Morgunblaðið - 23.01.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JANÚAR 2013
✝ GuðmundurReynir Óskar
Jóhannsson fæddist
12. júlí 1939 í
Reykjavík, hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 12. janúar
2013. Guðmundur
ólst upp á Svarðbæli
í Miðfirði, Vestur-
Húnavatnssýslu.
Foreldrar hans
voru Júlíana Bjarnadóttir frá
Svarðbæli og Jóhann frá Egils-
stöðum í Ölfusi. Unnu þau for-
eldrarnir og bjuggu til margra
ára á Vífilsstöðum í Garðabæ en
áttu heimili síðustu árin í Kópa-
vogi. Guðmundur var elstur al-
systkina sinna en þau eru: María
Sólrún, f. 21. apríl 1943, d. l4. júlí
2000, hún á fjögur börn, Hildur
Ósk, f. 1946, hún á fimm börn,
Eftir hefðbundið grunn-
skólanám fór Guðmundur í Sam-
vinnuskólann að Bifröst og var
þar við nám á árunum 1959-1961.
Eftir nám vann hann við almenn
skrifstofustörf hjá Kaupfélagi
Héraðsbúa á Egilsstöðum frá
1961 til 1964, hjá Búnaðarbanka
Íslands á Egilsstöðum 1964 til
1965. Þá fór Guðmundur til Nor-
egs þar sem hann vann hjá Bönd-
ernes Bank í Osló1965-1967. Eft-
ir það kom hann aftur heim til
Íslands og hóf störf hjá að-
alskrifstofu Loftleiða og vann
þar frá 1967-1971. Hann var
gjaldkeri hjá Ólafi Gíslasyni og
co í framhaldi þess. Síðustu árin
var hann hjá Endurskoð-
unarþjónustunni, Skipholti 50 d í
Reykjavík. Guðmundi voru falin
mörg trúnaðarstörf, var hann
virkur í félagslífi, meðal annars í
nemendaráði Samvinnuskólanns
og var ritstjóri blaðs nem-
endaráðs Samvinnuskólanns,
Hermesar. Guðmundur var ógift-
ur og barnlaus. Útför hans fer
fram frá Digraneskirkju í Kópa-
vogi miðvikudaginn 23. janúar
2013 kl. 11.00.
fjögur búsett í Sví-
þjóð og eitt hér-
lendis, Sigbjörn Jón
Bjarni, f. 23. jan
1949, hann á eina
dóttur, Lóa Björg, f.
14. maí 1952, hún á
tvö börn, og Svala
Kristín, f. 14. febr-
úar 1959, d. 25.
Mars 1960. Guð-
mundur átti tvo
hálfbræður sam-
feðra: Ragnar Rósant, f. 25. maí
1938, d. 1. maí l977, hann á tvo
syni, og Guðmundur Eyleifur, f.
18. apríl 1942, d. 17. febrúar
2010. Fósturforeldrar Guð-
mundar Reynis voru systkinin
Guðrún Guðmundsdóttir og
Björn G. Bergmann frá Svarð-
bæli, þangað fór hann sem ungur
drengur og ólst upp hjá þeim
barnæsku sína við gott atlæti.
Elsku besti Gummi minn.
Mér finnst svo skrítið að hugsa
til þess að ég eigi aldrei aftur eftir
að hitta þig og það verður tómlegt
í afmælum núna því það verður
enginn Gummi frændi að fíflast í
krökkunum. Þegar ég skírði
strákinn minn Óskar þá varðstu
mjög ánægður að hafa fengið
nafna þótt þú notaðir það nafn
ekki mikið og mér finnst svo ótrú-
lega leiðinlegt að hann fái ekki að
kynnast þér en ég mun segja hon-
um frá þér því þú varst ekki bara
frændi minn heldur uppáhalds-
frændi. Ég hlakkaði alltaf svo til
að hitta þig enda varstu alltaf
hress og kátur. Ég man eftir því
þegar ég keypti mér nýjan bíl og
þú komst í heimsókn til mömmu
og pabba og þá hittist það alltaf
þannig á að ég var að þrífa bílinn
og þér fannst það svo fyndið og
stríddir mér mikið og alltaf varstu
með myndavélina með þér og
tókst myndir af mér að þrífa bíl-
inn. En ég veit að þú ert kominn á
betri stað og að amma og
langamma hafa tekið mjög vel á
móti þér. Ég mun hugsa um þig á
hverjum degi, elsku besti Gummi
minn, og takk fyrir allar yndislegu
stundirnar sem við áttum saman.
