Morgunblaðið - 06.09.2013, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2013
✝ Marselía Sig-urborg Guð-
jónsdóttir fæddist
á Hreppsendaá í
Ólafsfirði 1. febr-
úar 1924. Hún lést
á Höfða, hjúkr-
unar- og dval-
arheimili, Akra-
nesi, 28. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Herdís Sigurjónsdóttir frá
Hamri í Stíflu, f. 1893, d. 1987,
og Guðjón Jónsson frá Ytri-
Gunnólfsá í Ólafsfirði, f. 1890,
d. 1964.
Marselía giftist 1. júní 1952
Þórði Guðjónssyni frá Ökrum
á Akranesi. Foreldrar hans
voru hjónin Ingiríður Berg-
þórsdóttir frá Bergþórshvoli á
Akranesi, f. 1889, d. 1958, og
Guðjón Þórðarson frá Vega-
mótum á Akranesi, f. 1885, d.
1941. Börn þeirra eru: 1) Inga
Jóna, viðskiptafræðingur, f.
24. september 1951, gift Geir
H. Haarde, fv. forsætisráð-
herra. Dætur þeirra eru a)
Helga Lára, f. 1984, gift Vigni
Erni Hafþórssyni, dóttir þeirra
er Inga Jóna; b) Hildur María,
f. 1989, unnusti hennar er
Baldur Kári Eyjólfsson. Sonur
Þóra, f. 1981, hennar maður
er Daníel Viðarsson. Börn
þeirra eru Jóhannes Már og
Anna, stjúpsonur Ingunnar og
sonur Daníels er Sindri Freyr;
d) Guðjón, f. 1985, unnusta
hans er Hildigunnur Ein-
arsdóttir.
3) Guðjón, knattspyrnuþjálf-
ari, f. 14. september 1955.
Sambýliskona hans er Ingi-
björg Guðmundsdóttir. Synir
Guðjóns eru a) Þórður, f. 1973,
kvæntur Önnu Lilju Valsdóttur
og eru dætur þeirra Valdís
Marselía, Veronica Líf og Vic-
toria Þórey; b) Bjarni Eggerts,
f. 1979, kvæntur Önnu Maríu
Gísladóttur. Börn þeirra eru
Helga María, Jóhannes Krist-
inn og Gísli Björn; c) Jóhannes
Karl, f. 1980, kvæntur Jófríði
Maríu Guðlaugsdóttur. Synir
þeirra eru Ísak Bergmann, Jó-
el Þór, Daníel Ingi og Emil
Karl; d) Atli, f. 1988, unnusta
hans er Íris Edwards; e)
Tjörvi, f. 1990, unnusta hans
er Harpa Káradóttir.
Marselía ólst upp í Ólafs-
firði og lauk prófi frá Hús-
mæðraskólanum í Varmahlíð í
Skagafirði. Hún flutti til Akra-
ness 1951 þegar hún hóf bú-
skap með Þórði. Auk húsmóð-
urstarfa sinnti hún ýmsum
störfum og vann með manni
sínum við útgerð og fisk-
verkun.
Útför Marselíu verður gerð
frá Akraneskirkju í dag, 6.
september 2013, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Ingu Jónu og
stjúpsonur Geirs
er c) Borgar Þór
Einarsson, f. 1975,
kvæntur Kristínu
Hrefnu Halldórs-
dóttur. Börn
þeirra eru Anna
Soffía og Patrekur
Þór. Börn Borgars
og Unnar Svövu
Jóhannsdóttur eru
Breki Þór og
Marselía Bríet, stjúpdóttir
Borgars og dóttir Unnar er
Sigrún Líf; stjúpdætur Ingu
Jónu og dætur Geirs: d) Ilia
Anna, f. 1977, gift Ágústi
Fjeldsted. Dætur þeirra eru
Ingibjörg Anna, Kolbrún
María og Helena Ósk; e)
Sylvía, f. 1981, gift Gunnari
Bjarnasyni. Börn þeirra eru
Róbert Bjarni og Júlía. 2) Her-
dís, fv. alþingismaður, f. 31.
janúar 1953, gift Jóhannesi
Ólafssyni, fv. útgerðarmanni.
