Morgunblaðið - 24.04.2013, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 2013
✝ SigríðurÁgústsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 19. apríl 1941.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 12. apríl
2013.
Hún var dóttir
Sigríðar Hjörleifs-
dóttur húsmóður,
f. 3.2. 1909, d. 12.8.
1978 og Ágústs
Óskars Guðmundssonar, inn-
heimtugjaldkera hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, f. 2.8.
1906, d. 14.11. 1994. Bróðir
Sigríðar var Atli, deildarstjóri
hjá Vélamiðstöð Reykjavík-
urborgar, f. 9.4. 1931, d. 11.6.
2006.
Sigríður giftist árið 1963 eft-
ingur. Birgir á tvö börn af
fyrra hjónabandi, Arneyju Íris,
f. 5.9. 2001 og Hrafnar Ísak, f.
6.2. 2004.
Sigríður gekk í Barnaskóla
Austurbæjar og síðar Kvenna-
skóla Reykjavíkur þar sem hún
lauk Kvennaskólaprófi árið
1958. Sigríður vann ýmis skrif-
stofustörf um ævina, m.a. hjá
Eimskip, á lögmannsstofu
Ragnars Ólafssonar og seinna
sem sölufulltrúi hjá Skrifstofu-
vélum hf. Árið 1990 festu þau
hjónin kaup á efnalauginni
Kötlu á Laugarásvegi og ráku
hana saman í 13 ár. Sigríður
unni fögrum listum og ferða-
lögum þar sem tungu-
málaþekking hennar nýttist til
fullnustu. Hún var einnig hæfi-
leikarík handverkskona og
liggur eftir hana fjöldi af hand-
prjónuðum og hekluðum flík-
um, dúkum og listsaumi.
Útför Sigríðar Ágústsdóttur
fer fram frá Grafarvogskirkju í
dag, 24. apríl 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
irlifandi eig-
inmanni sínum
Grími Brandssyni,
f. 19. október 1942,
skriftvélavirkja.
Börn Sigríðar og
Gríms eru: dr.
Nína Margrét, pí-
anóleikari, f. 12.5.
1965, maki Styrkár
Hendriksson, við-
skipta- og tölv-
unarfræðingur,
barn þeirra er Kjartan Örn, f.
3.7. 2002; Páll, f. 20.3. 1968,
kvikmyndaleikstjóri, maki Dr.
Melissa Ann Menendez, pró-
fessor, barn þeirra Freyja
Sage, f. 10.9. 2007; Birgir f.
26.4. 1973, iðnhönnuður/
frumkvöðull, unnusta hans er
Björg Helgadóttir, landfræð-
Elsku mamma.
Núna ertu komin á betri stað
og búin að fá nýtt hlutverk. Það
sem þú skilur eftir þig er minn
leiðarvísir til betri manns. Þú
varst óhrædd við að segja hluti
sem þurfti að segja og lagðir
mikið uppúr að talað væri út um
hlutina. Þú varst dugleg við að
tala við okkur börnin, segja okk-
ur frá því sem þú fréttir, vissir
eða hvað þér fannst. Skondið, að
svo varstu hissa á því að börnin
þín hefðu skoðanir og væru
óhrædd við að tjá sig. Þú kennd-
ir mér að meta hið mannlega í
fari fólks. Þú varst hlynnt því að
nálgast lífið eins og það var og
ekki skreyta það litríkari fjöðr-
um en þörf var á. Þannig varstu
mörgum stuðningur og hjálp
þegar enginn annar var til taks,
en gerðir sjálf lítið úr þínu hlut-
verki og vildir litla viðurkenn-
ingu. Þú varst með stórt og opið
hjarta og lagðir mikið uppúr
tengslum.
Þannig sameinaðir þú bæði
vini og frændfólk þegar enginn
annar hugsaði um það. Það starf
þitt var að ég held afar vanmetið
af þeim sem þess hafa notið. Það
var líka vegna þess að þú varst
ekki nógu góð að láta fólk vita af
því sem þú gerðir. Þú gerðir það
bara og svo átti fólk bara að sjá
það. En fólk sér bara svona hluti
ekki, eða allavega fáir. En svo
merkilegt sem það er, þá er það
oft þannig að maður á erfiðara
að sjá sjálfan sig í því ljósi sem
aðrir sjá. Ég held að ég hafi
þannig haft meiri trú á þér og
þínum hæfileikum og þinni getu
en þú sjálf. Þannig varst þú, að
mínu mati, oft betri við aðra en
þú áttir til að vera við sjálfa þig.
