Morgunblaðið - 12.07.2012, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2012
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
✝ Trausti Krist-insson vöru-
bifreiðastjóri
fæddist í Reykja-
vík 8. janúar 1921.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 28. júní 2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
inn Steinar Jóns-
son, f. 23.9.1889, d.
20.10. 1965, og
Margrét Magnúsdóttir, f. 30.11.
1883, d. 27.6. 1961. Albróðir
Trausta var Hjörtur Steinar, f.
1925, d. 1945. Systir sammæðra
var Magnúsína B. Jónsdóttir, f.
1909, d. 1988. Systkini sam-
feðra voru Sigurgeir, f. 1910, d.
1910, Sigríður Geirlaug, f. 1911,
d. 1988, Gunnhildur Steinunn, f.
1913, d. 2010, og Guðmundur
Kristinn, f. 1916, d. 1970.
Trausti fæddist og ólst upp í
Reykjavík og þar bjó hann alla
tíð, lengst af á Laufásvegi 50.
Hinn 19. október 1958 kvænt-
ist Trausti Höllu Guðnýju Er-
lendsdóttur, f. 11. júlí 1928.
Foreldrar Höllu Guðnýjar voru
Erlendur Ólafsson, f. 1897, d.
1994, og Anna Jónsdóttir, f.
1904, d. 1999. Börn Höllu og
Trausta: 1. Margrét, f. 14.5.
maður Ágúst Kristinn Björns-
son, börn, Hulda, Dagmar og
Aron Kristinn. Dóttir Höllu
Guðnýjar fyrir hjónaband
þeirra Trausta, Anna Erla Guð-
brandsdóttir, f. 12.10. 1948,
maki Egill Sveinbjörnsson, syn-
ir a. Egill Sveinbjörn, maki El-
ísabet Jónsdóttir, börn, Hanna
Lilja, Emma Iren og Egill
Sverrir. b. Agnar Jón, maki
Marian Chmelar, börn, Anna
Þórarna og Þorsteinn Igor. c.
Erlendur, maki Erla Björg
Gunnarsdóttir, börn, Kara
Björk, Gunnar Tumi og Kári.
Fyrstu fimm starfsár sín
vann Trausti hjá Blindravina-
félaginu og hann var einn af
stofnendum Blindrafélagsins en
það var stofnað af 10 blindum
og 3 sjáandi félögum 19. ágúst
1939. Líf og starf Trausta hefur
lengst af snúist um bíla. Þeir
hafa verið hans atvinnutæki og
áhugamál frá blautu barns-
beini. Hann var félagi í
vörubílstjórafélaginu Þrótti frá
árinu 1940 og keyrði vörubíl
alla tíð, lengst af fyrir Eimskip
eða til starfsloka við 75 ára ald-
ur.
Útför Trausta fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 12. júlí
2012, kl.15.
1956, maki Ámundi
Halldórsson, börn
a. Sigrún, sambýlis-
maður Snorri Fann-
ar Guðlaugsson,
barn Fanney Rún.
b. Ari Trausti, sam-
býliskona Saga
Karen Björnsdóttir,
barn Tanya Rós. c.
Guðný Rós. 2. Hjör-
dís Steina, f. 12.6.
1958, maki Kristinn
Jónsson, börn a. Trausti. b.
Ingibjörg Perla, sambýlismaður
Jóhann Sveinn Sveinsson, börn,
Jenný og Kristinn Snær. c.
Anna Margrét, sambýlismaður
Victor Leifur Ævarsson, barn
Una Rakel. d. Halla Kristín. 3.
Erlendur f. 16.4. 1960 maki
Björg Sigrún Ólafsdóttir, börn
a. Halla Guðný, sambýlismaður
Andreas Gilliam Toftdahl. b. El-
ísabet Helga, sambýlismaður
Stefán Örn Sturlaugsson, barn
Kristófer Trausti. c. Ólafía Auð-
ur. 4. Þórður Ólafur f. 27.5.
