Félagsbréf - 01.12.1958, Page 39

HELGI KRISTINSSON
TIL UNNAR
I
s
vo eru
ástir þínar,
sem vorblær af hafi
er vermir og svalar.
II
Svo djúpur getur söknuðurinn orðið,
svo órofa tengsl fær ástin skapað,
að geisladýrð lífsins verði martröð ógnþrunginnar nætur,
en skuggar dauðans vonbjart morgunskin.
III
Snerting dauðans
breytir ilmbólmum ástarinnar
í frostrósir saknaðarins.
IV
Ástin,
sem leiddi okkur á hamingjubjörtum dögum
til töfraheimanna;
þar sem allar óskir rættust,
þar sem veittist svölun hverri þrá,
skóp tengsl er sjálfur dauðinn
fær ekki rofið.
Því geislar minning þín
í nótt ævarandi trega.