Ég elska þig.
Þín frænka,
Anný María Lárusdóttir.
Hratt flýgur stund. Heiðurs-
maðurinn og húmoristinn, Guð-
mundur Reynir Jóhannsson, hef-
ur lokið lífsgöngu sinni eftir erfið
veikindi. Rúm 57 ár eru frá því
leiðir okkar lágu fyrst saman á
Reykjaskóla haustið 1955. Við
vorum báðir í 1. bekk. Í fyrsta tím-
anum þurftum við að standa upp,
segja hvað við hétum, fullt nafn,
og hvaðan við værum. Þetta var
Guðmundi erfitt. Hann stamaði og
tók því lengri tíma en hæfa þótti
að koma þessu frá sér, þ.e.: Guð-
mundur Reynir Óskar Jóhanns-
son frá Svarðbæli. Viðbrögð
bekkjarins urðu ekki til að létta
Guðmundi stundina. Þetta braut
Guðmund samt ekki niður og um
jólin var hann vegna námshæfi-
leika sinna fluttur í 2. bekk og
brautskráðist vorið 1957. Þá náði
Guðmundur, líkt og forseti vor, hr.
Ólafur Ragnar Grímsson, því
markmiði sínu að hætta að stama.
Þetta var báðum brött brekka
sem þeir náðu að sigra.
Næst lágu leiðir okkar Guð-
mundar saman í Samvinnuskólan-
um, Bifröst, haustið 1960. Eftir
ágæta veru í Samvinnuskólanum
hafa ýmis tilefni gefist til sam-
funda, ekki síst fyrir atbeina
skólafélaga okkar frá Bifröst, Ei-
ríks Eiríkssonar, sem á nokkurra
ára fresti bauð okkur, nokkrum
vina sinna, heim til sín. Þar var
ekkert skorið við nögl, viðurgjörn-
ingur allur höfðinglegur og boð
þessi ekki háð tímamörkum.
Fyrir um átta árum fórum við
Guðmundur, Ágúst Jónatansson
og Reynir Ingibjartsson að hittast
í hádeginu að frumkvæði Guð-
mundar. Fyrst nokkrum sinnum á
ári en fljótlega mánaðarlega og
alltaf á þriðja þriðjudegi mánaðar-
ins í hádeginu í Perlunni. Seinni
árin höfum við farið í haustferð og
þá stílað upp á að nýta Drauma-
landið, sumarbústað Guðmundar í
landi Grímsstaða á Mýrum. Það er
ekki á kot vísað að dvelja þar. Þeg-
ar Guðmundur varð sjötugur gáf-
um við félagarnir honum fána Jör-
undar hundadagakonungs. Síðan
var jafnan flaggað með þremur
flöttum þorskum þegar komið var
í Draumalandið.
Stutt er síðan ljóst var hvert
stefndi með lífdaga Guðmundar.
Hann var kominn á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi þar sem
ég varð vitni að einstakri um-
hyggju, hlýju og þolinmæði sem
Guðmundi var sýnd. Við félagarn-
ir höfðum fengið leyfi til að koma
til hans í hádeginu 15. þ.m. Af því
varð ekki. Guðmundur andaðist
12. þ.m. Mættum í Perluna þenn-
an dag og réðum ráðum okkar við
breyttar aðstæður. Ákváðum að
halda þessum fundum/hittingi
áfram en jafnframt að opna þá
þannig að skólafélagar Guðmund-
ar frá Bifröst og Reykjaskóla
væru sérstaklega velkomnir á
þessa fundi, þ.e. þriðja þriðjudag í
hverjum mánuði í Perlunni kl. 12.
Næsti fundur 19. febrúar. Það er
hugmynd okkar að allir samferða-
menn Guðmundar séu þarna vel-
komnir. Það væri sérstakt og við
hæfi að félagar Guðmundar á lífs-
göngunni hittist mánaðarlega á
meðan við höfum heilsu og getum
notið slíkra stunda. Þá er vel við
hæfi að þetta sé gert í nafni Perlu-
vinafélags grj.
Að lokum þakka ég Guðmundi
fyrir hjálpsemi á erfiðum tímum,
góð, hreinskiptin og skemmtileg
samskipti sem byggðust ekki upp
á því að vera sammála um menn
og málefni. T.d. vorum við með sitt
hvora hugmynd um „hvað hinum
megin býr“.
