Morgunblaðið - 01.08.2013, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 2013
✝ Kristín Tóm-asdóttir fædd-
ist á Akureyri 14.
nóvember 1924.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 25. júlí 2013.
Hún var dóttir
hjónanna Marg-
rjetar Þórðardótt-
ur húsmóður og
Tómasar Björns-
sonar, kaupmanns
á Akureyri. Bróðir Kristínar er
Ólafur Tómasson, fyrrverandi
póst- og símamálastjóri, f. 26.
maí 1928, kona hans er Stefanía
María Pétursdóttir, f. 16. ágúst
1931.
24. desember
1952 giftist hún
Árna Árnasyni,
framkvæmdastjóra
frá Vopnafirði, f.
26. nóvember 1924,
d. 26. mars 2002.
Þau bjuggu lengst
af á Akureyri og
síðan í Mosfellsbæ.
Síðustu árin áður
en Kristín fluttist á
Skjól bjó hún í
Hraunbæ 103 í Reykjavík. Börn
Kristínar og Árna eru 1) Mar-
grét, f. 8. júlí 1950, börn hennar
eru Guðmundur Árni Þórisson,
f. 19. júlí 1974, Sigurður Tómas
Þórisson, f. 11. apríl 1977 og
Kristín Ása Þórisdóttir, f. 19.
september 1987. 2) Árni, f. 21.
september 1953, kona hans er
Birna Sveinsdóttir, f. 29. maí,
1951, dætur þeirra eru Guðríður
Sigurðardóttir, f. 12. desember
1970, Þórunn Árnadóttir, 24.
nóvember 1982 og Elísabet Aa-
got Árnadóttir, f. 17. apríl 1988.
3) Auður, f. 17. ágúst 1954, í
sambúð með Gunnari B.Þ.
Gunnarssyni, f. 23. ágúst 1969,
dætur hennar eru Vigdís Kristín
Ebenezersdóttir, f. 16. desem-
ber 1975 og Eva Þórdís Ebene-
zersdóttir, f. 5. janúar 1982. 4)
Anna Þórdís, f. 29. júlí 1961,
maður hennar er Leif Joh-
ansson, f. 13. apríl 1954, börn
þeirra eru Tómas Árni Joh-
ansson, f. 31. mars 1993 og Elín
Auður Johansson, f. 7. ágúst
1996.
Útför Kristínar verður gerð
frá Áskirkju 1. ágúst 2013 og
hefst athöfnin kl. 13.
Elsku Kristín amma er nú
farin til afa.
Þegar ég var lítil var mikið
sport að fá að gista á Akureyri
hjá ömmu og afa í sumarfríinu,
yfirleitt í 1-2 vikur í senn, án for-
eldra. Sá tími var mér mjög dýr-
mætur því þar náði ég að kynn-
ast ömmu og afa mjög vel. Í
hverfinu mínu í Reykjavík var
erfitt að láta sér leiðast, nánast í
hverju húsi voru leikfélagar og
ótal leikjanámskeið í boði og
sumrin því sjaldan dauður tími.
Mér fannst það góð tilbreyting
að vera í rólegheitunum hjá
ömmu og afa á Akureyri, að fá
að vera með þeim og kynnast
þeim. Amma mín fór líka oft
með mér í föndurbúðina þar sem
hún keypti fyrir mig ýmsa liti,
fímóleir og dót til skartgripa-
gerðar. Með fullan poka af fönd-
urdóti fórum við svo í ísbúðina
og ræddum saman um daginn og
veginn. Ég man að ég var svo
yndislega sæl með þetta allt
saman, enda vógu bæði ís og
föndur ansi þungt á hamingju-
voginni hjá mér þá – og gerir
það enn.
Svo hófst framleiðslan. Amma
stóð í ströngu við að baka fleiri,
fleiri plötur af fímóleir-fígúrum
fyrir mig á milli þess sem hún
hjálpaði mér að mála silkiklúta
eða bara sat við eldhúsborðið og
fylgdist með mér föndra hitt og
þetta úr pappír. Amma var mjög
flink að mála og teikna en gerði
lítið af því á seinni árum og var
alveg ofboðslega hógvær og
feimin með sína færni. Ég man í
eitt skiptið þá sátum við við eld-
húsborðið eins og svo oft áður og
amma hafði lánað mér voðalega
fína liti sem hún gróf upp ein-
hvers staðar. Hún krotaði eitt-
hvert blóm á blaðið, rétt eins og
ekkert væri, og ég varð agndofa
yfir því hvað amma væri flink.
