Morgunblaðið - 19.04.2013, Síða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2013
sem ungur maður. Hann setti á
mínar herðar ýmis verkefni sem
ég er stoltur af að hafa fengið
traust hans til að leysa.
Árið 1984 var ákveðið að við
færum í samstarf með verkefni
okkar og varð það prófsteinn á
vináttu okkar alla tíð. Í stuttu
máli sagt varð okkur aldrei sund-
urorða og segir það allt sem
segja þarf um það umburðar-
lyndi sem Siggi hafði til að bera.
Er mér einnig minnisstætt er við
fórum saman til Asíu árið 2000 í
stórferð og áttum við þar frá-
bæra lífsreynslu sem lifir í minn-
ingu minni sem stór stund með
þeim hjónum.
Síðustu ár er hann hafði látið
af störfum kom hann oft að máli
við mig og ræddum við öll heims-
ins málefni af festu.
Dapurt er að vita af því að þau
hjónin höfðu síðustu vikurnar
hlakkað mikið til að flytja saman
í nýtt húsnæði. Af því varð ekki.
Siggi náði því miður ekki að upp-
lifa það.
Siggi var góður vinur að eiga.
Það er mikill söknuður í huga að
missa góðan félaga.
Sendi ég Maríu, börnum og
ættmennum öllum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Harald Isaksen.
Elsku afi okkar er látinn.
Hinn 1. apríl síðastliðinn varð
afi okkar 87 ára gamall og það
hvarflaði ekki að okkur að sá
dagur yrði okkar síðustu sam-
verustundir, svo hress var hann
og glaður. Hann hafðir einstak-
lega gaman af Dísu á afmælis-
daginn sinn og henni fannst einn-
ig mjög gaman þann dag líka,
hún kallaði líka á eftir langafa
sínum „namm namm“ því namm-
ið var aldrei langt undan hjá afa
eins og allir sem þekktu hann
vissu. Ég var nú ekki alveg á því
að vera gefa Dísu mikið nammi
þar sem hún var þegar búin að fá
alveg nóg, en afi lét orð mín sem
vind um eyrun þjóta með glotti
og með þetta afabros um að hann
hefði fullan rétt á því að dekra
við litlu langafastelpuna sína
með nammi.
Mínar fyrstu minningar um
afa eru hvað hann var alltaf glað-
ur og rólegur maður og hann var
aldrei að flýta sér eða ana út í eitt
eða neitt. Svo eins og ég hef þeg-
ar sagt að það var alltaf til nóg af
nammi þegar komið var í heim-
sókn til hans og ekkert barn var
svikið með það, svo var það líka
alltaf þegar við vorum yngri að
þá vissum við alltaf að á hverjum
páskum myndum við fá tvö
páskaegg og annað þeirra var
alltaf frá afa og Maríu. Afi var
líka allt til hins síðasta mjög
hress enda líka ekki skrítið því
hann fór út að labba næstum
hvern einasta dag, arkaði þá um
Seljahverfið með stafinn og fór
oftast þegar ég vissi út í Krónu
til að kaupa nammi handa gest-
um.
Mikið munum við sakna afa
okkar, hann var okkur systkin-
unum svo góður. Þegar við Siggi
bróðir vorum að flytja inn fyrir
neðan hann og Maríu kom afi oft
í heimsókn til að sjá hvernig
gengi að koma okkur fyrir, hann
hjálpaðir okkur að mála og
margt fleira.
Alltaf mun ég geta hlegið að
því hversu sparsamur og nýtinn
hann var, til dæmis eins og með
sparperurnar hans, í öllum ljós-
um þurfti að vera sparpera og
spara þurfti ljósin.
Ekkert breytir þó þeirri stað-
reynd að okkur þótti afar vænt
um hann afa, og aldrei munum
við gleyma þér og þeim góðu
minningum sem við áttum saman
og þær munum við halda fast í.