Börn þeirra eru a) Þórður
Már, f. 1973, kvæntur Nönnu
Björgu Lúðvíksdóttur. Börn
þeirra eru Kristófer Orri, Her-
dís Lilja og Katrín Rós; b)
Lára, f. 1974, unnusti hennar
er Sigvaldi Gunnlaugsson.
Börn hennar eru Svanhildur
og Jóhannes Breki; c) Ingunn
Marselía tengdamóðir mín
hefur nú fengið hvíldina eftir
langvinn veikindi. Í slíkum til-
vikum er dauðinn líkn. Fyrir þá
sem þekktu Marselíu áður en
veikindin tóku yfirhöndina var
sárt að horfa upp á þessa sterku
dugnaðarkonu þurfa smám sam-
an að láta með þessum hætti í
minni pokann. Síðustu árin naut
hún kærleiksríkrar umönnunar á
Sjúkrahúsi Akraness og undir
lokin á Hjúkrunar- og dvalar-
heimilinu Höfða. Aðstandendur
eru þakklátir fyrir þá góðu þjón-
ustu.
Ég kom inn í fjölskyldu Mars-
elíu og Þórðar Guðjónssonar
skipstjóra og útgerðarmanns á
Akranesi fyrir um 30 árum er
þau hjón voru um sextugt og
nokkuð farin að minnka við sig
umsvifin. Þórður var þá nýlega
hættur í útgerð en rak fisk-
vinnslu áfram í nokkur ár. Í ára-
tugi hafði Marsa staðið við hlið
hans í þessum áhættusama at-
vinnurekstri og gengið í öll verk.
Hún var vön því frá unga aldri
norður í Ólafsfirði að leggja hart
að sér og féll aldrei verk úr
hendi, hvorki í fiskhúsinu né
heima í eldhúsi. Meðan Þórður
var sjálfur til sjós sá hún að
mestu um heimilið og uppeldi
barnanna en gaf sér einnig tíma
til að sinna pólitískum verkefn-
um og sjálfboðavinnu. Hún var
stofnfélagi í Bárunni, félagi sjálf-
stæðiskvenna á Akranesi, vara-
bæjarfulltrúi í nokkur ár og 17
ár í barnaverndarnefnd. Þar
gætti hún hagsmuna þeirra sem
ekki gátu sjálfir borið hönd fyrir
höfuð sér. Hún hafði ríka rétt-
lætiskennd, var ákveðin og skoð-
anaföst, orðheppin, hnyttin í til-
svörum og jafnan snögg til
svars. Einnig var hún ljóðelsk og
fór með vísur fram undir það síð-
asta.
Orðið dugnaðarforkur hrekk-
ur skammt til að lýsa konu eins
og Marselíu. Hún var eina barn
foreldra sinna sem bjuggu á
Hreppsendaá, fremsta bænum í
Ólafsfirði. Þar var mikil snjóak-
ista og harðbýlt. Þurfti því mikið
fyrir lífinu að hafa og byrjaði
Marsa ung að vinna fyrir sér.
Hún lagði fyrir sig ýmis algeng
störf og fór síðan í Húsmæðra-
skólann í Varmahlíð. Tvítug hélt
hún til Reykjavíkur og réð sig til
starfa á heimili þáverandi bisk-
upshjóna og vann síðar á veit-
ingahúsum í bænum. Sumarið
1949 var hún með í þriggja mán-
aða fiskveiðitúr sem farinn var á
Súðinni til Grænlands.
Leiðir þeirra Þórðar lágu
saman í Reykjavík þegar hann
var í Stýrimannaskólanum og
settust þau að á Akranesi 1951.
