Morgunblaðið - 28.05.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. MAÍ 2013
✝ Laufey Guð-brandsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. mars 1924. Hún
lést á sjúkradeild
hjúkrunarheimilis-
ins Grundar 15.
maí 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
brandur Gunn-
laugsson frá
Hákoti í Flóa, f.
23.6. 1900, d. 26.6. 1949, og
Þuríður Ingibjörg Ámundadótt-
ir frá Kambi í Flóa, f. 23.6.
1898, d. 17.9. 1991. Laufey var
elst fjögurra systra. Þær eru
Inga Þuríður, f. 13.2. 1927, d.
16.3. 2006, Auðbjörg, f. 1.4.
1930, d. 11.2. 2007, og Jóhanna
Guðbjörg, f. 8.2. 1936, d. 28.6.
2011.
Hinn 14. júlí 1949 giftist
Laufey Berent Th. Sveinssyni,
loftskeytamanni, f. 21.8. 1926.
Laufey og Berent
voru barnlaus. Að
loknu gagnfræða-
prófi frá Ingimars-
skólanum 1940 fór
hún til starfa hjá
útgerðarfélaginu
Hrönn í Reykjavík
við bókhald og
gjaldkerastörf.
Starfaði þar þang-
að til hún fór í
Húsmæðraskóla
Reykjavíkur og lauk þar námi
1949. Þá flutti hún með manni
sínum til Vestmannaeyja og
hófu þau þar búskap. Þau fluttu
aftur til Reykjavíkur 1954 og
hóf hún gjaldkerastörf hjá Síld-
ar- og Fiskimjölsverksmiðjunni
að Kletti í Reykjavík og starf-
aði þar allt til eftirlaunaaldurs.
Útför Laufeyjar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 28.
maí 2013, og hefst athöfnin kl.
15.
Elskuleg móðursystir mín er
horfin á braut síðust þeirra fjög-
urra systra. Þær ólust upp á
Vitastíg 14, í Reykjavík við lítil
efni og þótt húsnæðið væri
þröngt og lítið um nútíma þæg-
indi ríkti með þeim einlæg sam-
heldni og hélst það alla ævi. Ég
er elsta barnabarnið í fjölskyld-
unni og naut þess að eiga þrjár
móðursystur og ástkæra ömmu
sem veitti mér ómetanlegan
styrk til hinstu stundar. Minn-
ingarnar um þessar sterku og
glæsilegu konur þyrlast upp nú
þegar Laufey kveður.
Laufey var tíguleg í fasi og
dró að sér athygli þrátt fyrir eðl-
islæga hógværð. Hún var farsæl
í starfi og gæfusöm í einkalífi en
árið 1943 kynntist hún lífsföru-
naut sínum, honum Berent, hjá
vinafólki foreldra hans í Reykja-
vík. Erfitt er að hugsa sér annað
án hins, svo samhent voru þau í
lífinu. Þau nutu þess að ferðast
víða um lönd langt fram á efri ár.
Þeim hjónum varð ekki barna
auðið en þegar ég eignaðist
frumburð minn, Sigríði Þuríði,
veittu þau okkur mæðgum mik-
ilvægan stuðning og varð heimili
þeirra griðastaður sem við báðar
nutum góðs af. Allt síðan hafa
böndin milli okkar verið einkar
náin og við höfum glaðst saman
á góðum stundum sem fjölskylda
mín minnist af þakklæti.
Laufey átti við vanheilsu að
stríða síðustu árin en lagði jafn-
an áherslu á að líta vel út og
halda sinni reisn. Berent ann-
aðist hana af mikilli umhyggju
fram til hinstu stundar og kveð-
ur hana, umvafinn minningum
eftir langa og hamingjuríka sam-
fylgd.
Blessuð sé minning Laufeyjar
Guðbrandsdóttur.
Þuríður Jónsdóttir.
Ég trúi á ljós, sem lýsi mér,
á líf og kærleika,
á sigur þess, sem sannast er,
og sættir mannanna.
