Morgunblaðið - 30.07.2012, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JÚLÍ 2012
ar með blómakrans á höfði, æska
landsins heillaði þig alveg, þú
gast ekki hætt að horfa á þessar
fallegu snótir. Sænskt hlaðborð
hjá Bitte, ó, hvað þú varst glaður
og ekki má nú gleyma jarðar-
berjatertunni í eftirrétt.
Brúðkaupsdagur Grétars og
Eddu 6. júlí síðastliðinn var fal-
legur sólskinsdagur. Þá komum
við með veislu til þín þar sem
heilsan leyfði ekki að þú kæmir
til okkar og var ekki langt í húm-
orinn hjá þér þrátt fyrir veik-
indin. Þetta var dásamlegur dag-
ur.
Í þínum veikindum sást svo
vel hversu fallegt hjónaband
ykkar Rúnu var. Rúna hefur ver-
ið kletturinn við hlið þér alla tíð, í
gegnum súrt og sætt. Kærleik-
urinn, virðingin og þakklætið var
það sem einkenndi ykkar fallega
hjónaband.
Takk fyrir allt elsku tengda-
pabbi.
Helga Marta.
Ég naut þeirra forréttinda að
eiga Grétar sem vin og tengda-
föður í heil 32 ár. Við andlát hans
rifjast upp óteljandi góðar minn-
ingar, allt frá okkar fyrstu kynn-
um til hans síðasta dags. Á þess-
um tíma hafa litið dagsins ljós
tvær nýjar kynslóðir barna- og
barnabarnabarna sem Grétar
náði að njóta og hafa sín áhrif á
með nærveru sinni og umhyggju.
Grétar var mikill gæfumaður
og lifði skemmtilegu, hamingju-
sömu og ástríku lífi. Lífi sem
hann sjálfur skapaði með dugn-
aði sínum, útgeislun, smitandi
kímni og æskuástinni og lífsföru-
nauti, henni Rúnu tengda-
mömmu.
Grétar var í orðsins fyllstu
merkingu reglumaður í stóru
sem smáu og mjög fastheldinn á
sitt. Á hverju kvöldi undirbjó
hann morgundaginn af mikilli
nákvæmni. Þá var til dæmis gert
klárt fyrir morgunmatinn sem
var alltaf klukkan hálf átta, en
hann samanstóð af AB mjólk,
brauðsneið með osti og te með
mjólk útí. Samtímis hlustaði
hann á morgunútvarpið og las
blöðin við borðendann í stofunni
á Skriðustekknum. Þetta mátti
ekki bregðast, annars var dag-
urinn ónýtur, fannst honum.
Þegar þau Rúna dvöldu hjá
okkur í fríum sínum á Möðru-
völlum voru viðbótarreglur sem
þurfti að fara eftir. Klukkutíma
fyrir kvöldmat var alltaf „happy
hour“ sem byrjaði með því að
blandað var í eitt glas 6 cl rauð-
um Smirnoff vodka, 12 cl kók
sem fyllt er síðan með klaka og
hálfri sítrónusneið ofaná. Skál!
Þetta var ekki besti áfengi
drykkurinn sem Grétar hafði
smakkað á ævinni „… en maður
verður ekki þunnur af honum.“
Þannig hugsaði hann ávallt fram
í tímann. Þetta var kallatíminn
okkar Grétars þar sem við reif-
uðum þjóðmál dagsins sem við
báðir höfðum mikinn áhuga á.
Annars þurfti Grétar ekki áfengi
til að losa um málbeinið og segja
skoðanir sínar eða vera fyndinn
og skemmtilegur. Það var hon-
um meðfætt.
Þá var það regla að fara að
veiða í Hörgá en Grétar var
áhugsamur stangaveiðimaður.
Veiðidótið hans var einfalt.
Mitchell veiðihjól, 7 feta ABU
stöng, gult flotholt, tveggja og
hálfs feta langur taumur, sil-
ungaöngull nr. 6, 1/3 maðkur,
kaffibrúsi og kollur til að sitja á.
Þannig veiddi hann vel og oft
betur en tengdasonurinn með
sínar 1000 flugur og vaðandi
bakka á milli. Það var ekki bara
fólk sem laðaðist að persónutöfr-
um Grétars heldur líka fiskar og
dýr.