Þar fæddust börnin þeirra þrjú
næstu árin. Þrátt fyrir miklar
annir alla tíð var fjölskyldan allt-
af í fyrirrúmi hjá Marselíu og
Þórði. Þau reistu hús yfir sig og
sína 1955 og þar var jafnan
mannmargt. Eftir að foreldrar
hennar brugðu búi 1963 fluttu
þau til dóttur sinnar og síðar
bættust við nýjar kynslóðir. Allir
áttu öruggt athvarf hjá Þórði og
Mörsu og þekki ég af eigin raun
hve þau hjón voru gestrisin og
gjafmild. Auk eigin barna ólu
þau upp Borgar Þór dótturson
sinn þar til hann fór í mennta-
skóla. Um tíma bjuggu fjórir
ættliðir í húsinu.
Marselía og Þórður tóku mér
opnum örmum frá fyrstu tíð sem
og eldri dætrum mínum tveimur.
Fæ ég það seint fullþakkað. Ég
kveð tengdamóður mína með
mikilli virðingu fyrir henni og
hennar ævistarfi. Það er bjart
yfir minningu Marselíu Guðjóns-
dóttur.
Geir H. Haarde.
Þegar ég minnist minnar
elskulegu tengdamóður, sem nú
hefur kvatt þetta jarðlíf eftir erf-
ið veikindi undanfarin ár og leið-
ir okkar skilur, koma upp í hug-
ann margar góðar minningar.
Marsa, eins og hún var ætíð
kölluð, var einstök kona, vildi öll-
um vel og hvers manns vanda
leysa, það hef ég fengið að reyna
í gegnum árin, alltaf boðin og
búin að aðstoða mig og mína.
Marsa átti góða fjölskyldu og
hélt vel utan um hópinn sinn.
Hún var ættuð frá Ólafsfirði og
voru ræturnar sterkar norður.
Samskipti okkar voru góð í
gegnum árin og man ég aldrei
eftir að okkur hafi orðið sundur-
orða um dagana.
Hún unni íslenskri tungu og
lagði mikla áherslu á að talað
væri rétt mál, hún hafði yndi af
lestri góðra bóka og var mikill
ljóðaunnandi og gat hún vitnað í
ljóð og vísur þegar mikið lá við,
einnig var hún hagmælt og setti
saman vísur, hún var mjög orð-
heppin og fljót að svara fyrir sig
og það á skemmtilegan hátt.
Ég hóf ungur störf við útgerð
þeirra hjóna bæði til sjós og
lands. Við unnum saman í salt-
fiskverkun þeirra og sá ég þá
hvað tengdamóðir mín kunni vel
til verka.
Þegar ég og kona mín hófum
okkar útgerð stóð ekki á aðstoð
frá þeim hjónum, alltaf hvött
áfram og sýndur áhugi á öllu
sem við gerðum. Börnum okkar
var Marsa góð amma og leituðu
þau mikið til ömmu sinnar, alltaf
var tími fyrir þau og eiga þau
yndislegar minningar um ömmu
sína sem hvatti þau áfram og gaf
sér tíma til að setjast niður og
spjalla.
Þau hjónin, Þórður og Marsa,
voru afar samrýnd hjón og áttu
mörg sameiginleg áhugamál og
held ég að þar hafi laxveiðin
staðið upp úr. Margar voru veiði-
ferðirnar sem við fórum saman í
vestur í Dali í laxveiði og var hún
lunkinn veiðimaður og gaman
var að sjá hana með veiðistöng
úti í fallegri veiðiá. Hún var nátt-
úruunnandi og elskaði að ferðast
um landið sitt. Áttum við margar
ánægjustundir saman í sum-
arbústað í gegnum árin og er
gott í sorginni og söknuðinum að
ylja sér við þær minningar.
Marsa hafði sterkar skoðanir
og var ákveðin og aldrei kom
maður að tómum kofunum hjá
henni. Hún tók alltaf málstað
þeirra er minna máttu sín í lífinu
og held ég að vandfundinn sé sá
einstaklingur sem hefur gefið
eins mikið og Marsa gaf af sér,
en síðustu árin hafa verið henni
erfið vegna veikinda. Heimili
Mörsu var griðastaður fjölskyld-
unnar, þar hittist stórfjölskyldan
og var hún aldrei ánægðari en
þegar allir voru mættir í eldhús-
ið á Skólabrautinni og skipst var
á skoðunum og góðar veitingar á
borðum en Marsa gerði mjög
góðan mat, var snillingur í mat-
argerð og bakaði góðar kökur.
