Læknablaðið - 01.10.1924, Síða 3

lEiimMii
io. árg. Reykjavík, október 1924. 10. blað.
Nokkur orð um sólarlækningar.
Fyrir tilmæli ritstjóra Læknablaðsins sendi eg því nú nokkur orð um
sólarlækningu, eftir því, sem hún hefir reynst mér, því að þótt ýmsir
læknar hafi miklu meiri reynslu á þessu sviði, en eg, hafa þeir verið alt of
fáorðir og munu ]tvi fæstir ísl. læknar vera enn farnir að nota hinn ntikla
kraft sólarinnar í þjónustu sína, svo nokkru nerni. Erfiðleikarnir vaxa senni-
lega mörgum í augum, enda eru ]teir ekkert smáræði. Kalt loftslag, stop-
ulir sólskinsdagar og köld og dimm húsakynni virðast þeir þrepskildir,
sem ekki verður yfir komist; en landar hat'a aftur á móti löngum orðið
að berjast harðri baráttu; dugur og þrautseigia hafa rækilega veriö hert
við afl frosts og funa.
1 þrjú ár hefi eg nú eftir föngunt notað sólarljósið til þess að lækna
hlóðleysi, scrophulosis og berkla í lungum og hrjósthimnu, og aldrei hefir
það enn þá brugðist mér eða þeint sjúklingum mínum, sem með dug og
kostgæfni hafa notað sér það.
Auk almennra hygieniskra reglna, brýiii eg fyrir hverjum sjúklingi
fyrst og fremst, að nota hvern einasta sólskinsdag og hverja vel hlýja
stund, þótt ekki sé beint sólskin, til Jtess að liggja allsberir úti eða inni,
]tar sem sólar og birtu nýtur vel við. Vegna sólhrunahættu vara eg sjúkl.
við að liggja lengur, en —^4 klukkustund fyrstu dagana, ef sólskin
er glatt; en svo hefi eg sagt þeim að lengja tímann, og þegar hörundið
er farið að þola sólina, læt eg þá sóla sig meginið af deginum.
Húfu á höfðinu hafa flestir haft i sólböðunum; gott er lika að hafa
dökk gleraugu.
— Annars fer það, hvernig eg læt haga sólhöðunum, eftir heilsu sjúk-
linganna og annari aðstööu, en oftast læt eg þá hyrja á því, að liggja
innan við glugga, sem hafður sé opinn þegar kostur er, vegna kulda eða
vinda. Þegar þeir eru farnir að venjast því, læt eg þá fara að sóla sig
úti, og sé ekki skjólgóður hvammur eða klettaskora nálægt bænum, læt
eg reisa hyrgi til þess að verjast næðing.
Eg hefi reynt að forðast eftir föngunt snöggar breytingar, en hert
sjúklingana smátt og smátt, og hefir það hepnast vonum framar, sem
sjá má af því, að allir, sent náð hafa fullum hata nteð sólhöðum. hafa orðið
svo sérstaklega ónæmir fyrir kvefi, að þeir hafa sloppið við það, þótt
alt annað heimilisfólkið hafi fengið vonskukvef.
Eg sendi alla Iterklasjúklinga frá mér, sem eiga við að búa óviðunandi
kringumstæður á einhvern hátt, eru veiklaðir eða svo duglitlir, að eg
treysti þeim ekki til þess að nota sólhöð svo að gagni komi; en dugandi