Við þökkum þér, afi, þau góðu ár
sem við áttum saman og þetta
eina og hálfa ár sem þú gast átt
með Dísu okkar þó að ég vildi að
þau hefðu geta verið fleiri. Að
lokum óskum við þér góðrar
ferðar til nýrra heimkynna þar
sem við trúum að fjölskyldan og
gamlir vinir muni taka vel á móti
þér.
Jóhanna Eva, Valdís
Margrét Íva og
Sigurður Svavar.
Kveðja til afa
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá.
Rita vil ég niður hvað hann var mér kær
afi minn góði sem guð nú fær.
Hann gerði svo mikið, hann gerði
svo margt
og því miður get ég ekki nefnt það allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman.
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er svo sár.
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo mikið, ég sakna
hans svo sárt
hann var mér góður afi, það er klárt.
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín trú.
Því þar getur hann vakið yfir okkur dag
og nótt
svo við getum sofið vært og rótt
hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur sen-
dal
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth.)
Kveðja
Halla Sólrún
Gunnarsdóttir.
Elsku afi.
Mig vantar orð til þess að lýsa
því hversu sárt það er að missa
þig, svona algerlega óvænt þó svo
aldurinn hafi verið hár, en ég er
óendanlega þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa þig hjá okkur í öll
þessi ár.
Minningarnar streyma fram
og ég sit og skoða myndir með
tárvotu brosi – hlátur, ást og
gleði skín úr þeim öllum.
Nammiafinn minn og okkar
allra, fyrsta minningin af stórum
smartísstauk sem tveggja ára
grísling tókst að troða í sig á fá-
einum mínútum, skammaryrðin
frá mömmu og hlæjandi afi.
Stríðnisglottið, hrekkjapúki af
guðs náð með glettni í augunum.
Vitringurinn, maðurinn sem
vissi allt og hafði frá svo mörgu
skemmtilegu að segja. Þú varst
sá sem gat leiðbeint manni í lífs-
ins ólgu sjó af stakri ró og vissu.
Í síðasta samtali okkar rædd-
um við mikið um hvað það væri
sem skipti máli í lífinu, þegar
upp væri staðið væri það fólkið
okkar sem skipti öllu máli og
væntumþykjan sem við berum
hvert til annars. Mér þykir sárt
að hafa ekki getað fengið faðm-
inn þinn, brosið, hláturinn og
ástina sem þú sýndir mér í svo
ótal mörg skipti, bara einu sinni
enn, en ég bíð þolinmóð þar til
minn tími kemur.
Elsku María, mamma og allir
sem eiga um sárt að binda við frá-
fall stórbrotins manns; megi
minning hans sameina ykkur og
gefa ykkur styrk.
Dætur mínar minnast þín með
þeim orðum að þær viti að þótt þú
sért farinn til Guðs þá verðir þú
alltaf til í hjörtunum okkar. Ég
ætla að gráta þig og fagna lífi
þínu með gleði í hjarta og minn-
ingarnar til að ylja mér. Ég elska
þig ávallt, hvíldu í friði.
Þóra Gunnur Ísaksen.
Elsku afi minn.
Ég kynntist þér sem glöðum
og hressum „nammiafa‘‘ og aldrei
var stríðnin langt undan. Hún
skein úr augum þínum og það
gleður mig mikið að sjá þennan
sama glampa úr augum eldri son-
ar míns Tristans Freys. Síðustu
ár hef ég fengið þá ánægju að tala
við þig um lífið og tilveruna. Ég
er svo ánægð með að hafa fengið
að heyra um ævi þína frá þér og
hvað þú lærðir í gegnum árin. Þú
hefur kennt mér mikilvægan lær-
dóm um lífið og hvað sé mikil-
vægast í því. Takk fyrir að leyfa
mér og minni fjölskyldu að vera
partur af þínu lífi. Þín verður sárt
saknað og ég mun alltaf elska þig,
afi minn.