Henni fannst þetta nú ekkert
merkilegt, en ég man að ég sá
það á henni hvað henni fannst
nú samt ofsalega gaman að fá
hrós.
Amma kenndi mér líka að
baka pönnukökur. Svona alvöru,
örþunnar pönnukökur og að
fleygja þeim upp í loftið til að
snúa þeim við. Það var mikið
fjör og ég upplifði þetta nánast
eins og ég væri að læra ein-
hverja sirkuslist. Svo hámaði ég
í mig nánast allan staflann, því
þær voru það besta sem ég gat
fengið. Upprúllaðar með sykri,
að sjálfsögðu.
Seinna eftir að ég var orðin
fullorðin fór ég í heimsókn til
hennar og bað hana um að
kenna mér að prjóna, enda
amma algjör prjónameistari. Ég
flutti svo reyndar til útlanda
skömmu seinna svo við komumst
því miður ekki langt með prjóna-
skapinn, en hún minntist á
prjónana lengi vel eftir það þeg-
ar ég kom í heimsókn, þrátt fyr-
ir að heilsa og hugur væru ekki í
alveg nógu góðu formi til prjóna-
kennslu.
Elsku amma mín var lista-
maður. Hún kenndi mér svo
margt og mikið og ég átti afar
dýrmætar og góðar stundir með
henni. Ég mun sakna hennar
sárt.
Þórunn Árnadóttir.
Fyrir ansi mörgum árum tók
amma af mér loforð: að skrifa
ekki minningargrein um hana
sem væri full af mat. Bollur,
snúðar, kjötbollur, gratín, ran-
dalín, ananasbúðingur, jólaís,
kransakaka eða annað matar-
kyns verður því ekki til umræðu
hér. Ég ætla hinsvegar að draga
upp minningu sem er mér kær.
Minningu sem segir margt um
hvers megnug amma var í að
skapa dásamleg hversdagsleg
augnablik og tengja þau svo við
efnislega hluti sem styrkja
minningarnar og gera þær skýr-
ar og stöðugar í hjartanu.
Þegar ég var sjö ára, ein í
heimsókn hjá ömmu og afa, dró
amma fallegt stell innan úr skáp
og sýndi mér. Þetta var ekkert
venjulegt stell, það var henni
einstaklega kært og hafði fylgt
henni alla tíð og aðeins dregið
fram við hátíðleg tækifæri. Þetta
var nefnilega alvöru stell úr
postulíni með myndum af börn-
um við leik og störf, hver bolli
með sinni mynd, smár og fín-
gerður svo hann fellur fullkom-
lega að barnshendinni og um
leið er hann of lítill fyrir fullorð-
inshendur. Þetta var dúkkustell
sem ömmu hafði verið gefið þeg-
ar hún var sex ára stelpuskotta,
litlu yngri en barnabarnið sem
hlustaði í andakt og handlék
hvern hlut eins og dýrmætt gull-
ið sem það sannarlega var, á
meðan hún sagði frá. Svo stakk
amma uppá að við hituðum
súkkulaði og notuðum stellið til
að halda okkar eigið súkku-
laðiboð, ég varð enn uppnumdari
við tillöguna og trúði því varla
að það mætti nota svona fínt í al-
vörunni.
Súkkulaðið var hitað og lagt á
borð. Sjáðu fyrir þér hornglugg-
ann í stofunni á Eyrarlandsveg-
inum, útsýnið yfir Pollinn, yfir í
heiði, niður að kirkju, yfir bæinn
og út fjörðinn. Fyrir innan
gluggann er fallega þunga stein-
borðið, sem var alltaf uppspretta
ímyndunarafls og leikja, og við
það tveir af útsaumuðu rauðu
armstólunum. Við borðið sitjum
við, amman og dótturdóttirin, og
fyrir framan okkur er fagurlega
lagt á borðið: súkkulaðikanna,
bollar á undirskálum, mjólkur-
kanna og sykurkar sem í eru
Smarties-nammikúlur. Það er
létt yfir okkur og spjallað um
heima og geima á meðan súkku-
laðið er drukkið. Á sama tíma er
helgi yfir þessu súkkulaðiboði,
enda minningin um það sterk.
Þarna átti sér stað lítil hátíð í
miðjum hversdeginum, hátíð
sem var bara fyrir okkur tvær.
Svo lauk hátíðinni, stellið þvegið
og því pakkað niður á ný.
