Helgafell - 01.12.1954, Page 26

24
HELGAFELL
— Það var slæmt.
Þegar þeir höfðu gengið umhverfis tjörnina og voru á heimleið, kom stálp-
aður strákur á litlu bifhjóli brunandi á móti þeim. Það var Siggi. Hann fór í
stóran sveig og nam staðar við hhð þeirra, og lögregluþjónninn staldraði við,
en sonur hans hélt áfram.
— Heyrðu, af hverju ertu ekki á þínu? kallaði Siggi og flengreið eftir
drengnum þar til hann náði honum. — Hvað er að þér, maður? Hef ég nokk-
uð gert þér?
Drengurinn vék sér undan: — Farðu, sagði hann, farðu.
— Hæ, ertu lasinn eða hvað? spurði Siggi. Svo sneri hann sér að lög-
regluþjóninum. — Sá er góður. Eg hef ekkert gert honum.
— Auðvitað ekki, sagði lögregluþjónninn, en ég sé að þú ert á nýju hjóli.
— Já, sagði Siggi, þessvegna seldi ég honum mitt hjól í vor. Er hann
aldrei á því, eða hvað? Það var reyndar ekki fyrsta klassa, en það þurfti ekki
nema lítilsháttar viðgerð, — enda fékk hann það hundódýrt.
— Hvað kostaði það? spurði lögregluþjónninn.
— Þúsund krónur, sagði Siggi. — Það er að segja, þúsund krónur mínus
tíu prósent. Eg gaf honum tíu prósent afslátt vegna þess að það var sprungið
á báðum.
Lögregluþjónninn þreif í hönd sonar síns. Þeir stikuðu af stað og tak
hans hertist við hvert skref. — Stalst þúsund krónum, sagði hann og beit á
jaxlinn, stalst þúsund krónum og eyddir afslættinum í sælgæti. Að þú skyldir
ekki segja mér að ókunni maðurinn hefði gefið þér þúsund krónur.
— Hann gerði það, sagði drengurinn lágt, hann gerði það, en það var
svo ótrúlegt að ég sagði bara hundrað krónur.
Þegar heim kom sleppti hann hendi sonar síns og leit framan í hann. And-
lit drengsins var náfölt og varir hans skulfu. Faðir hans fór inn í svefnherbergi
sitt og lokaði sig þar inni til næsta morguns, en allan daginn og frameftir
nóttu heyrðist ekkert lífsmark í húsi hans nema fjarlægur, örvona grátur.
A mánudagsmorguninn hringdi hann til forstjóra fyrirtækisins og sagði upp
vinnunni fyrir hönd sonar síns. Einnig fór hann í bankann og borgaði hlaupa-
reikningsgjaldkeranum þúsund krónur.
Veturinn kom og drengurinn fór í skóla, en bar aldrei sitt barr. Hann var
lítið með félögum sínum, heldur sat hann langdvölum í stofu og las, enda þótt
ejnkunn hans bæri því ekki vitni. Litla bifhjólið lá í vanhjrðu niðri í geymslu.