Það er eitthvað sem ég held að
við öll eigum að reyna að breyta.
Það hef ég sjálfur reynt. Því þú
veist afar vel að ef maður byrjar
á sjálfum sér, er líklegra að mað-
ur sé í betra standi til að sinna
öðrum.
Ég held að þú hafir séð það
núna hin seinustu ár að þú skil-
aðir af þér góðu lífstarfi og að þú
hafir gert þér grein fyrir og ver-
ið stolt af því að hafa komið okk-
ur börnum vel til manns. Ég og
þú áttum okkar erfiðu tíma og
þú veist það í dag, að það sem þú
kenndir mér, var það sem ég
notaði til að koma okkur á rétta
braut. Sú braut var okkur báð-
um til blessunar og ég veit að þú
sást það eftir á, að við vorum lík-
ari en þú hélst. Okkar síðustu ár
voru þess vegna í mínum huga
betri, því við kunnum bæði betur
að meta þá dýrmætu gjöf sem
felst í því að eiga hvort annað.
Þú varst þakklát og þú sýndir
mér það og ég er afar þakklátur
fyrir okkar síðustu stundir. Ég
veit að þú varst ánægð með mig
og ég veit að þú munt standa
stolt með okkur Björgu í sumar,
enda sástu það sama og ég sé, og
veist og sagðir sjálf, að ég væri
afar heppinn með hana og henn-
ar fjölskyldu.
Elsku mamma, minning þín
lifir í okkur börnunum og barna-
börnum, og þannig vildir þú hafa
það. Þú hefur nú lokið þínu verk-
efni hérna. Þú veist að ég mun
sjá um pabba á líkan hátt og þú
sást um afa. Við systkinin stönd-
um þéttar saman, eins og þú
vildir. Ég veit að þú og afi sitjið
saman í hring og sendið góða
strauma til okkar. Ég mun
áfram mæta mínum verkefnum
og veit að þú munt styðja mig á
allan þann hátt sem þú getur.
Þinn sonur,
Birgir.
Elsku Systa mín, þetta var
alltof stutt. Ég var bara búin að
þekkja þig í 6 ár og átti eftir að
gera svo margt og læra enn
meira af þér. Þú varst yfirleitt
alltaf brosandi og húmorinn var
alltaf til staðar, alveg til enda.
Ég mun alltaf halda uppá allt
það sem þú prjónaðir handa mér
og Birgi og börnunum, verst að
fleiri flíkur fá ekki að líta dags-
ins ljós. Og ég mun gera mitt
besta að gera súkkulaðikökuna
og útbúa heimsins bestu síld á
jólunum.
Verð bara að nota rétt kókó í
kökuna og prufa mig áfram með
síldaruppskriftirnar, en ég veit
að það verður aldrei alveg eins.
Smákökuuppskriftirnar voru all-
ar komnar og mér hefur nú tek-
ist nokkurn veginn að gera þær
eins og þú, eða það segir Birgir.
Þið Grímur voruð svo dugleg að
ferðast og alltaf komstu með
töskurnar fullar af fötum og
gjöfum handa börnunum. Og svo
kom í ljós að þú varst ansi klár
að velja líka alltaf flottar flíkur
og skartgripi handa okkur Nínu
og Lisu, sem sást nú vel sl. jól
þegar fallegu kjólarnir komu í
jólapökkunum til okkar. Ég mun
alltaf halda sérstaklega uppá
bláa kjólinn og fjólubláa háls-
menið. Fjólublár mun líka alltaf
tengjast þér, enda einn af þínum
uppáhaldslitum. Þegar þið Grím-
ur hélduð upp á stórafmælin og
brúðkaupsafmælið í janúar, þá
var allt í fjólubláu og ég mun
halda uppá kertalugtirnar frá
þeirri veislu. Mikið var það nú
æðislegt að fá að njóta þeirrar
veislu með þér og ykkur og ekki
sá neinn á þér að þú værir sár-
kvalin það kvöld, barst þig
glæsilega og stóðst þig eins og
hetja. Þá vissum við ekki að
krabbameinið var tekið að herja
á þig. Við munum ylja okkur við
þessar minningar og svo margar
aðrar. Þú elskaðir barnabörnin
þín meira en allt annað og varst
svo stolt af því að eiga svona fal-
legan og hæfileikaríkan hóp. Ég
veit að þú fylgir okkur í brúð-
kaupinu í sumar og munt vera
fyrst í veisluna og fara síðust.