1962 maki Ágústa Ragn-
arsdóttir, synir a. Þórður, b. Jó-
hann. Dóttir Trausta fyrir
hjónaband þeirra Höllu Guð-
nýjar, Málhildur, f. 15.3. 1942,
maki Guðmundur Vésteinsson,
dóttir Hildigunnur, sambýlis-
Elsku afi Trausti er dáinn.
Kvaddi á afmælisdaginn hennar
Dagmarar minnar, hinn 28.
júní.
Ég þekkti afa ekki mikið en
afi og amma skildu þegar
mamma mín var 10 ára gömul
og samband afa við elsku bestu
mömmu mína slitnaði. Ég vissi
öll mín uppvaxtarár að ég ætti
afa á Laufásveginum. Ég velti
þessu lítið fyrir mér fyrr en ég
stofnaði fjölskyldu og flutti til
Reykjavíkur. Þá fór ég að
hugsa hver afi Trausti væri nú.
Ég man eftir vetrinum sem
ég vann á leikskólanum Lauf-
ásborg beint á móti afa húsi,
veturinn 1989-1990 þá með
Dagmar mína í maganum, þá
horfði ég oft að húsinu og hugs-
aði nú að þarna byggi afi minn.
Lengra náði það ekki.
Árin liðu og tíminn leið. Ég
vil trúa því að elsku besti afi
hafi oft hugsað til mín og
mömmu og ég veit það.
Síðustu 10 árin höfum við
kynnst afa og hans fjölskyldu
og þær stundir eru meira en
lítið dýrmætar. Afi á góða fjöl-
skyldu og er ríkur af góðum af-
komendum.
Um leið og ég kynntist afa sá
ég strax hvað mamma mín er
lík honum í sér. Mamma er
mjög heimakær og er það sko
frá afa. Helsta áhugamál afa
var bílar og lengst af starfaði
hann sem vörubílstjóri hjá
Eimskip.
Aron Kristinn minn 10 ára
hefur mikinn áhuga á bílum og
kannski kemur það frá langafa
hans. Kristinsnafnið á syni
mínum kemur frá pabba hans
og svo finnst mér líka gott að
vita að langafi minn Kristinn,
faðir Trausta afa, var maður
sem mömmu þótti mjög vænt
um og hún sagði mér að hann
hefði verið svo góður við sig.
Afmælið hans afa þegar
hann varð 90 ára var mjög
gleðilegt. Heppnaðist svo vel og
við fjölskyldan hittum marga af
stórfjölskyldu afa, allt yndis-
legt fólk.
Síðustu mánuði hrakaði
heilsu afa. Stundirnar með hon-
um á spítalanum voru góðar,
hann og mamma töluðu um bíla
og hann hélt fast í höndina á
henni. Mömmu þótti gífurlega
vænt um pabba sinn og ég veit
að hún hélt í hönd hans daginn
sem hann dó. Líklega hefði
mamma ekki verið í bænum
þann dag nema af því að Dag-
mar mín átti afmæli.
Afi var góður maður, stríðinn
og staðfastur. Ég veit að hann
hugsaði oft til okkar og mér
finnst gott að trúa á það. Ég
hugsa ekki, hvað ef, hvað ef, ég
lifi ekki í fortíðinni. Lífið er
núna, þessa stundina.
Eitt veit ég alla vega, að afi
vakir yfir mömmu minni og
hennar velferð.
Þín,
Hildigunnur.
Mig langar að segja nokkur
orð í minningu Trausta Krist-
inssonar. Mér finnst ég vera
hluti af hans fjölskyldu þar sem
ég hef umgengist hana mestallt
mitt líf. Ég og synir Trausta
höfum verið vinir í um 45 ár.