Elsku María, mamma og aðrir
ástvinir, ég votta ykkur samúð
mína. Megi ljós og kærleikur
fylgja ykkur á þessum erfiðu tím-
um og um alla tíð.
Salbjörg Tinna Ísaksen.
Elsku langafi.
Þegar mamma spurði okkur
hvað kæmi fyrst upp í hugann
þegar við hugsum um þig þá
minnumst við þess að þú varst
alltaf glaður, skemmtilegur og
gott að koma til þín. Þú varst líka
algjör nammikall og mamma
lærði snemma að það þýddi ekk-
ert að þræta við þig þegar þú
gafst okkur nammi. Oft sagði hún
við þig „ætlar þú að svæfa þá í
kvöld?“ og þá fórst þú bara að
hlæja. Við nutum þess að koma í
heimsókn til þín, fá faðmlagið þitt
og kíkja í nammiskálina. Svo allt-
af þegar við fórum heim eftir að
hafa heimsótt þig þá fórum við
með fulla vasa af nammi og oft án
þess að mamma vissi af því. Við
vorum svo heppnir að fá að hitta
þig nokkrum dögum áður en þú
kvaddir í afmælinu þínu og fá
faðmlag frá þér og lifir sú minn-
ing í hjarta okkar um ókomna
framtíð.
Elsku afi, hvíldu í friði, og við
vitum að englarnir hugsa vel um
þig.
Þínir
Grímur Freyr og
Haukur Leifur.
Hann Siggi er farinn til aust-
ursins eilífa.
Kóngur lífs á vonarvegi.
Vættir góðar lýsi svein,
svo hann hlaupi apríl eigi
inn í þennan gleði heim.
Þannig orti móðir hans um
þennan unga svein, sem fæddist
hinn 1. apríl 1926. Það má með
sanni segja að þessar óskir henn-
ar hafi fullkomlega ræst, þó að
hann hlypi apríl á hverju ári.
Siggi var ekki hár eða herða-
breiður, hann þurfti ekki á því að
halda, persónan var svo mikil.
Siggi var ekki bara bróðir minn,
hann var minn meistari og læri-
faðir. Það er tíu ára aldursmunur
á okkur, svo segja má að ég hafi
fyrst kynnst honum þegar hann
tók mig sem lærling í rafvirkjun
18 ára gamlan, jafnframt var ég
hans fyrsti nemi. Það var ekki
bara að hann tæki mig í nám, ég
bjó einnig á heimili hans fyrsta
árið, einnig deildum við herbergi
einn vetur á Seyðisfirði. Hann
var góður vinur en jafnframt
strangur stjórnandi, það þýddi
ekki að vera með neitt múður.
Ég lærði mikið af honum á
þessum árum en hans einkunn-
arorð voru „það er enginn galdur
til, þú verður bara að leysa
þetta“. Þarna á ég við flókin raf-
magnsverkefni, sem geta verið
erfið fyrir nema að skilja. Þetta
hefur síast það vel inn í mig að ég
á alltaf erfitt með að gefst upp, þó
að ekki gangi allt eins og það á að
gera. Já, hann Siggi var enginn
venjulegur maður, hann gat verið
svo harður og fylginn sér en á
sama hátt ákaflega sanngjarn og
umfram allt heiðarlegur og góður
vinur.
Ég veit ekki hvernig þér geng-
ur að hlaupa apríl í þínu nýja um-
hverfi, en ég veit að óskin hennar
mömmu okkar mun fylgja þér.
Maja mín, við Anna óskum þér
og öllum hans afkomendum og
aðstandendum guðs blessunar.
Grímur.
✝ Ingvar Ingv-arsson fæddist
17. september 1930
á Tjörn í Bisk-
upstungum. Hann
lést á sjúkrahúsinu
á Akranesi 11. apr-
íl 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Ingvar
Eiríksson, f. 4.
mars 1891 í Hross-
haga, Bisk-
upstungum, og Sigríður Ingv-
arsdóttir, f. 3. apríl 1904 í
Laugardalshólum, Laugardals-
hreppi. Þau bjuggu lengst af á
Efri-Reykjum í Biskupstungum.