Við vitum að þú munt alltaf
fylgja okkur og vera hjá okkur
en við munum sakna þín mikið.
Guð blessi minningu þína, elsku
tengdamamma mín, við elskum
þig öll og biðjum að heilsa öllum
þarna hinum megin.
Þín tengdadóttir,
Björg.
Elsku Systa, þú hvarfst alltof
fljótt úr lífi okkar allra, og er þín
sárt saknað af fjölskyldu og vin-
um.
Ég kom inn í fjölskylduna 18
ára gamall, eftir að hafa í nokk-
urn tíma gengið með grasið í
skónum eftir Nínu Margréti
dóttur þinni. Mér var strax vel
tekið, þó ég væri „úr Breiðholt-
inu“ eins og ég hef verið minntur
á síðan af þessari gamansömu
fjölskyldu.
Það varð fljótt ljóst að fjöl-
skyldan hafði gaman af ferðalög-
um innanlands sem utan ásamt
útiveru, og voru sagðar margar
sögur af tjaldferðalögum víða
um land við frumstæð skilyrði.
Systa hafði unun af náttúrunni
og helst vildi hún vera úti á palli
eða í brekkunni í kringum sum-
arbústaðinn að njóta náttúrunn-
ar og lynglyktarinnar sem um-
lykur bústaðinn á góðum
sumardegi.
Við nutum þess að Systa var
alltaf boðin og búin að aðstoða
okkur og hjálpa. Hún bakaði
pönnukökur fyrir öll tækifæri og
súkkulaðiköku fyrir öll afmæli,
sem var svo góð að afmælisbörn-
in tímdu varla að gefa með sér.
Við nutum þess einnig að fá
heimagerðan ís við hátíðlegri til-
efni og margar tegundir af
heimalagaðri síld um jólin.
Elsku Systa, nú ertu farin frá
okkur en við munum alltaf njóta
nærveru þinnar og hlýju með
góðum minningum og fallegum
flíkum sem þú prjónaðir fyrir
okkur í fjölskyldunni.
Styrkár Hendriksson.
Við andlát tengdamóður
minnar rifjast upp góðar minn-
ingar úr sumarbústaðnum henn-
ar, Birkiholti. Við sátum oft sam-
an í mjúkum mosanum í
kokteilstofunni, eins og hún kall-
aði lautina í brekkunni, ræddum
saman í fallegu kvöldbirtunni og
nutum þess að hlusta á fuglana
kallast á milli birkitrjánna. Systa
var vön að segja mér sögur af
börnunum sínum eða sjálfri sér
og við lok hverrar sögu stækkaði
brosið og smitandi hláturinn
hækkaði jafnt og þétt. Hún sagði
mér líka oft hvað henni fyndist
hún vera heppin að hafa eignast
tengdadóttur eins og mig, og um
leið strauk hún mér um vangann
og brosti hlýju brosi. Sumir
hrósa öðrum á stundum en
meina kannski ekki mikið með
því, en Systa var ekki þannig
gerð, ég vissi að hún meinti
hvert orð af einlægni. Síðustu
minningarnar eru frá því daginn,
rétt áður en hún dó. Hún var á
spítalanum og við töluðum sam-
an í gegnum Skype. Við ræddum
aðallega um dóttur mína og
barnabarn hennar, Freyju Sage.
Systa bað mig að kenna Freyju
að hver og einn býr að bæði
innri og ytri fegurð og óskaði að
Freyja myndi temja sér að sjá
fólk með þeim hætti. Þegar hún
sagði þetta, minntist ég þess
augnabliks þegar við hittumst
fyrst árið 1995, á tíma þegar ís-
lenskt þjóðfélag var enn að að-
lagast nýjum innflytjendum, sem
margir, eins og ég, eru ekki eins
og flestir Íslendingar í útliti.
