Helgafell - 01.12.1954, Qupperneq 27

KAUPVERÐ GÆFUNNAR
25
Feðgarnir fóru aldrei út saman, en stöku sinnum fékk móðir drengsins talið
hann á að koma með sér. Jafnvel kvikmyndahúsin höfðu misst aðdráttarafl
sitt. Hinn brostni trúnaður var að því kominn að beygja drenginn í duftið.
Þegar leið á veturinn varð föður hans það fullljóst, að við svo búið mátti
ekki standa. Hann hvatti drenginn ákaft til að fara í bíó, á skíði eða skauta,
og á frívaktinni tók hann upp göngur sínar og lét drenginn fylgjast með sér.
Þeir voru þöglir í fyrstu, en smám saman var eins og samband þeirra væri
að færast í sitt fyrra horf.
Svo var það eitt sinn á útmánuðum, þegar daginn var tekið að lengja og
bjart var fram eftir kvöldi, að drengurinn varð samferða föður sínum heim af
vakt. Þegar þeir komu að Tjarnargarðinum og ætluðu að beygja upp Skot-
húsveg, sáu þeir hvar börn voru að leik og endur á vappi, svo þeir ákváðu
að fara inn í garðinn. Þeir settust á bekk og virtu börn og fugla fyrir sér.
Blæjalogn var og spegilsléttur vatnsflöturinn og sólroðinn. Börnin teymdu lítil
skip í bandi meðfram bakkanum, og von bráðar stóð drengurinn upp og gekk
til barnanna og fór að hjálpa þeim. Hann sýndi þeim hvernig þau áttu að
festa stýrið til þess að skipið leitaði ekki lands þrátt fyrir taumhaldið, og
líka kenndi hann þeim hvernig haga bæri hleðslu og ýta skyldi úr vör.
Þegar lögregluþjónninn hafði setið stundarkorn í þungum þönkum og virt
drenginn fyrir sér, varð hann þess var, að ókunnur maður stóð spölkorn frá
honum og horfði á börmn. Svo sneri maðurinn sér við og einblíndi á hann,
en kom því næst og bauð gott kvöld. Að kveðjum loknum varð lítil þögn og
maðurinn settist. Svo sagði hann: — Er þetta sonur yðar?
— Já, sagði lögregluþjónninn, stóri strákurinn, það er sonur minn.
— Einmitt, sagði maðurinn, það má þekkja ykkur feðgana á svipnum.
— Já, sumum finnst við líkir, sagði lögregluþjónninn, eða hversvegna
spyrjið þér? Þekkið þér son minn?
— Nei, sagði maðurinn, það get ég varla sagt. Og þó á ég honum meira
að þakka en nokkurri vandalausri manneskju annarri.
Ökunni maðurinn þagnaði og lögregluþjónninn leit á hann spyrjandi.
— Yður kann að virðast það ýkjur, hélt ókunni maðurinn áfram með
mestu hægð, en samt fullyrði ég, að hann hefur gert mér lífið þess virði að
lifa því.
— Eg skil þetta ekki, sagði lögregluþjónninn og var á báðum áttum hvað
hann ætti að halda um manninn.
— Það er ekki von, sagði ókunni maðurinn. Hann þagnaði andartak. Svo
byrjaði hann aftur. — Við hjónin.áttum tvo syni. Fyrir þremur árum dó eldri