Helgafell - 01.05.1945, Blaðsíða 61

<

'SY\
V<M^
JÖN KRISTÓFER:
' DIALOGUE
ÞÍN LEIT er orðin löng og spor þín mörg,
og lúinn ertu og sár á geði og hjarta,
því fyrir engum, engum kanntu að kvarta,
er kæri sig um þína nauð og björg.
Og þér er ljóst, að etnn þú leitar, einn,
og enginn metur takmark þitt sem skyldi.
Þú, aðeins þú, sérð eðli þess og gildi
ogóttast bara, að verða belzt til seinn.
En ég er sá, er veit, að von þín má
í veruleikans beimi aldrei rætast,
né bjarta þitt og augu af því kætast,
sem allt þitt stríð er miðað við að ná.
Þín leit er gagnslaus! — Blekking þín er ber
og birtist jafnvel þér, á binzta degi:
Að marki þínu velurðu alla vegi,
sem vita brott frá sjálfum þér.
þá sjálfur sagt á því kost og löst eftir
á. Dómar íslenzkra lögfræðinga eru
vafalaust gallaðir, einnig að málfari,
sumir hverjir, eins og önnur mannanna
verk, en hitt tel ég ótrúlegt, að nokkr-
um manni með sæmilegri skilnings-
gáfu sé ofvaxið að átta sig á samhengi
þeirra.
Um ,,Kanselli“stílinn á opinberum
skjölum get ég veriÖ fáorður. Ekki er
langt síðan að íslenzkir embættismenn
urðu að rita megniÖ af skjölum sínum
á dönsku. Vel má vera að menjar
þeirrar venju séu ekki með öllu horfn-
ar, en ég hygg þær þó miklum mun
óverulegri en búast mætti við. Ég hygg
að málfar íslenzkra embættisgagna sé
nokkuð upp og ofan, eins og ritsmíðar
manna úr öllum stéttum. Hitt fullyrði
ég, að sé ranghermt, að danskt málfar
,,loði mjög við“ í skjölum íslenzkra
embættismanna, eins og greinarhöf.
segir. Dönskuskotnu orðfæri bregÖur
raunar fyrir hjá mörgum, jafnvel beztu
bændum, sem aldrei hafa orðið fyrir
freistingum hinna , ,langskólagengnu“
til málspillingar.
Greinarhöfundurinn virðist láta sér
mjög annt um tunguna. OrSiS tunga
um málið sjálft er vitanlega leitt af
heiti þess líffæris, sem talað er með. í
ritningunni segir um tunguna, að hún
sé ,,eldur, heimur fullur ranglætis“.
Því er ekki nóg að vanda málfariÖ, ef
það, sem mælt er, fullnægir ekki þeim
kröfum, sem eðlilegt er að gerÖar séu
um sanngirni og réttdæmi. Sleggju-
dómar falla um sjálfa sig, þótt búnir
séu hinu ágætasta málfari.
Einar Asmundsson,