Trausti var mikill bílaáhuga-
maður og beindist áhuginn
einkum að einni tegund eða
Chervolet. Hann var alltaf sá
fyrsti sem ég sá þegar ég kom
á Laufásveginn, alltaf eitthvað
að stússast í R 74 Volvo-vöru-
bílnum sínum eða R 335 Nov-
unni. Þess vegna var alltaf
gaman að hitta kallinn þegar ég
kom á mínum Mustang til að ná
í Óla. Þá kom gamli alltaf og
spjallaði við mig og hafði gam-
an af að stríða mér á Mustang-
inum og hafði oft áhyggjur af
því að Fordinn mundi nú ekki
duga kvöldið og bila enda eðli-
leg viðbrögð hjá GM-manni.
En svo lengi sem ég man þá
var Trausti alltaf inni í skúr að
brasa eitthvað. Já, og skúrinn
var alveg heimur út af fyrir sig,
fullur af Chervolet-varahlutum
úti um allt, þar varð ekki þver-
fótað fyrir dóti. En þarna undi
hann sér best og síðasta verk-
efnið sem hann var að vinna að
var gamall 55 Chervolet sta-
tion, hvað annað, sem hann
hafði unun af að dúlla í, í
þröngum skúrnum.
Honum entist ekki heilsa til
að klára hann en síðustu árin
var bíllinn hjá Ella og var hann
að gera boddíið klárt og við töl-
uðum oft um það að Trausti
mundi ekki falla frá fyrr en
hann færi einn rúnt í bílnum en
því miður leyfðu veikindi hans
það ekki. En það er allt í lagi
því ég er viss um að sá gamli er
nú á Chevy Heaven og líður vel
þar.
Ég sendi Höllu og ykkur öll-
um mínar samúðarkveðjur.
Hilmar Jacobsen.
„Líf mitt hefur lengst af snú-
ist um bíla. Þeir hafa verið mitt
atvinnutæki og áhugamál frá
blautu barnsbeini.“ Þannig seg-
ir Trausti frá í viðtali í bókinni
Milli sterkra stafna, sem er við-
talsbók við nokkra einstaklinga
sem unnu hjá eða fyrir Eim-
skipafélag Íslands. Trausti rak
lengi eigin vörubíl og vann nán-
ast eingöngu fyrir Eimskipa-
félagið. Vinnan gat verið stop-
ul, þó að stundum væru
uppgrip. Óhöpp og bilanir
höfðu í för með sér tekjumissi,
svo það reið á að hafa bílinn í
lagi.
„Lífsgæfan er mikið undir
manni sjálfum komin, en einnig
því hverja maður fær að sam-
ferðamönnum. Það er ekki lán-
laus maður sem á góða vini,“
segir Trausti í áðurnefndri bók.
Tengsl fjölskyldu minnar og
Trausta byggjast á vináttu sem
varð til milli hans og föður
míns Sigurgests Guðjónssonar,
sem var bifvélavirki, en þeir
kepptust við að gera hvor öðr-
um greiða meðan báðir lifðu,
mest í tengslum við bíla. Þeir
kynntust er Trausti var tíður
gestur á verkstæðinu hjá Jó-
hanni Ólafssyni & Co. á Hverf-
isgötu 18 þar sem faðir minn
vann. Trausti var sjálfur glúr-
inn við bílaviðgerðir og hugur
hans stóð til að læra fagið, en
foreldrar hans lögðust gegn
því, svo af því varð ekki.
Fjölskyldan öll naut þessar-
ar vináttu þeirra og greiðasemi
Trausta. Ef þannig stóð á
hjálpaði hann til við að halda
gömlum bílum gangandi. Ef
bíllinn fór ekki í gang var oft
hringt í Trausta og hann redd-
aði málunum. Ef skrítið hljóð
var í bílnum var oft rennt við á
Laufásvegi 50. Þá kom Trausti
fram á tröppurnar og hlustaði.
