Morgunblaðið - 04.11.2013, Blaðsíða 27

Kæri Manni. Það fór eins og ég
óttaðist að þú kveddir okkur með-
an ég væri erlendis og gæti ekki
verið við útförina þína. Í staðinn
sendi ég þér nokkrar fátæklegar
línur, vinur minn.
Mikið er ég feginn að ég skuli
hafa hitt á þig svo óvenjuhressan
um daginn og mikið var gaman að
sjá hvað þú hresstist allur þegar
við fórum að rifja upp gamla ýtu-
mannadaga og samverustundir.
Fyrstu kynni okkar voru hjá
Vegagerðinni, í heimi véla og
tækja. Vinna efni í vegi og síðar að
ýta upp vegum hvor á sinni jarð-
ýtunni. Þegar við kynntumst var
ég um tvítugt en þú um þrítugt.
Ég tók strax eftir því hversu eld-
hress þú varst, þrátt fyrir að vera
svona mikill karl. Svo varstu líka
svo ógurlega sterkur og hafðir
gaman af að tuskast við okkur
strákana. Ég man ennþá hvernig
það brakaði í hálsinum á mér þeg-
ar þú náðir hálstaki á mér er við
vorum að tuskast í einni malar-
námunni.
Við pöntuðum okkur saman
jarðýtu, ásamt Silla vini okkar, og
héldum upp á það með eftirminni-
legum hætti, sem ekki er vert að
tíunda í minningargrein.
Þessi ýta okkar var örlagavald-
ur, ég var á henni þegar ég kynnt-
ist Kristínu minni heitinni,
frænku Ingu þinnar. Þú varst nú
ekkert að skafa utan af því, þegar
þú útlistaðir hvernig þú ætlaðir að
fara með mig, ef ég reyndist Stínu
ekki vel. Mér hefur oft orðið hugs-
að til þessara orðaskipta síðar og
kannski staðið mig betur í hjóna-
bandinu vegna þeirra.
Þú áttir margar þakkir skildar
fyrir fórnfúst starf að félagsmál-
um, t.d. í Rotarýklúbbi Borgar-
ness, en þó einkum fyrir ung-
mennafélagshreyfinguna. Um
tíma varstu ómissandi á öllum
frjálsíþróttamótum þar sem þú
kunnir skil á öllum störfum.
Sumum fannst þú hrjúfur og
stundum svolítið stórkarlalegur,
en innan við yfirborðið var mikið
valmenni og góð sál. Þetta hafa
blessuð börnin, sem þú umgekkst,
séð. Það var ótrúlegt að sjá
hversu auðvelt það var fyrir þig að
hæna að þér börn.
Þú, Manni minn, sem varst
nokkurskonar fóstri minn, uppal-
andi og vinnufélagi, varðst síðar
starfsmaður minn. Að öllum öðr-
um ólöstuðum albesti starfsmað-
ur sem ég hef haft. Vinnusamur,
samviskusamur og klár.
Þakka þér fyrir allt gott sem þú
gafst af þér og gafst mér, öll þessi
ár sem við áttum saman.
Guð gefi Ingu og afkomendum
ykkar styrk til að takast á við
sorgina við að missa góðan eigin-
mann, föður og afa.
Bjarni H. Johansen.
Í dag kveðjum við góðan vin og
félaga, Bjarna G. Sigurðsson.
Kynni okkar hófust upp úr 1970,
þegar við unnum að frjálsíþrótta-
málum á vegum Umf. Skallagríms
og UMSB.
Þeir tímar voru skemmtilegir.
Uppgangur var mikill og nóg var
af ungu og efnilegu íþróttafólki.
Ekki skemmdi fyrir að sterkir fé-
lagsmálamenn stóðu þeim að
baki. Einn af þeim traustustu var
„Manni“ eins og Bjarni var oftast
kallaður. Hann var úrræðagóður,
ákveðinn og ekki skemmdi fyrir
að hann var hress, sagði skemmti-
lega frá og var oft með spaugyrði
á vörum. Samvinna okkar gekk
vel enda áhugi og metnaður til
staðar. Margar skemmtilegar
minningar eru frá þessum tíma.
Má þar nefna undirbúning fyrir
Húsafellsmót, héraðsmót í hinum
ýmsu aldurshópum og Íslandsmót
14 ára og yngri sem fram fór í
Borgarnesi.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka Manna fyrir ánægjuleg
kynni, vináttu og skemmtilega
samvinnu.
Biðjum góðan Guð að styrkja
eiginkonu hans, börn og aðra ætt-
ingja í sorg þeirra.