Augnablikið var liðið en minn-
ingin orðin til. Næst þegar ég
átti afmæli var þetta allra dýr-
mætasta stell í pakkanum mín-
um frá ömmu og afa. Hún kunni
svo sannarlega að gleðja barna-
barnið í augnablikinu og sniðug
að lesa í viðbrögðin, hún þekkti
sína því gjöfin var mér kærari
en orð fá lýst. Stellið er varð-
veitt, jafn fallegt, heilt og dýr-
mætt og það var þegar amma
var sex ára og ég átta ára. Það
var akkeri minninga ömmu og
það er akkeri minninga minna.
Alla tíð síðan áttum við þessa
minningu, næstum eins og
leyndarmál. Hún var skemmti-
lega lúmsk og sniðug hún amma
mín og minning hennar lifir í
hversdeginum mínum.
Eva Þórdís
Ebenezersdóttir.
Í dag kveðjum við Kristínu
mágkonu, hún var góður hlekkur
í okkar stóru fjölskyldu. Ég átti
margar gleðistundir með henni,
fyrst á búskaparárum þeirra
Árna á Akureyri. Tjaldað var í
garðinum, fyrst á Hamarsstíg og
síðar á Gilsbakkarvegi. Þar
komst sonur minn fyrst í snert-
ingu við blásturshljóðfæri sem
hafði mikil áhrif á hann. Við fór-
um með krakkana í Ljósavatns-
skarð þar sem við sváfum öll á
flatsæng í hálfsmíðuðum sum-
arbústað og síðar vöktum við
saman vornótt í Grímsnesi, það
voru indælar samverustundir.
Erlendis var fagnað á Spáni,
glasi lyft á útskriftardegi einka-
sonarins sem stúdents. Þar fór-
um við líka í „asnaferð“ í fjöllin
og allt var það skemmtilegt. Þau
hjónin voru bæði höfðingjar
heim að sækja og héldu stór fjöl-
skylduboð, þau létu sig ekki
muna um að koma frá Akureyri
suður til okkar með veisluborðið.
Eftir lát Árna fór ég með
Stínu til Svíþjóðar, þar höfðu
þau hjónin búið sér fallegt heim-
ili sem þeim auðnaðist ekki að
njóta því Árni kvaddi allt of
fljótt. Við áttum góða daga
þarna í nágrenni við Önnu dótt-
ur þeirra sem dekraði við okkur.
Þetta vildi ég allt þakka á
kveðjustund. Hvíldu í friði, elsku
Stína og Guð blessi þig.
Valborg Árnadóttir.
Það er gaman að eiga nöfnu.
Kristín Tómasdóttir var föður-
systir mín, frænkan sem átti
heima á Akureyri og gaman var
að heimsækja. Mér fannst
spennandi sem lítilli stúlku að
fara norður en ennþá skemmti-
legra að fá að þekkja Kristínu
sem fullorðin. Við áttum góðar
stundir saman og gaman að tala
við hana um allt frá prjónaskap
til ferðalaga innanlands sem ut-
an. Spjalla um æsku þeirra
pabba, ferðir í berjamó, lautar-
túra og um ömmu Margéti.
Kristín hafði góða nærveru og
var svo fín dama. Hún bjó yfir
kímnigáfu og stutt í fallegt bros-
ið. Síðasta samverustund okkar
var á Landspítalanum í vor. Ég
kvaddi hana, sneri mér við í
hurðinni til að vinka henni og þá
sendi hún mér einlægt og bjart
bros sem fylgir mér áfram.
Takk fyrir samfylgdina, hlýju
og væntumþykju elsku Kristín
frænka – hvíl í friði.
Kristín Anna.
Kristín
Tómasdóttir
✝ Theódór Magn-ússon fæddist
30. janúar 1929 í
Innri Fagradal í
Dalasýslu. Hann lést
26. júlí 2013. Theó-
dór var sonur
hjónanna Aðalheið-
ar Loftsdóttur, f.
16.5. 1910, í Asp-
arvík, d. 25.6. 2002,
og Magnúsar Sig-
valda Guðjónssonar,
f. 5.7. 1894, í Sunnudal í Stranda-
sýslu. Systkinin voru 13 og Theó-
dór var elstur, síðan Gróa, f. 1930.
Loftur, f. 1931. Guðjón, f. 1932.
Þuríður, f. 1934, d. 16.1. 1968.
Þórólfur, f. 1935. Ólafur, f. 1936,
d. 11.7. 2013. Ingibjörg Magnea, f.