Guðmundur þarf ekki lengur að
efast. Tel að hann sé nú kominn í
Draumalandið og þar beri fundum
okkar saman næst. Spurning
hvaða fáni verður dreginn að húni.
Votta systkinum Guðmundar
og fjölskyldum þeirra samúð
mína.
Hilmar F. Thorarensen.
Það þótti djörf ákvörðun á sín-
um tíma þegar þáverandi for-
svarsmenn SÍS fluttu hinn gamla
og gróna skóla, Samvinnuskólann,
upp í sveit, nánar tiltekið að Bif-
röst í Borgarfirði. En tilraunin
tókst framar vonum og í Norður-
árdalinn streymdi ungt fólk víðs
vegar af landinu. Þarna varð til
um margt einstakt samfélag í gef-
andi umhverfi – í raun skóli í fé-
lagslegum samskiptum sem gaf
öllum tækifæri að þroskast. Í dag
fyllir Norðurárdalinn glæsileg
menntastofnun – Háskólinn á Bif-
röst.
Nú hefur kvatt einn af mestu
velunnurum staðarins og síns
gamla skóla – Guðmundur R. Jó-
hannsson. Hann útskrifaðist frá
Bifröst 1961 og fljótt varð hann
mikilvirkur í félagsstarfi braut-
skráðra nemenda. Penninn var
hans sterkasta vopn og hann gerð-
ist brátt ritstjóri tímarits Nem-
endasambands Samvinnuskólans
– Hermesar. Í kjölfarið fylgdi að
ritstýra Árbókum NSS sem urðu
alls þrettán talsins og hafa að
geyma mikinn fróðleik um alla
nemendur Samvinnuskólans frá
stofnun hans árið 1918. Því verki
skilaði Guðmundur Reynir með
miklum sóma. Þá átti hann einnig
mikinn hlut að útgáfu Hlyns –
blaðs samvinnustarfsmanna sem
gamlir nemendur Samvinnuskól-
ans áttu einnig aðild að og rit-
stýrði því um skeið. Þegar Sam-
vinnuskólinn hélt upp á 70 ára
afmæli sitt árið 1988 og nemenda-
samband hans varð 30 ára var gef-
ið út veglegt afmælisrit sem hét
Hermes og enn var það Guðmund-
ur sem ritstýrði.
Við, vinir og samstarfsmenn
Guðmundar um lengri eða
skemmri tíma, minnumst sérstaks
manns sem ávallt var trúr sinni
sannfæringu. Hann skipaði sér
fljótt í fylkingu þeirra sem tóku
sér stöðu með hinum lakar settu í
samfélaginu og þrátt fyrir léttleik-
ann og gæskugráan húmorinn,
var stutt í hinar alvarlegri hliðar
mannlífsins. Þessir eiginleikar
björguðu miklu eftir að hafa lent í
hörmulegu bílslysi fyrir rúmum
áratug. Með ótrúlegri seiglu og
kímnigáfuna að vopni, tókst Guð-
mundi að ná bærilegri heilsu á ný
og njóta margra dýrmætra sam-
verustunda, ekki síst í vinahópi í
glæsilegum bústað hans undir
Grímsstaðamúla á Mýrum. Á
stórum stundum var þar flaggað
fána Jörundar hundadagakon-
ungs.
Um margt finnst mér orðið
tryggðatröll lýsa Guðmundi best.
Hvar sem hann starfaði og kynnt-
ist fólki varð hann brátt hluti af
umhverfinu og samfélaginu.
Starfsár hans austur á Héraði fyr-
ir margt löngu urðu honum síðar
tilefni til náinna samskipta við
fólkið á Austurlandi. Mér og fjöl-
skyldu minni var hann náinn og
kærkominn vinur. Undantekning-
arlaust var fyrsta jólakortið sem
kom frá Guðmundi R. Nema það
síðasta – það kom ekki fyrr en
núna eftir áramótin og varð að
þessu sinni það síðasta sem barst.
Síðustu orðin á kortinu voru: pass-
aðu hraunin.
Vertu kært kvaddur, grj.
Reynir Ingibjartsson.
