Morgunblaðið - 26.01.2012, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JANÚAR 2012
✝ Dóra Sig-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 6. febrúar
1937. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 19. janúar
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sigmundur
Halldórsson húsa-
smiður, f. 12. mars
1903, d. 7. ágúst 1971, og Hanne
Sofie Halldórsson húsmóðir,
fædd 15. ágúst 1904, d. 6. sept.
1988. Systur Dóru eru Kristín
Sigmundsdóttir, f. 1932, d.
2007, Dóra Sigríður Sigmunds-
dóttir, f. 1933, d. 1937, Jenný
Bergljót Sigmundsdóttir, f.
1940, Guðrún Sigmundsdóttir, f.
1943, og samfeðra Benedikta
Sigurrós Sigmundsdóttir, f. 28.
nóv. 1929. Dóra giftist 9. júní
1962 Gunnari Kristjáni Gunn-
arssyni, f. 12. ágúst 1939. For-
eldrar hans voru Gunnar Páls-
son, f. 25. sept. 1914, d. 19. apríl
1971, og Salvör Ebenesers-
dóttir, f. 30. jan. 1917, d. 21. jan.
Arndís Dóra og Guðrún Salvör.
6) Stúlka Gunnarsdóttir, f. 1.
júní 1979, d. 1. júní 1979. Dóra
ólst upp í Reykjavík og stundaði
nám í Laugarnesskólanum og
lauk gagnfræðaskólaprófi verk-
náms árið 1954. Hún lærði
hjúkrun við Hjúkrunarskóla Ís-
lands og lauk þar námi í októ-
ber 1959. Hún starfaði á Land-
spítalanum, St. Jósepsspítala,
Vífilsstöðum og Vistheimilinu
Vífilsstöðum. Síðustu starfsárin
vann Dóra á öldrunardeild
Landspítalans á Landakoti.
Dóra sinnti starfi sínu af mikilli
alúð og umhyggju. Dóra og
Gunnar lifðu í farsælu hjóna-
bandi í 50 ár. Þau hófu búskap í
Reykjavík árið 1961. Framtíð-
arheimilið byggðu þau í Garða-
bæ en þangað fluttu þau árið
1970. Dóra var trúuð kona og
tók mikinn þátt í kristilegu
starfi. Hún var listræn og hafði
unun af því að mála. Eftir hana
liggja mörg falleg málverk sem
fegra heimili hennar og ástvina.
Hana einkenndi glaðværð, um-
hyggja og hlýja og tók hún vel á
móti þeim sem á heimili hennar
komu. Börn og barnabörn nutu
ástar hennar og umhyggju alla
tíð. Minning hennar lifir sem
bjart ljós í hjörtum okkar allra.
Útför Dóru fer fram frá Nes-
kirkju í dag, fimmtudaginn 26.
janúar 2012, kl. 13.
2004. Börn Dóru og
Gunnars eru: 1)
Salvör Gunn-
arsdóttir, f. 10. jan.
1961, maki Hilmar
Ægir Þórarinsson.
Börn Salvarar og
Ólafs Gíslasonar,
þau skildu, eru:
Dóra Bergrún,
Helga Margrét,
Páll Axel og Hanna
Sólbjört. 2) Hugrún
Gunnarsdóttir, f. 1. des. 1962,
maki Þráinn Valur Hregg-
viðsson. Synir þeirra eru: Guð-
bjartur, Hrafnkell og Kári. 3)
Ólöf Harpa Gunnarsdóttir, f. 18.
des. 1964, maki Snorri Guð-
mundsson. Sonur þeirra er:
Gunnar Ísak. 4) Geir Þórarinn
Gunnarsson, f. 27. mars 1972,
maki Ingibjörg Ágústsdóttir.
Dætur þeirra eru: Júlía Björk
og Emilía. 5) Ragnheiður Gunn-
arsdóttir, f. 16. janúar 1975,
maki Ólafur Hrafn Sig-
urþórsson. Sonur Ragnheiðar af
fyrra sambandi er: Dagur, son-
ur Sævars Þórs Ólafssonar.
