Bændablaðið - 06.06.2013, Blaðsíða 17

17Bændablaðið | Fimmtudagur 6. júní 2013
mín. Ég fer um hana mjúkum
varfærnum höndum og tala jafnvel
við hana. Ég fyllist eldmóði og
sjálfstrausti þegar hún er með mér.
Núna förum við vinkonurnar saman á
fjórhjólinu á vorin til þess að fylgjast
vel með varplandinu. Stundum þarf
að hleypa af skoti, stundum er það
óvininum til aðvörunar en líka
dauðaskot, þá erum við vinkonurnar
glaðar og fullar stolts.
Fleiri úrræði hef ég reynt eins
og gasbyssur og útvarp og hef ég
komið mér upp byrgi til að leynast
í. Á nóttunni þegar ég hírist í
byrginu má ég þola endurtekið
efni í útvarpinu og þá oftar en ekki
bullið í Andra og Gunnu Dís ásamt
endalausri skothríð úr gasbyssum.
Ekki má gleyma tófuskyttunum,
það eru sko alvöru skyttur, af lífi og
sál. Þetta eru hetjurnar mínar sem
ég í örvæntingu minni þarf oft að
leita til, en þeir eiga heiður skilið.“
Ellin læðist líka að
úr öllum áttum
„Ég á mér reyndar annan óvin en
tófuna, en það er ellin. Þó að ég
streitist á móti henni læðist hún að
mér úr öllum áttum. Svona dags
daglega tek ég ekki svo ýkja mikið
eftir henni en ef ég lít til baka, þó
ekki sé nema svona eitt ár, þá kemur
ýmislegt í ljós. Það sem var kannski
lítið mál í fyrra er ef til vill meira
mál núna. Vinkona mín virðist til
dæmis þyngri núna, þó hef ég ekki
fóðrað hana af meira blýi en árið
áður.“
Það er liðin tíð að maður
heyri fuglasöng
„Sorglegt finnst mér til þess að vita
að barnabörnin mín eiga ekki eftir
að heyra yndislegan fuglasöng og
klið allt um kring eins og ég fékk
að upplifa í minni æsku. Það er liðin
tíð sem kemur kannski aldrei aftur.
Hverjum er um að kenna? Það er
þó einn ljós punktur í þessu öllu
saman og hann er sá að barnabörnin
mín biðja ömmu sína alltaf um að
segja sér tófusögur fyrir svefninn.
Sú saga sem er í mestu uppáhaldi
er þegar amma elti tófuna á bílnum
og endaði á honum ofan í skurði.
Kannski eru þau bara lítil og vitlaus
greyin, eins og amma þeirra þegar
hún var lítil.“
Ný sannindi frá Melrakkasetri
„Nú er komin upp ný staða. Í
Morgunblaðinu hinn 30. mars
síðastliðinn birtist grein um
Melrakkasetrið á Súðavík, en í lok
greinarinnar segir orðrétt:
„En nýlega var ljóstrað upp vel
geymdu leyndarmáli, því að kindur
éta hiklaust egg og jafnvel unga á
vorin. Hætt er við að afföllin vegna
mörg hundruð þúsund sauðfjár séu
enn meiri en vegna tíu þúsund refa.“
Svo það er þá ekki tófunni að
kenna eftir allt saman að fugl er
að fækka heldur rollunum, þessar
lúmsku skepnur sem ráfa um í
rólegheitum með snoppuna ofaní
grasinu eru að leita að eggjum og
ungum til þess að éta. Ég sem hef
alltaf haldið að kindurnar væru að
bíta gras, en hvað ætli ég viti sem hef
aðeins verið í skóla lífsins. Eitthvað
annað en blessaðir fræðingarnir,
hámenntaðir og langskólagengnir.
Eitthvað á þessa leið hefur varpið
gengið fyrir sig hjá mér síðastliðin
vor og verður líklega með svipuðu
sniði nú í vor. Vakandi um nætur,
skjálfandi úr kulda með byssu í
annarri, kaffibrúsa í hinni og kíki
hangandi um háls,“ segir Sigurbjörg
Helgadóttir í pistli sínum.
/SH/HKr.