Morgunblaðið - 20.01.2012, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 2012
✝ Sigríður Guð-jónsdóttir
fæddist á Forn-
usöndum undir
Eyjafjöllum 17.
september 1923.
Hún lést í faðmi
fjölskyldu sinnar á
Landakotsspítala
11. janúar 2012.
Foreldrar Sig-
ríðar voru hjónin
Guðríður Jóns-
dóttir frá Reynishólum í Mýrdal,
síðar húsfreyja á Fornusöndum
undir Eyjafjöllum, f. 20. júní
1886, d. 17. apríl 1974, og Guð-
jón Einarsson frá Neðri-Dal
undir Eyjafjöllum, síðar bóndi á
Fornusöndum undir Eyjafjöll-
um, f. 29. júlí 1986, d. 30. ágúst
1968. Systkini Sigríðar eru: Pál-
ína, f. 29. október 1914, Einar, f.
2. febrúar 1916, d. 29. ágúst
1982, Jón, f. 27. mars 1917, d.
21. október 1994, Sigurður, f.
27. nóvember 1918, d. 31. júlí
2007, Egill, f. 15. janúar 1921, d.
16. febrúar 1994, Elín, f. 4. maí
fjögur látin. Barnabarnabörnin
eru 17.
Sigríður flutti átta ára að
aldri ásamt foreldrum sínum og
systkinum að Berjanesi í Land-
eyjum. Hún kvaddi heimahag-
ana 18 ára gömul er hún fór í
Húsmæðraskólann á Laug-
arvatni. Að þeim tíma liðnum
starfaði hún um tíma á tann-
læknastofu í Vestmannaeyjum.
Síðan flutti Sigríður til Reykja-
víkur og starfaði lengst af sem
verslunarkona, síðast hjá Þor-
steini Bergmann í kringum 30
ár. Sigríður og Haukur höfðu
mikið yndi af ferðalögum innan-
lands og utan. Þau höfðu bæði
mikinn áhuga á tónlist og sungu
í mörg ár með Rangæing-
akórnum í Reykjavík. Sigríður
var félagslynd kona. Hún var
virk í félagsstarfi aldraðra og í
Korpúlfum, félagi eldri borgara
í Grafarvogi, alveg fram að and-
láti. Hún hafði gaman af spila-
mennsku, spilaði félagsvist og
brids, þá hafði hún líka mikinn
áhuga á að vinna með gler og
mála dúka o.fl. og var hún sann-
kallaður listamaður í sér og eiga
flestir nánustu ættingjar fallega
glermuni eftir hana.
Sigríður verður jarðsungin
frá Grafarvogskirkju í dag, 20.
janúar 2012, kl. 13.
1926, og Guðlaug, f.
13. október 1929.
Sigríður gifti sig
20. janúar 1948
Hauki Guðjónssyni
sjómanni og síðar
bifreiðarstjóra, f. 4.
október 1923, d. 13.
febrúar 1997. For-
eldrar hans voru
Ragnheiður Krist-
jánsdóttir sauma-
kona, f. 10. október
1885, d. 19. september 1970, og
Guðjón Kristinn Jónsson múr-
ari, f. 22. september 1879, d. 1.
desember 1962. Sigríður og
Haukur eignuðust fimm börn,
þau eru: 1) Guðjón Ómar, f. 9.
mars 1948, maki Sveinbjörg
Pálmadóttir. 2) Ragnheiður, f.
27. febrúar 1949, maki Brynj-
ólfur Sigurbjörnsson. 3) Sveinn,
f. 27. desember 1950, maki Sig-
ríður V. Magnúsdóttir. 4) Guð-
ríður, f. 25. maí 1952, maki Óm-
ar Einarsson. 5) Hrafnhildur, f.
5. febrúar 1956. Barnabörn Sig-
ríðar og Hauks eru 16 á lífi, og
Andlát móður minnar Sigríðar
Guðjónsdóttur kom ekki á óvart
og trúlega var það henni ekki á
móti skapi að kveðja þennan heim.
En síðustu vikurnar voru henni
erfiðar sökum veikinda.
Þessi kona hafði til að bera mik-
inn persónustyrk, gáfur, gæsku
og æðruleysi sem hún miðlaði til
allra þeirra sem komu nærri
henni.