Dætur Ragnheiðar og Ólafs eru:
Krossins mær í Kristi valin,
krónu dyggða vegferð þín.
Lífsins gjöf í ljóðstaf alin,
ljúfust varst þú móðir mín.
Fegurð skarta frostsins tindar,
tilgangur var hjarta þitt.
Litadýrð og ljóssins vindar
vermdu ávallt lífið mitt.
Leikur þinn í léttleik orða,
ljúf og glettin gafst þú byr.
Báru hafsins, barnsins forða,
bros þín hlý við bænadyr.
Blómsturvöllum björtust sólu,
byggðir líf í kaleik þeim.
Kærleiksblómum sterkust ólu
arfleifð þína, okkur heim.
Móðurhjarta, mund þín lifir
með oss öllum, himinblæ.
Ljósa fegurð líf þitt yfir
lof og þökk um vetrar sæ.
(Salvör Gunnarsdóttir)
Salvör.
Elsku yndislega mamma mín.
Guð varðveiti þig og blessi. Þú ert
svo mikil blessun, elsku mamma.
Takk fyrir kærleikann, gleðina,
viskuna, hlýjuna og svo margt
fleira, ég er þér svo þakklát. Ég er
svo þakklát Guði fyrir þig, frú
yndisleg eins og ég sagði oft við
þig. Mamma þú ert konan sem
hélst í höndina á mér fyrstu árin
en heldur í hjartað á mér alla ævi.
Þín
Ragnheiður.
Elsku mamma.
Þitt ljós skein skært á lífsins
vegi. Við sem nutum birtunnar
sem þig umvafði og samvistanna
með þér í þessu jarðlífi erum full
af þakklæti. Þú varst einstök og
gafst okkur svo ríkulega af góðvild
þinni. Hlýjan í hjartanu, gleðin og
hógværðin voru þínir gimsteinar.
Við börnin ykkar nutum þess
að alast upp á ástríku heimili og
barnabörnin hafa öll sem eitt notið
ríkulegrar ástúðar þinnar og um-
hyggju. Þú barst ekki tilfinningar
þínar á torg og miklaðist ekki yfir
afrekum þínum eða afkomend-
anna en það duldist engum hvað
þú varst ánægð með alla þá sem
þú áttir og jákveðni þín í garð okk-
ar allra var einstök. Gestristni var
þér í blóð borin og alltaf var vel
tekið á móti þeim sem komu í
heimsókn í Espilundinn. Brosið í
augunum og gleðin yfir heimsókn-
inni duldist engum. Enginn fór
heldur svangur heim. Þú vildir
hvergi annars staðar búa og ekki
mátti ræða þau mál frekar. Espi-
lundurinn var þinn griðastaður.
Á hugann leita margar góðar
minningar. Of langt yrði að telja
upp allar góðu stundirnar en
nokkrar myndir standa okkur lif-
andi fyrir hugskotssjónum eins og
sundlaugaferðir með þér í Laug-
ardalinn þar sem við gæðum okk-
ur á appelsínunum eftir ærslin í
lauginni, við í heimsókn hjá ömmu
Soffíu í Efstasundinu, þú að töfra
fram dýrindis kleinur í Espilund-
inum sem renna síðan ljúflega nið-
ur, þú syngur og spilar á orgelið af
fingrum fram, veiðiferð með þér í
Sogið þar sem ákafinn leynir sér
ekki við veiðiskapinn, þú að passa
ömmubörnin Hrafnkel og Hönnu
sem líður vel hjá ömmu sinni og
ekki síst dýrmætar samveru-
stundir með ykkur pabba í Ore-
gon.
Þú lagðir þig fram um að veita
þeim styrk sem þjáðir voru og
tókst á við hjúkrunarstarfið af
gleði, alúð og nærgætni. Við erum
sannfærð um að þú hafir hjálpað
mörgum, sem afvegaleiddir voru,
að feta beinu brautina í lífinu. Þar
kom trú þín sterkt inn.
Þegar árin færðust yfir fórstu
að læra að mála. Það var gaman að
fylgjast með þér þróast í þessu
nýja áhugamáli. Nú fékk sköpun-
argleðin loks útrás. Þú lagðir þig
alla fram og hver mynd gat verið í
vinnslu í langan tíma. Þú hafðir
einstakt auga fyrir litum og lit-
brigðum eins og kemur skýrt
fram í myndunum sem prýða nú
heimili ykkar og ástvinanna.