Á afl sem stendur ætíð vörð
um allt, sem fagurt er,
á Guð á himni, Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.
(Ólafur Gaukur)
Laufey móðursystir hefur
fundið friðinn. Hún var elst
sinna systra og sú síðasta í hópn-
um til að skilja við. Ég á auðvelt
að ímynda mér þær blíðu og
kærleiksríku móttökur sem hún
hefur fengið þegar hún mætti
hinum megin. Á móti henni hafa
tekið með opnum örmum hún
mamma, Inga og Auðbjörg syst-
ur hennar og álengdar hafa stað-
ið amma Þura og Guðbrandur afi
sem síðan hafa faðmað hana að
sér full þakklætis að fjölskyldan
væri sameinuð aftur í eilífðinni.
Afi Guðbrandur dó frá þeim ung-
ur af hræðilegum slysförum.
Laufey var mér ekki bara
móðursystir heldur var mér
einnig sem önnur móðir. Sem
ungur drengur var ég hjá þeim
hjónum Laufeyju og Berent um
flestar helgar um langt árabil.
Hún tók við mig miklu ástfóstri
og kallaði mig aldrei annað en
séra Árna. Það þótti mér mikill
virðingarvottur. Þarna leið mér
ávallt eins og prinsi og upplifði
hjá þeim í fyrsta skipti að borða
morgunmat í rúminu á sunnu-
dögum. Einnig fór ég með þeim í
sumarhús sem þau áttu skammt
frá Reykjavík og átti þar mörg
ævintýri úti í náttúrunni og með
Berent úti á vatni að veiða.
Laufey frænka var ekki skap-
laus kona. Hún var sterk kona
með ríka réttlætiskennd og
frelsisvilja. En hafði líka til að
bera einstaka hlýju, velvild og
festu sem var ungum dreng gott
veganesti útí lífið.
Eftir minn tíma tóku önnur
yngri börn við hlutverki helg-
argesta til aukins þroska fyrir
okkur og gleði fyrir þau Lauf-
eyju og Berent sem voru barn-
laus. Öllum þeim uppsafnaða,
ómengaða og hreina kærleika
var veitt í farveg til okkar sem
nú kveðjum Laufeyju okkar
hinstu kveðju.
Árni Sigurðsson.
Laufey
Guðbrandsdóttir
Elsku besti Gabbi
minn, mikið ofboðs-
lega var leiðinlegt
að fá þær fréttir að þú værir fall-
inn frá, elsku vinur minn. Mér
hlotnaðist sá heiður að fá að kynn-
ast þér árið 2006 þegar þú byrj-
aðir að pípa með Sigurgeiri félaga
mínum. Eftir að við kynntumst
mynduðust mikil vinatengsl hjá
okkur og síðustu ár hafa verið
ógleymanleg með þér. Þú varst
einn af þessum vinum sem voru
alltaf hressir og alltaf stutt í hlát-
urinn. Gaman var þegar þú komst
með mér og Sigurgeiri heim í
sveitina mína á gæsaveiðar. Þú
ætlaðir aldeilis að kenna okkur
þetta enda við nýkomnir með
byssuleyfi. Þetta var, og er, einn
af mínum stærri veiðitúrum í afla
á gæs. Þú átt klárlega heiðurinn
af því. Ég minnist þess líka þegar
þú sagðir mér frá því þegar Helga
væri ólétt að sólargeislanum Sæ-
þóri Orra, þá var gleðiglampi í
augum þínum alveg eins og þegar
þú sagðir mér frá ófæddu barni
ykkar Helgu. Gaman var að sjá
hve vænt þér þótti um fjölskyldu
þína. Kristínu minni fannst svo
rosalega gaman að koma heim til
ykkar í Vallarkórinn að leika í öllu
dótinu sem Sæþór á. Mér þótti
rosalega gaman að koma til ykkar
um daginn og gefa Sæþóri Orra
reiðhjól með hjálpardekkjum.