Hún var svo hugumstór og lét
ekkert aftra sér, bara að finna
réttu leiðina að settu marki. Hún
gekk ásamt mágkonu sinni úr
Húsadal í Þórsmörk í Langadal og
aftur til baka fyrir réttu ári, þá 87
ára. Hún hefði skellt sér í ámóta
göngu nú seinni partinn í sumar ef
við hefðum ekki biðlað til hennar
að gera það ekki, en þetta dæmi er
lýsandi fyrir mömmu, það að
nenna ekki eða geta ekki var ekki
til í hennar orðabók. Hún tók á öll-
um vandamálum með útsjónar-
semi, æðruleysi og dugnaði, en líf-
ið fór ekki alltaf mjúkum höndum
um þessa konu. Góðar minningar
geymdi hún í huga sér og ljúfar
voru þær stundir sem við áttum
saman við að rifja upp.
Sigríður giftist 20. janúar 1948
Hauki Guðjónssyni, f. 4. október
1923, d. 13 febrúar 1997. Foreldr-
ar mínir fylgdust því að í heil 49 ár.
Þessi kona verður alltaf mín
fyrirmynd, hún veitti mér og mín-
um hlýju, innblástur og hvatn-
ingu. Hún var alltaf til staðar eins
og klettur úr hafi.
Ég tíni nú saman perlur minn-
inganna og mun geyma þær eins
og sjáaldur auga míns um ókomna
framtíð.
Guð blessi minningu móður
minnar.
Ragnheiður Hauksdóttir.
Takk fyrir allt, elsku mamma,
það er sárt að horfa á eftir þér.
Minningarnar hrannast upp.
Svona er lífið. Stór minning er
þegar þú komst austur í Berjanes
og fórst með mig til Vestmanna-
eyja, afi keyrði okkur á Hellu og
við flugum þaðan með Douglas
DC 3-vél Flugfélags Íslands. Á
þessum tíma var áætlun milli
Hellu og Eyja. Ekki man ég ná-
kvæmlega hvað ég var gamall,
giska 5-6 ára. Ógleymanleg stund,
vera búinn að horfa á þessar vélar
fljúga nánast yfir Berjanes fram
og til baka.
Þessi litla fallega kona gerði
ótrúlega hluti. Hún ákvað að
hennar fjölskylda skyldi vera
saman. Hún vann. Hún elskaði allt
og alla. Samferðafólk mitt, börnin
mín, tengdabörn og barnabörn
elskuðu hana. Lífsgleði hennar
speglaðist í því að hún var alltaf til
í nánast hvað sem var, ertu til í að
koma til Kollu, í Þórsmörk, á
Langjökul, út í búð eða kannski til
útlanda, já, og það gerðist. Nú tala
ég ekki bara fyrir mig heldur alla
fjölskylduna, svona var hún.
Hún var mikil félagsvera og
dáði fólkið sem hún hafði verið að
starfa með alla tíð og nú síðast
með eldri borgurum í Grafarvogi,
Grafavogskirkju, Korpúlfstöðum,
á ferðalögum o.fl. Takk fyrir það.
Mamma var listamaður í hönd-
um, hún málaði, skar út í gler o.fl.
sem hún gaf jafnan frá sér til
skyldmenna og vina. Hún hafði
yndi af tónlist, söng mörg ár með
Rangæingakórnum og eldri borg-
urum. Henni þótti gaman að taka í
spil.
Takk fyrir að vera mér góð
móðir og fyrirmynd. Við unnum
saman í Silla og Valda í gamla
daga. Mamma sagði þegar hún
fékk mig til að koma og vinna í
búð, það er svo gaman að afgreiða,
og þykja vænt um fólkið. Þor-
steinn Bergmann kaupmaður
komst eflaust að þessu, því hann
réði hana þar sem hún starfaði að
minnsta kosti í 30 ár. Það eru ef-
laust margir sem muna eftir henni
á Laugavegi 4, í búsáhaldabúðinni
sem þar var.
Mamma var orðin gömul en
flott. Hún ók sínum bíl í október sl.
að ég veit. Hún hringdi í mig í nóv-
ember og bað mig að setja bílinn á
sölu, hún ætlaði ekki að endurnýja
ökuskírteinið, hún gaf ekki frekari
skýringar, daginn eftir var hún
komin á sjúkrahús, og kom ekki
heim eftir það.