Þið pabbi voruð mjög samrýnd.
Á því áttuðum við okkur betur
þegar árin færðust yfir. Þið feng-
uð ykkar skerf af áföllum í lífinu
en æðruleysi, glaðlyndi og trú þín
voru þinn styrkur og hafa vafa-
laust átt ríkan þátt í að þið yfir-
stiguð erfiðleikana sem þið stóðuð
frammi fyrir. Þrátt fyrir glaðlyndi
þitt gat fokið í þig. Það stóð hins
vegar afskaplega stutt yfir og
aldrei höfum við heyrt þig hall-
mæla nokkrum manni. Svo ótal
margar ljúfar minningar eigum
við um þig og pabba sem munu
ylja okkur áfram um hjartaræt-
urnar. Ljós þitt mun lifa áfram
með okkur og við geymum minn-
inguna um þig í hjörtum okkar.
Þú varst kletturinn hans pabba.
Við munum halda vel utan um
hann og styðja hann og styrkja
eins og við getum. Þakka þér fyrir
allt, elsku mamma.
Hugrún, Þráinn
Valur og synir.
Elsku mamma, þú sem hefur
verið mér svo kær og göfgað hefur
tilveru mína með nærveru þinni
og hlýju. Mér reynist erfitt að
kveðja en á sama tíma fyllist ég
gleði yfir því að hafa átt þig sem
mömmu því minningin um þig er
dýrmætari en nokkur orð fá lýst.
Þær góðu stundir sem við höfum
átt saman tvö og sem fjölskylda
eru greypt í minninguna um þig,
elsku mamma mín.
Þú kallaðir mig geislann þinn,
kannski þar sem ég var eini strák-
urinn í þeim fagra hópi stúlkna
sem systur mínar eru. Lánsöm
voruð þið pabbi að eignast svo
góðan hóp barna sem raun ber
vitni. Sem lítill drengur var ég
hræddur við myrkrið er kvölda
tók, þú kunnir svo vel að hleypa
ljósi inn í litla hjartað þannig að ég
fékk styrk og lærði að vera hug-
rakkur. Mörgum stundum eyddir
þú á rúmstokknum hjá litla
drengnum þínum og kenndir mér
að fara með kvöldbænirnar. Þú
sóttir styrk þinn í trúna og fannst
frið og visku sem var þér sem leið-
arljós í blíðu og stríðu.
Þín persóna var rík af gleði og
hlýju svo það geislaði af, elsku
mamma. Þú kunnir svo vel að sjá
það góða og kalla það fram hjá öll-
um svo að öllum leið vel í návist
þinni. Brosið þitt var stutt undan
hvað sem bjátaði á og þú varst ein-
staklega lagin að hugga þá sem
sorgmæddir og leiðir voru. Þú
kunnir svo vel að deila með öðrum
og varst ávallt höfðingleg heim að
sækja. Börnunum í hverfinu þótti
gaman að koma í heimsókn, ekki
síst þegar blásið var til afmælis-
veislu í Espó. Þér tókst alltaf að
galdra fram krásir og skemmtan
sem allir nutu og höfðu gaman af.
Æðruleysi, hlýja og þakklæti
var merki þitt. Sem fyrirmynd og
viskubrunnur hefur þú kennt mér
svo mikið um gildi lífsins. Þín lífs-
speki og manngæska hefur verið
mér og systrum mínum sem leið-
arljós í lífinu. Þú varst svo þakklát
fyrir lífið og tilveruna og þá bless-
un sem þér var veitt að eigna svo
mörg börn og barnabörn. Þú leist
á það sem ríkidæmi þitt og áttir til
að segja: „Gunnar minn, sjáðu
hvað við erum rík.“
Allt fram á síðustu stund var
stutt í glettnina og tilsvörin sem
lágu svo náttúrulega fyrir þér. Þið
pabbi hafið átt farsælt hjónaband,
þú elskaðir pabba mikið og það
var auðvelt að sjá allt fram á
hinstu stundu. Ég fyllist lotningu
er ég hugsa hvað guð er góður að
hafa gefið mér svo góða mömmu.
