Nýtt S.O.S. - 01.09.1959, Blaðsíða 28

28 Nýtt S O S
bátunum, sem næstir voru olíuskipinu.
Um sama leyti slokknuðu ljósin á Ath-
enia. Hjálparvélin hafði ekki meira elds-
neyti.
Á bátunum, sem lengst voru burtu
frá skipsflakinu, héldu menn, að ljósin
hyrfu, vegna þess að loks hefði skipið
sokkið.
Bátarnir, sem næstir voru beindu allri
sinni athygli að Knut Nelson. Raketturnar
sprungu stöðugt í loftinu, og hin nálæga
hjálp fyllti dauðþreytta mennina í bátun-
um nýjum þrótti við árarnar.
Þegar björgunarbátur nr. 5, sem Cook
skipstjóri stjórnaði, kom fyrstur að norska
olíuskipinu, höfðu Norðmennirnir þegar
búið til björgunarstól, og voru tilbúnir
að byrja á hinu vandasama og hættulega
verki að ná máttförnu og nauðstöddu fólk-
inu um borð.
Anderssen skipstjóri á Knut Nelson bauð
Cook skipstjóra velkominn, og bað hann
að koma í brúna og hjálpa til við björg-
unarstarfið.
Bátur eftir bát náði til olíuskipsins.
Háar, freyðandi öldumar börðu þeim
ýmist hverjum við aðra eða við skipshlið-
ina, en enginn skaddaðist. Samt sem áður
lá hættan í leyni kringum olíuskipið, sem
varð að halda skrúfunni í gangi, til þess
að halda skipinu uppí. Fystu bátarnir
voru þegar tæmdir, og þó var Athenia-
harmleiknum alls ekki lokið.
í yfirfylltum björgunarbát nr. 5A höfðu
menn haft góða nótt eftir aðstæðum. Það
hafði ekki reynst nauðsynlegt að standa í
austri, og neyðarflugeldum ekki skotið ó-
þarflega mikið. Það var ekki fyrr en að
bátverjar komu auga á Ijósin á Knut Nel-
son, að hásetinn Dillon, sem hafði stjórn-
ina, gaf skipun um að senda á loft sex
flugelda.
Róðurinn til Nelson var allt annað en
léttur. Meirihlutinn af bátverjum voru
flóttamenn, og þrátt fyrir það, að þeir
átta sem við árarnar sátu gerðu sitt ítr-
asta, var árangurinn'vesæll.
Það var ekki fyrr en kl. fjögur um nótt-
ina, sem báturinn náði til olíuskipsins.
Það var verið að bjarga farþegum úr bát
nr. 12, og stóllinn fór marrandi stöðugt
upp og niður. Ef nr. 5A legðist að ein-
mitt nú myndi hann koma til með að
verða aftastur í röð og koma til með að
liggja ónotalega nálægt afturenda skipsins,
þar sem skrúfan snérist stöðugt. Eina rétta
væri að bíða, þar til bátur nr. 12 væri
tómur.
Þegar bátur nr. 5A kom að olíuskipinu,
heyrðust aðvörunarhróp þilfari Nelson,
um að þeir skyldu halda sig í hæfilesri
fjarlægð, en bátverjar létu sem þeir heyrðu
ekki aðvaranirnar. Eftirvæntingin eftir að
vera bjargað um borð var svo mikil, að
mennirnir skildu ekki, hvers vegna þeir
ættu að bíða. Æstir hrópuðu þeir í. kór:
„Látið okkur fá festi!“
„Nei, nei, við skulum bíða!" kölluðu
nokkrir, en raddir þeirra köfnuðu í há-
vaða hinna.
Dillon háseti hagaði sér eftir því sem
flestir bátverjar óskuðu og renndi 5A að
rétt aftan við nr. 12. Línu var kastað nið-
ur af skipinu og báturinn festur. Sumir
ræðararnir köstuðu strax árum sínum út-
byrðis, og þreyttir og örvæntingarfullir
farþegarnir bjuggust til að bíða þar til
nr. 12 væri tómur. Frelsunin virtist vera
aðeins nokkrum augnablikum undan, og
þeir trúuðu af áhöfninni hófu að lof-
syngja guð fyrir frelsunina.
En á sama tíma skeði dálítið í brúnni.
Skipstjórarnir Anderssen og Cook voru að
stjórna björgunarstarfinu, þegar einn há-