann
þannig að þegar einu verkefni
lýkur viti hann alveg hvað taki
við. Hann er byrjaður á nýrri bók
í heimsendaseríunni sinni sem
hófst í fyrra með Opinberun. „Ég
er með næstu sögur í þessari
seríu alveg planaðar þannig að
svo lengi sem það gengur hef ég
eitthvað að gera í bókunum. Síðan
er spurning með framhaldið og
hvort það gerist eitthvað meira
með Hulla-þættina. Hvað sköpun
varðar er ég ekki að verða gjald-
þrota neitt alveg strax.“
Þórarinn Þórarinsson
toti@frettatiminn.is
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + ++
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
H
V
ÍT
A
H
Ú
SI
Ð
/
S
ÍA
Dala-Brie er kominn i nýjar umbúðir
og er enn jafngóður a agðið. L júfur og mildur
hvítmygluostur sem hentar við ö tækifæri.
Flour úr
Dölunum
Hulli er á uppistandsferðalagi um landsbyggðina um þessar mundir og er að slípa saman samsuðu úr fyrri uppistöndum sínum.
„Ég ætla að ferðast um landið og móta þetta almennilega. Eina leiðin til að æfa uppistand er bara að vera með uppistand.“
Það væri
eitthvað
skrýtið ef
allir væru
sáttir.
26 viðtal Helgin 6.-8. september 2013