Læknablaðið - 01.05.1924, Blaðsíða 10

7i2
LÆKNABLAÐIÐ
skilyrSum. Han setur gullþráð subconjunctivalt gegn um sclera, til aö
vera þar sem permanent kera.
Eg var gestur á heimili Jóns, og gafst tækifæri til aö hlusta á söng
konu hans, en hún er rússnesk ópera-söngkona, og syngur mjög vel.
D r. Á g ú s t B 1 ö n d a 1 er ungur læknir, sem hefir lagt fyrir sig
kvensjúkdóma sérstaklega. Eg kom heim til hans síöasta daginn, sem
eg dvaldi í Winnipeg. Hann er málari góöur, og sá eg fallegar myndir
á vegg hjá honum, allar lieiman af Fróni.
Síöastan af Winnipeg-læknunum, nefni eg D r. J ó n A u s t m a n n.
Hann mun vera yngstur þeirra allra. Hann er sonur Jóns Ólafssonar
skálds. Efnilegur vísindamaður, eins og ráöa má af því, aö hann hefir
fengið aöstoðarkennaraembætti viö læknaskólann í Winnipeg.
Hann sýndi mér skóladeildina, þar sem hann kennir. Þar eru margar
rannsóknarstofur, og nóg af dýrum til að nota við tilraunir, — hundar,
kanínur, rottur, mýs og guineugrislingar
Eg sá þar stúdentana undir handleiöslu Jóns og annara kennara vera
aö vivisecera svæföa hunda, athuga blóðþrýsting, blóörás, nýrna-
starf, magahreyfingar o. fl., en mörg sigurverk voru í gangi, til að línu-
rita hreyfingar innýflanna. Piltarnir rituöu dagbækur og skýrslur um til-
raunirnar og fengu þarna góða æfingu í fysiologi og anatómi.
Eg lét í ljósi viö Jón, að gaman væri, ef liann gæti komið og veriö
kennari einn vetur í Reykjavík. Iiann gæti þá stofnsett dálítið laboratori-
um, i líkingu viö þetta, og sett þaö í gang. Nóg væri af hundum og öðr-
um ódýrum skepnum heima. Hann kvað ekki mundu standa á sér, ef fé
vrði veitt til þessa, og taldi vafalítið, aö hann gæti fengið brottveruleyfi
einn vetur.
í Arborg, Manitoba, gisti eg hjá D r. S v e i n i Björnssyni. Hann
á fyrir konu dóttur Gríms Laxdal. Hann praktiserar á stóru svæöi, og
hefir mikinn eril. Eg heyrði það á leið minni, aö hann væri mjög mikils
metinn Jiar í sveit.
I Lundar situr D r. S i g. J ú 1. J ó h a n n e s s o n, og hefir stærra
svæði til yfirferðar en flestir læknar heima. Sagði hann mér af erfiðum
vetrarferöum í slæmu sleöafæri, þegar ekki er heldur viðlit að nota bif-
reið. Sagöist hann oft Jmrfa þá að ganga langa leið, en 30—40° frost C.
Mér íanst eg ekkert öfunda hann. Við bræöur gistum hjá Sig. Fór vel
um okkur, og gott fengum við aö borða, en mest nutum viö samtals viö
húsbóndann, Jjví Sig. er víðlesinn, og andríkur og frjáls andi.
í Elfros i Sascatchewan hitti eg D r. J’ohannes P a u 1 s s o n, sem
praktiserar þar. Við töluöum meira um skáldskap en lækningar, því hann
er skáld, og ritar sögur á ensku í amerísk timarit. En hann er eigi að
síöur íslenskur í anda, talar ágætt mál, og kennir þaö börnum sínum.
í samsæti í Vineyard, sem okkur bræðrum var haldið, hélt hann ágæta
ræðu, sem kom öllum oft til að skella upp úr.
í Vineyard hitti eg snöggvast D r. J ó h a 11 n J ó n s s o n, sem eg
mundi eftir sem skólabróöur. Hann var í 1. bekk, þegar eg útskrifaðist.
Hann fór úr skóla í 4. bekk, og læröi síðan til læknis i Ameríku. Hann
býr í bænum J a n s e n, en er oft sóttur til Vineyard. Hann lét lítið
yfir góðri afkomu úr sínum praxis, en mér skildist það vera honum sjálf-
um aö kenna,