Systa mætti mér brosandi, faðm-
aði mig þétt að sér, og ég vissi
um leið að ég var velkomin í fjöl-
skylduna. Það var þessi eigin-
leiki sem ég elskaði mest í fari
Systu, hún var með stórt hjarta
og kom til dyranna eins og hún
var klædd. Hennar verður sárt
saknað.
Melissa Ann Menendez.
Hún amma Systa bjó til lang-
besta grjónagraut í heimi, og svo
góðan að fólki sem ekki borðaði
graut vanalega fannst hennar
grautur bestur. Hennar mesta
ástríða var að prjóna húfur og
peysur handa okkur og hekla
þess í milli. Eitt vildi hún þó
ekki og það var að prjóna sokka,
því þá þyrfti hún að prjóna tvo
alveg eins. Amma Systa bjó
einnig til æðislegar pönnsur og
bestu jólasíld í heimi. Hún var
vön að kalla okkur Hrafnar og
Kjartan Jósafat, og Arneyju Jós-
efínu og svo var Freyja frænka
yngst og fékk hún viðurnefnið
Jósefína Baker.
Okkur þykir afar vænt um
það að amma skyldi biðja afa um
að smíða Systukot, en það er
litla húsið í sumó sem við höfum
leikið okkur svo mikið í. Kassa-
bíllinn hefur einnig verið mikið
notaður og þykir okkur jafnvænt
um hann og Systukot. Við eigum
kærar minningar úr bústaðnum
með ömmu og afa.
Elsku amma, vonandi líður
þér betur, hvar svosem þú ert
núna. Við trúum þó að þú sért
hjá okkur öllum stundum, labbir
við hliðina á okkur og fylgist
með, jafnvel þó við sjáum þig
ekki. Kannski hefur þú eignast
nýja vini og hitt gamla vini, en
við söknum þín alveg ofboðslega
mikið. Þegar við komum til þín
og afa varstu alltaf brosandi,
eins og þú værir svo glöð með að
fá okkur í heimsókn. Við vissum
að það var vegna þess að þér
þótti svo vænt um okkur.
Hvíldu í friði, elsku amma, við
elskum þig af öllu hjarta.
Eftir ár og aldir,
ég var heppin að kynnast þér.
Nú æskubrunnarnir kaldir,
ég veit þú fylgist með mér.
Og vonandi þér líður vel,
þú lifðir tímana tvenna,
ljósið lokast inni í skel
og yfir hana fer að fenna.
Elsku besta amma mín,
vaktu öllum yfir.
Ég veit að góða sálin þín,
með minningunni lifir.
(Arney Íris – 12.4. 2013)
Arney og Hrafnar.
Það er maímánuður á Spáni.
Ég er stödd á spænskunám-
skeiði og bý á heimavist. Einn
daginn er kallað upp til mín að
ég sé komin með gesti. Í anddyri
hússins standa Systa og Grímur
skælbrosandi. Þetta var óvænt
ánægja. Þennan eftirmiðdag fyr-
ir rúmum 20 árum gengum við
um götur Sevilla og nutum góða
veðursins. Í einni götunni sat
gítarleikari og spilaði undurfal-
legt lag á hljóðfærið sitt. Systa
stoppaði, lokaði augunum og
andvarpaði. Tónlist var henni af-
ar hugleikin og hún naut hennar
út í ystu æsar.
Það sem einkenndi þessa góðu
konu var hversu mikinn metnað
hún lagði í fjölskyldu sína sem
ég var hluti af um nokkurra ára
bil á unglingsárum. Systa hafði
mikinn metnað gagnvart börn-
um sínum bæði í námi og einka-
lífi og þreyttist aldrei á að leggja
þeim lífsreglurnar. Þau Grímur
veittu börnum sínum gott og
gjöfult uppeldi, kenndu þeim að
meta tónlist og aðra góða hluti.
Þótt leiðir okkar hafi skilið sýndi
hún mér alltaf mikla vináttu. Ég
minnist Systu með mikilli hlýju
og þökk fyrir allt.
Ég votta Grími, Páli, Nínu
Margréti, Birgi og fjölskyldum
þeirra mína innilegustu samúð.