Nú kveður þú okkur öll með æðru-
leysi og reisn og skilur eftir góðar
minningar um yndislega móður,
eiginkonu og tengdamóður sem
mun lifa með okkur um aldur og
ævi. Mikið er ég glaður að dætur
okkar Ingu fengu að kynnast þér.
Mamma, ég elska þig, takk fyrir
að gefa svo mikið af þér.
Geir Þórarinn.
Elsku mamma mín, þú ert
blessunin mín. Þegar ég hugsa til
þín kemur í hugann gleði, þakk-
læti og mjúk hlýja fyrir allt sem
þú varst og gafst mér með nær-
veru þinni. Ég á svo góðar minn-
ingar, sé þig ljóslifandi fyrir mér,
myndin af þér er sterk. Ég tek eft-
ir léttu skapi þínu, glettni og hlýju.
Ég tek eftir lífskrafti þínum, já-
kvæðni og jafnlyndi. Við sitjum
saman við eldhúsborðið í Espil-
undinum og spjöllum. Við syngj-
um og spilum á gítarinn í stofunni
og drögum okkur mannakorn. Ég
varðveiti augnablikið og brosi inni
í mér, þú ert mér svo dýrmæt.
Ólöf Harpa.
Besta amma sem allir í heim-
inum gætu fengið, hún var alltaf
glöð og brosandi og mér leið alltaf
svo vel þegar ég sá hana.
Afi Gunnar er heppnasti eigin-
maður í heimi að fá hana Dóru
okkar, Guð blessi ömmu Dóru.
Kv.
Dagur Sævarsson, barna-
barn Dóru Sigmundsdóttur.
Lífsgöngu yndislegrar systur
minnar er lokið. Söknuður og
minningar leita á mig.
Dóra var miklum kostum búin
og listræn í sér. Hún málaði fal-
legar myndir og var söngelsk,
heiðarleg og kærleiksrík. Hún var
einlæg í sinni trú og þráði að syst-
urnar sínar gætu líka fundið og
notið þess sem trúin færir. Alltaf
svo mild og góð.
Hún var þremur árum eldri en
ég og í barnæsku var ég henni
stundum erfið, en þolinmæði
hennar og gæska náði fljótt að
slökkva á óþekktarskapnum og ég
varð ljúf sem lamb.
Á æskuheimili okkar systra var
oft fundið upp á ýmsu í barnsins
leik og þá var einna vinsælast að
halda dans- og söngvaleiki fyrir
móður okkar sem var einlægur
aðdáandi. Dóra var svo einstak-
lega lagin við að spila á gítarinn
sinn og milliradda auk þess sem
hún dansaði alltaf svo fallega.
Dóra var lánsöm í sínu einkalífi
með eiginmanni sem unni henni
hugástum og eignuðust þau sam-
an fimm börn sem öll elskuðu
hana og dáðu. Í veikindum hennar
var hann henni ómetanlegur
styrkur.
Það verður erfitt að fá aldrei að
faðma þig framar en ég verð æv-
inlega þakklát fyrir það að þú
varst systir mín.
Jenný B. Sigmundsdóttir.
Í dag er til moldar borin elsku-
leg móðursystir mín, Dóra Sig-
mundsdóttir.
Konan með lampann tengist
þeirri ímynd sem við þekkjum í
Florence Nightingale. Sem frum-
kvöðull í hjúkrunarfræðum á sín-
um tíma og byltingarkenndum
umbreytingum til hins betra í
þágu sjúkra, taldi Nightingale að
góður hjúkrunarfræðingur ætti að
hafa sömu eiginleika og góð kona.
Að hafa köllun til að hjálpa öðrum
á við umhyggju góðrar móður
ásamt vinnusemi og sterkri sið-
ferðiskennd í einlægri Guðs trú.