Síminn hringir. Maður kynnir
sig, „Guðmundur er farinn“ hann
dó í nótt. Þögn. Tíminn stoppar
eitt andartak. Dauðinn er afger-
andi. Við Guðmundur Reynir Jó-
hannsson vorum skólabræður frá
Reykjaskóla í Hrútafirði veturinn
1956-1957. Við vorum saman í 3.
bekk og tókum gagnfræða- og
landspróf vorið 1957. Í bekknum
voru 16 nemendur, tólf piltar og
fjórar stúlkur. Nú eru af þessum
hópi farin fimm yfir móðuna
miklu. Nemendur komu víða af
landinu bæði úr sveit og kaupstað.
Kaupstaðadrengirnir voru gal-
vaskir en sveitamennirnir rólegri.
Þegar maður kynnist jafnöldum
milli tektar og tvítugs þá endist
vináttan oft ævilangt.
Góð minning gleymist ei.
Það voru þau Guðmundur og
Álfheiður sem héldu utan um
Reykjaskólahópinn öll þessi ár.
Þau kölluðu okkur saman á nem-
endamót Reykjaskóla, í kaffi og
matarveislur og dansiböll á Hótel
Sögu og fleira. Þá var oft glatt á
hjalla og margt spjallað.
Guðmundur var safnari, m.a.
safnaði hann örnefnum mest í V-
Húnavatnssýslu. Guðmundur var
mikill samvinnumaður og trúði því
að samvinnuhugsjónin yrði hafin
til vegs og virðingar á ný hér á
landi. Guðmundur gekk í Sam-
vinnuskólann á Bifröst. Hann var
ritstjóri Hermesar, blaðs Nem-
endasambands Samvinnuskólans.
Fyrsta vetrardag sl. boðaði
Guðmundur okkar bekkjarsystk-
inin til haustfagnaðar. Það var góð
stund. Og það var líka kveðju-
stund. Guðmundur Reynir Jó-
hannsson var traustur maður og
góður drengur. Ég minnist skóla-
bróður míns með virðingu og
þökk.
Ástvinum Guðmundar votta ég
mína dýpstu samúð.
Þórarinn Björnsson.
Fallinn er frá grúskarinn, grall-
araspóinn og sómamaðurinn Guð-
mundur R. Jóhannsson. Uppruni
hans var úr Húnaþingi, félagslegt
og fræðilegt uppeldi á Bifröst í
Borgarfirði. Starfsvettvangur
bókhald, fyrst á Egilsstöðum síð-
an í Reykjavík með stuttri við-
komu erlendis.
Merkileg er ævi mannanna. Við
tengjumst vinaböndum þeim sem
okkur eru með öllu óskyldir, en
eigum oft í basli við að rækta fjöl-
skyldutengsl.
Guðmundur R. Jóhannsson
„kom inn í líf mitt“ sumarið 1965
þegar við störfuðum saman í rúma
tvo mánuði í Búnaðarbankanum á
Egilsstöðum. Síðan höfum við
haldið traustu sambandi með
gagnkvæmum heimsóknum og
hittingum.
Guðmundur var með fádæmum
vinsæll maður, kom víða við í sín-
um árlegu Austurlandsreisum og
flutti með sér ferskan blæ með
hnyttiyrðum og skemmtilegum
tilsvörum, sem stundum gátu ver-
ið dálítið út í hött.
Heimsóknir hans á Selásinn
voru tilhlökkunarefni og var hann
í essinu sínu þegar hann gat baun-
að neyðarlegum athugasemdum á
æskuna, ekki síst ef hún svaraði
fullum hálsi.
Gátu af þessu sprottið hinar
skemmtilegustu samræður og
lærdómsríkar fyrir þá sem fóru
vel með íslenskt mál og kunnu
meitluð svör.
Guðmundur var maður ein-
hleypur en mjög gestrisinn og
skuldar sá sem þetta ritar honum
ófáar gistinætur á höfuðborgar-
svæðinu, þegar ég átti þangað
mörg og misgáfuleg erindi. Hús
hans stóð jafnan opið ef á þurfti að
halda og ekki spillti að húsbóndinn
var maður „sem var gott að hitta“.
Þar áttu leiðindin ekki heima.
Fyrir nokkrum árum henti
hann alvarlegt bílslys. Kom þá vel
í ljós hversu óvílsamur Guðmund-
ur var, liggjandi mánuðum saman
á Grensásdeild „bæði margbrot-
inn og stórbrotinn“ eins og hann
sagði sjálfur.