Ingibjörg Þórisdóttir.
Fallin er frá Sigríður Ágústs-
dóttir, eiginkona systursonar
míns Gríms Heiðars Brandsson-
ar. Systa skilur eftir sig stórt
skarð, en missirinn er auðvitað
mestur fyrir eiginmann hennar
og afkomendur. Var hún mörg-
um kostum búin og þau hjónin,
Systa og Heiðar, eins og þau
voru oftast kölluð, óvenjulega
samhent í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Þau eignuðust hlýlegt heimili
og börn sem sómi er að. Systa
var mjög vel gerð kona, hrein og
bein og fór aldrei í felur með
skoðanir sínar, sem voru ætíð
tærar og skýrar.
Systa og Heiðar urðu ástfang-
in mjög ung og var hjónaband
þeirra traust og farsælt, svo að
erfitt er að lýsa öðru þeirra ein-
göngu, því að þau voru svo sam-
rýmd. Systa var aðstoðarstúlka
á tannlækningastofu minni um
nokkurn tíma og reyndist þar
frábær starfskraftur sem annars
staðar.
Hún var ósérhlífin og sjálf-
stæð í öllu sínu starfi. Sýndi hún
sjúklingunum nærgætni, sér-
staklega börnum og öldruðum.
Systa var þægileg í umgengni og
varð hún oft að sýna þolinmæði
þegar eiginmaðurinn, sem er
bæði laghentur og hálfgerður
töframaður á heimilistæki var
beðinn um að lagfæra slík tæki
fyrir vini og ættingja. Enda eru
hjónin bæði tvö bóngóð. Þeir
sem eignast mikið á lífsleiðinni
missa að sjálfsögðu mikið að lok-
um.
Heiðar og fjölskylda þeirra
Systu eiga mikið að þakka fyrir.
Vonandi gefur það þeim styrk.
Magnús R. Gíslason.
Við sátum hjá Systu á spít-
alanum sunnudaginn fyrir andlát
hennar og spjölluðum um daginn
og veginn, hún var heldur hress-
ari en fyrr og ekki grunaði okk-
ur að þetta væri kveðjustundin.
Systa og Grímur og við kynnt-
umst fyrir tæpum 40 árum, ung
og með lífið framundan. Grímur
og Lúlli unnu saman hjá Skrif-
stofuvélum hf. og tíminn flaug
áfram, börnin fæddust, mikið
var brallað, farið í ferðalög, farið
á árshátíðir, farið til útlanda.
Alltaf var Systa hress og kát,
elskaði lífið, með skoðanir á
flestu og stóð á sínum hugsjón-
um, en hlustaði á alla hina og
virti þær skoðanir líka. Hún og
Grímur ferðuðust mikið á yngri
árum og svo var það tjaldvagn-
inn, heimasmíðaði. Þau fóru allar
helgar með börn og farangur og
skoðuðu landið og nutu náttúr-
unnar. Við vorum ekki þetta úti-
legufólk sem þau voru og fórum
því ekki með þeim í þessar helg-
arferðir með börnin. Síðan kom
sumarbústaðurinn í Svínadal,og
fóru þau alltaf eftir vinnu á
föstudögum og nutu þess að vera
saman í helgarfríi. Stundum
heimsóttum við þau þar, borð-
uðum góðan mat og gistum.
Þegar börnin flugu úr hreiðr-
inu fóru þau að fara meira til út-
landa og sl. 15 ár vorum við
ferðafélagar í nokkrum ferðum
með Lionsklúbbnum Tý sem
Grímur og Lúlli voru í. Alltaf var
jafngaman að hitta Systu og hún
naut þessara ferða. Það var al-
veg sama hvort það var Barce-
lona, Svíþjóð, Bilbao eða Borg-
arfjörðurinn, Hesteyri eða bara
dagsferð um Suðurlandið. Alltaf
var Systa glöð og með í öllum
ferðum og veisluhöldum.
Ekki má gleyma að í fjölda
ára höfum við og Systa og Grím-
ur farið í bæinn á Þorláksmessu,
borðað góðan mat, hlustað á tón-
list og skálað fyrir jólum og ára-
mótum. En sl. Þorláksmessu-
kvöld sáum við að Systa var ekki
söm og áður og fór í bæinn
meira á þrjóskunni en getunni.
