Læknablaðið - 01.02.1958, Blaðsíða 25

læknablaðið
ð
sem reyndist vera infusum va-
lerianae bromatum. Segist ekki
hafa tekið meira af henni en
læknir sagði fyrir um.
Sj. er mjög sljó og viðutan,
minni lélegt, talar liægt og draf-
andi. Vantar orð. Áttuð á stað
og stund. Útlit mun ellilegra, en
er hún var liér á spítalanum í
vor. Á erfitt með að festa aug-
un á fingri og fylgja honum
með þeim. Kraftar í handleggj-
um litlir og gefur eftir i rykkj-
um. Reflexar, jafnir og eðlileg-
ir. Létt dysdiadochokinesis og
ataxi liægra megin. Kraftar
minnkaðir í liægra fæti og létl
ataxi við hæl—lmé próf þeirn
megin. Reflexar jafnir. Riðar
talsvert við Rhomhergs próf, en
engin ákveðin falltilhneiging.
Reikul í spori og getur helzt
ekki gengið óstudd. Augnskoð-
un eðlileg. Rlóðþrýstingur 140/
80, púls 72 á mín. Hiti 37,3°.
Mænuvökvi tær, eðlil. þrýsting-
ur, albumen 1/10—1/20, glohul-
in minna en 1, frumur 9/3.
Serumbromid 303 mg %. (Na
330 mg %, K 17,8 mg %, Ca 11
%)•
Sjúkl. versnaði fyrstu dagana
á deildinni, datt fram úr rúm-
inu, fékk óráð eina nóttina, sá
tvöfalt, sljóleiki, ataxi og tal-
truflanir jukust. Kom þá í ljós,
að sjúkl. liafði verið færð „mixt-
úran góða“. Þegar tekið liafði
verið fvrir meiri inntökur af
henni, fór sj. að hatna smám
saman. Erfiðlega gekk að koma
salti í sjúkl., svo að þ. 26. 8. var
serumhromid enn 113 mg %.
Sjúkl. var þá orðin skýr í liugs-
un og tali og ástandhennar svip-
að og þegar hún fór af spítal-
anum í fyrra skiptið.
Einkenni brómeitrunar geta
verið mjög misjöfn og marg-
breytileg og líkzt einkennum
annarra eitrana og sjúkdóma.
Þau birtast ýmist sem geðtrufl-
anir eða líkamlegar truflanir og
þá fyrst og fremst með einkenn-
um frá taugakerfi. Hvort tveggja
er til, að einkennin hirtist flest
hjá sama sjúkling eða þau séu
yfirgnæfandi geðræn eða mest
heri á líkamlegum einkennum.
Einkennin eru, eins og gefur að
skilja, hreytileg og misáherandi
eftir því á hve háu stigi eitrun-
in er, allt frá þreytu, lystarleysi
og minnkandi getu til að ein-
heita huganum, til meðvitundar-
leysis og hana.
Ekki hefur verið hægt að sýna
fram á ákveðna fylgni milli ein-
kennanna og hrómmagns i
blóði, fyrr en það er orðið mjög
mikið, yfir 200 mg %. Hins
vegar er sjúkdómsgreiningin
hrómeitrun ekki örugg, nema
mælt liafi verið live mikið hrom-
id hlóðið inniheldur, þar eð ein-
kennin geta minnt á ýmislegt
annað, eins og fram kemur í
þessum sjúkrasögum, og lítið
er að marka, livað sjúklingur-
inn sjálfur eða aðrir seg'ja um,