Morgunblaðið - 20.01.2012, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 20.01.2012, Blaðsíða 28
28 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 2012 ✝ Ólöf HalldóraPétursdóttir fæddist á Bergs- stöðum, Vatnsnesi, Vestur-Húnavatns- sýslu 23. september 1924. Hún lést á Hjúkrunarheim- ilinu Sóltúni 10. janúar 2012. Foreldrar Lóu, eins og hún var oft- ast kölluð, voru Vil- borg Árnadóttir, f. 30. mars 1895, d. 11. febrúar 1993, ættuð úr Borgarfirði, húsfreyja á Bergsstöðum, og seinni maður hennar Pétur Teitsson, f. 31. mars 1895, d. 24. ágúst 1991, innfæddur Húnvetningur, bóndi, trésmiður, sjómaður og síðar bókbindari á Bergs- stöðum. Vilborg og Pétur eign- uðust þrjú börn og var Lóa elst þeirra, hin eru Daníel Baldvin, f. 1928, og Vilborg, f. 1932. Fyrri maður Vilborgar Árnadóttur var Daníel Teitsson, albróðir Péturs. Daníel lést í ársbyrjun 1923 en þau Vilborg eignuðust saman fimm börn, þau Sig- urborgu Fanneyju, f. 1913, látin, Pál Vilhjálm, f. 1915, látinn, almennur bekkjarkennari og síðar sem sérkennari en sér- kennaranámi lauk hún frá Kennaraháskóla Íslands vorið 1976. Hún sótti einnig fjölmörg endurmenntunarnámskeið í KHÍ. Eftir að Lóa fluttist suður bjó hún til að byrja með í leigu- húsnæði sem oftast var eitt her- bergi. Síðar byggði hún ásamt Guðna bróður sínum húsið á Nesvegi 59 í Vesturbæ Reykja- víkur og bjó þar frá 1953. Árið 1995 fluttist hún svo í íbúðir fyr- ir aldraða á Skúlagötu 40 en bjó síðustu tvö ár ævinnar á Hjúkr- unarheimilinu Sóltúni. Aðaláhugamál Lóu var söng- ur og söng hún lengst af ævinni í kór, þar af áratugum saman í kirkjukór Neskirkju. Eftir að hún fór á eftirlaun söng hún í þremur kórum í einu um tíma og var meðlimur í tveimur allt þar til hún fluttist í Sóltún. Hún hafði einnig mjög gaman af að spila á spil, bæði vist og bridge og var býsna lunkin í því. Jafn- framt hafði hún unun af að ferðast um heiminn, fór t.d. í mánaðarferð í kringum suð- urhvel jarðar auk styttri ferða til Evrópulanda og Bandaríkj- anna. Mest ferðaðist hún þó um Ísland og þótti henni langvænst um það og þá sérstaklega bernskuslóðirnar í Húnaþingi. Útför Lóu fer fram frá Nes- kirkju í dag, 20. janúar 2012, kl. 15. Davíð Björgvin, f. 1917, lést á barns- aldri, Teit Guðna, f. 1920, látinn, og Ingibjörgu, f. 1922. Eftir lát Daníels tók Pétur börn bróður síns að sér og ól upp sem sín eigin. Dóttir Lóu er Magnea Gunnars- dóttir hjúkr- unarfræðingur, f. 16. júlí 1965, gift Arnari Þorra Arnljótssyni kerfisstjóra, f. 16. apríl 1968. Börn þeirra eru tvö: Eyþór, f. 26. júní 2001, og Lóa Bryndís, f. 5. maí 2009. Lóa ólst upp á Bergsstöðum við almenn sveitastörf á fjöl- mennu heimili þriggja kynslóða. Tæpra 18 ára fluttist hún til Reykjavíkur þar sem hún réð sig í vist í tvö ár áður en hún hóf nám í Kennaraskólanum haustið 1944. Fjármagnaði hún nám sitt með því að vinna á sumrin sem ráðskona við brúarsmíði og vegagerð víða um land. Kenn- araprófi lauk hún vorið 1948 og starfaði eftir það sem barna- kennari við Mýrarhúsaskóla á Seltjarnarnesi í 47 ár, fyrst sem Komið er að kveðjustund. Ást- kær móðir mín hefur kvatt þessa jarðvist og haldið á fund skapara síns. Á þessum erfiðu tímum birt- ast mér ótal myndir og minningar frá fyrri tíð. Mynd af mömmu með kaffibolla í hendi á friðsælum sunnudagsmorgni í