Elsku mamma, nú er komið að
leiðarlokum, ég veit að þín verður
sárt saknað af fjölskyldu þinni og
vinum.
Guð blessi þig og varðveiti.
Guðjón Ómar.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund leita minningarnar á mig
eins og straumhörð á sem líður
hjá.
Ég að fara með þér í strætó að
skoða íbúðina á Rauðarárstíg, ég
að heimsækja þig í vinnuna, þá að
passa Hrafnhildi og á leið í heim-
sókn til Gunnu Auðuns. Við
krakkarnir að koma úr þrjúbíói og
þú að taka á móti okkur með heitu
kakói og pönnukökum.
Þú saumandi teinóttu smekk-
buxurnar á mig og Diddu vinkonu.
Þú að hjálpa mér að sauma rúmföt
og síðan að kenna mér að sauma
út í rúmfötin. Þú hrærandi í köku
og gestir sitjandi í eldhúskróknum
hjá þér á Kleppsveginum. Þið
pabbi að spila vist í stofunni, við
Hrafnhildur að hlusta á lög unga
fólksins í eldhúsinu. Við sitjandi í
grænu flottu drossíunni hans
Sigga frænda á leið í Berjanes. Við
heima hjá Ellu frænku, öll
prúðbúin og fín og við krakkarnir í
gestaþraut, þið að spjalla saman.
Þú á spítala og ég hjá Ellu. Ég ein
að heimsækja þig á spítalann, en
mér fannst það ungri vera mikil
ábyrgð. Þú hreykin eitthvað um
fimmtugt að taka bílpróf. Spila-
kvöldin á Hlíðarveginum á
fimmtudagskvöldum og öll ferða-
lögin sem við fórum í saman.
Ég man undrunarsvipinn á
ykkur pabba þegar við birtumst
úti í Walchsee ykkur að óvörum.
Göngutúrarnir kringum vatnið og
buslið með krökkunum í lauginni á
Bellevue og síðar þegar við fórum
út að borða á kvöldin, hlustandi á
Reiner spila á harmonikku og
syngja falsettu eins og pabbi kall-
aði það og ég gleymi ekki undr-
unarsvipnum á þér þegar þú
fékkst flamberaðar ferskjur í eft-
irrétt.
Síðan eftir að pabbi dó, ferð
okkar til Mallorca, þú þá nýkomin
úr stórri aðgerð og síðan til
Walchsee 2006, þar varstu umvaf-
in fjölskyldu í fallegu umhverfi í
hlýju og yl þegar við fórum 11 fjöl-
skyldumeðlimir og ferðuðumst
saman á daginn og spiluðum vist
eða manna á kvöldin hjá Gömlu,
það var staður sem þér fannst
paradís á jörð. Ferðirnar okkar til
Costa del Sol, göngutúrarnir okk-
ar þar í kvöldrökkrinu, hlustandi á
indíána spila á flautur.
Ferðirnar í Þórsmörk, þið
Heiða í kofanum hellandi upp á
kaffi, við að skrölta upp á fjall og
þú síðar um kvöldið dansandi með
Helgu færeyska dansa, syngjandi
glöð og ánægð. Ferðir okkar norð-
ur á strandir til Jean og Gumma,
hlustandi á austurríska tónlist á
leiðinni.
Ég get haldið áfram endalaust.
Þú bókstaflega elskaðir ferðalög
mamma mín. Nú ertu farin í langt
ferðalag til englanna eins og
Hrafney litla segir. Vonandi ertu
þar með pabba á gangi á grænu
engi umvöfðu blómum. Þakka þér,
elsku mamma mín, fyrir að vera
góð fyrirmynd og fyrir alla þá ást-
úð sem þú hefur alla tíð sýnt mér,
Ómari og börnunum okkar.
Þín dóttir,
Guðríður (Lilla).
Elsku fallega og blíða amma
mín, mér þykir svo sárt að kveðja
þig og vita til þess að ég mun ekki
sjá þig aftur standandi í dyragætt-
inni með bros á vör og opna arma,
tilbúin að faðma mig og kyssa.
