Læknablaðið - 01.06.1946, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
83
sjaldgæfustu intraabdominal
sjúkdómum, en ekki einn af
þeim aígengustu, eins og talið
hefir verið.
Bjerre hefir rannsakað ap-
pendectomiur frá 10 ára tíma-
bili í Odense Amts- og Bys-
sygehus og fundið þar 29
sjúklinga með diagnosuna ap-
pendicitis clironica, en það eru
2,2% af öllum appendectomi-
uniun. Sjúklingarnir voru allir
sl-.oðaðir 3—12 árum eftir að-
gerðina, og kom þá i ljós, að
9 þc'ira töldu sig albata eftir
aígerðina en 20 höfðu engan
bata fengið.
Eftirtektarvert er, að einung-
is 29 sjúklingar með appendi-
citis chronica voru opereraðir
á 10 ára tímabili á deild með
yfir 200 sjúkrarúmum. Séu at-
hugaðar ársskýrslur margra
danskra sjúkrahúsa kemur í
ijos, að 5—21% af öllum ap-
pendicitistilfellum eru talin
vera appendicitis chronica.
Hér lijá okkur verður liundr-
aðstalan nnkiu liærri, eða ca.
75. Enda þótt allar aðstæður
hér á landi séu aðrar og verri
en í Danmörku, nægir það þó
varia lil þess að skýra þenna
mikla mismun.
I. æknum liættir til að nota
d.iagnosuna appendicitis chron-
ica scm eins konar samnefn-
ara fyrir ýmsar og mjög marg-
vislegar og óljósar kvartanir,
og fólk hefir vanizt á að kenna
botnlanganum um hvers kyns
óþægindi, sem það fær í kvið-
arliolið og jafnvel utan þess.
Oft myndi nákvæm rannsókn
leiða í ljós það, sem til grund-
vallar liggur, ulcus ventriculi
eða duodeni, nýrnasjúkdóma,
sjúkdóma i gallvegum, adnex-
sjúkdóma o. f 1., en allt of oft
er botnlanginn tekinn alheil-
brigður, (,g sjúklingurinn síð-
an tekinn til rækilegrar at-
hugunar á eftir, þegar það sýn-
ir sig, að appendeclomian lief-
ir ekki lijálpað, nema síður sé.
Eg liefi farið í gegnum allar
sjúkraskrár vfir appendic. ac-
uta og tínt til úr þeim það, sem
mér finnst máli skipta, en þær
eru því miður mjög misjafnar
að gæðum, og gætir þess mjög i
Jhssu uppgjöri.
Um etiologi get eg verið fá-
orður.
Af þessum 262 sjúklingum
voru 159 karlar, eða rösklega
60%, en 103 konur, og kemur
það heim við niðurstöður ann-
arra, að sjúkdómurinn sé tals-
vci t algengari hjá karlmönn-
um en konum. Það er og
reynsla, að karlmenn fari verr
út úr sjúkdómnum, og mun eg
siðar víkja að því. Hvað ald-
ur sjúklinganna snertir, sést,
að tilfellunum fjölgar ört frá
1. ári til 20 ára aldurs, en fara
svo ört lækkandi til fertugs, en
úr þvi fá og skiptast nokkurn-
veginn jafnt til 75 ára aldurs.
Yngsti sj úklingurinn var rúm-
lega eins árs og sá elzti 75 ára.