eldhúsinu á Nesveginum, messan í útvarpinu. Við mæðgur í Hljómskálagarðin- um á góðviðrisdegi með nesti í poka. Mamma að opna hús sitt fyr- ir hópi af æskufélögum mínum, leyfa okkur að föndra, skera út laufabrauð, baka piparkökur og skreyta. Mynd af mömmu storm- andi eftir Nesveginum á leið í skól- ann í öllum veðrum, oft ein fárra sem náðu að mæta á réttum tíma ef eitthvað var að færð. Við mæðg- ur saman á leiðinni í skólann, hún að hlýða mér yfir ljóð. Mamma að slá garðinn, hirða beðin og gefa smáfuglunum. Minningar um mömmu sem gestgjafa, alltaf gleði, nóg húspláss fyrir gesti utan af landi og sjálfsagt að ganga úr rúmi, ekkert til sparað í veitingum. Mamma að standa fyrir hvers kon- ar mannfögnuðum, barnaboðum, spilaboðum, matar- og kaffiboðum og heilu ættarmótunum. Við mæðgur í fjölmörgum gönguferð- um eftir Ægisíðunni spjallandi um allt og ekkert, og spilandi á spil sem við gerðum gjarnan eftir kvöldmat. Við að ferðast saman vítt og breitt um landið og árviss ferð á æskuslóðir hennar í Húna- þingi. Mamma prúðbúin að leiða mig inn kirkjugólfið og fagna með okkur hjónum á brúðkaupsdaginn. Mynd af mömmu klökkri af gleði yfir fæðingu Eyþórs, fyrsta barna- barns síns, og meira en áttræð að leika við hann á hans plani í búð- arleik eða hverju sem var. Mamma að segja Eyþóri sögur sem hann hlustaði á af mikilli athygli og inn- lifun. Síðast en ekki síst mamma með litlu nöfnu sína nýfædda í fanginu, að springa úr stolti. Allar þessar minningar og miklu fleiri eru mér mikil verðmæti sem ég geymi innra með mér, ylja mér við og gleðst yfir. Þakklát fyrir að hafa notið leiðsagnar og aðstoðar þess- arar sterku og góðu konu sem allt- af var tilbúin að gera allt fyrir mig og fjölskyldu mína. Að lokum langar mig að koma á framfæri sérstöku þakklæti til allra þeirra sem önnuðust hana svo vel síðustu árin á Hjúkrunarheim- ilinu Sóltúni. Hvíl í friði elsku mamma. Magnea. Látin er ástkær tengdamóðir mín og amma barnanna minna. Hún kvaddi þessa tilvist af sömu hæglátu reisn og virðingu og ég þekkti hana að í lifanda lífi. Það var aðdáunarvert að sjá hana halda sínu striki af óbilandi þraut- seigju þrátt fyrir þrálátan og vægðarlausan sjúkdóm. Sú stund þegar hún kvaddi var einn storma- saman þriðjudag í janúar. Fannst næstum eins og hvöss vetrarveður og kuldaleg hríðarél æskuslóða hennar væru komin sem undirspil við kveðjustundina. Það er því með auðmýkt og þakklæti sem ég sting hér niður nokkrum orðum til minningar um þá stórgóðu konu sem hún var. Það var mér gæfa og leiðarljós að hafa kynnst henni. Það sem stend- ur upp úr eru minningar um ótal ferðalög, innanlands og utan, veislur, boð og aðrar samveru- stundir þann tíma sem ég þekkti hana. Örlæti hennar og gjafmildi á tíma sinn og krafta virtist ótak- markað. Allir sem hana sóttu heim voru aufúsugestir og skorti þar aldrei veitingar eða hlýju. Hafði hún mikla ánægju af að rækta tengslin við sinn stóra frændgarð og nána vini og átti hún þar mikinn auð. Einnig var aðdáunarvert hve virk hún var í félagsstarfi, sérstak- lega kórastarfi, alla tíð. Í samveru við hana kynnist ég spilamennsku og ríkulegri glettni hennar ásamt hæfileikanum að geta haft húmor fyrir sjálfum sér og kómedíunni sem lífið er. Það sem stendur upp úr er hvað hún hafði sanna og góða nærveru. Oft var mikið skrafað