Ég á svo margar minningar um
okkur á ferðalögum í Austurríki,
þú elskaðir að ferðast og talaðir
alltaf um að þegar þú kæmir til
Walchsee þá væri það þitt uppá-
hald, eins og að koma heim.
Mér finnst ég svo lánsöm að
eiga svona fallegar og góðar minn-
ingar um okkur saman, við liggj-
andi í sólbaði, í bátsferðum á vatn-
inu, röltandi hringinn í kringum
vatnið og hlustandi á harmón-
ikkutónlist og jóðl, þetta er nefni-
lega líka mitt uppáhald.
Elsku besta amma mín, ég veit
að núna ert þú komin heim með
afa og að ykkar ferðalag er rétt að
byrja.
Ég kveð þig með söknuð í
hjarta:
Alparós, alparós
árgeislar blóm þitt lauga,
hrein og skær, hvít sem snær
hlærðu tindrandi auga.
Blómið mitt blítt, ó, þú blómstur frítt,
blómgist alla daga.
Alparós, alparós
aldrei ljúkist þín saga.
(Baldur Pálmason)
Þín
Berglind Ósk.
Elskulega amma mín er dáin.
Minningarnar þjóta um hugann.
Ég man eftir mér pínulítilli að
fara með henni í kartöflugarðinn, í
bíltúr í Öskjuhlíðina að skoða
hitaveitutankana, við eldhúsborð-
ið á Kleppsveginum að vonast eft-
ir kexköku úr dallinum sem
hringlaði í og var geymdur ofan á
ísskápnum. Ég man eftir tölu-
skrínunni sem var full af fjársjóð-
um fyrir litla forvitna putta. Ég
man eftir mér takandi strætó í
bæinn og kíkja í búðina til hennar
á Laugaveginum þar sem allt úði
og grúði af spennandi dóti.
Nærvera hennar var alltaf svo
hlý og hún var dugleg að kenna
litlum, örum barnshugum eitt-
hvað spennandi. Hún átti alltaf til
í pokahorninu einhvern spilakapal
eða gátur í gömlum Æskublöðum
sem hægt var að dunda við meðan
hún sinnti sínum verkum sem
voru æði mörg.
Henni féll eiginlega aldrei verk
úr hendi, vann á daginn hjá Þor-
steini Bergmann, prjónaði vett-
linga og sokka á kvöldin og tíndi
maðka á næturnar. Seinna, eftir
að afi dó, fór hún af fullum krafti í
alls kyns félagsstörf eldri borgara
og ferðaðist mikið sem gerði það
að verkum að það þurfti helst að
panta tíma hjá henni til að koma í
heimsókn eins og hún orðaði það
sjálf, ekki það að maður væri ekki
velkominn því það var ekki til í
hennar orðabókum og dúklagt
borð með bakkelsi til staðar í
hvert sinn er okkur bar að garði.
Ég hafði alltaf haft áhyggjur af
því hvernig hún myndi spjara sig
ein eins og vanalegt er með fólk
sem missir maka sinn eftir ára-
tuga samveru, en þær áhyggjur
reyndust óþarfar.
Hún var mikil félagsvera og
átti auðvelt með að kynnast fólki
með jákvæðni, heiðarleika og
sanngirni sem bókstaflega geisl-
aði af henni. Amma mín var góð í
gegn, falleg að innan jafnt sem ut-
an, reglumanneskja, eldklár og
umfram allt sterk.
Hún ferðaðist mikið bæði inn-
an- og utanlands allt til enda og
kom nokkrum sinnum í sveitina til
mín í heimsókn.
Eitt sinn var ég að stinga upp
blómabeð og hún vildi nú endilega
hjálpa, væri nú ekki orðin það
gömul ennþá þótt hún væri á átt-
ugasta og fimmta aldursári. Þeg-
ar Gummi kom heim og sá þessa
smábeinóttu og grönnu konu
hamast á stunguskóflunni fannst
honum þetta ekki góð meðferð á
gömlu konunni. En aldrei hefði
mér dottið til hugar að leyfa henni
ekki að spreyta sig, það var ekki
það oft sem hægt var að dekra við
hana, og hún kláraði það verk með
prýði og að sjálfsögðu bros á vör.