Fyrir þessar minningar og
margar fleiri verð ég Grétari æv-
inlega þakklátur. Þó er ég mest
þakklátur Grétari fyrir það að
gefa sér tíma fyrir rúmum 55 ár-
um að kveikja líf í ástinni minni
og hamingju.
Þóroddur Sveinsson.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja einstakan
mann sem reyndist gullmoli í lífi
mínu.
Ég kynntist Grétari fyrir tæp-
um tuttugu árum þegar ég og
dóttir hans Margrét fórum að
vera saman. Snemma kom mjög
vel í ljós að við náðum einstak-
lega vel saman, húmor okkar
smellpassaði, þó að margir aðrir
næðu honum ekki. Elsku Grétar
minn vildi alltaf allt fyrir mig
gera enda hlúði hann vel að sín-
um. Ég á óteljandi yndislegar
minningar um þennan einstaka
mann, t.d. mun ég aldrei gleyma
dásamlegri ferð sem við fórum
saman til Mallorca. Grétar var þá
ekki mjög góður til heilsunnar en
fór samt í allar þær ferðir sem
við vorum búin að skipuleggja.
Grétar var mikill prakkari og
lærði ég margt skemmtilegt af
honum. Grétar var mér ekki að-
eins tengdafaðir heldur var hann
líka einn af mínum allra bestu
vinum.
Grétar var einstaklega fé-
lagslyndur og hvar sem hann
kom var hann hrókur alls fagn-
aðar, enda kunni hann ógrynni af
ljóðum og skemmtisögum. Hann
var líka einstaklega ljóðelskur og
fann oft tilefni til að fara með
ljóð.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Elsku Rúna, Ninna, Svanur,
Ingvar, Magga mín og fjölskyld-
ur, ég samhryggist ykkur en veit
að minning um stórkostlegan
mann mun alltaf lýsa upp hjörtu
okkar.
Elsku Grétar minn tengda-
pabbi og vinur, ég sakna þín svo
sárt, takk fyrir allt sem þú hefur
kennt mér og gert fyrir mig.
Minning þín mun alltaf vera
ljós í lífi mínu.
Þinn tengdasonur,
Guðjón.
Kæri Grétar afi minn. Senni-
lega með því erfiðasta sem mað-
ur gerir er að skrifa um fallna
hetju. Ég mun alltaf muna eftir
þér sem lífsglöðum og ævintýra-
gjörnum manni, varst alltaf með í
öllu og með nýjustu græjurnar.
Það klikkaði ekki þegar maður
kom til ykkar í Skriðustekkinn
öll þessi ár að þú stalst alltaf af
mér derhúfunum mínum og
sagðir mér að ég væri að týna
buxunum. Held að þær hafi alltaf
verið týndar.
Eða þegar þú komst til okkar í
sveitina og trommaðir á settið
mitt af mikilli ákefð! Maður var
nú ekkert skárri og spurði þig
alltaf hvenær barnið kæmi! Síðan
skammaðir þú mann alltaf þegar
maður var með læti af því að
maður væri að vekja gömlu kon-
una í kjallaranum, sem var eng-
inn.
Alltaf var ég hrifinn af þínu lífi
og stoltur að eiga afa eins og þig,
enda er ein af mínum hetjum fall-
in frá. Varst alltaf svo glaður og
grínið aldrei langt frá þér, sama
hvað gekk á, jafnvel í gegnum
veikindin.
Ein af þeim mörgum fyndnu
sögum sem þú sagðir mér á mín-
um yngri árum var þegar við vor-
um í Hagkaup saman með
mömmu og pabba, og ég spurði
þig í röðinni fyrir framan fullt af
fólki hvort þú værir með typpi
eins og ég? Þú varst víst ansi
vandræðalegur og sagðir við mig
„… þegiðu strákur“ en hafðir
lúmskt gaman af.
Þú varst alltaf fullur af sögum
úr þínu og annarra lífi sem mað-
ur hlustaði ákaft á enda enduðu
þær alltaf í gríni og glensi og
maður hló dátt.
