Læknablaðið - 01.05.1924, Blaðsíða 12

74
LÆKNABLAÐIÐ
+
Jón Rósenkranz læknir.
ió 2Ö. apríl, réttra 45 ára, o,?, haífii um mörg ár ekki á heilum sér tekiö.
Vanheilsan geröi læknisstarf hans endasleppt. Hann útskrifaðist úr
læknaskólanum voriö 1904 og dvaldi næsta vetur erlendis viö framhalds-
nám, var settur héraöslæknir í Vestmannaevjum í september 1905 og íram
á sumar 1906. Þar með er í rauninni upptalinn allur sá tírni, sem heilsan
leyföi honum að stunda lækningar. Hann var iöjumaður alla tíö, og haföi
áhuga á lækningum, og var natinn viö sjúklinga á námsárum sínum, og
framúrskarandi ósérhlífinn, og heföi eflaust reynst dugandi læknir, ef
heilsu heföi ekki brostið. En um þetta leyti fór aö bera svo mjög á liöa-
gigt, aö hendur og fætur kreptust, og fékk hann enga bót þess upp frá
þvi. Árum saman gat hann ekkert gengið, og undravert var það, hvernig
hann gat haldiö sinni snotru og smágeröu rithönd, svo bæklaöar sem
hendur hans voru. enda voru þaö skrifstofustörfin, sem uröu honum aö
atvinnu, og háskólaritari var hann frá því er háskólinn var settur á stofn
og til æíiloka. Þau verk fóru honum prýðilega úr hendi.
Allir, sem kvntust Jóni, munu minnast hans meö hlýjum hug. Hann
var manna greiðviknastur og trygöatröll, glaðvær og söngelskur. Van-
heilsuna bar hann mcð aðdáanlegri geöprýöi og þolinmæði, og þaö var
engin nýlunda, aö heyra hjartanlega hlátra og glaðværð hjá þessum
margþjáða manni, þar sem fremur hefði mátt vænta aö verða var kvein-
stafa og angursemi. En nú er þjáningum hans lokiö. G. M.