Hann var pínu feiminn við það en
eftir fimm mínútur var hann kom-
inn á fullt og þú hljópst á eftir
honum um íbúðina svo hann
myndi ekki klessa á. Þegar þú
varst í landi töluðum við allt að því
daglega saman í síma eða hitt-
umst. Þegar við fórum saman í
partí varst þú alltaf hrókur alls
fagnaðar og áttir yfirleitt hug
Skarphéðinn
Eymundsson
✝ SkarphéðinnEymundsson
fæddist 6. mars
1979. Hann lést 16.
maí 2013.
Útför Skarphéð-
ins fór fram frá
Húsavíkurkirkju
25. maí 2013.
allra með gaman-
sögum og allskonar
vitleysu. Menn
muna varla eftir eins
miklum kappsmanni
og þér í hundaþjálf-
un enda var metnað-
urinn mikill hjá þér í
þjálfuninni. Við átt-
um alveg frábæran
dag saman núna í
mars ég, þú og Sig-
urgeir þegar við
skelltum okkur á skíði upp í Blá-
fjöll. Þú varst með bakpokann
fullan af stórum bjórum og sagð-
ir: „Strákar, við drekkum einn
saman alltaf í þriðju hverri ferð
upp lyftuna,“ sem og við gerðum.
Þegar þú komst með mér í jeppa-
ferð upp í Þverbrekknamúla að
vetri til tókum við grill með okkur
til að grilla hamborgara. Við með
sína fjóra borgarana hvor og ég
spyr þig hvort við eigum bara
ekki að grilla fjóra? Þú svarar:
„Nei, við förum létt með fjóra
hvor.“ Ég byrjaði að borða aðeins
á undan þér og þegar ég var bú-
inn með þrjá og hálfan sagði ég að
ég væri að springa og þú sprakkst
úr hlátri og sagðist vera búinn
með tvo og værir búinn á því. Ég
hef fengið ýmsar hugmyndir í
gegnum tíðina um að gera hitt og
þetta og ávallt bar ég þær undir
þig, annað hvort voru þær góðar
og þá sagðir þú að þér litist vel á
þetta eða: „Þetta er alveg glóru-
laust.“ Ég gæti haldið endalaust
áfram að segja góðar sögur af því-
líkum vini eins og þér. Við vonum
að þér líði vel þar sem þú ert
núna, elsku vinur. Eitt er það sem
aldrei gleymist, það er minning
þín. Elsku Helga, Lilja, Sæþór og
fjölskylda, við vottum ykkur alla
okkar samúð. Guð verði með ykk-
ur í gegnum þessa erfiðu tíma.
Kveðja,
Svavar, Ásdís og fjölskylda.
Ég kynntist Gabba fyrir
nokkrum árum þegar við byrjuð-
um að vinna saman. Við urðum
fljótt góðir vinir og áttum margt
sameiginlegt. Gabbi var einstak-
lega skemmtilegur strákur sem
var oftast brosandi og var mjög
stríðinn. Það vita þeir sem þekktu
hann að fáir sögðu betur frá ýms-
um prakkarastrikum og öðrum
misgáfulegum hlutum sem hann
hafði framkvæmt á lífsleiðinni.
Og oftar en ekki grétu menn úr
hlátri eftir sögurnar sem hann
sagði.
Við brölluðum ýmislegt saman,
þó aðallega tengt veiði og jeppum.
Það rifjast margt upp fyrir mér
þegar ég horfi til baka, t.d. þegar
við fórum í björgunarleiðangur að
sækja bilaðan Hilux upp í fjöll í
miklum sjó. Bíllinn fannst ekki
sökum lélegs skyggnis og einhver
hafði gleymt GPS tækinu heima
sem bíllinn var merktur inn á.