Hún eyddi tíma með barnabarna-
börnunum, kenndi þeim á spil og
fór með okkur í berjamó, síðast
núna í september síðastliðnum.
Núna í allra síðustu heimsóknum
okkar til hennar á sjúkrahúsið
hvíslaði hún því að Ísey að hún
ætlaði að koma aftur næsta sumar
í berjamó.
Ég trúi því að elskulega amma
mín fái núna til baka allt það sem
hún lagði inn í lífinu. Hún mun
uppskera það sem hún sáði og það
mun ekki væsa um hana í himna-
ríki. Hún er og verður alltaf tákn
þess góða og fallega í mínum huga
og erfitt að finna betri fyrirmynd.
Þú ert og verður alltaf besta
amma í heimi.
Ylfa Jean Adele Ómarsdóttir.
Elsku amma. Að kveðja þig er
erfitt. Auðvitað viljum við vera
eigingjörn og hafa þig lengur og
eyða með þér meiri tíma. En við
verðum að sætta okkur við lífið og
þetta er vissulega hluti af því, og
að vita að þú fórst dansandi frá
okkur og hafir það gott þar sem þú
ert núna er huggandi. Minning-
arnar fara á sveim alveg til baka
að Kleppsvegi þar sem þið afi átt-
uð heima. Kökurnar í kökuboxinu
skrýtna, heimatilbúna dótið í kjall-
aranum, töluskrínið þitt sem ég
gat dundað mér óendanlega við,
rifsberin af trjánum og svo sátum
við systkinin svo oft á steyptu
stólpunum fyrir framan húsið og
töldum bílana sem keyrðu
framhjá.
Seinni árin, þegar þú varst orð-
in ein, byrjaðir þú að föndra, mála
á postulín, vinna í gler og svo
prjónaðir þú alveg heilan helling í
gegnum tíðina. Þessa höfum við
fjölskyldan fengið að njóta okkur
til mikillar gleði og ánægju, bæði
stórir og smáir. Svo eru það þeir
dýrmætu tímar sem við áttum
saman en þau augnablik voru
tengdari eftir því sem ég eltist,
bæði þegar þú komst til okkar í
Noregi og svo aftur hér heima,
það var svo þægilegt að hafa þig í
kringum sig, þú varst svo umburð-
arlynd og jákvæð kona. Við gátum
spjallað um allt, sérstaklega
fannst þér gaman að heyra fréttir
af öðrum og segja frá því sem þú
upplifðir í þínum ævintýraferðum.
Ég er svo glöð að börnin mín
fengu að kynnast þér og elska, því
það gerðu þau vissulega, því þú
varst svo yndisleg kona. Þú varst
alltaf svo þakklát, ætlaðist aldrei
til neins af neinum. Það þurfti ekki
mikið til að gleðja þig; smásímtal,
rúntur, spjall eða nýuppteknar
kartöflur voru dýrmæt gjöf.
Þegar þú fékkst lungnabólguna
síðasta haust fannst þér svo gott
að eiga bréfþurrkur til að snýta
þér og við Ástrós fórum og keypt-
um handa þér. Um jólin fékk hún
að kaupa sjálf jólagjöfina handa
þér og keypti hún meðal annars
bréfþurrkur því að þú varst svo
glöð síðast þegar þú fékkst þær.
Já, þakklát varstu alltaf og sást
alltaf jákvæðan blett í lífinu og til-
verunni. Þú hafðir alltaf nóg að
gera og lést þér aldrei leiðast og
varst alltaf til í allt. Þannig ætla ég
að hafa það þegar ég verð fullorð-
in.
Síðasta sumar fengum við að
eyða með þér dýrmætum tíma,
fórum saman í Berjanes og í Þórs-
mörk. Þú skoðaðir allt, það hvarfl-
aði að mér að þetta yrði kannski
síðasta skiptið sem þú færir á þín-
ar heimaslóðir, svo vel undir þú
þér þar, og því miður reyndist það
rétt.
En nú er komið að kveðjustund
og munum við Brynjar, Jón Stein-
ar, Ástrós og Eyþór Ingi geyma
minninguna um þig vel í hjörtum
okkar og munu þeir fallegu munir
sem þú hefur gefið okkur í gegn-
um tíðina vera hluti af þér hér hjá
okkur.
