Morgunblaðið - 07.11.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 2013
✝ Lilja GuðnýHalldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. júní 1943. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 22.
október 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Halldór
Jónsson frá Nes-
kaupstað og Laufey
Jónsdóttir frá
Vöðlakoti í Flóa.
Systkini Guðnýjar eru Jón Ingi,
f. 1932, Ingibjörg, f. 1934, Sig-
rún, f. 1935, Júlía Ósk, f. 1943 og
Erla, f. 1949, d. 2004.
Guðný giftist 24. febrúar
1963 Diðriki Óla Hjörleifssyni, f.
28. júlí 1942, foreldrar hans
voru Stefán Hjörleifur Diðriks-
son frá Vatnsholti í Grímsnesi
og Guðbjörg Bjarnadóttir úr
Reykjavík. Börn Guðnýjar og
Diðriks eru: 1) Ómar, f. 1962,
eiginkona hans er Guðrún Elín
Svansdóttir, þau eiga Lilju Mar-
gréti, f. 2000, börn
er þau áttu fyrir
eru: Íris, f. 1981,
dætur hennar eru
Fey og Myst Eva.
Kristbjörg Arna, f.
1990, dóttir hennar
er Stefanía Lind og
Svanur, f. 1992. 2)
Guðný Ósk, f. 1964,
eiginmaður hennar
er Elvar Steinn
Þorkelsson, börn
þeirra eru: Arnór Bragi, f. 1993,
Anna Guðný, f. 1995 og Birta
María, f. 1996. Börn er þau áttu
fyrir eru: Daníel Ingi, f. 1984,
Elísabet Ósk, f. 1987, Bára
Björk, f. 1979, dóttir hennar er
Eva Björk. 3) Dagný, f. 1966,
eiginmaður hennar er Geir
Ólafsson, synir þeirra eru Grím-
ur Óli, f. 1995 og Dagur Lár, f.
2001.
Útför Guðnýjar fór fram frá
Breiðholtskirkju 28. október
2013.
Mig fæddir og klæddir og færðir mér
heilmikið vit,
Því við mig þú ræddir þó makalaust
væri þitt strit.
Þú kenndir mér muninn á réttu og
röngu í „denn“
og heilræðum þínum ég held að fylgi
ég enn.
Mamma, mamma,
ég þakka þér, mamma mín, allt sem
að þú hefur gert.
Þú vafðir mig kærleik og kenndir mér
þannig um ást,
um vonina, lífið og það sem að við er
að fást.
Ég aldrei fæ þakkað þér nóg fyrir
þrekvirki þín,
en veit fyrir víst að þú ávallt ert fyrir-
mynd mín.
Mamma, mamma,
ég þakka þér, mamma mín, allt sem
að þú hefur gert.
(Ómar Diðriksson)
Takk fyrir allt og allt, elsku
mamma.
Ómar, Guðný Ósk og Dagný.
Við kynntumst henni Guð-
nýju og Diðriki, manninum
hennar, gegnum systur hennar,
Ósk, og Björn Úlfar mann henn-
ar, vina- og samstarfsfólk okkar
um áraraðir. Fyrst í ferðalögum
um Ísland og reyndar Noreg
einnig, svo í sameiginlegu
áhugamáli okkar allra, byggingu
sumarbústaða í landi Trönu í
Borgarfirði. Þar voru þau
Guðný og Diddi landnemarnir
og við hin komum í kjölfarið
ásamt fleirum. Þarna skapaðist
lítið og samhent samfélag þar
sem hver aðstoðaði annan við
byggingar, ræktun og ýmsar
sameiginlegar þarfir eins og
vatnslögn, vegabætur eða snjó-
mokstur að ekki sé minnst á
björgun á bílum úr ánni. Þar
voru þau hjón ævinlega fyrst til.
Diddi í forystu, enda ævinlega
kallaður hreppstjórinn þegar
mikið lá við, Guðný hæglátari,
gat verið ákveðin en alltaf hlý
og boðin og búin til góðra verka
og aðstoðar. Féll aldrei verk úr
hendi. Sandhóllinn þar sem hús-
ið reis greri upp, litlir græðling-
ar urðu að trjám og veittu blóm-
unum hennar skjól. Landið
skipti um ham. Allt í röð og
reglu og sérlega snyrtilegt. Svo
settist Guðný við handavinnuna
á kvöldin og bjó til listaverk
með prjónunum.