Bíllinn fannst þó daginn eftir og
komst til byggða. Ferðin okkar
austur á land að veiða hreindýr
gleymist seint þar sem ýmislegt
gekk á. Einnig ferðir okkar vest-
ur á gæsaveiðar og fyrsta rjúpna-
ferðin mín þar sem ég naut góðr-
ar leiðsagnar þinnar. Við Silja
minnumst þess er við komum í
heimsókn til ykkar Helgu til
Húsavíkur á Mærudaga fyrir
nokkrum árum þar sem við áttum
góðar stundir saman. Einnig var
starfsmannaferðin okkar til Du-
blin ógleymanleg.
Skíðaferðir okkar vinanna upp
í Bláfjöll og ótal margt annað
geymi ég í huga mér. En ferðir
okkar verða víst ekki fleiri og
mun ég ávallt hugsa til þín með
hlýhug og þakka fyrir stundirnar
sem við áttum saman. Með sökn-
uði kveð ég þig nú. Vertu sæll,
elsku vinur.
Elsku Helga, Lilja, Sæþór Orri
og fjölskylda, við fjölskyldan vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Sigurgeir Valgeirsson og
fjölskylda.
Ýmsar vangaveltur leita á hug-
ann þegar maður horfist í augu
við þá staðreynd að ungur maður
í blóma lífsins lætur lífið. Það eru
þung spor sem ættingjar og vinir
stíga þegar þeir fylgja sínum nán-
ustu til grafar. Ekki síst þegar
menn eru ungir og eiga allt lífið
framundan. Skarphéðinn var
glaðlyndur, skemmtilegur og allt-
af stutt í húmorinn. Ég hafði gam-
an af því að vera með honum hann
var góður vinur og við gerðum svo
ótal margt saman sem ég geymi í
huga mínum. Minningin lifir um
góðan dreng. Ég votta allri fjöl-
skyldunni innilegustu samúð.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þinn vinur,
Aðalsteinn Guðmundsson
(Alli Bróa).
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
Blómasmiðjan Grímsbæ
v/Bústaðaveg
S: 588 1230
Samúðarskreytingar
Útfaraskreytingar
Það var fyrir tuttugu og sex ár-
um sem við kynntumst Rúnu og
Óla, þegar dóttir okkar og sonur
þeirra rugluðu saman reytum.
Þau heiðurshjón voru bæði hlý
og góð heim að sækja og gestrisin
með eindæmum.
Við geymum fallegar minning-
ar um samverustundir sem við
áttum með Rúnu, Óla og fjöl-
skyldu þegar við heimsóttum þau
vestur á Ísafjörð í júlí á síðasta
ári, en þá varð Rúna sjötug.
Rúnu leið ætíð best í faðmi fjöl-
skyldunnar og undi sér aldrei bet-
ur, en þegar fólkið hennar var allt
saman komið á góðri stundu og
segja má, að það hafi best sýnt sig,
að hún var ekki tilbúin að kveðja
þennan heim fyrr en allir voru
saman komnir við dánarbeðinn.
Síðastliðin fimm ár barðist hún
af miklu æðruleysi og jafnaðar-
geði við illvígan sjúkdóm, sem
hafði þó betur að lokum.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast þessari yndislegu og
sterku konu sem Rúna var.
Hnípinn vinur harmi sleginn
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinum megin
í heilögum veruleika.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran)
Guðrún
Þórðardóttir
✝ Guðrún Þórð-ardóttir fæddist á
Suðureyri við Súg-
andafjörð 8. júlí 1942.
Hún andaðist á
kvennadeild Land-
spítalans 17. maí
2013.
Útför Guðrúnar fór
fram frá Ísafjarð-
arkirkju 25. maí 2013.
Elsku Óli og
fjölskylda, megi
hæsti himnasmið-
ur himins og jarð-
ar styrkja ykkur í
sorginni.
Axel og Anna.
Það er sárt að
kveðja æskuvin-
konu mína Guð-
rúnu Þórðardótt-
ur sem lést eftir nokkurra ára
baráttu við krabbamein sem hún
tókst á við af dugnaði og æðru-
leysi þótt hún vissi alltaf hvert
stefndi.
