Læknablaðið - 01.02.1952, Blaðsíða 6

84
LÆKNABLAÐIÐ
skurðl. voru í meiri vafa. Ég var aft-
ur á móti mjög harður á greining-
unni appendicitis, svo ]iað varð úr,
að drengurinn var opnaður. Það
sýndi sig þá, að appendix var eðli-
legur, en stórir mesenterial-eitlar
fundust. Drengurinn hafði hita i
nokkra daga, en batnaði svo fljótt.
Bar nú ekkert á honum, en fi mán-
uðum siðar fær hann mjög svipað
kast (þó ekki hita) og nú athugaði
ég þvag, og var acetone í því. Síðan
hefir ekkert á honum borið. Hvort
fyrra kastið var acetonemisk upp-
sata, veit ég ekki, þá athugaði ég
það ekki, en ekki tel ég það ósenni-
legt.
Ég vil geta þess, í sambandi við
mesenterial-eitlana, að við krufn-
ingu á börnum, sem dáið hafa úr
þessum sjúkdómi, finnst oft hyper-
plasia á lymphoid vef.
2. Stúlka, 4 ára. Ekki mjög svæs-
in uppsala, en ákafir periodiskir
verkir. Þrátt fyrir venjulega með-
ferð hættu verkirnir ekki og barnið
svaf ekkert i 2 sólarhinga, en þá
var acetone horfið úr þvagi og upp-
sala hætt. Ég var þvi hræddur um
invagination. Fékk skurðlækni til
að atliuga barnið með mér og kom
okkur saman um að taka Röntgen-
mynd. Á mynd, eftir innhellingu,
sást ekki invagination. Barnið var
lagt í sjúkrahús i 2—3 sólarhringa,
og bar ekkert á þvi, svaf eðlilega og
kvartaði ekki. Útskrifaðist heilbrigt.
En þcgar heim kemur, byrjar sama
sagan aftur, kvartar um vcrki og
vill kasta sér út úr rúminu, svo að
það þurfti fasta gæzlu. Acetone var
ekki í þvagi.
Þetta barn var í fóstri hjá frænku
sinni, en foreldrar þess voru i sigl-
ingu. — Öll fjölskyldan stóð á önd-
inni útaf sjúkdómnum og skiptist á
allan sólarhringinn að gæta þess, að
barnið henti sér ekki úr rúminu.
Barnið varð hrætt og órólegt, vegna
hins „nervösa" umhverfis, og hélt
áfram að kvarta, eftir að sjúkd. var
batnaður. Þegar ég leiddi fólkinu
fyrir sjónir hvað um væri að vera
og Iét eina rólega konu sitja hjá
barninu, en rak alla aðra út, batnaði
því þegar i stað og hefir ekki borið
á neinu siðan.
3. Drengur, 2 ára. Periodisk
verkjaköst í kvið, köstin slóðu 1—2
mínútur og 5—20 minútur á milli
kasta. Drengurinn var alveg frísk-
ur á milli, engin ógleði eða uppsala,
matarlyst léleg, og vildi ekki drekka.
Engin obj. einkenni, kviður alveg
mjúkur. Ég sá þetta barn á öðrum
sólarhring. Hafði hann þó mikið
acetone í þvagi. Næstu 2 sólarhringa
hafði barnið verki, en þeir fóru smá
minnkandi og hurfu alveg eftir það.
4. Stúlka, 4 ára. Verkir i kviðar-
holi og.mikil uppsala. Ég fylgdist
með henni og bjóst við að hún
myndi lagast eins og venjan er, á
3. degi, en þegar einkenni versnuðu
heldur, tók ég hana á spítala. Hún
var ekki þungt haldin, en byrjuð a'ð
þorna. Fyrst gekk allt vel og liún
svaf vært, en þegar leið á kvöldið,
fór hún að kúgast og' þornaði nú
óðfluga, þrátt fyrir saltvatn undir
húð og rectalt. Hiti fór hækkandi.
Morguninn efti’r ákvað ég að gefa
blóð, og fékk hún 250—300 ml. —
Þá brá alveg við, hún kastaði aklrei
upp eftir það, fór að drekka og svaf
vært. Útskrifaðist heilbrigð eftir
viku.
Mánuði síðar fékk hún aftur kast,
sem stóð í 3 daga, en var ekki
slæmt.
Þessi dæmi ætla ég að láta
nægja. Þau sýna flestar hliðar
á þessum sjúkdómi, sem ég hefi
rekizt á, en sjálfsagt getur
hann hirzt í fleiri undarlegum
myndum. — Þau hörn, sem ég
hefi séð með þennan sjúkdóm,