Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Blaðsíða 12

12 Nýtt S O S
ur. Þeir geta snúið hjólinu að vild. Engin
fyrirstaða.
„í guðanna bænum, skipstjóri,“ stundi
stýrimaðurinn.
Wiese skipstjóri segir enn ekki orð.
Hann tekur enn einu sinni í hjólið. „Já,
stýrisbilun." Það er ekki um að villast,
hvað að er, en hann hefur ekki mörg orð
lun það'.
Hugsanirnar þjóta gegnum heila hans.
Hann þarf aðeins örfáar sekúndur til þess,
að taka þá ákvörðun, sem skynsamlegust
er eins og nú er komið.
Hann veit ofurvel, að stjórnlaust skip
í ofviðri á Atlantshafi að vetrarlagi, get-
ur undir flestum tilfellum þýtt tafllok,
að skip og menn sé búið að vera.
Það skiptir ekki löngum togum, að Ad-
olf Leonhardt slær undan og liggur brátt
flatur fyrir áföllum. Mikill hnútur rís við
skipið aftanvert. Hann veltir sér yfir þil-
far og lúgur með feiknaafli.
Við stjórnborðssíðu skipsins verður loks
nokkur mótstaða. Járnh'urðin, er skipstjór-
inn lét loka af öryggisástæðum, lætur und-
an mörg hundruð tonna þunganum, eins
og væri hún pappírsblað. Og auðvitað var
ekki að sökum að spyrja um tréhurðina,
sem járnhurðin átti að vernda. Hún
splundraðist eins og eldspýtustokkur.
Jafnvel bátaþilfarið fór ekki varhluta
af þessum ósköpum. Þó hátt væri, hefur
þessi feiknasjór sleikt um það. Hann hef-
ur rifið bátana úr gálgunum og kastað
þeim upp að vélarreisninni.
Bátarnir! Bátarnir komnir svona!
En að athuguðu máli gerir ekki svo
mikið til um bátana; þeir koma áreiðan-
lega ekki að gagni í þessum sjávarofsa.
Sjórinn fossar niður í skipið, meðal
annars í káetur áhafnarinnar. Þar er ekki
hægt að hafast við fyrst um sinn.
Þrátt fyrir sinn firnakraft hefur brot-
sjórinn ekki megnað að ráða niðurlöguni
Adolfs Leonhardt.
Ekki ennþá. En verður aftur reftt til
höggs, og þá kannske enn þyngra? Eða
var kannske hægt að vona, að þetta hefði
verið stærsta og mesta ólagið?
Adolf Leonhardt liggur sæmilega í sjó
þrátt fyrir allt. Hann liggur að vísu þvert
fyrir vindi og sjó, en er þó ofansjávar.
Skipstjórinn athugar lauslega hversu
miklar skemmdir hafa orðið, er sjórinn
reið yfir skipið. Að þeirri athugun lokinni
snéri hann sér að stýrimanninum:
„Sjáið um, að mikilli olíu verði dælt
í sjóinn og það tafarlaust!"
Það hvín í eimflautunni. Háseti þýtur
upp í brúna. Stýrimaðurinn gefur honum
nauðsynlegar fyrirskipanir, fáorðar, en
skýTar. Hásetinn bíður ekki boðanna, en
skundar niður án tafar. Hann kallar á fé-
laga sína og þeir hefjast þegar handa, að
framkvæma fyrirskipanir yfirmannanna.
Öllum er ljóst, að úr þessu verður skjótt
skorið úr um örlög þeirra skipsfélaganna.
Svona getur skipið ekki haldizt lengi ofan-
sjávar.
Wiese skipstjóri vill vita, hvaða orsakir
liggja til bilunarinnar á stýrinu.
Fyrsti stýrimaður býðst til að gera
bráðabirgðaathugun á skemmdunum á-
samt nokkrum hásetum.
Hver einasti maður um borð er að
einhverju starfi.
Fyrir löngu hafði frívaktin verið kölluð
á þilfar.
Nú er aðstaðan svo ógnvænleg, að ekki
veitir af, að hver einasti maður geri sitt
bezta.
Fyrsti stýrimaður fer við annan mann
að atliuga hvað orsakað hafi bilunina á
stýrinu.