Ég man ekki svo langt aftur að
við höfum ekki verið vinkonur,
sagt var að við hefðum verið á
þriðja aldursári þegar við fórum
að leika okkur saman fyrst. Alla
tíð hefur þessi vinátta haldist þótt
við höfum búið mestan hluta æv-
innar hvor í sínu byggðarlaginu.
Hún var frábær námsmaður en
hugur hennar stóð ekki til að fara í
langskólanám enda var það lang-
sótt á Vestfjörðum á þeim tíma.
Það ríkti alltaf góð vinátta á
milli fjölskyldna okkar og naut ég
ekki síst góðs af því.
Síðan skildi leiðir þegar við
kynntumst eiginmönnum okkar
og Rúna fluttist með Óla sínum á
Ísafjörð þar sem þau bjuggu allan
sinn búskap ásamt börnum sínum
Lúðvík og Margréti og dóttursyni
sínum Magnúsi sem þau ólu upp
sem sinn eigin son.
Elsku Óli, þú hefur staðið eins
og klettur við hlið Rúnu í veik-
indum. Ég og fjölskylda mín send-
um þér og fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Kristín Gissurardóttir.
Hilmar G. Jónsson, rithöfundur,
er allur.
Þeim er nú óðum að fækka, rit-
höfundunum er settu svip sinn á
samfélagið þegar ég var að byrja.
En Hilmar var einn af þeim.
Ég kynntist honum eftir að ég
gekk í Rithöfundasamband Íslands
árið 1996; en um hann segir nú í
Félagatali þess: að hann hafi geng-
ið þar inn árið 1974, og sé skráður
þar sem: ljóðskáld, leikskáld,
sagnaskáld og ævisagnahöfundur.
Í mínum huga var hann greina-
höfundur með tilfinningaþrungna
vinstrisinnaða afstöðu, sem var
umhugað að koma skoðunum sín-
um að í ræðu og riti. Taldi ég að
hann hefði þar sérstöðu sem ís-
lenskum ritvelli væri fengur að.
Hann mundi greinilega eftir
mér, og fylgdist með skrifum mín-
um, af því það hefur gerst oftar en
einu sinni í starfi mínu á elliheim-
Hilmar Guðlaugur
Jónsson
✝ Hilmar Guð-laugur Jónsson
fæddist í Fögruhlíð
í Jökulsárhlíð 12.
maí 1932. Hann lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 12. maí
2013.
Útför Hilmars
fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 21. maí
2013.
ilinu Grund, að sam-
starfsstúlkur mínar
þar hafa skilað per-
sónulegri kveðju
hans til mín, er við
höfum rætt um rit-
höfunda.
Er ég lít yfir ljóð
mín í leit að einhverju
sem minnir á rödd
Hilmars, staldra ég
við eitt í þrettándu
ljóðabók minni, Líf-
ljóðum (2013), sem heitir: Þið ve-
sælu blekberar Alexandríu. En þar
læt ég þaggaðan rithöfund vera að
telja upp þau yrkisefni sem fram-
tíðin fer á mis við, vegna klíkuskap-
ar bókmenntastofnunarinnar; á ár-
unum kringum Krists burð. En þar
segir meðal annars:
Þetta tal bægir andrúmsloftinu frá
skáldunum frá eyjum og borgum
sem hefði getað bjargað þeim til eilífðar
í minningum ókominna kynslóða
með skrifum um persónulega sýn
stráklinga á ströndum,
og ungra manna á götuhornum,
eða jafnvel gleðikvenna
eða trölla.
Skammir séu ykkur halaklippendum
skólaspekinnar
sem afskrifuðuð söguljóðaskáld á eftir
Hómer
en verðið nú að viðurkenna Virgil,
latínskan arftaka okkar Grikkja!
Tryggvi V. Líndal.