Þú varst mikill ferðalangur og
ferðaðist um allt og vildir bara
helst ekki vera kyrr, sama hvað
maður sagði. Hafðir mikið gaman
af að koma í Hörgána og veiða
með okkur sveitadurgunum. Man
eftir því þegar við fórum saman
suður og þið tókuð mig til Hval-
fjarðar að skoða gömlu her-
mannabraggana, ég var mjög
glaður að fá að sjá þá.
Þú vildir alltaf hjálpa manni,
það var aldrei neitt mál að fara
með mann í Kolaportið eða
skutla manni til vinar í borginni,
enda leiddist þér ekki að koma
með í Kolaportið.
Þú vildir alltaf læra allt um
nýju tækin sem þú varst að fá
þér, hvort sem það var sími,
spjaldtölva eða eitthvað nýtt sem
þú gætir gert í tölvunni, og varst
stoltur að sýna manni það nýja
sem þú lærðir. Þú lærðir hratt og
skrifaðir allt niður hjá þér til að
vera viss um að gleyma engu.
Maður vaknaði oft við útvarpið
þitt, fyrirgefðu, útvörpin þín á
morgnana og þá vissi maður að
þú værir kominn á stjá. Oft vakn-
aði maður þá og fékk sér morg-
unmat með þér og þá spurðir þú
mann alltaf hvernig maður hefði
sofið og alltaf er gott að sofa
heima hjá ömmu og afa. Eftir
morgunmatinn varstu oft að lesa
blöðin og sagðir nýjustu fréttir
yfir Cocoa Puffsinu sem maður
var alltaf að kjamsa á.
Þegar Sveppi og Auddi voru í
sjónvarpinu fannst þér ekkert
skemmtilegra en að segja að
þetta væru nú meiri vitleysing-
arnir, samt horfðir þú alltaf á þá.
Enda held ég að húmorinn
minn komi frá þér, fimmaura-
brandarar eru bestir.
Þegar ég skrifaði þetta til
minningar um þig var ég með
Louis Armstrong í eyrunum sem
var þinn uppáhaldsdjasstónlist-
armaður.
Þinn afastrákur,
Snorri Sveinn
Þóroddsson.
Þegar maður er lítill heldur
maður að vinir, ættingjar og
maður sjálfur lifi að eilífu og þeir
nánustu verði alltaf hjá manni.
En þegar maður eldist veit
maður að þannig er það ekki, en
samt vill maður alltaf reyna að
sannfæra sjálfan sig um að þann-
ig sé það.
Ég vissi að þú myndir kveðja
okkur fljótlega en eitthvern veg-
inn er maður aldrei alveg undir
það búinn þegar það gerist.
Ég er ekki ennþá almennilega
farinn að skilja það að þú sért
farinn frá okkur.
Það á eftir að verða skrítið að
fara upp í Skriðó og heyra ekki í
neinum sem raular eða trommar
á borðin lengur.
Ég hef erft þetta frá þér og
tromma mikið á borð sjálfur og
ég lofa þér að ég mun kenna
Freyju þetta líka svo að þessi sið-
ur deyi ekki.
Ég er rosalega glaður að ég
kom í afmælisveisluna þína og
fékk að sjá þig og fagna með þér
og okkar fjölskyldu.
Það var svo gaman að sjá hvað
þú ljómaðir allur af gleði þennan
dag og naust þín vel.
Þú hefur alltaf verið mikil fé-
lagsvera og þér leið alltaf best í
kringum fólk.
Enda varst þú líka alltaf svo
opinn og glaður og náðir alltaf að
hrífa fólk með þér.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
afi minn, og ég á aldrei eftir að
gleyma öllu sem þú hefur gefið
mér í gegnum tíðina.
En ég veit þó að við eigum eft-
ir að hittast aftur þegar það kem-
ur að mér að kveðja þennan heim
og að þú átt eftir að vaka yfir
okkur um alla framtíð.
Kveðja,
Hermann.
Þetta er manni svo óraunveru-
legt að afi sé farinn. Afi sem var
alltaf svo hress og kátur brand-
arakall. Þú varst mér svo kær og
ótrúlega góður. Kenndir mér að
raka mig, slá, raka, standa nær
klósettinu þegar maður pissar og
þetta helsta sem maður þarf að
kunna til að vera húsum hæfur.
