Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Blaðsíða 26

a() Nýtt S. C). S.-----------------------
vegna yfirvofandi áfengisbanns í Banda-
ríkjunum. Þarna var sérvitur, en kunnur
Iieimspekirithöfundur frá borg í ofan-
vei’ðú New York fylki. Frægur leikstjórí.
sem hafði gert rekstur leiklniss arðvæn-
lega atvinnugrein. Heimskautakönnuður.
Kona nokkur, spíritisti, sent skundaði til
fundar í Sálarrannsóknarfélaginu í Lond-
on. Bílaframleiðandi og maður, sem seldi
keðjur á bíla. Foreldrar með sex börn sín.
Mörg lmndruð ungra manna og kvenna,
sem veröldin hafði aldrei heyrt nefnd á
nafn.
Úr stjórnkleíanum fylgdist Schwieger
stöðugt með skipinu. Þótt hann í öllu dag-
fari væri gæðamaður og kurteisin sjálf, var
það nú skylda hans að eyðileggja þetta
risaskip. Tilfinningar eða jafnvel eftir-
þankar fengu ekkert rúm í stríðsartikúlum
hans eigin lands eða én'inanna.
Nú stýrði Schwieger kafbátnum til at-
lögunnar. Hann átti um tvo kosti að velja,
annaðhvort að skjóta tundurskeyti eða
láta tækifærið ganga sér úr greipum. Rödd
tundurskeytaskyttunnar barst í talpíp-
unni með málmkenndum hljóm.
„Tundurskeyti tilbúin til að skjóta."
Foringinn svaraði:
„Við erum í færi."
Hann var í dauðafæri. Reykurinn gaus
upp úr reykháfunum, er skipið klauf öld-
urriar, og nú fyllti það alveg út í sjónpíp-
una. Hvítmáluð yfirbyggingin ljómaði
eins og viti.
Hann gat ekki misst marks.
/
2
Föstudaginn síðasta dag aprílmánaðar
1915 stigu Charles A. Plamondon og kona
hans, Mary, úr lestinni á Pennsylvania
brautarstöðinni í New York. Hann var
fremur feitlaginn maður, ættaður frá Mið-
vesturríkjunum, um það bil 58 ára að
aldri og önnum kafinn maður. Hann
þurfti að hitta ýmsa menn, og daginn eft-
ir skyldi hann halda af landi brott — með
Lusitaniu.
„Góðan . daginn, Am,“ sagði hann við
son sinn, Ambrose, sem stundaði nám í
lögfræði við Columbia háskólann og kom
beint frá herbergi sínu við Furnald Hall.
„Hvernig líður barninu?" spurði Am.
Faðir hans, senr var forseti A. Plamon-
don-félagsins, vélsmiðju í Chicago, hafði
Irestað för sinni um tvær vikur, rneðan
hann beið eftir því, að nýtt barnabarn
hans sæi dagsins ljós. Og hún hafði verið
skýrð Blanche. Hann hafði þegar orðið af
tveim ferðum. Honum fannst frestur á illu
beztur, því að honum féll ekki að ferðast á
sjó. Hann taldi sjálfan sig heimsins versta
sjómann, og það var af brýnni nauðsyn
einni saman, að hann tók sig upp frá
ágætu heimili sínu niður við vötnin við
norðanverða Chicago-borg.
Áfengisbannið var um það bil að ganga
í gildi, og Plamondon neyddist þess vegna
til að leita markaða í Evrópu fyrir ölgerð-
arvélar sínar. Hann átti að hitta fulltrúa
frá Guinness Stout félaginu í Dublin í
Liverpool. Plamondon bað konu sína
koma með sér, því að hann ætlaði að gera
þetta að hressingarferð um leið.
Sólin glampaði í rykmettuðu loftinu og
varpaði geislum sínum á steinlagða göt-
una. Hér var heitara en við Midiigan
vatn, og verksmiðjueigandinn ýtti dökk-
um stráhattinum aftur á hnakkann. Hann
spurðist frétta frá stríðinu og Am sagði
honum, að Bretar hefðu hrundið árásuin