Dagblaðið Vísir - DV - 09.02.2007, Qupperneq 26

K
ona sem fær þá
hugmynd að
byggja rúmlega
fimm hundruð
fermetra hús svo
þeir sem glíma við
alvarleg veikindi
geti eignast friðarreit fjarri áhyggjum
hversdagsins er sannkölluð krafta-
verkakona. En orðið kraftaverkakona
er ekki nægilega sterkt til að lýsa Kol-
brúnu Karlsdóttur. Þegar hugmynd
að byggingu húss fyrir langveika
fæddist, áttu líknar- og vinasamtökin
Bergmál, sem hún veitir forstöðu,
næstum enga peninga. Nú eiga þau
margfalda þá upphæð, enda segist
Kolbrún vera atvinnubetlari og það
eina sem hana vantar í raun til að
sjá drauminn verða að veruleika er
nokkur stykki af karlmönnum. Nánar
tiltekið iðnaðarmönnum.
„Já, það má segja að mig
bráðvanti karlmenn – nánar tiltekið
iðnaðarmenn!“ segir hún brosandi
þar sem hún hefur komið sér vel fyrir
á Mímisbar í hádeginu á fallegum
vetrardegi. Þetta er falleg kona og
frá henni stafar mikilli orku og hlýju.
Með vatnsglas í hendi „ég drekk ekki
kaffi“ segir hún mér ótrúlegu söguna
af samtökunum sem hafa breytt lífi
margra langveikra.
Kórinn sem varð að líknarfélagi
„Bergmál var upphaflega kór,
sem var stofnaður árið 1992 þegar
söngstjóri nemenda við Hlíðardals-
skóla þar sem ég var við nám árið
1959, Jón Hjörleifur Jónsson, slas-
aðist alvarlega og var vart hugað líf.
Ég heyrði fregnir af slysinu þar sem
ég sat í strætisvagni, tók skiptimiða
og sneri heim. Þar gróf ég upp nöfn
nemendanna sem höfðu verið sam-
tímis mér hjá þessum yndislega
manni, hringdi í þá og boðaði á fund
heima hjá mér næsta kvöld. Við sát-
um 43 í stofunni minni og þegar Jón
Hjörleifur hafði náð heilsu aftur gáf-
um við honum gamla kórinn hans í
endurhæfingargjöf. Ári síðar héld-
um við Jóni Hjörleifi stóra veislu,
sem við kölluðum Upprisuhátíðina
og í þá veislu mættu 244 manns. Þá
bakaði ég stærstu köku sem ég hef
bakað á ævinni; tók hurð af hjörum
heima hjá mér og bakaði tertu ofan
á hana. Prímusmótor kórsins Berg-
máls var Ólafur Ólafsson, sem hafði
búið lengi í Kaupmannahöfn. Hann
hafði fallegustu bassarödd sem Guð
hefur gefið nokkrum manni og hafði
sungið með Óperukórnum í Kaup-
mannahöfn.“
Það varð mikil sorg í hópnum þeg-
ar Ólafur greindist með krabbamein.
Hann átti þann draum að komast á
heilsuhæli í Danmörku, en slík dvöl
var kostnaðarsöm. Þá upplifði Kol-
brún kraftaverk; það fyrsta af mörg-
um.
„Við í Bergmáli settum upp veit-
ingasölu á sjómannadaginn og söfn-
uðum fyrir dvölinni. Ólafur minntist
með miklum kærleika þessarar dval-
ar í Danmörku og sagði: „Þess vildi
ég óska, Kolbrún mín, að það væri
til staður á Íslandi eins og þessi fyr-
ir menn eins og mig og Jón,“ en Jón
var herbergisfélagi hans á heilsuhæl-
inu. Ólafur sagði að þegar staðan væri
orðin sú að liði nær skapadægri væri
svo mikilvægt að eiga stað, sem hægt
væri að hlakka til að heimsækja, þó
ekki væri nema eina helgi; stað, það-
an sem hægt væri að taka með sér
góðar minningar. Þegar Ólafur lést, 55
ára gamall, sat þessi setning í mér og
eitt kvöldið þegar ég fór að hitta Karl
Vigni, einn stofnenda Bergmálskórs-
ins, var ég ákveðin í að segja honum af
þessari hugmynd minni. En áður en
ég sagði orð sagði Karl Vignir mér að
honum fyndist að við ættum að gera
eitthvað fyrir krabbameinssjúklinga í
minningu Óla. Þegar hugsun eins og
föstudagur 9. febrúar 200726 Helgarblað DV
Kollu
vantar karlmenn
Kolbrún Karlsdóttir er kona sem hefur
gefið 1.200 manns að borða. Kolbrún Karls-
dóttir er kona sem fékk hugmynd að húsi
þar sem langveikir geta fengið tilbreyt-
ingu í líf sitt. Kolbrún Karlsdóttir er hug-
sjónakona sem trúir á kraftaverk og hefur
margoft upplifað þau.