Ég var nú ekki gamall í árum tal-
ið þegar þessi kennsla fór fram
því ekkert var blaðið í rakvélinni,
hélt um fremri stöngina á sláttu-
vélinni með þig fyrir aftan mig,
loftaði varla hrífunni og ég veit
svo sem ekki hvern ég er að
blekkja því ég stend ennþá þétt
upp við klósettið.
Ekki má heldur gleyma kyn-
lífskennslunni sem amma var svo
hrifin af þegar við villtumst á
erótíska mynd í sjónvarpinu eitt
kvöldið sem ég var hjá ykkur. Ég
sagði frekar hátt svo amma
myndi örugglega heyra: „Afi
sérðu brjóstin á þessari!“ Þá
heyrðist frá ömmu: „Hvað ertu
að láta barnið horfa á Grétar!“
Svo hlógum við auðvitað og end-
urtókum þetta þangað til amma
kom frekar óhress með þig og
hlógum svo ennþá meira svo
heyrðist bara: „Þið eruð nú meiri
grallararnir,“ í henni ömmu.
Við áttum nú meira af þessari
stríðni gagnvart ömmu. Æ, æ-
brandarinn dugði í mörg mörg
ár. Þá var nóg að ég segði „Æ, æ,
afi“ og þá heyrðist í ömmu:
„Hvað ertu nú að gera honum
Gunnari mínum Grétar!“ Þegar
ég bað þig að þykjast geifla þig
með gervitennurnar ásamt svo
mörgu öðru sem ég ætla ekkert
að upplýsa hér því þá veit amma
af því. Skrýtið að amma skuli
ekki bara hafa hent okkur báðum
öfugum út stundum.
Ég gat alltaf talað við þig á
mínu máli og á mínu stigi. Þú
virtist geta talað við mann á öll-
um aldursstigum með slangri og
öllu. Því eldri sem maður varð
því dónalegri urðu brandararnir
bæði frá mér og þér. Þú hafðir
líka þann góða eiginleika að geta
borið þig og klætt eins og ég.
Derið aftur og buxurnar á hæl-
unum, þótt ég hafi aldrei fylgt
þeirri tísku virtist þú vilja það.
Annars varstu alltaf flottur í
tauinu og kenndir mér að brjóta
saman sparifötin á réttan hátt og
eru þau brotin svoleiðis saman
ennþá í dag.
Ég mun ávallt hugsa til þín og
líta upp til þín. Þú varst meira en
bara afi minn, þú varst besti vin-
ur minn, hetjan mín, fyrirmyndin
mín og sá sem ég dái.
Það er alltaf svo gott að koma í
Skriðustekkinn því þar er alltaf
tekið á móti manni af svo mikilli
hlýju og kærleik. Ég trúi ekki
öðru en það sé búið að taka þér af
sömu hlýju og kærleik og þú
tókst á móti okkur.
Við höfðum líka gaman af að
sýna hvor öðrum ljóð svona í
seinni tíð og ég ætla að biðja þig
að fara yfir þetta eins og hin sem
komu á blað frá mér:
Grétar afi ég mun sakna þín,
varst mér svo rosalega kær.
Gafst lífi mínu allt aðra sýn,
við gleymum ei hvernig afi hlær.
Fengum saman á góðum stundum.
að létta lund á fjölskyldufundum,
Fólk það fór að brosa eða hlæja,
afi kunni að létta á okkar lundum.
Þú barst svo vel í okkur hlátur,
svo tárin bárust út á hvarma.
Nú er hjá öllum mikill grátur,
fráfall þitt munum lengi harma.
(G.Þ.)
Við fjölskyldan á Bræðraborg
viljum þakka þér fyrir þann tíma
sem þú gafst okkur. Við munum
sakna þín sárt.
Gunnar Þóroddsson.
Kæri afi.
Þú tókst það alltaf að þér að fá
aðra til að brosa.
Enginn fór jafngjarnan með
brandara, eða gantaðist jafn mik-
ið við okkur frændurna þegar við
vorum ungir.
Enginn var jafnhagyrtur og
lagði jafnmikið á sig að semja vís-
ur og ferskeytlur við öll möguleg
tækifæri.
Ég man eftir manni sem gat
ekki stillt sig um að koma okkur
til að hlæja, jafnvel þegar honum
leið mjög illa á sínum síðustu
dögum.