Þegar ég nú kveð tengdamóð-
ur mína og þakka henni sam-
fylgdina í gegnum árin og alla þá
ást og umhyggju sem hún bar
fyrir mér alla tíð á ég henni mik-
ið að þakka. Ég veit að hún var
hvíldinni fegin. Nú eru þau hjón-
in sameinuð á ný á öðru tilveru-
stigi. Ég bið góðan Guð að blessa
minningu góðrar konu sem öllum
vildi vel.
Minning þín mun lifa í hjört-
um okkar.
Þinn tengdasonur,
Jóhannes Ólafsson.
Amma Marsa kvaddi okkur í
síðustu viku, södd lífdaga. Lífið
hafði verið henni gott og gjöfult,
eins og hún sagði sjálf. Minning-
arnar streyma fram, góðar og
hlýjar.
Ég var svo gæfusamur að fá
að alast upp hjá ömmu og afa á
Skólabrautinni, fyrir það fæ ég
aldrei fullþakkað. Amma var ein-
stök, svo sannarlega í mínum
huga, en ég held að flestir þeir
sem henni kynntust hafi sömu
sögu að segja. Minningin um lít-
inn strák í öruggu skjóli ömmu
og afa mun ætíð lifa innra með
mér.
Amma var mikill skörungur,
ákveðin og sterk. Hún tók ætíð
upp hanskann fyrir sitt fólk en
það breytti þó engu um það að
alltaf þurfti maður að gera
hreint fyrir sínum dyrum þegar
heim var komið. Eitt sinn kom
ég heim úr skólanum, líklega 11
ára gamall, blóðugur og bólginn
eftir erfið slagsmál. Amma tók
þessu fremur illa og spurði mig
hvernig hinn strákurinn hefði
farið út úr þessu og þegar ég gat
sagt henni frá því að ég hefði í
það minnsta ekki farið halloka,
þá léttist mjög lundin í þeirri
gömlu og málið var þar með út-
rætt af hennar hálfu. Amma var
umhyggjusöm en aumingjaskap
og vesaldóm þoldi hún ekki.
Amma fór með stjórnvaldið á
Skólabrautinni. Hún var ströng
þegar því var að skipta en alltaf
réttsýn. Frjálsræðið var mikið,
allt sem ekki var sérstaklega
bannað var leyft, en frjálsræðinu
fylgdi krafa um ábyrgð og sjálf-
stæði. Reglurnar voru fáar en
bæði skýrar og ófrávíkjanlegar.
Aldrei hefur að manni hvarflað
að brjóta reglurnar hennar
ömmu Mörsu og eins og raunin
er með góðar reglur er líftími
þeirra lengri en stjórnvaldsins
sem þær setur.
Amma stóð alltaf með sínu
fólki. Ég fékk það verkefni sex
ára gamall að segja ömmu að
Ronald Reagan hefði verið sýnt
banatilræði, afi hafði heyrt það í
kvöldfréttunum. Hún tók því
sem persónulegri árás á sig enda
var Reagan okkar maður. Raun-
ar var lífseig sú kenning ömmu
að Reagan væri fjarskyldur ætt-
ingi okkar, afkomandi frænda
hennar úr Fljótunum sem hafði
farið vestur um haf sem ungur
maður snemma á 19. öld. Kímni
ömmu var oft á mörkum sann-
leikans og ekki var hún síðri fyr-
ir vikið.
Amma var umburðarlynd í
flestu tilliti en þó voru ákveðnir
lestir sem ekki voru umbornir.
Þannig voru þeir sem ekki gátu
talað rétta íslensku ekki hátt
skrifaðir. Manni lærðist það
fljótt að vanda mál sitt. Jafnt
heimilismenn sem gestkomandi
máttu þola skammir af hálfu
ömmu ef þeim varð hált á svelli
íslenskunnar. Laxness þoldi
amma ekki og ástæðan var ekki
skoðanir hans eða efnistök, held-
ur meðferð hans á íslenskunni.