Auk bókhaldsvinnunnar stund-
aði Guðmundur ritstörf, enda vel
fær á ritvellinum. Merkasta fram-
lag hans á því sviði er ritstjórn 10
af 13 bindum Árbókar Nemenda-
sambands Samvinnuskólans, sem
bæði innheldur upplýsingar um
útskrifaða nemendur frá árunum
1919 til 1989 og marga fróðlega
þætti tengda skólastarfinu og
samvinnuhreyfingunni. Afar
gagnlegt rit til uppflettingar um
einstaka nemendur og til fróðleiks
fyrir þá sem vilja kynna sér þá
hugmyndafræði sem bjó að baki
skólastarfinu.
En nú hefur Guðmundur sett
punktinn aftan við sitt síðasta
skrif. Verður hans lengi minnst
fyrir elju og úthald á þeim vett-
vangi, en ekki síður fyrir fjörugar
orðræður og hlátrasköll, sem gott
er að geyma í minningunni þegar
dagar gerast daprir og fátt er til
ráða í okkar heimska heimi.
Hafi Guðmundur þökk fyrir
fjölmargar ánægjulegar samveru-
stundir og megi drottinn hugga
nákomna ættingja á kveðjustund
ágæts bróður og frænda.
Sigurjón Bjarnason,
Egilsstöðum.
Haustið 1959 settust þrjátíu og
tvö ungmenni í Samvinnuskólann
að Bifröst. Fólkið kom frá ýmsum
stöðum á landinu, allir á svipuðum
aldri en hver með sín sérkenni.
Með þessum hópi tókst mjög náið
vináttusamband sem helst enn í
dag. Meðal annars hittist bekkj-
arhópurinn árlega einhvers staðar
á landinu eða erlendis og ver sam-
an fáeinum dögum. Menn njóta
samverunnar um leið og þeir
kynna sér sögu og náttúru við-
komandi staðar.
Með árunum hafa nokkrir úr
hópnum horfið yfir landamærin
miklu. Guðmundur Reynir Jó-
hannsson er sá fimmti. Hann kom
inn í bekkinn með hressandi
andblæ úr sinni heimabyggð og
lagði sitt af mörkum til að gera
dvölina á Bifröst ógleymanlega.
Hann var góður félagi með
skemmtilegan húmor. Guðmund-
ur var ágætlega ritfær og fékkst
talsvert við slíkt, var m.a. ritstjóri
Hermesar, blaðs Nemendasam-
bands Samvinnuskólans, á sínum
tíma og ritstjóri skólablaðsins Þef-
arans.
Guðmundur lét sig aldrei vanta
í ferðahópinn, hlýr, ljúfur og þægi-
legur, tók myndir, spilaði brids og
var á allan hátt góður þátttakandi
í okkar þétta vinahópi.
Hressilegi hláturinn hans Guð-
mundar, jákvæðni og kímni mun
fylgja okkur áfram þótt hann hafi
nú lokið ferð sinni hér.
Við bekkjarfélagarnir frá Bif-
röst sem útskrifuðumst vorið 1961
kveðjum góðan vin og félaga,
þökkum samfylgdina í meira en
hálfa öld og biðjum almættið að
hlúa að honum á æðra sviði.
Bekkjarfélagar frá Bifröst,
Lilja Ólafsdóttir.
Góður vinur er fallinn frá.
Guðmundur, eða Gummi eins
og við kölluðum hann jafnan, var
hæglátur maður en traustur og
góður vinur vina sinna. Honum
fannst fátt betra á efri árunum en
að leggja rækt við þann sælureit
sem hann hafði komið sér upp í
Borgarfirðinum, fjarri skarkala
borgarinnar. Þar naut hann sín
best. Bústaðurinn hans ber nafnið
Draumaland og bar það svo sann-
arlega með rentu. Þar voru mót-
tökurnar ávallt draumi líkastar –
þar var maður alltaf hjartanlega
velkominn.
Gummi kenndi sér heilsubrests
síðla sumars og þau veikindi lögðu
hann að velli á örskotsstundu.
Við kveðjum góðan vin og þökk-
um fyrir ljúfa samfylgd. Aðstand-
endum vottum við hugheila samúð
okkar. Blessuð sé minning Guð-
mundar Reynis.
Horfinn er vinur handan yfir sundin,
hryggðin er sár, svo jafnvel tárast grund-
in.
Þá er svo gott, um ævi megum muna
milda og fagra geymum kynninguna.
