Læknablaðið - 01.03.1933, Blaðsíða 22

44
LÆKNABLAÐIÐ
Við fyrsta álit skyldi ma'ður ekki halda, að í honum byggi slíkur afkasta-
jötunn. Hitt leyndi sér ekki, óðar en máður tók hann tali, að hann var
skarpgáfaður og unun að ræða við hann. Hann var heldur ekki við eina
fjölina feldur, hafði víða íarið og margt lesið, var t. d. mikill áhugamað-
ur um heilbrigðismál, skipulag bæja o. fl. Hann var drenglyndur mjög
og vinfastur.
Læknastéttin er ekki heillum horfin, meðan hún á menn eins og Half-
dan Bryn, og er gott að minnast svo góðs manns. G. H.
„Læknahelvitið í Þýzkalandi“.
Ekki veit eg hvort læknar gera sér alment ljóst, hvert „alþýðutrygging“
fyrir sjúkdómum leiðir, svo framarlega sem læknar og félög þeirra eru ekki
þvi betur á verði. Sjúkrasjóðir vilja verða í sífeldri fjárþröng, og þegar
ríkið vill ekki láta meira af mörkum, er tekið að þröngva kosti læknanna,
heimta að þeir vinni fyrir minna og minna gjald. Hinsvegar byggja erlendu
sjúkrasjóðirnir stórhallir fullar af vel launuðu skrifstofu- og eftirlitsfólki.
Þetta skrifstofuveldi gerir sig síðan að almáttugum harðstjóra yfir læknum
og sjúklingum, og lítur á læknana sem að vísu nauðsynlega, en auðvirðilega
starfsmenn sína. Þannig hefir þetta gengið i Þýskalandi, og sama er stefn-
an víðar.
Dr. med. Johanne Christiansen segir þannig frá þessu í Nord. med. tids-
skrift (Jan. 33) :
„Til próf. Lazarus i Berlín kom einn af fátækralæknunum, hinurn svo-
nefndu Wohlfahrtsárzte. Hann var útargaður og ræfilslegur þessi vesalings
maður, og hefði frekar átt að heita Unwohlfahrtsarzt. Hann afgreiddi dag-
lega 50—60 sjúkl. ýmist á viðtalstíma sínum eða vitjaði j)eirra. Fyrir þetta
fékk hann 6 RM. á dag. Það eru tvennskonar fátækralæknar. Aðrir hafa
6 RM. á dag, hinir fá um 0,20 RM. fyrir sjúkravitjun, en 0,10 RM. fyrir
consultatio.
Læknir jiessi hafði, eins og margir aðrir, sótt um jjennan starfa, Jdví að nú
getur nálega enginn læknir í Þýskalandi lifað af „privat praxis“. Þeir verða
því að sætta sig við að verða sjúkrasjóðalæknar eða fátækralæknar. Efnað-
ir menn leita ýmist til prófessora vegna titilsins, eða til skottulækna vegna
„reklame" ])eirra.
Skottulæknarnir auglýsa sig og gylla svo að furðu og fádæmum sætir.
Þeir gefa t. d. út blöð, sem ekki eru annað en skrum um lækningar þeirra,
bréf frá sjúklingum og sögur um yfirsjónir lærðu læknanna, um eitranir
af lyfjum, sem jæir hafi gefið o. s. frv. Það er talið í skýrslum, að 13.000
skottulæknar séu í Þýskalandi, en í raun og veru eru ])eir um 40.000. Flest-
um hefir einhverntíma verið hegnt fyrir svik og blekkingar. Aftur er þeim
sjaldan hegnt fyrir afglöp í lækningum, jafnvel þó að ])au verði sjúkl. að
bana, því að dómarar líta svo á, að sjúklingarnir verði sjálfir að bera ábyrgð-
ina, úr j)ví að þeir fari til fákunnandi manna.“
Það geta allir ímyndað sér, að með þessum hætti getur enginn læknir