Læknablaðið - 01.08.1968, Síða 64

184
LÆKNABLAÐIÐ
til þess að fá nasasjón af meðferð þessara slysa. Þessi meðferð hefur
verið bundin við mína persónu, og veit ég af 10 ára reynslu, hvert
ónæði og fyrirhöfn hefur fylgt henni. En þessi 10 ára reynsla hefur
líka sannað áþreifanlega og í æ ríkara mæli, hver nauðsyn er á þess-
ari þjónustu. Eins og allir vita, sem nokkuð hafa séð til taugaskurð-
lækninga, eru 200 þús. sálir of lítill hópur til þess að halda uppi
taugaskurðdeild. Þangað til okkur hefur fjölgað svo, að nóg-
ur efniviður er fyrir slíka deild, þarf einhver að sinna þessum parti
af hlutverki hennar. Þegar ég hef verið af bæ, má segja, að enginn
hafi verið til þess að sinna þessu, og er þó ekki alls kostar rétt. í
mörg undanfarin ár hefur dr. Gunnar Guðmundsson verið hér, þegar
ég hef verið í burtu, og hefur sjúkdómsgreiningin, sem er erfiðasti
hlutinn af þessari meðferð, verið í góðum höndum hjá honum, svo
og meðferð þeirra sjúklinga, sem þurfa ekki aðgerðar. En við þá fáu,
sem þarfnazt hafa aðgerða, hafa handlæknar hlaupið undir bagga,
með aðstoð og leiðbeiningu dr. Gunnars.
Hitt er satt, að enginn maður á íslandi býr við það öryggi, sem
góð taugaskurðdeild veitir, ef hann slasast á heila, og gildir
þá einu, hvoi't ég er heima eða heiman, og ber ekki að sakast um
það við Landakotsspítala.
Hvað verður um þessa meðferð í framtíðinni, veit ég jafnlítið og
nefndin, en hitt vitum við væntanlega allir, að það er ekki í tauga-
skurðlækningum einum saman, sem við getum ekki boðið landsfólkinu
þjónustu til jafns við fjölmennar þjóðir.
í lok kafla nefndarinnar um Landakotsspítala segir; „. .. er rétt
að komi fram, að lögboðin daggjöld til sjúkrahúsa af hálfu hins opin-
bera eru í engu samræmi við raunverulegan kostnað.“ Hér erum við
á einu máli nefndin og ég. En ekki hefur rekið á mínar fjörur vitneskja
um, að nefndin, eða læknasamtökin, sem nú gera sér títt um heil-
brigðisþjónustu, hafi lyft fingri til þess að ráða bót á þessu. Er þó
væntanlega öllum ljóst, að til lítils er að brjóta upp á endurbótum,
sem kosta fé, ef enginn fæst til þess að reiða féð af hendi. Þætti
mér rétt, að téðir aðilar beittu kröftum sinum að því að fá næg fjár-
framlög til þess að sinna sjúku fólki, ekki síður en hinu, hvern veg
það yrði bezt gert.
Það eru komin hér fleiri orð á blað en ég ætlaði, þegar ég settist
niður, og finnst kannski sumum of mörg; þeim get ég sagt til hugar-
hægðar, að mikill hluti þess, sem mér hefur komið í sinni, meðan ég
skrifaði, er ósagður. Ég get þó ekki stillt mig um að auka einu við.
Linnulaust er hamrað á því nú, að heilbrigðisþjónusta okkar sé
léleg, spítalaþjónusta aftur úr, möguleikar ungra lækna nær engir
til þess að nýta mikla þekkingu og góðar gáfur. Ég skal fúslega taka
undir það, að allt gæti þetta verið betra, miklu betra. En mörgum
hefur yfirsézt, hvað unnizt hefur á, undanfarna áratugi, enda hefur
vopnabrakið ekki verið eins mikið. Ég veit af reynslu, að skilyrði
ungra manna nú til góðrar læknisvinnu eru svo miklu betri en fyrir
aldarþriðjungi, að hvergi er samjöfnuður. Ef eins heldur fram, sem
ég vona, það sem lifir aldarinnar, þá verður gott að vera læknir á
íslandi um aldamót — og væntanlega skárra að vera sjúklingur en
nú er. -• . •J