Bræður hans eru: Hlöðver, f. 11.
september 1928, Eiríkur, f. 20.
maí 1932, d. 29. ágúst 2008, og
Gunnar, f. 7. febrúar 1934.
Ingvar kvæntist 14. sept-
ember 1995 Guðrúnu Sigurð-
ardóttur, f. 24. ágúst 1937 á
Þyrli í Hvalfirði. Foreldrar
hennar voru hjónin Sigurður
Helgason, bóndi á Þyrli, f. 13.
nóvember 1904, d. 8. júní 1997,
og Steinþóra Sigurbjörnsdóttir,
f. 14. ágúst 1898 á Hólmavaði,
Aðaldælahreppi, S-Þingeyj-
arsýslu, d. 10. nóvember 1987.
Ingvar og Guðrún eignuðust
dótturina Ingu Sigríði, f. 3. maí
1978. Sambýlismaður hennar er
Helgi Þröstur Guðbjartsson, f.
Syðri-Reykjum við garðyrkju.
Árið 1950 réði hann sig sem
fjármann á fjárræktarbúinu á
Hesti í Borgarfirði. Þar var
hann til ársins 1955 og þá flutti
hann að Hvítárbakka í Anda-
kílshreppi, fyrst sem vinnumað-
ur, síðar sjálfstæður, keypti
sinn vörubíl og stundaði vöru-
flutninga í héraðinu ásamt því
að vera með fjárbú í Þingnesi í
sömu sveit. Árið 1972 byrjuðu
Ingvar og Guðrún sinn búskap á
Múlastöðum í Flókadal og
bjuggu þar til ársins 2005. Þau
voru með blandaðan búskap og
Ingvar stundaði jafnframt
skólaakstur við Kleppjárns-
reykjaskóla frá árinu 1968-
2004. Árið 2005 fluttu þau á
Akranes. Ingvari brast heilsan
árið 2010 og hefur síðan dvalist
á dvalarheimilinu Höfða á
Akranesi. Ingvar var í björg-
unarsveitinni Ok og í ung-
mennafélaginu Dagrenningu.
Hann var mjög virkur innan
veiðifélags Flókadalsár og var í
stjórn félagsins um árabil ásamt
því að vera veiðivörður og var
mörgum veiðimanninum innan
handar við ána. Ingvar var einn
af stofnfélögum Kiwanisklúbbs-
ins Jökla, hann gegndi helstu
trúnaðarstöfum innan klúbbsins
og var meðlimur til dauðadags.
Útför Ingvars fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 19. apríl
2013, og hefst athöfnin kl 14.
Jarðsett verður í Akra-
neskirkjugarði.
31. mars 1967.
Börn þeirra eru:
Ingvar Bragi, f. 24.
ágúst 2001, og
Dagbjört Lilja, f.
26. janúar 2004.
Áður átti Guðrún
tvö börn með fyrri
manni sínum. Þau
eru: 1) Barbara
Guðrún Davis, f.
21. febrúar 1964,
gift Þóri Guðna-
syni, f. 10. desember 1956. Börn
þeirra: Heiðar, f. 4. ágúst 1983,
sambýliskona er Inga Jóna
Evensen og sonur þeirra er
Arnar Bent, f. 2010. Fyrir á
Heiðar synina Árna Þóri, f.
2001, og Alex Mána, f. 2006.
Ólafur Þór, f. 24. júní 1985,
sambýliskona Karín Hera Árna-
dóttir. Sonur hans er Samúel
Örn, f. 2009, dóttir hennar Auð-
ur Líf, f. 2009. Steinþóra Guð-
rún, f. 14. febrúar 1989, sam-
býlismaður Baldvin
Kristjánsson. 2) Daniel Lee
Davis, f. 21. apríl 1965. Börn
hans eru Tómas Ingi og María,
f. 22. desember 1995.
