Læknablaðið - 01.05.1924, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐIÐ
69
Eg skoöaöi sjúkrahúsiö í bænum, þar sem Gíslason leggur inn sjúk-
linga til óperationa, og var ])aö, eins og flest sjúkrahús vestra, sérlega
snoturt og vel útbúiö, þó litiö væri. Dr. G. hefir mikla praxis, og er mikils
metinn af sínum kollegum. Hann hefir viötalsstofu sína í stórhýsi einu
þar í bænum, þar sem alls konar sérfræöingar aörir hafa sína bækistöö.
Þess konar lækna-margbýli eru algeng í öllum stærri bæjum. Á móttöku-
skrifstofunni segja sjúklingar til, hvar þeir séu veikir. Er þeim þá vísaö
til þess sérfræöings, sem fæst við þann líkamshluta. Hjá þeim doktor
fær þá sjúklingurinn stundum alla þá þjónustu, er hann þarfnast. En
oft vill þaö til, aö þar meö er ekki búið, heldur uppgötvast margt annað
í öörum líffærum, og verður þá sjúklingurinn aö fara frá einum sér-
fræðingnum til annars, þar til hann hefir fengið sig fullbættan. í slíkri
læknasamvinnu starfar dr. Gíslason, og gerir við þau líffæri, sem við-
koma honum. Dr. Gíslason er meöútgefandi tímarits, sem Scandinavia
heitir, og er nýfariö að koma út. Sá eg þar, aö hann er hagmæltur vel,
af kvæði, sem hann hefir ort um ísland.
Þessu næst voru það læknarnir í Winnipeg, sem eg kyntist nokkuö.
Vil eg fyrstan telja Dr. Brand Brandson, bæöi af því hann er
tvímælalaust nafnkunnastur, og þar næst þess vegna, aö eg hafði' einna
mest kynni af honurn, enda sýndi hann mér sérstaka gestrisni og meiri
sóma en eg veröskuldaöi. Bæöi bauð hann mér til dögurðar (á Hotel Fort
Garry), ásamt íslensku læknunum i borginni, til að kynna mig þeim;
en þeir voru þar allir mættir, nema Ólafur læknir Stephensen, sem var
eitthvað forfallaöur, og ennfremur hafði hann kveldboö fyrir mig og
bróöur minn Gunnar á hinu ágæta heimili sínu, ásamt nokkrum vinum
sínum. Og í þriðja lagi var hann, ásamt öðrum, frumkvööull aö veglegu
samsæti, sem landar héldu okkur bræörunum (í Hotel Alexandria). Hélt
hann þar snjalla ræöu mér til vegsemdar, og fanst mér „ofblótit".
Brandur læknir talar afbragðsgóða íslensku, þó hann væri kornungur,
er hann fór vestur. Hann er maöur hár og þrekvaxinn, holdugur nokkuð
og miög höföinglegur sýnum, er hann höfðingi i raun og skörungur meö-
al landa þar vestra í fleiru en lækningunum. Hann er svartur á hár og
skegg, en aö eins skegg á efri vör, andlitið nokkuö stórskoriö, en svipgott
og hann er dálítiö tileygöur. Þessi lítilfjörlegi strabismus (sem gat
ekki einu sinni heitið c o n v e r g e n s) fanst mér fara honurn sérlega
vel. Það var eins og vinstra augaö starfaöi í kyrþey út af fyrir sig, meö
mestu klókindum, meöan hiö hægra aðallega var i brúki. Og fanst mér
sem hann gæti hugsað í einu t. d. bæði um lækningar og kirkjumál, (þvi
hann er ötull stuðningsmaður lútersku kirkjunnar). Flann talar venjulega
í lágum, dimmum rómi, og er ákveðinn í skoöunum og gagnorður. Al-
staðar heyröi eg Vestur-íslendinga lofa Brandson, sem snildargóöan hand-
lækni, og fyrir þaö hve hann býöur af sér gott traust, og er öllum ráöholl-
ur, sem leita hans í lækningmn jafnt og öðru. Og hans er nú leitað víös-
vegar aö utan Winnipegborgar. T. d. fer hann oft í bifreið eöa með járn-
braut út á landsbygðina, kvaddur af læknum þar til að gera skurö á
sjúkrahúsum þeirra.
Á Winnipeg General Hospital leggur hann annars sjúklinga sina til
óperationa og hefir þar venjulega marga undir höndum, en í þau skifti,
sem eg kom þar, aö eins um 15. Þetta sjúkrahús er aöal sjúkrahúsið í