Þetta samfélag í Höfðanum
var gott og minnisstætt þar sem
gleðin ríkti. Glaðværðin var ein-
mitt eitt af einkennum Guðnýj-
ar. Hláturinn innilegur og kom
beint frá hjartanu. Falslaus.
Þau hjónin alltaf samtaka í
gestrisni og hlýju viðmóti við
hvern sem var. Við hjónin þökk-
um Guðnýju fyrir að fá að kynn-
ast henni, ferðast og vera með
henni öll þessi ár sem þó urðu
færri en skyldi. En allt hefur
sinn afmarkaða tíma og minning
hennar lifir hjá okkur.
Kæri Diddi, börn, tengdabörn
og barnabörn, okkar innilegustu
samúðarkveðjur, ræktið minn-
ingarnar og njótið þeirra þrátt
fyrir sorgina og söknuðinn.
Auður og Haraldur.
Væna konu, hver hlýtur hana? Hún er
miklu meira virði en perlur. Hjarta
manns hennar treystir henni, og ekki
er lát á hagsæld hans. Hún gerir
honum gott og ekkert illt alla ævi-
daga sína. Hún sér um ull og hör og
vinnur fúslega með höndum sínum.
(Orðskviðirnir 31. 10-13)
Þegar vinkona er kvödd eftir
rúmlega hálfrar aldar vináttu er
margs að minnast. Á slíkum
tímamótum leitar hugur okkar
sem eftir lifum aftur í tímann og
við minnumst liðinna samveru-
stunda.
Unglingsárin eru ógleyman-
leg, ekki síst er það árið 1960,
þegar við, unglingsstúlkurnar,
réðum okkur til starfa hjá
Rauða krossi Íslands sem starf-
rækti þá sumarbúðir fyrir börn
í Laugarási í Biskupstungum.
Þar gafst okkur góður tími til
að kynnast nánar og tengjast
traustum vináttuböndum. Í hug-
um okkar var alltaf sól og engin
vandamál, þrátt fyrir að börnin
væru hundrað og tuttugu í okk-
ar umsjá allan sólarhringinn. Og
þar kynntust þau Guðný og
Diddi og hafa gengið sinn ævi-
veg ávallt saman síðan. Sumarið
leið við glaum og gleði og í lok
sumarsins var ákveðið að við
myndum stofna saumaklúbb
sem við og gerðum. Við höfum
haldið hópinn síðan, komið sam-
an reglulega og gert ýmislegt
okkur til skemmtunar.
Guðný var góð manneskja og
trygg vinum sínum. Hún var
hæglát og alltaf var stutt í bros-
ið og gleðina enda áttum við æ
síðar margar góðar og gefandi
stundir saman. Þau Diddi bættu
hvort annað upp með einstak-
lega virðulegri framkomu og
hlýleika. Þau voru fyrirmynd-
arhjón enda bestu vinir alla sína
tíð. Við munum sakna Guðnýjar
okkar, en góðar minningar sem
við höfum um hana frá fjöl-
mörgum samverustundum mun-
um við geyma vel í hjarta okk-
ar.
Guðný veiktist í ágúst sl. og
reyndist sá sjúkdómur alvarleg-
ur. Veikindi hennar voru öllum
sem hana þekktu mikið áfall.
Mánudaginn 14. október hitt-
umst við vinkonurnar hjá Guð-
nýju á sjúkrahúsinu á Selfossi.
Þar áttum við ljúfa en trega-
blandna samverustund ásamt
Didda og Ómari syni þeirra. All-
ar vissum við að komið væri að
kveðjustund. Ómar var með gít-
arinn sinn og söng til móður
sinnar frumsamið lag: „Ég
þakka þér mamma.“ Þessi stund
mun lifa með okkur um ókomin
ár.
Hér að leiðarlokum þökkum
við Guðnýju samfylgdina og
sendum Didda, eiginmanni
hennar, börnum og fjölskyldum
þeirra okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur. Auðlegð þeirra er
mikil í minningu um kærleiks-
ríka og heilsteypta konu sem
lagði svo mikið af mörkum þeim
til heilla. Guð blessi minningu
hennar.
F.h. Laugarásklúbbsins 1960,
Guðríður Helgadóttir.
Lilja Guðný
Halldórsdóttir
Una Sigrún Jónsdóttir lést 25.
september 2013, 81 árs að aldri.
