Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Blaðsíða 28

28 Nýtt S. O. S.
áruum. Stór borg og reykmettuð í Lan-
cashire, í aðal bómullarvefnaðarhéraði
heimsins.
....Eg sé krysantemumar í glugg-
anum í húsi móður minnar, og kvöld
ljósið liangir yfir eldavélinni að
loknu dagsverki, og hún bjó til te
handa okkur. ..... Eg finn mjúkan
kolailminn og þokuna, sem berst ut-
an frá írska hafinu, vinnulúið fólk,
dökk húsin, þar sem það skundar út
um garðsliliðið á veturna, óhrein
börnin í tötrum, biðraðirnar, er í
harðbakkann sló hjá vefstofunum.
Elisabet Duckworth var að fara þangað
atfur, af því að hún var gripin heimþrá.
Hún hefði ekkert skeytt um það, þótt
tengdasonur Iiennar hefði sagt henni, að
það væri hættulegt að sigla yfir til Eng-
Iands. Hún hafði aldrei látið aðra ráða
fyrir sér, og nú, við 52 ára aldur, var of
seint að breyta því. Það var ekki svo Iét.t-
bært að missa eiginmann sinn...... og svo
annan.
Henni var orðið vel heitt, er vagninn
kom til New London, og hún óskaði þess,
að hún hefði verið í léttari bómullarkjól
— ekki þessu dökka, sterka lit með kraga
upp í háls. Hún losaði um böndin á strá-
hattinum og lagði hann í kjöltu sína.
Á járnbrautarstöðinni í New London
leit hún enn einu sinni á dýrmætan far-
miða sinn — íarseðil á öðru farrými á
Lusitaniu — og lét hann svo aftur niður
í handtöskuna sína, sem hún lokaði vand-
lega. Svo keypti hún fanniða aðra leið i
glugganum, þar sem stóð New York, New
Haven og Hartford — 3,04 — 3 dollarar,
4 cent.
Innan lítillar stundar var bjöllum
hringt á eimreiðinni. Hún brunaði fyrir
hornið niður hafnarbakkann í New Lond-
on og stöðvaðist við brautarpallinn. Elísa-
bet rogaðist með fyrirferðamikinn farang-
ur sinn upp í lestina.
Er hún var komin upp í rykugan vagn-
inn og setzt í flosmjúkt sætið, hallaði hún
sér aftur, hneppti frá sér hálsmálinu, fór
í handtöskuna og dró upp brauðsneiðar
með svínakjöti á, en þær hafði Bill smurt.
Bros leið um varir henni. Hún gat næst-
um því fundið ilminn af verksmiðjureykn-
um í Blackburn.
Meðan Elísabet Duckworth sat að snæð-
ingi, var lítil fjölskylda að snæða hádegis-
verð í Gotham Hóteli í New York, í þjak-
andi andrúmslofti þess staðar, þar voru
húsgögn frá Victoria-tímanum. Þetta voru
Allen D. Loney, kona hans og Virginia
Bruce, dóttir þeirra, fjórtán ára að aldri.
Loney var Bandaríkjamaður, sem hafði
setzt að í Englandi. Þótt hann væri góður
félagi í veiðimannafélaginu, var nú orð-
ið nokkuð langt síðan hann hafði att hund
um yfir ekrurnar handan við turna Nortli-
ampton-borgar. Nú ók hann bifreið í
E'rakklandi fyrir Rauða krossinn.
Frú Loney, sem einnig var bandarísk,
hafði komið aftur til Bandaríkjanna af
heimþrá. Er hún var tekin að þrá Allen
enn meira, kom hann til New York til að
fara með. henni og dóttur þeirra aftur til
Northampton.
Hann var hæstánægður með tilveruna.
Fyrir nú utan það að hitta fjölskyldu
sína aftur átti hann sjóferð fyrir höndum,
hvíldarferð, stutt frá þeim hættum, er voru
samfara því að starfa út undir fremstu víg-
línu, þar sem fallbyssukúlur gætu þyrlað
mönnum inn í eilífðina á hverri stundu.
Virginia Bruce var í sjöunda liimni yfir