Flemming og Ingimundur.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. NÓVEMBER 2013
✝ Sigríður Frið-riksdóttir (Sísí)
fæddist á Patreks-
firði 13. október
1942. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 26. októ-
ber 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Kristín Kristjáns-
dóttir, f. 5. október
1909 á Gili í Dýra-
firði, d. 14. júlí 1985, og Friðrik
Magnússon, f. 14. apríl 1905 í
Laugardal í Tálknafirði, d. 22.
Kristín Steindórsdóttir, f. 21.
júlí 1972. Faðir hennar var
Steindór Hjörleifsson, hann er
látinn.
Sigríður ólst upp á Patreks-
firði og gekk þar í barna- og
unglingaskóla, en lauk lands-
prófi frá Núpi 1958. Alfarin fór
hún frá Patreksfirði 1960 og þá
lá leiðin í Samvinnuskólann á
Bifröst, þaðan sem hún útskrif-
aðist árið 1962. Fljótlega hóf
hún störf í Vélsmiðjunni Héðni
og starfaði þar óslitið til ársins
1998, er hún lét af störfum. Sig-
ríður bjó í Reykjavík eftir að
hún flutti frá Patreksfirði, allt
til ársins 2008 er hún flutti til
Hafnarfjarðar, þar sem hún bjó
til æviloka.
Útför Sigríðar fer fram í Há-
teigskirkju í dag, 4. nóvember
2013, kl. 15.
ágúst 1984. Bræður
Sigríðar: Magnús
Vagn Friðriksson,
f. 27. nóvember
1939, d. 22. júlí
2009, maki Krist-
jana Péturs Ágústs-
dóttir, f. 27. mars
1938, d. 28. janúar
1994. Gunnar Páll
Bakkmann Frið-
riksson, f. 29. ágúst
1945, maki Hulda
Friðþjófsdóttir, f. 26. september
1943.
Dóttir Sigríðar er Hanna
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem)
Hvíldin er fengin, himins öldur rugga
hjartkærri móður inn í djúpan frið.
Nú ber ei lengur yfirskin né skugga,
skínandi ljómi Drottins blasir við.
Fagurt um eilífð blossar andans bál.
Burt er nú kvöl og þreyta sorg og pína.
Þökk sé þér fyrir alla ástúð þína,
allt sem þú gafst af þinni heitu sál.
(Matthías Jochumsson)
Þín dóttir,
Hanna Kristín.
Við andlát frænku minnar og
vinkonu streyma að minningar
frá löngu liðnum dögum. Allt frá
bernskudögum hefur líf okkar
tvinnast saman. Við fæddumst í
sama húsinu á Aðalstræti 39,
Patreksfirði en fjölskyldur okkar
bjuggu undir sama þaki á þess-
um árum. Þar ólst hún upp hjá
foreldrum sínum ásamt tveimur
bræðrum, umvafin ást og kær-
leika. Hún hlaut í vöggugjöf alla
þá kosti sem foreldrar geta ósk-
að nýfæddu barni sínu, falleg,
heilbrigð og góðum gáfum gædd.
Hún var glöð og kát, þroskaðist
fljótt. Leikvöllur okkar var fjar-
an og hlíðin og þar hlupum við
frjálsar um götur og tún.
Friðrik faðir Sísíar var fram-
sýnn og eignaðist fljótlega bíl.
Marga sunnudagsmorgna var
börnunum í fjölskyldunni boðið í
bíltúr. Að fara til Tálknafjarðar
var mikið ferðalag og toppurinn
á tilverunni, örugglega eins og að
fara til framandi landa hjá börn-
um í dag. Unglingsárin voru ljúf,
þar sem skyldunám og alvara
lífsins tók við. Þegar skóla lauk
að vori fóru flestir krakkar í fisk-
vinnu en það gafst líka tími til að
njóta lífsins, tjaldútilegur og
sveitaböll í nágrenninu þar sem
Sísí sveiflaði sér og rokkaði af
hjartans lyst. Á þessum árum
eignaðist Sísí sínar bestu vinkon-
ur á Patró sem haldið hafa hóp-
inn síðan.
Sísí hafði ríka réttlætiskennd,
var félagslynd, hrókur alls fagn-
aðar og átti gott með að tjá sig
um menn og málefni, var fagur-
keri og handavinna lék í höndum
hennar. Hún var viðkvæm sál en
var jafnframt persónuleiki sem
hafði sterk áhrif á þá sem hún
umgekkst mest. Sísí flutti að
vestan og fór í Samvinnuskólann.