Dóra hafði alla þá kosti sem
prýða góða konu og fyrirmyndar
hjúkrunarfræðing í anda Nig-
htingale. Í mínum huga er hún
konan með lampann, hógvær og
ljúf sem gekk hljóðlega um og
vann sín góðverk. Hún var sterk í
sinni trú allt frá barnæsku og leit-
aði fegurðar í lífinu sem hún sá í
blómunum og fuglunum sem
sungu, eða dýrð vetrarnæturinnar
og leiftrum norðurljósanna. Hún
söng eins og engill, spilaði á gítar
og málaði myndir og fékk útrás
fyrir sköpunargáfu sína með ýmsu
móti. Fas hennar einkenndist
ávallt af æðruleysi og hlýju brosi
sem gladdi og yljaði manni um
hjartarætur.
Í einkalífi sínu átti hún láni að
fagna og var alla tíð samstiga eig-
inmanni sínum Gunnari sem
reyndist henni sem klettur þegar
á reyndi í veikindum hennar. Þau
eignuðust fimm góð börn og af-
komendur sem búa áfram að þeim
kostum sem Dóra gaf af sér.
Ævisól Dóru er slokknuð og sál
hennar lyft vængjum til hinna
æðri himna sem hún trúði á. Þar
er ekki um aðskilnað að ræða því
sól Dóru mun lifa áfram með okk-
ur sem fengum að njóta hennar.
Soffía Michiko
Gústafsdóttir.
Dóra
Sigmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma mín, þú
ert blessunin mín. Þegar ég
hugsa til þín kemur í hug-
ann gleði, þakklæti og mjúk
hlýja fyrir allt sem þú varst
og gafst mér með nærveru
þinni. Ég á svo góðar minn-
ingar, sé þig ljóslifandi fyr-
ir mér, myndin af þér er
sterk. Ég tek eftir léttu
skapi þínu, glettni og hlýju.
Ég tek eftir lífskrafti þín-
um, jákvæðni og jafnlyndi.
Við sitjum saman við eld-
húsborðið í Espilundinum
og spjöllum. Við syngjum
og spilum á gítarinn í stof-
unni og drögum okkur
mannakorn. Ég varðveiti
augnablikið og brosi inni í
mér, þú ert mér svo dýr-
mæt.
Ólöf Harpa.
Amma mín þú varst
besta amma í heimi. Það
var svo gaman að koma og
heimsækja þig þú tókst svo
vel á móti mér. Ég elska þig
mjög heitt.
Þinn
Gunnar Ísak.
✝ Magnús Vil-hjálmsson
fæddist í Hafn-
arfirði 14. janúar
1926. Hann and-
aðist á Elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund hinn 16. jan-
úar síðastliðinn.
Faðir hans var
Vilhjálmur Guð-
mundsson, f. í
Hreiðri í Holtum í
Rangárvallasýslu 24.9. 1876, d. í
Hafnarfirði 24.2. 1962. Móðir
Magnúsar var Bergsteinunn
Bergsteinsdóttir, f. í Keflavík
4.9. 1888, d. 9.4. 1985. Systkini
Magnúsar voru þau Jóhann, f.
1907, d. 1980, Hallbera, f. 1907,
d. 1992, Sigurbjartur, f. 1908, d.
1990, Sigurjón, f. 1910, d. 1994,
Ingimar Vilbergur,
f. 1912, d. 1959,
Guðbjörg, f. 1914,
d. 1949, Ólafur
Tryggvi, f. 1915, d.
1996, Helgi Guð-
brandur, f. 1918,
Dóróthea, f. 1924,
d. 1984. Magnús
giftist Guðrúnu
Guðlaugsdóttur 14.
janúar 1956. Dóttir
þeirra er Guðbjörg,
maður hennar er Árni Larsson.
Magnús lærði húsa- og skipa-
smíði í Dröfn í Hafnarfirði.
Hann vann lengst af í Daníelss-
lipp.
Útför Magnúsar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 26. janúar
2012, kl. 15.