Ég man eftir Hurðaskelli sem
kom alltaf um jólin að gleðja okk-
ur frændurna með gjöfum og
sprelli.
Ég man eftir að vera barn og
vilja verða alveg eins og afi, þó
svo ég hafi ekki vitað hvað það
þýddi.
Það er skýrt fyrir mér núna.
Hvort sem var í félagsstörfum
eða fjölskylduboðum settirðu
aðra ávallt á undan þér og gerðir
allt sem þú gast til að gleðja þá
sem þér þótti vænt um.
Ég vona að ég komist ein-
hverntíma með tærnar þar sem
þú hafðir hælana.
Veröldin verður dimmri og
þyngri án þín.
Við vonum öll þú hafir að lífi
loknu fundið jafnmikla gleði og
þú hefur gefið okkur.
Þinn nafni.
Grétar Hannesson.
Í myrkrinu er ljós
Við hvern dauða er nýtt líf
Hver sál er þó ekki horfin að eilífu
Heldur sveimar um sitt og sína
Um okkar svörtu sanda
Í okkar heimalandi sem fjarlægra landa
Veikur líkami skal þó hvíldur nú
og ofan í kistu liggur í ró
Kyrrðin er falleg, þrátt fyrir allt
Nú ertu kominn á betri stað
Líf mitt heldur áfram, meðan þitt endar
Tárin streyma jafnt sem hugsanir
Takk fyrir allt.
Anton Helgi.
Það er undarlegt að hugsa til
þess að ég eigi ekki eftir að hitta
hann Grétar aftur hér á þessari
jörð. Grétar, þennan góða mann
sem hann hafði að geyma. Hann
var eiginmaður Rúnu frænku,
faðir frænda minna og frænkna
sem mér þykir svo vænt um.
Hann var og er órjúfanleg sam-
tenging sem er „Rúna og Grétar“
Grétar kemur fyrst upp í
minningum mínum í Granaskjól-
inu þar sem þau hjónin bjuggu
ásamt ömmu minni og frænd-
systkinum. Einu sinni var ég í
pössun þar mjög ung að árum og
man að þá fékk ég að gjöf bleik
heimaprjónuð barbie-föt. Ætli
Grétar hafi nú nokkuð haft með
það að gera, hann hefur senni-
lega verið við sína vinnu í
Straumnesi sem þá var nýlendu-
vöruverslun á Nesvegi. Þar var
hann verslunarstjóri og þótti mér
afskaplega spennandi að koma í
heimsókn þangað. Sú verslun var
svo síðar flutt upp í Breiðholt þar
sem þau hjónin festu einmitt
kaup á húsi sínu við Skriðustekk.
Í Skriðustekk 3 komum við oft,
foreldrar mínir og systkini. Af-
mælisveislur, jólaboð, heimsækja
ömmu eða bara „droppa við“.
Alltaf var Grétar hrókur alls
fagnaðar og ef um veisluhöld var
að ræða þá lá hann ekki á liði
sínu. Fór með vísur, stökur, limr-
ur, þulur og bara allt sem nöfn-
um tjáir að nefna í því samhengi.
Þar var ekki komið að tómum
kofanum, hann kunni bókstaflega
allt.
Svona liðu árin, ég vissi af
Grétari í Straumnesi og leit þar
við hjá honum á unglingsárum
mínum og vissi að þar átti ég
hauk í horni.
Ef eitthvað var um að vera í
fjölskyldunni þá voru Rúna og
Grétar ævinlega efst á gestalist-
anum því svo náin eru þau okkur.
Stundum gerist það að ég segi
„og svo koma Rúnar og Gréta“,
nei ég meina Rúna og Grétar, svo
samtvinnuð eru þau hjónin að
nöfnin þeirra renna saman. Oft
lögðu þau hönd á plóg þegar stór-
veislur voru framundan og færði
ég einmitt Grétari mynd af hon-
um við slíkt tækifæri um daginn
þar sem hann hnyklar vöðva sína
til sönnunar um hversu mikið
hreystimenni hann var. Það
sýndi hann svo sannarlega í veik-
indum sínum og gerði sér lítið
fyrir og sló upp veislu á 75 ára af-
mælisdeginum sínum í apríl sl.
