Læknablaðið - 01.02.1958, Blaðsíða 21

LÆKNABLAÐIÐ
5
logi bróms og orsakir bróm-
eitrunar hér. Aðeins má minna
á, að líkaminn getur ekki gert
greinarmun á ldórid og bromid
og bindur þessi efni í þvi hlut-
falli, sem þau eru gefin. —
Ilalogen magnið brevtist ekki
og koma þessi efni hvort í ann-
ars stað. Sé gefið hromid, eyk-
ur það lclorid útskilnaðinn og
minnkar klormagnið i plasma
jafnframt því sem bróm binzt,
svo að halogen magnið lielzt
óbreytt. Hins vegar flýtir klorid
fyrir útskilnaði á bromid.
Brómverkunin fer algerlega
eftir magninu af brom-ion í
blóðinu, sem fer aftur eftir hlut-
fallinu, sem er á milli klórs og
bróms í því, sem maðurinn læt-
ur í sig daglega. Bróm verkar
deyfandi á miðtaugakerfið,
mest á heilann og starfsemi
hans, dregur úr hugarflugi og
árvekni, minnkar taugaviðbrögð
og skyn. I litlum skömmtum
verkar það róandi, dregur úr
kvíða og hreyfiþörf og skapar
hugarró lijá órólegu og spenntu
fólki, án þess að liafa veruleg
áhrif á gáfnastarfsemina. í
stærri skömmtum og með vax-
andi magni i blóði lamar það
taugakerfið æ meira, og eru ein-
kenni eitrana í samræmi við
það.
Almennt er talið, að venju-
legir lækningaskammtar, 2—3 g
af natrium bromid á dag, valdi
ekki eitrunum, jafnvel þó að
þeir séu gefnir um lengri tíma.
Er þá auðvitað átt við líkam-
lega heilbrigt fólk, sem neytir
matarsalts og vökva eins og
almennt gerist. Flinn (1941)
reyndi að gefa 55 sjálfboðalið-
um 2 gr af natrium bromid á
dag og 15 sjálfboðaliðum 3 gr
á dag. Eftir 4 mánuði var brom-
id i blóði 17 mg % í fyrri hópn-
um að meðaltali og 50 mg %
í síðari hópnum. Ekki var hægt
að finna neina breytingu á fólk-
inu, sem bent gæti til eitrunar
í taugakerfi.
Þrátt fyrir þetta eru skammt-
ar þeir, sem valda eitrunum æði
misjafnir eftir því hver í lilut
á. Stundum geta litlir skammtar
valdið miklu blóðmagni, eins
og t. d. í þeim, er neyta litils
salts, gömlu fólki og kölkuðu
eða fólki, sem þjáist af hlóð-
levsi, hjarta- eða nýrnasjúkdóm-
um. Dæmi eru þess, að 2 g af
natrium hromid á dag hafi vald-
ið eitrunum í slíku fólki og yfir
125 mg % hromid í blóði. (Cun-
ningham Dax, 1936). Einstaka
fá eitrunareinkenni af litlu
magni í hlóði og enn aðrir eng-
in einkenni af miklu magni.
Þannig liafa verið fundin bvj'j-
unareinkenni við aðeins 25 mg
% bromid i serum, en hins veg-
ar engin einkenni við allt að
200 mg % (H. Olsen, 1957). Af
þessum sökum er nokkuð mis-
jafnt, hvar menn liafa viljað
sctja mörkin fvrir, hvað teldist
eitrað magn i blóði af brómi.
T. d. telja Barbour et al. (1936),