Hægur og dálítið kíminn kvað
hann upp úrskurð og gerði okk-
Trausti Kristinsson
✝ Sigríður ValaHaraldsdóttir
Valrún fæddist í
Reykjavík 1. ágúst
1958. Hún lést á
heimili sínu á
Hringbraut í
Reykjavík 29. júní
2012.
Foreldrar henn-
ar eru Haraldur V.
Haraldsson, f. 3.
ágúst 1932, og V.
Ragnheiður Garðarsdóttir, f.
24. janúar 1936, þau skildu að
skiptum. Systkini Sigríðar Völu
eru Harald, f. 14. maí 1964,
Hermann, f. 9. janúar 1966,
Hörður, f. 29. október 1970, og
Hinrik, f. 19. apríl 1972. Þeir
eru synir Haralds og seinni
konu hans Elsu L. Hoe Her-
mannsdóttur. Ingólfur Örn, f.
21. apríl 1962, og Hildur Embla,
f. 26. maí 1972, sem eru börn
Ragnheiðar og seinni manns
hennar Arnars Ingólfssonar.
Börn Siggu Völu eru Katla
Rós, f. 5. okt. 1980, faðir henn-
Tryggvadóttur, f. 17. okt. 1984,
og Hans Inga Tryggvason, f. 5.
des. 1981.
Sigga Vala stundaði nám í
Myndlista- og handíðaskóla Ís-
lands í nýlistadeild frá árinu
1978 með hléum og kláraði hún
skólann 1986. Það sama ár
flutti hún til Svíþjóðar og var
þar til 1995. Hún flutti aftur til
Íslands en bjó hér aðeins til
1999, fór þá aftur til Svíþjóðar
en kom heim aftur 2010. Hún
vann með skólanum sem ljós-
myndari og eftir hana liggur
fjöldi fallegra mynda sem hafa
menningarlegt gildi fyrir
Reykjavíkurborg og þá tónlist-
arstefnu sem var uppi í kring-
um 79-86. Hún hélt fjöldamarg-
ar sýningar gegnum árin bæði í
Svíþjóð og heimalandi sínu en
einnig á öðrum stöðum heims,
þar á meðal hélt hún sýningu í
Shamancenter í Moskvu árið
2006 og var í artistresidency í
Makedóníu tvö sumur í röð.
Sigga Vala var vel lesin og
stúderaði sálfræði, heimspeki,
trúarbrögð, magíu og stjörnu-
fræði. Hún tileinkaði sér á
yngri árum lífrænan lífsstíl,
stundaði jóga og hugleiðslu.
Útför Sigríðar Völu fer fram
frá Neskirkju í dag, 12. júlí
2012, kl. 13.
ar er Gunnar Vil-
helmsson, f. 20.
sept. 1951, úr fyrra
sambandi á hann
eina dóttur, Gyðu
Gunnarsdóttur, f.
1976. Síta Björk
Valrún, f. 1. febr-
úar 1987, og Una
Valrún, f. 10. sept.
1988, faðir þeirra
er Guðni Rúnar
Agnarsson, f. 17.
feb. 1956. Úr fyrra sambandi á
hann eina dóttur Urði Úu
Guðnadóttur, f. 19. júlí 1980, og
úr núverandi sambandi Sóleyju
Maríu Guðnadóttur Wränghede,
f. 1. des. 1998. Nadja Rós
Guðnadóttir Wränghede, f. 5.
jan. 2001, Davíð Sindri Guðna-
son Wränghede, f. 13. sept.
2006, Tindur Mikael Guðnason
Wränghede, f. 19. okt. 2010.