Sú veisla verður lengi í minnum
höfð. Þarna stóð hann veikum
fótum en andinn var sterkur og
ómetanlegt að eiga þessar ljúfu
stundir með fjölskyldunni.
Grétari vil ég þakka fyrir það
hversu góður hann var við hana
ömmu mína öll þau ár sem hún
bjó hjá þeim hjónum, það er
ómetanlegt.
Elsku Rúna frænka, Ninna,
Svanur, Ingvar, Margrét og fjöl-
skyldur. Ykkur votta ég mína
dýpstu samúð. Með Grétari er
fallinn frá góður eiginmaður, fað-
ir, tengdafaðir, afi, langafi og vin-
ur.
Blessuð sé minning hans.
Inga Lára.
Jafnvel þegar maður veit að
hverju stefnir fylgir því alltaf
tregi að sjá á bak ástvinum. Svo
var einnig þegar ég frétti að föð-
urbróðir minn Grétar Hannesson
væri látinn. Hann hafði um nokk-
urn tíma verið að stríða við þann
illvíga sjúkdóm krabbamein, en á
ákveðnum tímapunkti var ljóst
að hann myndi lúta í lægri haldi
fyrir honum. „Þetta er leiðin okk-
ar allra,“ sagði faðir minn, en
samt er eins og við forðumst að
viðurkenna þá staðreynd í
lengstu lög.
Ég á bara skemmtilegar minn-
ingar frá samskiptum mínum við
Grétar frænda. Hann var alltaf
svo jákvæður og glaður, tilbúinn
til að grínast og segja skemmti-
legar sögur. Þegar ég var lítil og
hann og Rúna voru enn barnlaus,
komu þau stundum til að passa
okkur systkinin. Við biðum full
tilhlökkunar um leið og við viss-
um að von væri á Grétari, því þá
vissum við að kvöldið yrði
skemmtilegt og gjarnan farið
seinna að sofa en vanalega. Hann
þreyttist ekki á að fara í alls kon-
ar leiki með okkur, meðal annars
feluleik, sem okkur þótti svo
skemmtilegur.
Grétar var alltaf glæsilega
klæddur og lagði mikið upp úr
því að vera fínn í tauinu, eins og
það var kallað þá. Um tíma lagði
hann stund á leiklistarnám og
eitt sinn fékk faðir minn hann til
að leika fyrir okkur jólasvein. Við
biðum hrikalega spennt meðan
pabbi sótti jólasveininn upp í
Esju, að okkur var sagt. Loks
mætti Kertasníkir með fullan
poka af gjöfum og þá var nú gam-
an. Við gáfum honum að sjálf-
sögðu kerti en hann lék hlutverk
sitt svo vel að ég fattaði alls ekki
að þetta væri Grétar, þótt ég
segði við móður mína, þegar jóla-
sveinninn fór út um kjallara-
tröppurnar: „Mamma! Jóla-
sveinninn á alveg eins skó og
Grétar frændi.“
Eins og gerist og gengur dró
úr samskiptum fjölskyldunnar
þegar ég varð eldri, en ekki
skyldi bregðast að þegar við
Grétar hittumst væri gleði og
gaman – og næstum eins og við
hefðum hist í gær. Ættarmót föð-
urfjölskyldunnar á Hellnum var
einn slíkur viðburður. Grétar
hafði nú ekki ætlað að nenna að
mæta og alls ekki að gista, en
dreif sig þó og naut sín svo vel, að
þegar kom að heimferð var hann
tregur til að kveðja, því samver-
an með fjölskyldumeðlimum sem
hann hafði ekki séð lengi var svo
skemmtileg.
Milli okkar Grétars voru alltaf
sterk tilfinningabönd og eftir að
ég varð eldri sagði ég honum í
hvert sinn sem ég hitti hann
hversu vænt mér þætti um hann.
Meðal annars fékk ég tækifæri
til þess viku áður en hann féll frá.
Ég votta Rúnu (Sigrúnu Stein-
grímsdóttur) eiginkonu hans,
sem alltaf hefur verið kletturinn
við hlið hans, samúð mína svo og
börnum og barnabörnum.
Guðrún Guðjónsdóttir
Bergmann.
 Fleiri minningargreinar
um Grétar Hannesson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.