1938. Z. Einar, f. 1939. Jón Anton,
f. 1939. Anna Valgerður, f. 1946,
Ásbjörn, f. 1948, og síðust Gíslína
Guðbjörg, f. 1953. Fyrstu árin
bjuggu þau í Innri
Fagradal og síðan í
Miklagarði þar til
fjölskyldan flutti í
Hrappsey á Breiða-
firði 1940. Bjuggu
þau þar í fimm ár og
fluttu síðan að Innra
Ósi í Steingrímsfirði.
Þá fór Theódór að
stunda sjóinn og
vann hann við sjó-
mennsku mestan
hluta ævi sinnar. Hann bjó í nokk-
ur ár í Kópavogi og flutti síðan að
Drangsnesi 1983 og bjó þar með-
an heilsan leyfði. Síðustu ár hans
dvaldi hann á Heilsustofnun
Hólmavíkur.
Útför Theódórs fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag, 1. ágúst
2013, og hefst athöfnin kl 13.
Jarðsett verður frá Drangs-
neskirkjugarði.
Teddi að öllu sínu bjó
með elju og stakri prýði
ef hann ekki sá á sjó
sótti að honum kvíði.
Föðurland vort hálf er hafið
hamrar víkur ægi vafið.
Eyjan fagra þín og mín
morgunsólar ljósatrafið
lífgar sjó og blóma blaðið
allt þá grær er sólin skín.
Hálf öld á höfum úti
hélt um stýri stundum stúti
störfin mat hann ætíð mest.
Þó sérhver sinni löngun lúti
hann létt fór að rétta út sjóðakúti
höndum tók hann til við flest.
(G.M.)
Teddi bróðir verður borinn til
grafar í dag. Hann var fæddur
30. janúar 1929 í Innri Fagradal
á Dalasýslu, hann var elstur af
okkur 13 systkinunum. Ungur
var hann liðtækur til allra starfa,
vandist allri sveitavinnu. Eftir
fermingu fór hann oft á sjóinn
með Pétri Einarssyni, þekktum
sjómanni á Breiðafirði, þá áttum
við heima í Hrappsey. Vorið 1945
fluttist fjölskyldan að Innra Ósi í
Strandasýslu, þá var Teddi send-
ur á undan okkur hinum til að
sinna verkum þar. Fyrstu árin á
Innra Ósi var hann heima og
vann við búskapinn en uppúr 17
ára aldri fór hann að stunda sjó-
mennsku, fyrst á Hólmavík og
síðan margar vertíðir suður með
sjó, eins og sagt var. Mörg ár var
hann á millilandaskipum og sigldi
þá um öll heimsins höf, hann var
alltaf eftirsóttur sjómaður.
Gunnar Guðmundsson skipstjóri
á Hólmavík sagði hann vera með
bestu sjómönnum sem hann hefði
haft. Teddi var stór maður og
sterkur og lá ekki á liði sínu ef á
þurfti að halda. Síðustu árin
gerði hann út bát frá Drangsnesi,
Sundhana, ásamt Ásbirni bróður
okkar og fórst það vel. Þegar ald-
urinn færðist yfir dró hann sig í
hlé, hann bjó á Drangsnesi í
mörg ár, hann byggði sér hús
sem hann bjó í, þar til heilsan bil-
aði. Hann dvaldi á sjúkrahúsinu á
Hólmavík þar til yfir lauk, það
átti illa við hann að vera verklaus
og geta ekki tekið til hendinni,
dagarnir urðu langir. Við þökk-
um fyrir líf hans, störf og um-
hyggju alla.
Það hvarflar í hug mér lítið ljóð
ég les það við hvíluna þína.
Því þú varst hetja svo sönn og góð
það háleita vildirðu sýna.
Þú trúðir á lífið, land og þjóð
og ljós sem í myrkrinu skína.
(Snorri frá Geitafelli)
Hann hvíli í friði.
Guðjón Magnússon.
Í dag kveðjum við kæran bróð-
ur, Theódór, sem lést 26. júlí á
Heilbrigðisstofnuninni á Hólma-
vik .
Theódór var elstur af okkur
systkinunum, við vorum þrettán
og nú erum við orðin tíu eftir.
Margs er að minnast þegar ég
hugsa um Tedda en svo var hann
alltaf kallaður. Með fyrstu minn-
ingunum um hann var þegar
hann fermdist en þá áttum við
heima í Hrappsey á Breiðafirði.