Þá héldum við að hún væri með
slæma gigtarverki sem hægt
væri að laga. Annað kom í ljós.
Elsku Grímur og fjölskylda,
Nína Margrét, Páll, Birgir, mak-
ar og barnabörn. Við samhryggj-
umst ykkur nú þegar Systa er
farin og munum sakna hennar,
en mestur er söknuður ykkar
allra í fjöldskyldunni.
Lúðvík og Guðný.
Hún Systa hélt okkur við efn-
ið, klúbb skyldum við halda,
hvort sem okkur væri það ljúft
eða leitt. Nú væri nauðsynlegt
að standa saman. Eftir því sem
árunum fjölgar, fækkar þeim
sem þekkja okkur frá barnæsku.
Sumar okkar hafði Systa þekkt
frá þeim tíma en flestar frá því í
Kvennaskólanum í Reykjavík.
Klúbburinn var ekki formlega
settur á laggir fyrr en árin fóru
að telja. Við höfðum nóg með að
koma okkur fyrir í lífinu, mennt-
ast, vinna og eignast fjölskyldur.
Alltaf vissum við hver af annarri,
og stundum var blásið til bekkj-
arklúbba. Svo fór í hönd síðsum-
ar og haust, börn uxu úr grasi,
leiðir sumra skildi, veikindi
hrjáðu aðrar, dauðinn fór að
banka upp á. Þá var það hún
Systa sem tók stjórnina og festi í
sína bók hver, hvenær og hvar
átti að halda klúbb, sú sem ekki
gaf sig fram í gestgjafahlutverk
þegar röðin var að henni komin,
datt út af listanum. Við þessi
ströngu skilyrði myndaðist þétt-
ur kjarni skólasystra sem fylgd-
ist að í gleði og í sorg eftir því
sem lífið bauð. Nú er það okkar
að sjá til þess að halda áfram
eins og hún Systa lagði upp með.
Hún Systa átti hann Grím og
hann átti Systu, saman áttu þau
þrjú mannvænleg börn og fjögur
yndisleg barnabörn. Samhentari
hjón eru vandfundin. Þau studdu
hvort annað algjörlega og nutu
lífsins saman eða börðust saman.
Kom það best í ljós þegar órétt-
lætið dundi yfir og áratuga þjón-
usta þeirra álitin óþörf nýjum
eigendum fyrirtækis, þar sem
tækniþekking og starfsvettvang-
ur Gríms hafði verið lengstan
hluta starfsaldurs hans. Þau
höfðu safnað til ferðalaga og æv-
intýra. Nú var sá sjóður tekinn
og fyrirtæki keypt. Kauplaus
voru þau fyrstu árin en gáfust
ekki upp fyrr en þau náðu að
borga sér laun og komust í
ferðalög, en dýrkeyptur var sá
þrældómur þeim báðum heilsu-
farslega. Þau nutu saman lífsins
á ferðalögum, í sumarhreiðrinu, í
félagsskap barnanna og barna-
barnanna hér heima og erlendis,
en þau nutu líka þess að vera
saman tvö, „Systa og Grímsi“.
Snarpri og kvalafullri baráttu
við krabbamein er lokið. Við hlið
Systu var Grímur og börnin
þeirra sem umvöfðu þau ást og
umhyggju til síðustu stundar
Systu, nú styðja þau Grím sem
misst hefur besta vin sinn og
eiginkonu. Við minnumst sam-
kvæmisins sem þau buðu til í
janúar í tilefni væntanlegs gull-
brúðkaups. Það lýsti þeim vel að
klára sitt, njóta lífsins sem best
þrátt fyrir veikindi. Stolt tóku
þau á mót rétt um sextíu manns
á heimili dóttur sinnar, tónlistin
ómaði, falleg orð barna og sam-
leikur barnabarna gleymist
seint.
Við þökkum Systu samfylgd-
ina og vonum að hún hafi bókina
tilbúna þegar við mætum og segi
okkur hver, hvenær og hvar við
höldum saman klúbb. Þangað til
höldum við áfram eins og hún
lagði fyrir.
Fyrir hönd Bekkjarklúbbsins,
Þórdís.
Sigríður
Ágústsdóttir