Ég kynntist Unu eftir að ég
greindist með krabbamein í hálsi
og gekk undir skurðaðgerð á
hálsi þar sem raddbönd voru
fjarlægð. Fyrir mig, sem hafði
Una Sigrún
Jónsdóttir
✝ Una SigrúnJónsdóttir
(Rúna) fæddist á
Siglufirði 1. desem-
ber 1931. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 25. september
2013.
Útför Rúnu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 7. október
2013.
verið í söngnámi,
var þetta mikið
áfall. En ljós reynd-
ist vera í myrkrinu
sem var stuðnings-
hópur fólks sem
hafði gengið í gegn-
um svipaða lífs-
reynslu og miðlaði
til mín af reynslu
sinni og þekkingu.
Þetta var Ný rödd
sem starfaði innan
vébanda Krabbameinsfélagsins
en kjölfestan í þeim félagsskap á
þeim tíma var Una Sigrún Jóns-
dóttir.
Upp frá þessu tókst með okk-
ur vinskapur og samstarf sem
aldrei bar skugga á. Í þau sextán
ár sem við höfum síðan starfað
saman hjá Nýrri rödd var Una
ætíð bæði ötull starfsmaður og
leiðtogi sem alltaf var gott að
leita til, bæði með ráð og leið-
sögn. Hún sá um meðlæti á fund-
um hópsins, ávallt með mynd-
arbrag.
Í kjölfar veikinda sinnar miðl-
aði hún fræðslu til þeirra sem
síðar fóru í sömu aðgerð. Auk
þess tók hún virkan þátt í for-
varnafræðslu á vegum Krabba-
meinsfélagsins, meðal annars á
sviði tóbaksvarna.
Una var einn af stofnendum
Nýrrar raddar árið 1980, for-
maður frá 1981 til 1998 og síðan
gjaldkeri félagsins til dauðadags.
Una hlaut gullmerki Krabba-
meinsfélagsins árið 2002. Hún
starfaði hjá félaginu sem mat-
ráðskona í sautján ár.
Félagar Unu hjá Nýrri rödd
senda aðstandendum hennar
samúðarkveðjur og ætla að
halda merki hennar á lofti.
Ragnar Davíðsson,
formaður Nýrrar raddar.
Elsku fallega
stelpan mín.
Það sem ég á aldrei eftir að
átta mig alveg á er að hinn
helmingurinn af mér er farinn
upp til englanna. Þú varst besta
vinkona mín frá því að við
sáumst í fyrsta skipti, þriggja
ára á leikskólanum, og höfum
verið óaðskiljanlegar síðan. Það
eru engin orð sem munu lýsa því
hversu mikið ég mun sakna þín
og hversu mikið ég sakna þín nú
þegar. En héðan af mun ég
halda í þær minningar sem við
eigum og varðveita þær eins og
gull. Ég er svo hamingjusöm
fyrir allar stundirnar sem við
höfum átt saman, alla skóla-
gönguna, öll símtölin sem stóðu
yfir dag og nótt, þegar við gát-
um ekki sofið eða þurftum bara
að tala, öll skiptin sem við hlóg-
um og grétum saman, knúsuð-
umst og kúrðum, allar útileig-
urnar, rúntarnir,
Danmerkur-ferðirnar og öll þau
skipti sem við sungum okkur
hásar yfir öllum lögunum sem
engum fannst skemmtileg nema
okkur.
Elsku ástin mín, þú ert farin
upp til englanna af svo óskiljan-
legum ástæðum. Öll þau plön
sem við höfðum ákveðið um
framtíðina eru allt í einu orðin
hálf. Ég trúi ekki að þú sért far-
in frá mér og á líklegast aldrei
eftir að skilja það. Þú fórst frá
okkur í blóma lífsins en ég mun
ávallt vera þakklát fyrir það
hversu hamingjusöm þú varst og
með það í huga að þú sért á
betri stað núna.
Lífið er svo óréttlátt en ég
veit að þú mundir reyna að
hugsa jákvætt og að taka það
besta úr aðstæðum, þó að það sé
hálf-ómögulegt.
Elsku engillinn minn:
Takk fyrir að vera besta vin-
kona sem nokkur getur hugsað
sér.
Takk fyrir að hafa verið jafn
falleg að innan sem utan.