Í Reykjavík var ævistarf hennar
bundið skrifstofustörfum, lengst
af hjá Héðni. Hún sinnti starfi
sínu af kostgæfni. Mesta lán
hennar í lífinu var þegar hún
eignaðist einkadóttur sína
Hönnu Kristínu en Sísí var ávallt
stolt af henni. Vegna heilsu-
brests á miðjum aldri minnkaði
starfsþrek Sísíar. Henni þótti
erfitt að þurfa að hætta störfum.
Smám saman dró hún sig í hlé
þegar hreyfifærni hennar fór
dvínandi og dvaldi hún því mest
heima.
Sterkt samband og náið hefur
alla tíð verið milli þeirra systkina
Gunnars og Sísíar og hefur fjöl-
skylda hans reynst þeim mæðg-
um traust bakland. Sísí lifði lífi
sínu á sjálfstæðan hátt, þrátt fyr-
ir ýmsar hindranir. Hún var
heiðarleg og stóð fast á sannfær-
ingu sinni, metnaður hennar var
að standa skil á sínu og skulda
aldrei neitt. Hún nýtti sér tölvu-
tæknina og var fljót að tileinka
sér kosti hennar til samskipta.
Hún komst fljótt í samband við
gamla vini og eignaðist nýja á
Fésbókinni. Hún var dugleg við
að afla sér ýmiss fróðleiks á net-
inu og ekki síður fannst henni
gaman að fá fréttir frá æsku-
stöðvunum. Sísí átti marga
trygga vini. Hún mat mikils að-
stoð dóttur sinnar og naut sam-
vista við hana.
Fyrir nokkrum árum keypti
Sísí sér íbúð í Hafnarfirði, þá
jukust samskipti okkar. Við átt-
um margar góðar spjallstundir í
síma, nú mun ég ekki lengur
heyra rödd hennar á línunni sem
segir: Hæ ertu vöknuð? Mig
langaði bara til að heyra í ein-
hverjum.
Við fráfall frænku minnar
votta ég Hönnu Kristínu og fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð.
Þórdís Bakkmann
Kristinsdóttir.
Fyrir meira en 50 árum stofn-
uðum við nokkrar vinkonur á
Patreksfirði saumaklúbb eins og
algengt er hjá ungum stúlkum.
Það fer ekki sögum af hve mikla
handavinnu við gerðum, en alltaf
var glatt á hjalla. Í kringum tví-
tugt yfirgáfum við ein á eftir
annarri fjörðinn okkar fagra í
leit að vinnu og ævintýrum á nýj-
um slóðum. Við Sísí yfirgáfum
foreldrahús á svipuðum tíma og
héldum til Reykjavíkur. Við
höfðum ákveðið að reyna að fá
leigt saman og fór Sísí í þau mál
og fékk fyrir okkur herbergi með
aðgangi að eldhúsi á Marargöt-
unni. Þetta var upphafið að ein-
stakri vináttu okkar sem entist
út hennar líf. Við nutum þess að
vera til. Vorum duglegar að fara
í leikhús, kvikmyndahús og á
ýmsa skemmtistaði. Það var
margt í boði í höfuðborginni fyrir
ungar þorpsstúlkur. Þá voru
Glaumbær, Hótel Saga og Hótel
Borg aðalstaðirnir og við létum
okkur ekki vanta þar. Við gátum
líka verið heimakærar með
handavinnu ef svo bar undir, sér-
staklega þegar líða tók á mán-
uðinn og buddan tók að léttast!
Eitt haustið brugðum við okkur
til London og versluðum einhver
ósköp. Við höfum stundum rifjað
upp hve ótrúlega mikið við gát-
um keypt fyrir þann gjaldeyri,
sem við fengum til fararinnar. Þá
voru engin krítarkort komin til
sögunnar og engin hætta á að
maður eyddi umfram efni. Sísí
var reyndar sérstaklega gætin í
fjármálum og þótt hún væri ekki
með mikið milli handanna átti
hún alltaf til næsta dags og
skuldaði aldrei neinum neitt.
Gömlu vinkonurnar frá Patró
héldu áfram að vera saman í
saumaklúbbi eftir að til Reykja-
víkur var komið. Síðan bættust í
hópinn vinkonur frá þorpinu
okkar og undanfarin ár höfum
við verið ellefu saman, sem nefn-
um okkur Patrónur. Það er mikil
væntumþykja og hlýja í þessum
góða hópi og ómetanlegt að eiga
slíka vini. Síðustu ár hefur Sísí
okkar ekki getað mætt og glaðst
með okkur vegna heilsubrests.
