Læknablaðið - 01.02.1958, Blaðsíða 18

2
LÆKNABLAÐIÐ
það minnisstætt, að mér tókst
með naumindum að kalla til
Karls um borð í skipið, um
leið og það lagði frá bryggju,
einkunn bans i siðasta faginu
við prófið, lyfjafræði. Um
liaustið sama ár gerðist svo
Magnús Pétursson bæjarlæknir
í Reykjavík og var Karl þá sett-
ur héraðslæknir á Hólmavík og
var skipaður í það embætti frá
1. júni 1925, eftir að hann hafði
farið utan til frambaldsnáms á
fæðingarstofnun og verið á
sjúkrahúsum í Kaupmannahöfn
frá júlí 1924—apríl 1925. Aftur
fór hann utan til frekara fram-
haldsnáms apríl—ágúst 1935, og
mun þá hafa starfað á sjúkra-
húsi í Grenaa á Jótlandi. Að
undanteknum þessum utanferð-
um gegndi liann Hólmavíkur-
liéraði samfellt til haustsins
1941, er honum var veitt Kefla-
víkurhérað frá 1. okt., sem liann
þjónaði, þar til hann fékk lausn
frá embætti síðastliðið vor.
Karl var gæddur fjölhæfum
og farsælum gáfum, þótt eigi
kæmi það fram í liáum prófeink-
unnum. Hann var listlmeigð-
ur og söngmaður góður og hafði
hið mesta yndi af góðri tónlist.
A háskólaárum sínum stofnaði
hann kvartett ásamt félögum
sínum og skólabræðrum, þeim
Sigurgeir heitnum Sigurðssyni
síðar hiskup, Eiríki Helgasyni
siðar presti i A-Skaftafellssýslu
og Sigurði Lárussyni siðar presti
og prófasti í Stykkishólmi og
nefndust þeir „Vormenn“. Lítt
komu þeir þó fram opinherlega,
enda höfðu öðrum hnöppum að
hneppa og þetta meir til gam-
ans gert. Þeir Karl og Sigurgeir
voru einnig meðlimir karlakórs
Iv.F.U.M. undir stjórn Sigfúsar
tónskálds Einarssonar öll sin há-
skólaár.
Karl var fremur dulur í skapi,
hinn mesti geðprýðismaður, svo
að naumast sást hann skipta
skapi, þótt hann væri síður en
svo skaplaus, enda liélt fast á
sínum málstað og var enginn
veifiskati. Hann var liinn ákjós-
anlegasti félagi, hvers manns
hugljúfi og traustur vinur vina
sinna, ávallt bjartsýnn, léttur i
lund og hrókur alls fagnaðar í
góðum vinaliópi. Ekki var hann
síður áhugasamur í starfi sínu,
liann var samvizkusamur með
afhrigðum og jafnan reiðubú-
inn og fljótur til þegar kallið
kom. Hann rejrndist og hinn far-
sælasti læknir og ástsæll af hér-
aðsbúum sínum.
Aldrei mun Karl liafa gengið
fyllilega heill til skógar, því að
hann var þegar í æsku merktur
af „livítadauðanum“, sem fyrr
segir. Munu eftirstöðvar og af-
leiðingar þess sjúkdóms liafa
valdið honum nokkru angri og
töfum við námið, enda þótt
slíkt væri lítt á lionum að sjá,
og jafnvel félagar hans liefðu af
því lítinn pata, því að jafnan
var hann glaður og reifur og
fullur áliuga á náminu og lífinu