Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Side 4

4 Nýtt S O S
segja frá því, að ég hef góða áhöfn og
piltarnir hafa sannarlega staðið sig vel.“
Á eftirfarandi blaðsíðum verður sagan
skráð af þessari hörðu baráttu sjómann-
anna á Adolf Leonhardt. Hún sýnir,
hverju mennirnir stundum fá áorkað, sem
berjast við æstar höfuðskepnurnar, ef þeir
eru samstilltir sem einn maður. Slíkar sög-
ur verða varla sagðar af „manninum í
landi.“
* *
*
Adolf Leonhardt lestaði steinkol i Nor-
folk 16. desember 1951. — 1. stýrimaður
og yfirvélstjóri gengu úr skugga um, að
allt væri í fullkomnu lagi um borð. Lok-
ur allar voru vel þéttar. Dœlur voru reynd-
ar. Þcer voru í bezta lagi. Hleðsla i lestir
var framkvæmd undir eftirliti fagmanns
og fyllsta öryggis gœtt i hvivetna.
Frá lestarhlerum var 'gengið tryggilega.
Allir um borð voru við beztu heilsu.
Skipsskjöl, framskrá og skipshafnarskrá i
fullkomnu lagi.
Ncegar birgðir af drykkjarvatni, matvæl-
um og öðru því, sem til nauðsynja má
telja á ferð yfir úthaf.
Björgunartæki voru samkvæmt settum
reglum.
Skipinu á þvi ekki að verða neitt að
vanbúnaði að gegna þvi hlutverki, að
flytja farminn (kol) til ákvörðunarstaðar-
ins, sem er Bremen i Þýzkalandi. Siðasta
bátaæfing fór fram 10. október 1951; sið-
asta slökkviliðsæfing 11. október."
Þetta er skrifað í skipsdagbók Adolf
Leonhardt þegar lagt var upp í ferðina
yfir Atlantshafið.
Og nú er 18. desember 1951. Klukkan
er 3,48 að morgni.
Fyrir stundu hafði stýrimaðurinn skrif-
að í dagbókina:
„Siglum framhjá vitaskiþinu Chesepeake
i 0,5 sjómilna fjarlægð."
Þá er hafin ferðin yfir úfið og vetrar-
grátt Atlantshafið. Vélar munu knúnar
með fullum krafti marga daga og dimm-
ar nætur, ýmist í veðurblíðu eða stormi,
kannske rigningu eða snjókomu. Um það
veit enginn fyrirfram. En áfram verður
haldið unz ákvörðunarstað er náð: Bremen
í Þýzkalandi.
Wiese skipstjóri gengur inn í kortaklef-
ann. Hann stendur gleiðfættur fyrir fram-
an kortaborðið. Skipsdagbókin liggur op-
in á borðinu. Hann rennir augunum enn
einu sinni yfir fyrstu bókunina.
Skipstjorinn er reyndur sjóntaður og
hann veit vel, að allt hefur verið gert,
sem í mannlegu valdi stendur, til þess að
skip, farmur og menn megi ná sínum á-
kvörðunarstað giftusamlega. En liann veit
líka að á þessum tíma árs liggja hætturn-
ar í leyni. Það niá búast við stormum og
stórsjó á Atlantshafinu, himinháum öld-
um og brotsjóum, sem jafnvel hin traust-
byggðustu skip nútímans fá ekki staðizt.
Veðurfréttirnar eru allt annað en upp-
örfandi þessa síðustu daga. Wiese skip-
stjóri les þær enn einu sinni: Stormur!
Sami stormurinn á öllu Atlantshafinu!
Ein lægðin tekur við af annari.
Það er engu líkara en veðurguðirnir
liafi gert með sér samtök um, að hindra
allar siglingar á Norður-Atlantshafinu.
Næstum daglega heyrast SOS-köll, hjálp-
arbeiðnir frá skipum, tilkynningar um
slys og skipbrot.
Wiese skipstjóri leggur blaðið með veð-
urfréttunum til hliðar og lokar skipsdag-
bókinni. Hann varpar öndinni mæðulega.
Þá gengur hann inn í brúna og tekur sér
stöðu við hlið stýrimanns þess, er stjórn-
aði vaktinni. Þeir horfa á, hve stafn skips-