Við áttum þó frábæra samveru
með henni á heimili hennar á sl.
ári. Þar bauð hún til matarveislu
af bestu gerð með aðstoð góðs
vinar.
Árið 1972 eignaðist Sísí dótt-
urina Hönnu Kristínu. Það var
hennar gæfa og gleði í lífinu
þessi yndislega dóttir. Hanna
hefur reynst móður sinni vel og
ég veit að Sísí þótti líka afskap-
lega vænt um systkinabörn sín
og hafa þau öll sýnt henni mikla
umhyggju. Dætur Gunnars
bróður hennar voru henni mjög
kærar og voru þær sem systur
fyrir Hönnu og hafa staðið við
hlið hennar í veikindum móður
hennar.
Elsku Hanna Kristín, við vin-
konurnar í Patrónum biðjum
góðan Guð að styrkja þig í sorg
þinni og sendum öllum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Við minnumst Sísíar með
hlýju og kærleik.
Helga Guðjónsdóttir.
Það haustar í lífi félaganna frá
Bifröst sem hlupu léttstígir og
glaðbeittir úr skóla fyrir rúmri
hálfri öld. Hópurinn virðist sífellt
minnka en þá kannski um leið
þéttast. Nú horfum við á bak Sísí
okkar, sem kvaddi þennan heim
26. október sl. Vináttan sem við
tengjum við dvölina í samvinnu-
skólanum hefur enst vel og ekki
síst á seinni árum yljað okkur um
hjartarætur. En þegar kemur
svo að kveðjustund setur að okk-
ur sáran trega og við minnumst
góðu, gömlu daganna með gull í
mund. Minnumst dillandi hláturs
Sísíar sem glumdi um gangana,
snöggra tilsvaranna sem gleym-
ast ekki og hvíandi upphrópan-
anna þegar eitthvað verulega
skemmtilegt gerðist. Við munum
skörulegar ræðurnar, sérstak-
lega í fundarstjórnartímum hjá
Snorra, já, stundum mátti jafn-
vel greina ræðustíl vinkonu okk-
ar í ræðum sem sumir bekkjar-
bræðurnir fluttu, alltaf svo
greiðvikin og hjálpsöm hún Sísi
okkar.
Sísí fór vestur í sína heima-
byggð eftir skóla, en fluttist svo
nokkrum árum seinna til
Reykjavíkur og bjó þar og í
Hafnarfirði til æviloka. Hún
vann skrifstöfustörf meðan heils-
an leyfði, mest við bókhald, enda
ein af fjöldamörgum samvinnu-
skólanemendum sem skildu þá
félaga Debet og Kredit til hlítar.
Síðustu áratugina hittum við vin-
konu okkar sjaldan, heilsan
leyfði ekki mikil samskipti.
Hennar var ævinlega sárt sakað
við endurfundi hópsins og að
leiðarlokum sitjum við hljóð og
minnumst hvert á sínum stað.
Dóttur hennar, Hönnu Krist-
ínu, sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur, móðurmissirinn er
sár, en minnstu þess að þú varst
ljósið í lífi mömmu þinnar og
haltu fast í allar góðu minning-
arnar.
Öll þökkum við góða samveru
og vináttu. Blessuð sé minning
Sigríðar Friðriksdóttur.
Fyrir hönd bekkjarfélaga á
Bifröst 1960-62,
Ágústa Þorkelsdóttir.
Kveðja frá
saumaklúbbskonum.
Sá sem veit um ákvörðunar-
staðinn þekkir leiðina.
Við kveðjun nú í dag okkar
elskulegu vinkonu Sigríði Frið-
riksdóttur – Sísí sem við urðum
samferða í gegnum lífið. Vinátt-
an byrjaði í Samvinnuskólanum
að Bifröst fyrir rúmri hálfri öld
og hefur haldist. Eftir að skóla-
vist lauk héldum við nokkrar
konur saman og stofnuðum
saumaklúbb sem enn starfar.
Sísý var alltaf hrókur alls
fagnaðar og hafði skoðanir á öll-
um hlutum. Hún var góður vinur
og trú vinum sínum og sá oft
lengra en nef hennar náði.
Það var komið að Sísí að hafa
næsta saumaklúbb þetta haustið
og var hún búin að hafa samband
við okkur allar og segja okkur að
hún ætlaði ekkert að hugsa um
þetta fyrr en í nóvember. En svo
skyndilega lagði hún upp í ferða-
lag og það til sumarlandsins og
veðrið var yndislegt og þvílíkt
sólarlag.
