Læknablaðið - 01.10.1942, Blaðsíða 14

72
LÆKNABLAÐlÐ
aöslækna. Eitt af fyrstú málunum,
sem L. í. beitti sér fyrir, voru mikl-
ar kjarabætur fyrir héraöslækna
eftir siöustu styrjöld. Læknar hafa
nú betri kjör en þá, því aö sumir
þeirra liföu þá viö sultarkjör. Felli
mig vel viö aö sent verði spurn-
ingaform til héraöslækna um vænt-
anlegar kjarabætur. Tel ekki lágu
launin fæla mest frá rýru héruðun-
um, heldur hættuná á aö veröa
innlyksa þar. Ungir mann hafa
,,ambitionir“, vona aö fá annaö
Iretra, vorkenni engunt unguni
manni að fara í útkjálkahérað í
yi—i ár, en vorkenni honum aö
sitja þar æfilangt. Tel réttara aö
reyna að auka hlunnindin, t. d. hús-
næði, með vægri leigu. lyfjabúr.
verkfæri o. þ. u. 1., heldur en að fá
launin hæ'kkuö.
Tel góðar tillögur form. um
veikinda- og sumarfrí. Héraðs-
læknar kvarta mjög undan því, hve
rígnegldir þeir séu niður, veit um
einn, sem setið hefir 12 ár í af-
skekktu héraði án þess að fá eins
dags frí.
Dr. med. Árni Árnason: Vil
ekki vanþakka stjórninni afskipti
af málum okkar héraðslækna, en
hún getur ekki mikið gert, ef eng-
in uppörfun kemur frá okkur. Of
lítið rætt um stéttarmál í Lækna-
blaðinu nú um hríð.
Mér hefir dottið í hug, aö fyrir
lækna í rýrustu héruðunuin mætti
leggja til hliðar ákveöna fjárupp-
hæö á ári, sem þeir svo fengju
greidda eftir ákveðið árabil. Gætu
þeir þá notaö þetta fé til utanfarar
og framhaldsmenntunar. Líka gætu
þeir variö því til einhvers annars,
eftir geðþótta, en þá hefðu þeir
líka fyrirgert rétti sínum til betri
héraða. Ég tel réttara að leggja
launahækkunina til hliðar, en að
greiða há laun strax; þá getur
Iæknirinn farið eftir árið. Ríkið á
að festa læknana þannig í nokk-
ur ár.
Páll Kolka: Ég kom meö tillögu
á aöalíundi L. 1. fyrir 10—12 ár-
um, að læknar fengju eftir ákveöið
árabil full laun í eitt ár til fram-
baldsmenntunar. Legg meira upp
úr auknum blunnindum en launa-
hækkun, enda ætti sá róður aö
verða léttari.
Guðm. Hannesson: Skömm af
mér að tala uni peningamálin, því
aö fátt hefi ég hugsað minna um
á minni æfi en afkomu niína og
annara.
Aður töldu læknar sér skylt aö
taka litlu héruðin og kom þá i
móti, að það var séð við þá, þegar
betra hérað Iosnaðí. Hlunninda-
leiðin er góö. Til langframa færu
launin í raun réttri meira eftir því,
hvað fólkið getur borgaö, en hinu.
hvað væru þægileg laun fyrir okk-
ur læknana.
Óskar Einarsson: Óþægilegt ó-
frelsið. En sjaldan grær vel um
oft hreyfðan stein.Eitthvað af basl-
inu kemur e. t. v. af því, að lækn-
irinn festist aldrei í sínu héraði, er
alltaf að hugsa um að flytja. Æski-
legast fyrir þegna og þjóðfélag
aö læknar flvtii sem sjaldnast.
Magnús Pétursson: Þegar litiö
er aftur i tímann, mun það vera
fátt af hagsbótum lækna, sem L.
í. befir ekki beitt sér fyrir. Er þess
ekki síður þörf nú en áður, þegar
sjálfsagt þótti, að landlæknir gengi
fram fyrir skjöldu og sækti á um
kjarabætur til handa læknum.
Sammála Kolka ttm að varla
býöi niikið að sækja á um föstu
launin, varla ntiklar horfur á, aö
þau brevtist mikið fyr en öll laun
verða tekin til athugunar. — Lagði
fram svobljóðandi tillögu:
..Aðalfundur L. í. 1942 felur
stjórn félagsins að senda fyrir-
spurnir til allra bér;yös1ækna og