Óvæntust ætíð kemur kveðjustundin
kærast í hjarta geymum minninguna.
(Vilhjálmur S.V. Sigurjónsson.)
Kristín R. Hafdís Benedikts-
dóttir (Stína Rut), Ingibjörg
S. Ingimundardóttir, Elín S.
Ingimundardóttir, Magnea S.
Ingimundardóttir.
Nokkur orð um horfinn vin og
spilafélaga vil ég tína fram úr sjóði
minninganna. Leiðir okkar Guð-
mundar lágu fyrst saman í Sam-
vinnuskólanum á Bifröst en þar
vorum við samtíða einn vetur. Þar
var áberandi hvað Guðmundur
var glaðlyndur og glaðbeittur
náungi sem öllum var vel við.
Hann ávann sér virðingu í skól-
anum með skrifum sínum og góðu
valdi á móðurmálinu. Guðmundur
var virkur félagi í Nemendasam-
bandi Samvinnuskólans og lét sig
ekki muna um það að ritstýra Ár-
bókum Nemendasambandsins
sem komu út í 13 bindum. Hann
var á ýmsan hátt lífið og sálin í fé-
lagslífi fyrrverandi nemenda skól-
anna sinna, Reykjaskóla í Hrúta-
firði og Samvinnuskólans, fram á
síðustu ár.
Fyrir einhverja tilviljum fórum
við Guðmundur að spila í brids-
klúbbum og urðum félagar á því
sviði. Við mátum kannski ánægj-
una meira en verulega góðan ár-
angur enda sjaldnast afraksturinn
hvort tveggja. Með öðrum góðum
félögum var oft spilað á veturna í
heimahúsum. Ekki var í kot vísað
að spila heima hjá Guðmundi þar
sem kaffiveitingar hans voru í al-
gjörum sérflokki. Vorum við al-
varlega áminntir um það að nota
okkur vel þessar veitingar eða
vera minni menn ella. Félaga- og
vinahópur Guðmundar var stór.
Það kom ekki síst í ljós á fimm-
tugsafmæli hans en þá hélt hann
veglega veislu.
Guðmundur var lestrarhestur
og átti stórt og vandað bókasafn.
Hann var stöðugur í áliti sínu á
mönnum og málefnum á hinu póli-
tíska sviði og það var mér vonlaust
verk að þoka honum inn á miðj-
una. Það lengsta sem ég komst
var að fá hann til þess að spila með
mér vist hjá Framsókn. Guð-
mundur lenti á síðari hluta ævinn-
ar í mannskæðu bílslysi og slas-
aðist sjálfur það mikið að það tók
hann um 2 ár að geta farið ferða
sinna fótgangandi eða keyrt bíl.
Ég minnist þess þegar ég heim-
sótti Guðmund á sjúkrahús eftir
bílslysið að í fyrstu heimsókn var
hann lítt viðmælanlegur en í
næstu eitthvað skárri. Þegar ég
þá hugðist kveðja hann, hafði ég
orð á því að nú væri ég að fara.
Guðmundur tók undir það og
sagði það löngu tímabært. Þá vissi
ég að Guðmundur var á öruggum
batavegi. Síðar tók við barátta við
krabbamein í tveimur þáttum og í
öllum þessum mannraunum sýndi
Guðmundur sjaldgæfan sálar-
styrk og jafnaðargeð.
Vinur minn Guðmundur var í
eðli sínu glettinn og grínfullur og
hann notaði það óspart. Ef menn
hringdu í heimasíma Guðmundar,
heyrðist stundum glaðhlakkaleg
rödd símsvarans sem sagði:
„Þetta er sjálfvirkur Guðmundur,
Guðmundur sjálfur er ekki við en
ég kem boðum til hans.“ Raunar
fannst mér þetta frekar leiði-
gjarnt svo ég sagði eitt sinn í sím-
ann að ég hefði ekkert við „Hans“
að tala um leið og ég lagði á. En
við Guðmund sjálfan spjallaði ég
oft og hefði vissulega óskað þess
að hann hefði getað átt nokkur
góð ár í lengra lífi hér á jörð. Ég
samhryggist innilega skyldmenn-
um Guðmundur. Blessuð sé minn-
ing hans.
Sigurður Kristjánsson.
Guðmundur Reynir
Óskar Jóhannsson
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir góðar stundir
í Draumlandi/Sælukoti.
Agnar Davíð
og Hafrún Rakel.