og rætt. Mun ég sakna þess að eiga ekki kost á að sitja með henni við eldhúsborðið á Skúlagötunni og taka þátt í samræðum um liðna tíð sem og atburði líðandi stundar. Það var ekki mulið undir hana heldur þurfti hún að leggja hart að sér eins og svo margir af þessari kynslóð sem núna er að safnast til feðra sinna. Hún hafði aldrei handleikið auðæfi og jafnvel af- þakkað vegtyllur til að fjarlægjast ekki það sem henni fannst skipta mestu máli í starfi sem voru börn- in. Mörg orð má hafa um fórnfýsi hennar og gjafmildi, ber þar að nefna aðstoð hennar við ýmis góð- gerðarfélög innanlands og munað- arlaus börn á Indlandi. Það voru einmitt börn sem gáfu lífi hennar hvað mestan tilgang. Barnabörnin voru augasteinarnir hennar og hún gaf þeim sanna og óeigin- gjarna nærveru, sem er svo dýr- mæt litlum manneskjum að upp- lifa. Eyþór sonur okkar átti í henni ekki bara ömmu heldur sérstakan vin sem gaf honum skilyrðislausa athygli og ástúð og Lóu litlu hefði hlotnast það einnig hefði ömmu hennar enst aldur. Missir þeirra er því mikill. Það er okkar sem lifum að reyna að bæta þeim það upp. Þakka fyrir allar góðu stundirnar. Minning þín lifir. Arnar Þorri Arnljótsson. Elskuleg móðursystir mín hef- ur kvatt. Fyrsta minning mín um Lóu frænku er frá því ég var smá- stelpa og hún kom í heimsókn til okkar í Miðhús. Það eina sem ég man frá því var að hún var að greiða mér og setja slaufur í hárið og fannst mér ég þá afskaplega fín. Seinna var svo Lóa „kaupa- kona“ eitt sumar hjá mömmu og pabba. Við tvíburarnir vorum fjög- urra ára og Lóa systir mín sjö. Lóa fænka var þá nýútskrifaður kenn- ari og hennar líf og yndi var þá eins og alla tíð börnin og hún var sífellt að kenna og fræða. Þetta sumar er í minningunni mjög skemmtilegt, alltaf gott veður og Lóa að segja okkur sögur jafn- framt sem hún gekk í öll verk úti og inni. Hún sagði okkur t.d. sög- una af sætabrauðsdrengnum sem hljóp burt, sagði okkur síðan að hún væri að baka sætabrauðs- dreng fyrir „töðugjöldin“ og ég var ekki alveg örugg nema hann færi af stað. Það var alltaf tilhlökk- unarefni þegar von var á Lóu frænku í heimsókn í Miðhús. Árin liðu og ég fór til náms til Reykja- víkur. Þá bauð Lóa mér að búa hjá sér og urðu það samtals sjö vetur og tvö sumur. Hún hvatti mig til að sækja um Kennaraskólann og bauð mér að búa hjá sér áfram þar til námi lyki. Á Kennaraskólaárun- um missti ég mömmu mína langt um aldur fram, þá var gott að eiga Lóu að. Síðar þegar ég gifti mig og flutti norður í Fremstagil kom Lóa í heimsókn á hverju sumri og var hún börnum okkar eins og besta amma og allir hlökkuðu til þegar von var á henni í heimsókn. Það var alltaf glens og grín þar sem hún var nálægt. Aldrei féll henni verk úr hendi, hún bakaði og þreif, lék við börnin og fór út á tún með Hilmari tengdaföður mínum til að raka. Ég minnist þess hvað hann dáðist einu sinni að henni þegar hún hrakti burtu nautkálfa frá næsta bæ sem birtust allt í einu á túninu hjá þeim þar sem þau voru að raka. Hún óð á móti þeim með hrífuna á lofti, þó voru þetta þær skepnur sem hún óttaðist mest, en hún ætlaði ekki að láta þær ráðast á gamla manninn. Alltaf stóð heimili Lóu á Nes- veginum okkur opið er við komum í bæinn. Einnig var alltaf gott að koma til hennar á Skúlagötuna og sömuleiðis í Sóltún þar sem hún naut