Sigtryggur Ómi Freyr Völuson
Hansen, f. 15. feb. 1999, faðir
hans er Tryggvi Gunnar Han-
sen, f. 10. apríl 1956. Úr fyrra
sambandi á hann Önnu Sóleyju
Fyrir tæpum 50 árum kom inn
í líf mitt lítil gullfalleg stúlka, Sig-
ríður Vala Haraldsdóttir, dóttir
fyrrverandi manns míns, Harald-
ar V. Haraldssonar. Sigga Vala
var hvers manns hugljúfi við urð-
um fljótt mestu mátar. Hún eign-
aðist bræður sem komu hver á
fætur öðrum, þeim var hún góð
systir og tók það hlutverk alvar-
lega. Hún var viðloðandi heimilið
og stundum dvaldi hún hjá okkur
tíma og tíma og var þá gjarnan
systurdóttir mín og nafna Siggu
hjá okkur líka. Það voru stöllurn-
ar Sigga Vala og Sigga Skaga en
hún bjó á Akranesi. Þær urðu
góðar vinkonur og léku sér vel
saman.
Við bjuggum í Fossvogi, þar
áttum yndislega nágranna og var
Sigga Vala að rifja upp þennan
tíma um daginn. Tímann þegar
við sungum og hlógum þegar
Gunnhildur og Vigga tóku hana
með sér í bíó á bannaða mynd,
rifja upp hvað þær hefðu verið
góðar við hana svona miklu eldri
en hún. Já, það var mikið hlegið
og sungið í Fossvogi og sagðist
Sigga enn kunna textana.
Svo fluttumst við til Þýska-
lands þá voru bræður Siggu orðn-
ir fjórir og Sigga Vala orðin 15
ára, þá flutti hún til okkar og var
hjá okkur þar til við fluttumst
heim aftur.
Í vetur fann ég bréfin sem ég
hafði skrifað heim þetta árið. Við
Sigga lásum þau og hún kom með
dagbókina sína sem hún hafði
skrifað þetta ár. Þetta var tíminn
þegar Harald skólabróðir hennar
fylgdi henni heim af skólaballinu
og vildi kyssa hana en hún vék sér
laglega undan, tíminn þegar hún
og stelpurnar sátu aftan á mót-
orhjólunum hjá strákunum. Alla
vini sína komu hún með heim.
Þetta var góður tími.
Við fluttum norður á Akureyri
og samskiptin urðu strjálli. Síðan
slitum við samvistir ég og faðir
hennar og skömmu síðar flutti
Sigga Vala til Svíþjóðar.
Eftir að Sigga kom heim tókum
við upp þráðinn að nýju og ég
kynntist syninum sem enn var
heima og dætrum hennar.
Nú er Sigga mín farin eftir allt
of skamma jarðvist en minningin
um tilfinningaríka listakonu lifir í
brjósti okkar.
Elsa.
Hún Sigga Vala var vinkona
hans Lilló, ung og falleg með
hjartalagað andlit. Þegar við hitt-
umst fyrst leigðu hún og Óli á Há-
leitisbrautinni. Hún og Gunni
voru að draga sig saman, þau
fluttu í kommúnu í Köben og söfn-
uðu fyrir Indlandsreisu. Sigga
Vala skrifaði myndskreytt bréf til
Íslands, lýsti á kómískan hátt líf-
inu þar. Við heimkomuna
ákváðum við að búa öll saman. Við
með Trausta og þau seinna með
Kötlu, óskabarnið. En við vorum
ung og sambýlið reyndi á okkur.
Á Langholtsveginum var stöðug-
ur straumur fólks. Nokkurskonar
grasrótarmiðstöð þess tíma. Við
lifðum og vildum vera á jaðri sam-
félagsins. Þar var margt skrafað,
hugsjón um nýtt og réttlátt sam-
félag, borgaraleg óhlýðni og an-
arkismi áttu hug okkar. Blaðaút-
gáfa, tónlist og ljóðagerð
viðfangsefnin. Lífið var einn stór
gjörningur. Maturinn úr Korn-
markaðinum og eldhúsglugginn
fullur af karsa og baunaspírum,
draumur um lífræna ræktun. En
við Sigga Vala vorum svo ólíkar,
eins og dagur og nótt. Hún
dreymin, ég hagsýn, hún fljót-
andi, ég jarðbundin. Ég vildi
hvítar gardínur, hún svartar.