Við þökkum innilega fyrir all-
ar yndislegu samverustundirnar
með henni.
Elsku Hanna Kristín við vott-
um þér og fjölskyldu þinni okkar
innilegustu samúð.
Saumaklúbbsvinkonur úr
SVS,
Hugrún, Hulda, Ingibjörg,
Jakobína, Kristín, Lilja og
Steingerður.
Sigríður
Friðriksdóttir
HINSTA KVEÐJA
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir)
Blessuð sé minning
kærrar frænku.
Auður Kristinsdóttir.
Á uppvaxtarárunum í Skugga-
hverfinu bar það stundum við í
sláturtíðinni að afi Magnús Björns-
son, sem var frá Bollastöðum í
Flóa, skryppi undir kvöld niður í
Sláturfélag á Skúlagötunni. Erind-
ið var jafnan að heimta til gistingar
eftir fjárrekstra að austan ungan
bróðurson, Guðjón Sveinbjörnsson
frá Uppsölum. Þannig urðu fyrstu
kynni okkar Guðjóns heitins. Ég
veitti því strax athygli, hve snyrti-
legur Guðjón ætíð var, þótt hann
hefði staðið í fjárstússi eða öðrum
verkum. Við töldum okkur frænd-
ur, þótt Magnús væri í raun ein-
ungis stjúpi kjörmóður minnar.
Eina helgi sumarið 1952 tókum
við Magnús afi okkur til og þágum
heimboð í Uppsali. Veður var eins
og best getur orðið á Suðurlandi.
Þau systkin Guðjón, Guðlaug og
Jóna, áttu þá ein fjögur mósótt
hross, öll heimaalin að ég tel, og
hvert öðru betra reiðhross. Ég reið
Guðjón
Sveinbjörnsson
✝ Guðjón Svein-björnsson
fæddist í Upp-
sölum, Hraungerð-
ishreppi, 11. októ-
ber 1921. Hann lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi 11.
október 2013.
Útför Guðjóns
fór fram frá Sel-
fosskirkju 25. októ-
ber 2013.
einu þessara ágætu
hrossa hátt í dags-
ferð með þeim Guð-
jóni og Jónu að
skoða herminjar í
Kaldaðarnesi og víð-
ar. Ég minnist enn
þessa dags með
gleði.
Mér sýndist
Sveinbjörn í Uppsöl-
um vera glöggur
kúabóndi og það átti
einnig við börn hans. Að minnsta
kosti hef ég aldrei séð aðra eins
natni við kýr og var í Uppsölum.
Mér er enn minnisstætt, hve
kýrnar litu miklum þakkaraugum
til Jónu, þegar hún fór yfir þær
með ryksugunni!
Vegna langdvalar erlendis sá
ég ekki Guðjón aftur fyrr en
haustið 1966 eða 1967. Ég var þá
að hjálpa til við að flytja fé til
skilaréttar, en Guðjón var nýkom-
inn af fjalli úr annarri leit.
Skömmu eftir þetta eignaðist ég
hesta á ný og kynni okkar komust
á fastan grunn.
Við Guðjón áttum svo eftir að
ríða út saman um áratuga skeið.
Guðjóni þótti sérstaklega eftir-
tektarvert hve góðir reiðvegir
voru, og eru raunar enn, í grennd
við Reykjavík. Honum fannst upp-
lifun að ríða Selvogsgötu og hann
var með okkur Skúla Pálssyni lög-
manni þegar við riðum í fjallið Þrí-
hyrning í spor Flosa, þótt hann
léti sér færra um þann höfðingja
en við hinir.
Guðjón var eins gegnhreinn
framsóknarmaður og frekast
verður. Hann tók því hrakföllum
Framsóknarflokksins illa og Tím-
ans sérstaklega eins og raunar
segir í minningargrein á útfarar-
daginn. Ég varaðist að ræða við
hann stjórnmál til að spilla ekki
góðum vinskap. Ég veit, að Guð-
jóni þótti ég stundum of litlaus
embættismaður, en hann af-
greiddi málið á eftirfarandi hátt:
„Ég veit að þú vilt fátt segja, því
að þú þarft að vinna fyrir alla
þessa asskota!“
Með Guðjóni er genginn skel-
eggur og litríkur persónuleiki,
sem seint líður úr minni þeim, er
þekktu. Við hjónin og börn okkar
sendum Jónu hugheilar samúðar-
kveðjur.
Þorkell Jóhannesson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má
finna upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeig-
andi lið.
Minningargreinar