Foreldrar Ingvars bjuggu
lengst af á Efri-Reykjum í Bisk-
upstungum og hann gekk í
barnaskólann í Reykholti. Síðan
stundaði hann nám í íþrótta-
skólanum í Haukadal og vann á
Elsku pabbi.
Þegar ég sest niður og hugsa
til baka, sé ég þig fyrir mér í
vinnubuxum, í köflóttri skyrtu,
slitinni peysu, í stígvélum og með
húfu. Þú labbar niður hlaðið
heima á Múlastöðum og ert á
leiðinni til kindanna sem bíða
spenntar eftir tuggunni. Við
komum inn í fjárhúsin og ávallt
var smá glott á þér þegar þú
kíktir yfir kindurnar til að sjá
hvort það væri ekki allt eins og
það átti að vera og athugaðir
hvar þyrfti að vatna.
Einnig minnist ég þess hve
mikið þú naust þess að vera í ná-
lægð við veiðina í þinni ástkæru
á, Flókadalsá. Nokkrum dögum
áður en opnunin var í júní var
farið og athugað með laxgengd,
oftar en ekki kom Helgi bróðir
mömmu og þið veiðifélagarnir
kíktuð í hyljina til að sjá hvort
laxinn væri farinn að ganga. Eft-
ir það var farið heim, drukkið
kaffi og talað um veiði í góðan
tíma. Allt sumarið, á hverjum
degi meðan veiðitíminn var,
fórstu rúnt niður í veiðihús og
kíktir á veiðimennina. Margir
þeirra voru góðir vinir þínir sem
komu ár eftir ár.
Þú hafðir alla tíð gaman af að
keyra og varst öruggur bílstjóri.
Keyrðir skólabörn í 36 ár og
margir höfðu það á orði að hægt
hefði verið að stilla klukkuna eft-
ir þér. Umfram allt hef ég alltaf
dáðst að því hvað þú varst hjálp-
samur, oftar en ekki var rokið til
ef eitthvað bjátaði á og reynt að
aðstoða með bestu getu. Kiwanis-
klúbburinn Jöklar var ávallt of-
arlega í þínum huga. Þú naust
þess að starfa innan klúbbsins og
síðast en ekki síst áttirðu þar
góða félaga.
Þú fannst það að orkan var
ekki eins mikil og áður, enda orð-
in slitin eftir mikið puð um ævina.
Þá var ákveðið að flytja á mölina.
Jörðin var seld og þið mamma
fluttuð á Akranes. Þar áttir þú
góð ár. Hélst áfram að keyra á
fundi félags eldri borgara í Borg-
arfjarðardölum og varst einnig
duglegur fara á fundi hjá félagi
eldri borgara á Akranesi. Einnig
hélduð þið mamma áfram að
veiða í Flókunni. Slóst ekki slöku
við í að halda tengslum við vini og
nágranna. En heilsan brást fyrir
3 árum og þú þurftir að flytja á
Dvalarheimilið Höfða. Það var
erfitt fyrir þig að gera þér grein
fyrir því að þú gætir ekki munað
allt sem þú mundir fyrir. En þú
tókst á við þetta eins og allt ann-
að, með þrjóskunni og bros á vör.
Þér leið vel á Höfða og starfsfólk-
inu þar vil ég sérstaklega þakka,
þið eruð yndisleg.
Takk fyrir að vera yndislegur
pabbi og afi. Við söknum þín
mjög mikið og minnumst yndis-
legu stundanna sem við höfum
átt með þér.
Inga Sigríður Ingvarsdóttir,
Helgi Þröstur Guðbjartsson
og börn.
Elsku afi.
Ég á þér svo margt að þakka.