Það var ekki fyrr en nokkrum
árum eftir að ég flutti að heiman
að ég þorði að glugga í skrif nób-
elsskáldsins.
Amma hafði djúpstæð áhrif á
okkur sem stóðum henni næst.
Síðustu árin var hún mjög
heilsulaus og hafði litla burði en
þó var það svo að áhrif hennar á
líf okkar voru enn sterk. Hún
hafði þegar komið sínu til skila,
sínum gildum og sínu viðhorfi til
lífsins. Og þannig verður það
áfram. Marselía Guðjónsdóttir
lifir í sínum afkomendum.
Þakklæti mínu í garð ömmu
nú við leiðarlok verður ekki með
orðum lýst.
Borgar Þór.
Elsku amma Marsa. Á kveðju-
stund sem þessari rifjast upp
góðar og fallegar minningar um
hjartgóða og skemmtilega ömmu
sem öllum vildi vel. Alltaf var
jafn gaman og gott að koma á
Skólabrautina til ykkar afa og
ávallt var faðmur þinn opinn fyr-
ir öllum sem á honum þurftu að
halda. Amma Marsa sem svo
gjarnan tók á móti manni í eld-
húsinu og sá til þess að allir
fengju nú örugglega nóg að
borða og færu af Skólabrautinni
saddir og sælir út í dagsins önn.
Hlýjan og öryggið sem við fund-
um hjá ykkur afa á Skólabraut-
inni mun ylja okkur um hjarta-
rætur um ókomna tíð.
Elsku amma Marsa, við vitum
að fagnaðarfundir ykkar afa hafa
verið miklir, þar sem hann beið
þín hinum megin kátur að fá þig
Marselía S.
Guðjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guðjón Þórðarson.
✝ Ásta Jónsdóttirfæddist í
Feigsdal í Arn-
arfirði 5. júlí 1926.
Hún lést 27. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Elín María
Jónsdóttir, f. í Arn-
arfirði 24. desem-
ber 1903, d. 1977
og Jón Magnússon
frá Hrófbergi í
Strandasýslu, f. 22. apríl 1895,
d. 1957. Systkini Ástu voru:
Björg, f. 1924, d. 1998, gift
Óskari Ketilssyni, Guðjón, f.
1927, d. 1992, kvæntur Jóhönnu
Snæfeld, og Júlíana Kristín, f.
1928, gift Guðna Alberti
Guðnasyni.
Ásta giftist 20. maí 1951, Er-
lendi Sigurmundi Þóroddssyni
vélstjóra, f. 18. september 1928
esdóttur. c) Elín Ósk, f. 12. júní
1979, maki Ásgeir Sigurbjörns-
son, f. 21. janúar 1976, dætur:
Freyja Ósk og Ágústa Ósk. d)
Ingvar, f. 24. janúar 1981, maki
Katrín Ósk Sigurgeirsdóttir. 2)
Valur Guðbergur rafeindafræð-
ingur, f. 25. október 1951, d.
1983. 3) Ingibjörg, f. 5. nóv-
ember 1953, maki Kjell Hiller,
f. 7. mars 1945. Þau skildu.
Börn þeirra eru: a) María Sús-
anna, f. 10. apríl 1979, maki
Shlomi Regev, börn: Yael Ásta
og Ariel Sigurmundur. b) Ulf
Jonas, f. 1. apríl 1981. Fyrir á
Ingibjörg dótturina Ástu Björk
Ólafsdóttur, f. 28. júní 1972.
Maki Sigurður Lárusson, f. 1.
nóvember 1968, dóttir: Elísa
Rut. Fyrir á Ásta Björk Guð-
rúnu Ingibjörgu Rósmunds-
dóttur. 4) Elín Petra, f. 2. mars
1959, maki Jan Almkvist, f. 1.
september 1959. Synir þeirra
eru: a) Jan Peter, f. 1. nóv-
ember 1978, maki Yuan Tian
Almkvist, f. 2. apríl 1978, börn:
Johnny Ray og Sunny Mei. b)
Stefan Valur, f. 29. desember
1982. c) Davíð Jón, f. 15. mars
1984.