Blessuð sé minning þín, elsku
amma mín.
Þín
Kolbrún.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Til Siggu ömmu.
Ég átti ekki alveg von á að þú
myndir fara strax frá okkur upp til
guðs. En ég mun alltaf muna hvað
þú varst góð og falleg. Man hvað
var gaman að fara með þér í
Berjanes síðasta sumar og svo
þegar við fórum upp í Þórsmörk
yfir allar árnar. Einmitt þá þegar
við vorum þar hafði ég svo miklar
áhyggjur af þér. Sakna þín svolítið
mikið.
Hvíldu í friði elsku langamma
mín.
Þín
Ástrós.
Ég man eftir þessari konu sem
við kveðjum nú fyrir mörgum ár-
um án þess að vita nokkuð um
hana annað en að hún vann í búsá-
haldaverslun neðarlega á Lauga-
veginum. Ég átti þá heima þar
skammt frá og átti erindi til mat-
arkaupa og þess konar í nágrenn-
inu. Ég staldraði oft við til að
skoða í búðargluggann sem má
segja að hafi verið á jarðhæð og
mætti þá oft hæglætislegu og vin-
gjarnlegu brosi hjá afgreiðslukon-
unni sem mér fannst tilheyra þess-
um stað. Stundum fór ég inn að
skoða og mig minnir að þar hafi ég
keypt rauða emaleraða kaffikönnu
með hvítu blómamynstri, sem
reyndar var notuð til skrauts uppá
eldhússkáp.
Árin liðu, ég flutti í annað bæj-
arhverfi, líklega búðin líka. En
tugum ára síðar er ég kynnt fyrir
foreldrum nýs tengdasonar,
manns dóttur minnar, og þar birt-
ist bros konunnar úr búðinni forð-
um og úr andliti hennar barst á ný
hlýjan sem fylgdi henni Sigríði öll
árin sem við áttum eftir að hittast.
Eftir að Sigríður missti mann
sinn tók hún þátt í margskonar
kirkjustarfi í Grafarvogssöfnuði
enda var það orðin hennar heima-
byggð. Hún var einnig mjög fær í
alls konar handverki, ég á frá
henni sérstaklega fallegan blóma-
vasa sem hún málaði með gyllingu,
þar að auki á ég kross sem hún
hafði skorið glerið í og kveikt sam-
an umgjörðina af sérstakri smekk-
vísi. Það veit ég að er bara brot af
því sem hún vann sér til gleði og til
að gleðja aðra. Ég hef alltaf dáð
dugnað og kjark Sigríðar á efri ár-
um okkar. Þegar mér fannst að ég
hefði farið í afskaplega langan
göngutúr hér innanbæjar frétti ég
af henni í óbyggðum á göngu eða
erlendis.
Ég vissi á síðasta ári að heilsu
hennar væri farið að hraka, en
mér er minnisstætt þegar við hitt-
umst síðast. Það var komið fram í
september og Sveinn og dóttir mín
buðu okkur mæðrum sínum í
kvöldmat og til að skoða nýend-
urbætt eldhús sitt. Það var ansi
hvasst í veðri þegar Sveinn kom og
sótti mig heim til mín og ók síðan
upp í Grafarvog til að sækja móð-
ur sína. Þar var enn hvassara og
þegar Sveinn leiddi móður sína frá
húsinu mátti hann halda fast í
hana, svo grönn var hún orðin. En
við komumst leiðar okkar og nut-
um besta kvölds með þeim í Asp-
arfellinu. Við spjölluðum saman og
mér er minnisstætt hvað hún var
fallega klædd þetta kvöld, í skær-
litum jakka og svörtum þröngum
buxum, mjög grönn og bar þennan
klæðnað eins og ung kona.
Það er ýmislegt sem ég hafði að
þakka henni Sigríði fyrir í okkar
kynnum en nú er bara að kveðja
og biðja henni allrar blessunar.
Kristrún Hreiðarsdóttir.
Sigríður
Guðjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku Sigga mín, takk
fyrir að fá að kynnast þér,
það skilur mikið eftir hjá
mér.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Kveðja
Sveinbjörg (Sveina).