Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 23

KAUPVERÐ GÆFUNNAR
21
— Segðu mér þá hvernig þú fékkst þá.
— Það var maður, sem gaf mér þá.
— Hvaða maður?
— Eg veit það ekki, ég þekki hann ekki.
— Þú lýgur að mér, sagði faðir hans og sleppti honum. þú lýgur að mér.
— Eg veit að þú getur ekki trúað mér, sagði drengurinn milli ekkasog-
anna, ég veit það vel, því ég mundi ekki trúa mér sjálfur, ef ég vissi ekki
að ég segði satt. Þessvegna vildi ég ekki segja þér neitt um peningana.
— Eg er að reyna að hjálpa þér, sagði faðir hans, mér er sama hvort
þú hefur stolið eða ekki stolið, ég er að reyna að hjálpa þér. En það get ég
ekki nema þú segir mér satt. Hversvegna gaf maðurinn þér þessa peninga?
— Eg veit það ekki.
— Guð minn góður, drengur, ertu genginn af göflunum? Hvernig á ég
að trúa þessu?
— Nei, en þú spyrð og þá verð ég að svara.
— Já, en segja satt. Hvenær var það, sem maðurinn gaf þér þessa
peninga?
— Það er meira en mánuður síðan.
— Og nú loksins, einmitt daginn eftir að þú gleymir að borga þúsund
krónur í bankanum, einmitt daginn eftir ferðu að eyða þeim.
— Ég gleymdi ekki að borga í bankanum.
— Hvar er skynsemi þín, drengur? Gaztu ekki logið sennilegar? Það
liggur við að ég skammist mín fyrir hvað þú lýgur auvirðilega.
— Já, ég reyndi að finna eitthvað upp, eitthvað sennilegt, en ég gat
það ekki.
— Jæja. þú játar að hafa logið þessu upp.
— Nei, nei, það er einmitt þessvegna, ég fann ekkert upp og þessvegna
varð ég að segja satt.
— Hvað gaf hann þér mikið? spurði faðir hans allt í einu.
Drengurinn hikaði. — Hundrað krónur, sagði hann svo, eitt hundrað krónur.
Nokkrir dagar liðu, og lögregluþjónninn hringdi til skrifstofunnar, þar
sem sonur hans vann, og sagðist vera að reyna að komast til botns í málinu.
Hann hafði tal af forstjóranum, og það samdist svo með þeim, að jafnskjótt
og lögregluþjónninn yrði hins sanna vísari, skyldi hann láta vita, og yrði þá
tekin ákvörðun um framtíð drengsins á skrifstofunni. Hann nefndi þetta ekki