góðrar umhyggju starfsfólks- ins. Eftir að þangað kom hafði hún ekki heilsu til að koma norður sem hún hafði gert á hverju ári fram að því. Síðasta heimsókn hennar var sumarið áður – þá vorum við flutt á Blönduós en hún kom með okkur í bíltúr fram í Langadal þar sem við eigum landspildu. Á meðan við vorum að gróðursetja nokkrar plöntur fór Óli sonur okkar að slá smáblett. Tók þá Lóa hrífu sér í hönd og fór að raka heyinu saman þrátt fyrir að sjúkdómurinn væri farinn að ræna hana kröftum, en svona var Lóa, alltaf að hjálpa til þar sem þörf var á. Elsku Lóa mín, nú ert þú farin frá okkur, laus við þrautir og kom- in í aðra veröld þar sem ég er viss um að margir fagna þér. Elsku Magnea, Arnar, Eyþór og Lóa Bryndís, Guð veri með ykkur í sorginni. Við hjónin viljum að leið- arlokum þakka fyrir allar dásam- legu samverustundirnar með henni. Guð geymi þig elsku Lóa frænka. Vilborg og Valgarður. Elsku Lóa móðursystir mín er látin. Margar ljúfar og skemmti- legar minningar koma upp í hug- ann sem ber að þakka, þegar Ólaf- ar Halldóru Pétursdóttur er minnst. Fyrst ber að minnast jólatím- ans í æsku, þegar fjölskyldurnar fóru á milli heimila í jólaboðin hjá þeim systkinum fyrir sunnan, Páli, mömmu, Lóu og Guðna. Lóa, sem starfaði sem kennari í yfir 40 ár, undirbjó jólaboðið sitt með alls- herjar dagskrá. Sem dæmi áttum við börnin að æfa atriði og í eitt skipti sungum við Guðrún systir lagið „kanntu brauð að baka“, pabbarnir þræddu nálar í ullar- vettlingum og vann sá sem var fljótastur. Allir tóku þátt í spurn- ingakeppni, þar sem Lóa lagði spurningar fyrir alla miðað við ald- ur. Lóa gætti þess að allir færu glaðir og ánægðir heim og helst með pakka. Alltaf var spilað á spil, og vorum við krakkarnir strax fullgildir spilafélagar, þótt með- spilararnir væru afasystkini okkar og létu í sér heyra í spilamennsk- unni. Þetta var að sjálfsögðu besta leiðin til að hrista saman kynslóð- irnar, því allir þurftu að eiga sam- skipti við alla á staðnum í fé- lagsvist. Við Bergdís systir nutum þess mjög ungar að fara með mömmu til vinnu í Reykjaskóla þegar Lóa starfaði þar í sumarbúðum fatl- aðra. Lóa skrifaði og útbjó kennsluefni eins og flestir kenn- arar hafa gert um ævina. Það ár sem ég kenndi almenna kennslu var ég mjög stolt yfir því að eiga frænku sem skrifað hafði eina kennslubókina sem ég var að kenna og er ennþá notuð, en það er heftið Ritum rétt, reglur um stafsetningaræfingar. Lóa var alltaf boðin og búin til að aðstoða ef á þurfti að halda. Hún studdi mig og mín börn, þeg- ar þannig stóð á hjá mér. Minn- isstæðast eru fermingar barnanna minna, en Lóa samdi ljóð í ferm- ingarveislu Egils, samdi sögu í fermingu Sifjar, þar sem allir gestirnir tóku þátt, studdi Söru til söngnáms, sem varð til þess að Sara söng í sinni fermingarveislu og endurgalt Emil söng í hans veislu. Hún bauð mér og börnun- um í matarboð, spilavist, laufa- brauðsgerð. Það var alltaf gaman og fræðandi að sækja Lóu heim, núna síðast hinn 4. janúar, þegar hún og mamma rifjuðu upp minn- ingar frá æskuslóðunum á Bergs- stöðum á Vatnsnesi. Sólargeislarnir í lífi Lóu voru dóttir hennar Magnea, Arnar og börnin þeirra Eyþór og Lóa Bryn- dís. Missir þeirra er mikill, megi Guð styrkja þau og aðra aðstand- endur á erfiðri stundu. Steinunn, Hafsteinn, Egill, Sif, Sara