Þá fóru mamma, pabbi og elstu
systkinin okkar yfir að Dagverð-
arnesi. Við fimm yngstu vorum
eftir hjá gamalli konu sem pass-
aði okkur. Þá kom svo vont veður
að þau urðu veðurteppt í 3 til 4
daga, en allt fór þetta á besta veg
og Teddi fermdist. Teddi var
mikill sjómaður, byrjaði snemma
á sjó með Pétri Einarssyni í
Hrappsey. Eftir að við fluttumst
að Innra-Ósi 1945 byrjaði hann
að róa frá Hólmavík á línubátum
og síðan fór hann á vertíð. Hann
var margar vertíðir með Gunnari
Guðmundssyni á Sæljóninu og
Hrólfi syni Gunnars. Þá var hann
í siglingum á Dísarfellinu og
Hamrafellinu. Eftir að hann
flutti á Drangsnes um 1983 var
hann með mér í útgerð og síðan
með Bjössa bróður.
Við systkinin litum mjög mikið
upp til stóra bróður og engum
duldist að hann var hægri hönd
pabba og mömmu og hjálpaði
þeim mikið að færa björg í bú. Til
dæmis man ég eftir því þegar
hann fór að sækja eplin til
Hólmavíkur á aðfangadag og
þegar hann kom heim með sköt-
una í vertíðarlok. Hann var stór
og sterkur maður. Síðustu árin
var hann á Heilbrigðisstofnun-
inni á Hólmavík og viljum við
þakka starfsfólkinu fyrir góða
umönnum. Við þökkum þér
Teddi fyrir allan þann tíma sem
við fengum að njóta með þér.
Hvíl í friði.
Jón bróðir og Auður.
Föðurbróðir okkar, Teddi, er
dáinn og viljum við systkinin
kveðja hann með nokkrum línum.
Teddi var góður maður og sagði
aldrei styggðaryrði um nokkurn
mann og eins og ævinlega þá lík-
ar öllum vel við þannig menn.
Teddi frændi var stór og sterkur
sjómaður og eftirminnilegt
hversu stórar og þykkar hend-
urnar og fingurnir voru, enda
voru þar hendur sem þurftu frá
barnæsku að taka á því. Oft
heyrði maður tröllasögur af
Tedda, þar sem hann beitti afl-
smunum í baráttu sinni á sjó, við
net og línu og hafði ætíð betur.
Teddi hafði líka ferðast mikið um
heiminn bæði sem sjómaður og
ferðamaður og sagði hann okkur
að hann hefði ekki tölu á því
hversu mörg lönd hann hefði
heimsótt. Á unglingsárunum
okkar þótti það síðan merki um
dug að geta blandað vodkað jafn
sterkt og Teddi, enda var slíkt þá
kallað að fá sér Teddara. Þó
Teddi frændi hafi verið stór og
sterkur, þá átti hann sínar mjúku
hliðar. Sem dæmi þá varð hann
mjög feginn þegar hann heyrði
að strákurinn hér í hópi undirrit-
aðra var að stofna fjölskyldu, því
ekki sá hann mikla framtíð eða
gleði í því að vera einn alla ævi
eins og hann var. Við eigum líka
góðar minningar af því þegar
hann var hjá okkur á aðfanga-
dagskvöldum á Holtagötu 3 það
var svo gaman að hafa hann.
Blessuð sé minning þín elsku
frændi.
Bylgju sogar súgurinn,
silfruð togar gára,
kletta logar kvöldroðinn,
kyssir voga, bára.
Himnarjáfur hristir brá,
hljóðnar mávakvakið,
dropar skrjáfa, detta á,
doppótt sjávarlakið.
(HBJ)
Anna Heiða, Höskuldur Búi,
Elísabet Snædís og
Unnur Sædís.
Theódór
Magnússon
✝
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og
útför okkar ástkæra
HALLGRÍMS SÆMUNDSSONAR
kennara,
Goðatúni 10,
Garðabæ.
Lovísa Óskarsdóttir
og fjölskylda.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og
útför
BRYNJU BJARGAR BRAGADÓTTUR,
Tjarnarmýri 13,
Seltjarnarnesi,
sem lést miðvikudaginn 10. júlí.
Ragnar Imsland,
Ómar Logi Imsland,
Birgir Imsland,
Arnar Imsland, Alexandra Unudóttir,
Sigurlaug Sveinsdóttir, Bragi Þ. Sigurðsson,
Styrmir Bragason, Halla Helgadóttir,
Margrét Bragadóttir, Karl Sveinsson.