Þú hefur alltaf verið mér mikil
fyrirmynd í lífinu. Ég hef alltaf
átt mér þann draum að verða
eins og þú. Ég veit ekki hversu
oft ég hef hugsað um að verða
sveitakarl eins og afi, geta labbað
út, sinnt mínum rollum og öllu
sem því fylgir. Vera veiðikarl
eins og afi, ná öllum þessum löx-
um.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig, afi.
Í hvert einasta skipti sem ég
var í sveitinni hjá ykkur ömmu,
þá gat ég aldrei beðið með að
vakna á morgnana og bíða eftir
að þú vaknaðir til að geta farið út
í fjárhús með þér, gefið rollunum
hey. Þegar ég var að gefa þeim
reyndi ég alltaf að gera eins og
þú, gefa þeim jafnmikið hey og
þú gerðir. Ég varð alltaf að vita
hvað þú værir að gera og hvort
ég gæti örugglega ekki tekið þátt
í því með þér. Þú máttir ekki
opna bílhurð án þess að ég vildi
koma með þér. Enda eru ófáir
bíltúrarnir sem ég fór með þér,
inn á Eyri, yfir í Brúsholt, hring-
inn í dalnum eða niður í Bæjar-
sveit. Ég reyndi eins og ég gat að
fylgja þér eins og skugginn, því
ég vildi verða eins og þú.
Þú ert mín fyrirmynd, kapp-
samur dugnaðarforkur.
Ég er samt rosalega sáttur
með þá síðustu stund sem við átt-
um saman, þó að hún hafi verið
við erfiðar aðstæður, þegar þú
hélst í hendur mínar og horfðir
djúpt í augun mín. það þurfti
engin orð því við skildum hvor
annan, afi. Mun aldrei gleyma
þegar þú vinkaðir mér bless.
Afi, þú munt alltaf lifa í hjarta
mér og ég mun aldrei gleyma
þér. Ég veit að þú ert kominn á
góðan stað núna, ég sakna þín.
En allar okkar góðu minningar
munu lifa áfram. Litlu strákarnir
mínir eiga líka eftir að sakna
langafa síns, en ég á eftir að
halda áfram að segja þeim
hversu frábær þú ert. Mér finnst
ég eiga þér svo margt að þakka
og því mun ég aldrei gleyma.
Farðu vel með þig, afi minn, og
ég vona að þú vakir yfir mér og
mínum.
Heiðar Þórisson.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Elsku afi.
Þér fannst svo gaman að veiða
fisk, man vel eftir því þegar ég
var 4 ára. Margir hafa sagt mér
sögur af þér þegar þú hjálpaðir
öðrum og mér finnst það gott hjá
þér. Ég ætla að vera dugleg að
hjálpa öðrum eins og þú. Ég
sakna þín mjög mikið, þú varst
svo góður við mig. Það er svo
leiðinlegt að þú ert farinn.
Þín
Dagbjört Lilja.
Til afa.
Nú sefur þú í kyrrð og værð
og hjá englunum þú nú ert.
Umönnun og hlýju þú færð
og veit ég að ánægður þú sért.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Blessun drottins munt þú fá
og fá að standa honum nær.
Annan stað þú ferð nú á
sem ávallt verður þér kær.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Við munum hitta þig á ný
áður en langt um líður.
Sú stund verður ánægjuleg og hlý
og eftir henni sérhvert okkar bíður.
Við kveðjum þig í hinsta sinn.
Við kvöddum þig í hinsta sinn.
(Þursi)
Ég sakna þín, afi minn.
Þinn nafni,
Ingvar Bragi Helgason.
Ingvar Ingvarsson
HINSTA KVEÐJA
Afi,
Góðar minningar skal varðveita.
Allir ættu að eiga sérstaka
manneskju sem þeir virða og dá,
manneskju sem þeir læra af,
einhverja sem þeir elska.
Þess vegna ættu allir að eiga
afa eins og þig.
Sofðu vel.
Árni Þórir, Alex Máni og
Arnar Bent.