og Emil. Við systkinin eigum margar góðar minningar um Lóu og má á margan hátt segja að hún hafi fyllt skarð móðurömmu okkar hennar Fanneyjar sem lést áður en við fæddumst og þannig var hún í okkar huga sem amma Lóa. Nes- vegur 59 kemur fyrst upp í hugann sem var alltaf okkar fyrsti áfanga- staður þegar við komum með for- eldrum okkar til Reykjavíkur. Það er erfitt að lýsa í orðum því and- rúmslofti sem var í því húsi þar sem ríkti mikil ró og friður og mót- tökurnar voru alltaf konunglegar. Það var þó eitt við Nesveg 59 sem við áttum erfitt með að þola og það var lyktin af hitaveituvatninu sem okkur þótti ekki góð enda engin hitaveita í sveitinni á Fremstagili. Þegar amma Lóa kom í heimsókn til okkar að Fremstagili var yfir- leitt mikið líf og fjör þar sem oft var margt um manninn og mjög margir krakkar samankomnir. Það var nokkuð fastur liður þegar amma Lóa kom í heimsókn að hún tók allan krakkaskarann og fór í leiki og mátti þar glöggt sjá hversu frábær kennari hún var. Vinsælastur var hinn margrómaði lýsingarorðaleikur sem fékk okk- ur til að veltast um af hlátri. Amma Lóa var einstök mann- eskja og þökkum við henni fyrir allt það góða sem hún færði okkur og þá hjartahlýju sem hún veitir þegar við minnumst samveru- stunda með henni. Elsku Magnea, Arnar, Eyþór og Lóa Bryndís við færum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðj- ur. Hilmar Pétur, Ólafur Reimar og Fanney Hanna. Mín besta vinkona í hartnær sjötíu ár, hún Lóa, hefur kvatt okkur og haldið á óræð svið sem hún trúði á og treysti að biðu sín. Hún ræddi þessi væntanlegu vistaskipti við mig fyrir allnokkru, hún kveið þeim ekki, var frekar forvitin um hvenær og hvernig. Fundum okkar bar fyrst saman haustið 1944 þegar við þreyttum inntökupróf í Kennaraskólann. Framundan voru fjögur ár í mjög skemmtilegum og samhentum bekk sem nú hittist tvisvar á ári. Það var mikið sungið í bekknum og Lóa bar þar af bekkjarsystr- unum með sína fallegu sópran- rödd. Það hefur fækkað í hópnum undanfarin ár, við sem eftir lifum sendum dóttur Lóu og fjölskyldu hennar einlægar samúðarkveðjur svo og öðrum ástvinum hennar. Við söknum sannarlega vinar í stað. Lóa var sérlega dugleg og ósér- hlífin við hvað sem var og sam- viskusöm svo af bar. Þessir eig- inleikar nutu sín sannarlega í ævistarfinu, kennslunni, svo og það sambland glettni og gaman- semi annars vegar og alvöru hins vegar sem hún hafði til að bera. Það er ekki hægt að hugsa sér ein- lægari né betri vinkonu. Við ferð- uðumst mikið saman hérlendis og erlendis, þótt við færum eina hringferð um hnöttinn fannst henni ferð sem við fórum til Bandaríkjanna bera af öðrum enda hittum við þar mikið af góðu fólki – gengum að segja má milli góðbúanna og sáum líka margt. – En öllu lýkur. Það er kveðjustund, minningar hrannast upp og þakk- læti fyrir þessi löngu og góðu kynni og alla samveru fyllir hug- ann. Blessuð sé minning Lóu. Þuríður J. Kristjánsdóttir. Þegar aldurinn færist yfir er eðlilegt að líta yfir farinn veg. Vissulega er það þá oftast nærfjöl- skyldan sem kemur upp í hugann. Síðan kemur samstarfsfólkið sem oft skipar stóran sess. Árið 1959 þegar við hjónin hófum störf í Mýrarhúsaskóla var Ólöf H. Pét- ursdóttir kennari þar. Hún hafði kennt þar frá árinu 1948. Þarna hittum við konu sem var einstök í allri