Læknablaðið - 01.02.1924, Blaðsíða 12

2Ó
LÆKNABLAÐIÐ
því sanngjarna. Hvert ár, sem prak't. læknir reiknast eins og emb.-ár.
Sérfræöisnám 3 og „turilus" 3. Hvert ár sem prakt. sérfr. þL Þetta voru
þe.ir „positívu“ liðir. — Embættisrekstur hugsa eg mér, aö sé aö eins
negativur, þ. e. a. s. aö sá, sem ekki stendur vel i emb, sínu, fær frádrátt:
Vantandi skýrslur 1—10; drykkjuskapur 1—25; aörar umkvartanir 1 —
25; kollegialitetsbrot( ?) 1—10, og vitanl. læknisfræðisl. glappaskot 1—10.
Hér skal nú fara nokkrum oröum urn þetta fyrirkomulag, til skýringar.
— Hvaö er sanngjarnt að sá, Sem útskrifast meö lægstu einkunn þurfi
lengi að gegna embætti, til þess að ná þeim bezta? eöa getur hann þaö
nokkurntima ? Eg held, aö ]iaö sé ranglátt að útiloka þá alveg frá „avance •
ment“, því þeir geta verið góðir og samviskusamir emb.-menn, þó þeir
hafi slæmt próf, en þeir verða vitanl. aö vinna niikiö til. — Utn emb,-
aldur er þaö aö segja, að búast má viö, aö ætiö sitji ýmsir svo lengi í
embættum, en þeir séu hættir að læra af reynslunni, eöa jafnvel að þeim
hraki; en hvar eru takmörkin? Eg hefi sett þau viö 25 ár. Slíkt er vitanl.
ætíð álitamál. Eg hefi ekki viljað fara hærra meðal annars vegna þess, að
þeir, sem hafa setið í emh. 25 ár, eru orðnir eldri menn, og þess vegna
þegar af þeirri ástæöu lakari t. d. til ferðalaga. — Sérnáni og turnus hefi
eg reiknaö 3, en þá ætlast eg til, aö árin, sem til þess fara, séu reiknuð
með emh.-aldri. Maöur, sem til dærnis útskrifast meö 185—195 (16) þarí
sérnám eða turnus til þess aö standa jafnfætis þeim, seni útskrifast meö
ág.-eikunn (19). Mér finst þetta nærri lagi. Turnus er vitanlega ekki hægt
að fá hér á landi nú Sem stendur, en þetta getur breyst, og svo er hægt
að fá hann í útlöndum. — Hvert ár sem prakt. sérfr. reiknast J4, vegna
þess, að væntanlega hafa þeir ekki eöa að minsta kosti ekki eins mikinn
almennan praksis og aðrir. —: Með því aö liafa emb.-reksturinn negativan
fæst aðhald aö læknunum urn aö rækja vel skyldur sínar, sem ekki verður
með öðru rnóti náö. Landlæknir segist að vísu beita því oft, — seni eg
auðvitað ekki rengi, — að hefta laun lækna þangað til þeir hafa skilaö
skýrslum, en viö þetta er að athuga, að svo þegar skýrslurnar korna, eru
launin útborguð og maðurinn stendur jafn réttur eftir, og kemur þetta að
eins niður á emb.-læknum, að hinum fæst ekkert aðhald. Með þessurn regl-
um fæst þó nokkurt aðhald aþ þeim líka, því trauðla mundu þeir fá mjög
fínt vottorð uni skýrsluskilsemi hjá héraðslækni, ef þeir heföu oft komiö
honum í bölvun; en þaö þyrftu þeir aö hafa, ef þeir sæktu um embætti.
Embættislæknar ættu óreglu í emb.-rekstri yfir höföi sér hvenær sem
þeir sæktu um annaö emb. Sarna gildir um drykkjuskap og aðra frádráttar-
liði. Kollegialitetsbrot er eg ekki viss uni að eigi hér heima, en tók þau
með af því, að þau voru nefnd í vor.
Eg veit, aö mér verður svaraö, fyrst og frernst af landlækni, að alt þetta,
sem hér er talið, sé tekið til greina við emb.-veitingar. Þetta mun vera
rétt, munurinn er að eins sá, aö vist enginn landlæknir hefir búið sér til
neinar fastar reglur að fara eftir, veitingarnar verða því oftast „subjektivt
skön“, sem hætt er við að snúist þannig, að menn en ekki hæfileikar ráði
mestu. Eg ætlast til að stjórn Lf. ísl. reikni út með landlækni stigatal
umsækjendanna, og þar sé fólgin trygging þeirra fyrir því, að rétt og
sanngjarnlega séu reiknuö og metin þau afbrot, sem negativ kunna að
vera og sem ekki eru metin til ákveðinnar tölu, og enginn ætti aö vera
þakklátari en einniitt landlæknir fyrir slíkar reglur og það að hafa aðra
til að bera ábyrgðina með sér. Landlæknir. hefir samt enn nóg verkaö vinna,