Ég var líka bara unglingur og
hafði ekki þroska til að skilja sál-
ardýpt og flækjur vinkonu minn-
ar. Flækjurnar okkar í milli
stækkuðu og að endingu gátum
við ekki meir. Eftir nær tveggja
ára sambúð skildi leiðir. Þau
fluttu á Grýtubakkann, upphafið
að nýjum kafla. Við tók líf sem við
fylgdumst með, stundum nálægt
en oftast úr fjarlægð. Það tók við
líf í nýju landi og svo aftur hér
heima.
Þrátt fyrir dimmuna þá voru á
milli okkar strengir sem ekki
slitnuðu. Það var til væntumþykja
sem náði út yfir daglegt amstur.
Það voru þrátt fyrir allt djúpar
rætur og skilningur sem tengdi
okkur saman. Rætur mótunarár-
anna, þess tíma sem maður
ákveður í hvaða átt ætlunin er að
þroskast. Þegar lífsgildin festa
rætur.
Við ræddum fyrir nokkrum ár-
um um hvað okkur þætti vænt um
fólkið úr lífi okkar frá þessum
tíma. Að við vildum halda í þessi
tengsl, þau væru mikilvæg. Í til-
efni fimmtugsafmælis hennar
buðu dætur hennar henni hingað
heim. Þá hittumst við öll og áttum
góða stund saman. Þá fundum við
hvað okkur þótti óendalega vænt
um hvor aðra. Við sættumst við
okkar ungu sjálf.
Fallega hæfileikaríka vinkona
mín, líf hennar hefur ekki alltaf
verið dans á rósum. Stundum hef-
ur gata hennar verið þyrnum
stráð og stundum hefur hún eins
og við mörg sjálf stráð þyrnum í
götu sína. Að lokum náði nóttin
yfirhöndinni í lífi hennar. Ef það
er til annað líf í öðrum víddum
vona ég að hún dansi frjáls, bros-
andi í ljósinu.
Elsku Katla Rós, Síta Björk,
Una og Ómi, fallegu dásamlegu
börn, byltingarkonan hefur yfir-
gefið byltinguna. Það var kannski
ekki óvænt en erfitt er það. Það
skiptir máli að muna þá sem fara,
bæði kosti þeirra og galla. En
fyrst og fremst að dvelja í vænt-
umþykjunni. Ég ætla að muna
bjart brosið, húmorinn og hlátur-
inn. Ég ætla að muna óræðan svip
konu með andlistdrætti sóleyjar-
blaðs.
Kristín Dýrfjörð.
Ég heimsótti Siggu Völu þrisv-
ar sinnum á meðan hún bjó í
Lundi. Nú er mér efst í huga inni-
legt þakklæti fyrir það hversu vel
hún tók á móti mér. Þessar heim-
sóknir voru keimlíkar, Sigga Vala
tók brosandi á móti mér á lest-
arstöðinni í Lundi.
Svo þræddum við göturnar,
fórum á bókasafnið, grúskuðum í
fornbókabúðum og sátum á kaffi-
húsum og reyndum að leysa lífs-
gátuna. Lundur hefur með tíman-
um orðið uppáhaldsborgin mín
þökk sé Siggu Völu sem leiddi
mig um töfraheima þessarar litlu
borgar.
Sigga Vala var ákaflega vel af
guði gerð. Þrátt fyrir mótlæti var
oftast stutt í fallega brosið og
hláturinn. Ég veit hvernig ég mun
minnast hennar í framtíðinni. Ég
mun ávallt minnast hennar sem
leitandi manneskju sem lagði
mest upp úr andlegum gildum.
Hún kunni að meta myndlist,
bækur og tónlist og kærði sig lítið
Sigríður Vala Har-
aldsdóttir Valrún