Ásta flutti með foreldrum
sínum á Bíldudal þar sem hún
bjó í tvö ár en þegar hún var 7
ára flutti fjölskyldan til Flat-
eyrar. Á Flateyri kynntist Ásta
eiginmanni sínum og stofnaði
með honum heimili: Þau
byggðu hús við Hrannargötu
og síðan við Eyrarveg. Árið
1971 fluttu Ásta og Sig-
urmundur til Reykjavíkur og
bjuggu í Karfavogi. Eftir að
Sigurmundur lést flutti Ásta í
Álftamýri og bjó þar til dán-
ardags. Ásta stundaði ýmis
verkamannastörf bæði á Flat-
eyri og í Reykjavík, hún vann í
fiski, var í vist, þreif nýja bíla
og að síðustu vann hún við
heimilishjálp hjá Reykjavík-
urborg.
Útför Ástu fer fram frá Þor-
lákskirkju í dag, 6. september
2013, og hefst athöfnin í kl. 13.
í Höll í Haukadal í
Dýrafirði, d. 1975.
Ásta og Sig-
urmundur eign-
uðust fjögur börn.
1) Jón Hafsteinn
aðstoðarskóla-
stjóri, f. 20. janúar
1949, maki Ásta
Júlía Jónsdóttir
kennari, f. 14. maí
1951. Börn þeirra
eru: a) Guðmundur
Stefán, f. 23. maí 1971, maki
Guðný Jóna Þorsteinsdóttir, f.
4. október 1975, börn: Ásdís
Dögg, Arnór Snær, Þormar
Ernir og Hafsteinn Thor. b)
Rannveig Jónsdóttir, f. 24.
febrúar 1973, maki Kjartan He-
arn Magnússon, f. 10. júní 1977,
dætur: Iðunn Ösp og Þór-
gunnur Agla en fyrir á Rann-
veig Kolfinnu Kötlu Jóhann-
Elskuleg frænka mín og móðu-
systir Ásta Jónsdóttir var einstök
kona, sem ræktaði kærleikann
allt í kring um sig.
Hún kom á hverju ári austur í
sveit til systur sinnar, hennar
mömmu, meðan hún lifði og þá
sátu þær systur með handavinnu
báðar Ásta að prjóna og mamma
að hekla og þær ræddu menn og
málefni sem oftar en ekki var
fróðlegt á að hlýða, þar sem bar á
góma upprifjun af æskustöðvun-
um á Flateyri við Önundarfjörð.
Eftir að ég flutti að heiman á
höfuðborgarsvæðið heimsótti
Ásta mig reglulega öll árin á
hverjum stað sem ég settist að á,
síðast austur á Selfoss í sumar.
Dugnaðurinn og eljan við alla
skapaða hluti var henni í blóð
borin, ásamt hinni óendanlegu
ræktun kærleikans í garð sinna
öllum stundum.
Ásta hafði sterkar skoðanir á
þjóðfélagsmálum og við frænk-
urnar áttum oft spjall um það hið
sama, ekki síst síðari ár, stór-
skemmtilegt spjall, þar sem hún
fylgdist ætíð vel með því hvernig
þjóðmálavettvangurinn leit út
hverju sinni og það var eins og
hún sæi gegnum holt og hæðir
um þróun mála, flest gekk eftir
sem hún hafði rætt.
Hún var einstök manneskja
sem verður sárt saknað af okkur
sem eftir stöndum, en hún skilur
eftir sig kærleik og elsku sem
veganesti fyrir okkur áfram.
Ég og mínir bræður og fjöl-
skylda, biðjum góðan Guð að
styrkja börnin hennar, barna-
börn, og barnabarnabörn í sorg-
inni, og þökkum fyrir að hafa
fengið að njóta samskipta við
elskulega móðursystur okkar öll
þessi ár.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem.)
Guðrún María Óskarsdóttir.
Ásta Jónsdóttir