framkomu. Hún hafði yfir sér mikla kyrrð, hún var kona sem næstum bar utan á sér kærleika og virðingu fyrir lífinu. Þessa nutu börn í Múrarhúsa- skóla um næstum 50 ára skeið. Þegar Ólöf hóf störf var kennsl- unni svo háttað að sami kennari kenndi einum aldurshópi fyrir há- degi og öðrum eftir hádegi. Sjaldnast var þó aðstaða til und- irbúnings eða frágangs á vinnu nemenda í skólanum og verkefni nemenda bar Ólöf heim til sín á Nesveginn þar sem hún bjó í ára- tugi. Augljóst er að mörg eru þau börn sem nutu kennslu Ólafar. Börnin virtu og elskuðu hana, hún var hafsjór af sögum og þulum. Þau lærðu ljóð og sungu því Ólöf var mjög áhugasöm um söng og að börnin nytu sín sjálf í sögum, söng og framsetningu. Aldrei var hávaði í kringum „börnin hennar Ólafar“, sjálf hækkaði hún ekki róminn í kennslunni svo þar var hún einnig til fyrirmyndar. Ítrek- að var reynt að fá hana til að taka að sér stjórnunarstörf við skólann en án árangurs og sjaldan voru teknar stærri ákvarðanir hjá stjórnendum skólans án þess að bera þær undir Ólöfu. Eftir um 20 ára starf við bekkjarkennslu fékk Ólöf eins árs orlof og sótti sér framhaldsnám í sérkennslu. Ólöf lauk störfum í Mýrarhúsaskóla árið 1995, þá 70 ára að aldri. Eftir starfslok tók hún að sér stuðning við unglinga í efri bekkjum grunn- skóla. Ólöf eignaðist dóttur og það er okkur til efs að nokkru barni hafi verið fagnað viðlíka og þeirri stúlku því að allur skólinn fylgdist með bernsku hennar. Magnea dóttir Ólafar hefur orðið hennar lífsfylling ásamt barnabörnunum tveimur. Það er með miklum söknuði að við hjónin kveðjum kæra vinkonu okkar en jafnframt óskum við Magneu og fjölskyldu hennar alls hins besta. Unnur og Páll. Hún elsku Lóa mín er borin til hinstu hvílu í dag frá Neskirkju. Kirkjunni sem henni þótti svo vænt um og var búin að syngja ótal sinnum í. Þessi trygga og sterka kona sem ég kynntist fyrir 45 árum en á öllum þeim tíma hefur vinskapur okkar gefið mér svo mikið. Það er svo gott að minnast þín elsku Lóa mín og allra þeirra góðu stunda sem við áttum saman hvort sem það voru ferðalög, leikhúsferðirn- ar okkar eða öll þessi ómetanlegu samtöl okkar, um allt milli himins og jarðar, sem gáfu mér svo mik- ið. Trúnað áttum við hvor hjá ann- arri og gat ég ávallt leitað til þín og þegið frá þér svo dýrmæt og gefandi ráð sem leiðbeint hafa mér alla tíð og börnin mín hafa að sama skapi notið góðs af. Ég mun minnast þín með hjartað fullt af þakklæti og virðingu elsku besta vinkona mín. Þín Margrét. Það var á haustdögum árið 1996 að nokkrir áhugasamir ein- staklingar innan félags kennara á eftirlaunum tóku sig saman og mynduðu lítinn sönghóp, aðallega til að fá útrás fyrir sína sönggleði. Þessir fáu félagar eru nú orðnir að myndarlegum kór sem hlaut nafn- Ólöf Halldóra Pétursdóttir HINSTA KVEÐJA Mig langar til að kveðja ömmu mína með þessum orðum. Hún var svo góð og lék oft við mig þegar ég var lítill, fór með mér út á róló og sagði mér sögur. Hún passaði mig líka og stund- um gisti ég hjá henni þegar hún bjó á Skúlagötunni. Við heimsóttum hana oft eftir að hún flutti í Sóltún. Ég er mjög leiður yfir því að hún skuli vera dáin og á eftir að sakna hennar mikið. Ég var heppinn að eiga hana sem ömmu. Takk fyrir allt elsku amma. Eyþór.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.