Tengdafaðir minn, Magnús
Vilhjálmsson, varð 86 ára 14.
jan. Hann lézt tveimur dögum
síðar. Á afmælisdaginn lá hann í
einmenningsherbergi á Grund í
lyfjamóki. Þá barst inn í her-
bergið rödd manns sem var að
kyrja rímur. Atvikið átti sér stað
skömmu fyrir kl. 4 síðdegis, ein-
mitt þá stund þegar Magnús
fæddist. Ef hann heyrði hljóðin
þá hefðu þau glatt hann og svo
mikið er víst að Bergsteinunn
móðir hans hefði líka orðið
ánægð, enda var hún á sinni tíð
heiðursfélagi í Kvæðamanna-
félaginu Iðunni í Hafnarfirði.
Bergsteinunn og maður henn-
ar, Vilhjálmur, eignuðust 7
drengi og 4 stúlkur. Magnús var
yngstur, en Helgi, nú íbúi á
Grund, lifir systkini sín. Þau
bjuggu í litlu húsi rétt hjá
Hellisgerði. Fjölskyldan bjó við
kröpp kjör, hún sýndi af sér dug
og samheldni. Mikið var sungið
og sögur sagðar. Bergsteinunn
hélt vel utan um hópinn sinn og
las gjarnan spennandi sögu svo
börnin skiluðu sér sjálfviljug í
háttinn.
Uppkominn systkinahópurinn
og makar urðu að fá sér rútu
þegar þau vildu gera sér daga-
mun úti í náttúrunni. Þá var
sungið af hjartans lyst, tenór- og
sópranraddir látnar njóta sín, og
þess á milli sagðar skemmtisög-
ur úr Firðinum. Af þessum stóra
systkinahópi í Hafnarfirði er
komið mikið afreks- og dugnað-
arfólk.
Magnús var stoð og stytta for-
eldra sinna unz hann fór að
heiman þrítugur að aldri. Hann
vann við skipasmíðar lengst af í
Daníelsslipp. Að starfi loknu
geymdi Magnús lúin verkfæri
sín í opnum trékassa með haldi.
Þar gefur að líta margs konar
bitjárn, hnífa, sporjárn, með
mörðum endum á handföngum,
bora, nafra, hefla, sagir, meitla,
hamra og sleggjur. Ekki grun-
laust um að Magnús hafi verið
óhress, ef hann var tekinn úr
verki.
Magnús var greindur vel og
athugull. Hann lagðist yfir skák-
ir meistaranna, las sér til og
keppti á mótum. Einnig hafði
hann áhuga á sögu og bók-
menntum. Oft vitnaði hann í
Bólu-Hjálmar, Stein og vin sinn
séra Rögnvald Finnbogason.
Margar vísur og flökkusögur
voru því viðraðar og sumar oft.
Magnús gekk að eiga Guð-
rúnu 1956 sama árið og Sovét-
herinn réðst inn í Ungverjaland.
Þar sló hjarta hans alþýðunnar
megin og hvort sem það var –
solidarnocz – samstaðan 1980 í
Póllandi eða Palestína nú. Magn-
ús ruglaði ekki einnota þjóðhöfð-
ingja og alþýðu saman. Hann var
alþýðusinni og eðalkommi á
vinstri væng, jafnlítið hrifinn af
þrælahaldi í Kína og atvinnu-
leysi í Bandaríkjunum. Hann var
stéttvís og studdi hag félaga
sinna. Það kom fyrir að stundum
voru heims- og innanlandsmál
svo þung að hann lagðist fyrir
um stund og sneri til veggjar.
Þannig hélt hann kyrru fyrir unz
um hægðist, reis þá á fætur og
hélt áfram.
Áttræður greindist hann með
Parkinsonsjúkdóm og brást
svekktur við: Ég hef aldrei orðið
veikur, aldrei farið á spítala. En
byrði sína bar hann möglunar-
laust í 6 ár með aðstoð eiginkonu
og dóttur, hreyfigeta hans
minnkaði og hann átti erfitt með
að tala og kyngja. Samt tjáði
hann sjálfur starfsfólkinu á
Grund þakklæti sitt meðan hann
naut umhyggju þess síðastliðna
8 mánuði.
Nú sér Guðrún á bak traust-
um eiginmanni, Guðbjörg góðum
föður. Góða nótt, ljúfi prins.
Árni Larsson.
Meira: mbl.is/minningar
Magnús
Vilhjálmsson