Takk fyrir að hafa alltaf verið
til staðar.
Takk fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman.
Takk fyrir að standa með mér
í einu og öllu og vera alltaf klett-
urinn sem ég gat leitað til.
Takk fyrir alla söngvana sem
við sungum, þar sem okkur
fannst við vera flottastar en eng-
um öðrum fannst slíkt hið sama.
Takk fyrir að hafa verið svona
yndisleg, fyndin, hreinskilin,
skemmtileg og lífsglöð.
Takk fyrir að vera alltaf þú
sjálf og alveg sama um hvað öðr-
um fannst.
Dagný
Grímsdóttir
✝ Dagný Gríms-dóttir fæddist á
fæðingardeild LSH
17. apríl 1987. Hún
lést af slysförum í
Kaupmannahöfn 20.
október 2013.
Dagný var jarð-
sungin frá Vídal-
ínskirkju 31. októ-
ber 2013.
Takk fyrir að
hafa veitt mér þau
forréttindi að fá að
kynnast þér og
njóta alls þessa
tíma með þér, þó
að hann hafi verið
allt of stuttur.
Takk fyrir að
hafa verið svona
hjartgóð og hlý við
alla í kring um
þig.
Takk fyrir að veita mér þau
forréttindi að fá að kynnast
svona hreinni sál.
Takk fyrir allt sem þú hefur
kennt mér.
Takk fyrir að hafa leyft mér
að elska þig svo mikið að ég get
ekki lýst því.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast þér, ástin mín.
Þú færð þó ekki að losna við mig
svona auðveldlega, ég mun biðja
fyrir þér og tala við þig öllum
stundum og segja þér frá því
sem er að gerast þó að ég viti að
þú sért að fylgjast með okkur.
Ég hlakka til að sjá þig og hitta
þig með englunum. Þá getum við
í sameiningu rifjað upp allar
góðu stundirnar sem við höfum
átt saman.
Engillinn minn, þú ert hetjan
mín.
Takk fyrir að vera þú.
Elska þig að eilífu, elsku litli
gullmolinn minn, þú verður allt-
af mín uppáhalds og átt alltaf
stærstan hluta í hjarta mínu.
Þín að eilífu,
Íris Mist Magnúsdóttir.
Það er með þungum hug sem
ég rita þessa kveðju til nemanda
míns og góðs vinar, Dagnýjar
Grímsdóttur, sem lést af slysför-
um.
Dagný var í hópi píanónem-
enda minna sem stunduðu námið
af heilmikilli alvöru og héldu
hópinn í gegnum tónlistarnámið.
Þessir krakkar voru oft saman
að æfa sig á kvöldin undir mínu
eftirliti og áttum við saman
margar góðar stundir í tónlist-
inni.
Í gegnum þetta starf kynntist
ég Dagnýju vel. Ég naut þess að
fá að fylgja henni frá því að hún
kom til mín sem táningur fram-
yfir tvítugt þegar hún útskrif-
aðist frá skólanum. Kunnings-
skap og vináttu okkar hefur hún
viðhaldið með því að heimsækja
okkur hjónin reglulega.
Dagný var sérstaklega
skemmtilegur nemandi og
manneskja. Hún var opin og ein-
læg við alla og hafði áhuga á svo
mörgu. Oft drógust pásur á milli
píanóæfinga sem hópurinn tók
sér fram úr hófi því Dagný hafði
svo gaman af því að spjalla um
allt milli himins og jarðar (eða
kannski var það bara ég sem
hafði svo gaman af því að sitja
með og spjalla við þetta unga
efnilega fólk). Mér er það þó
sérstaklega minnisstætt hve
Dagnýju var það hugleikið hvað
hún vildi verða í lífinu því það
kom svo margt til greina. Um
þetta talaði hún oft við mig og
hina nemendurna og hún velti
þessu greinilega heilmikið fyrir
sér. Ég man t.d. eftir því að eitt
skiptið kom hún í tíma og sagði
við mig að hún ætlaði sér í eitt-
hvert próf sem ætti að hjálpa
henni að velja sér framtíðar-
starf. Hún hafði heilmikla trú á
þessu prófi. Einhverjum vikum
seinna kom hún til mín í tíma og
sagðist hafa fengið niðurstöðu úr
prófinu. Jú, í ljós hefði komið að
það gæti átt vel við hana að
starfa sem trúður! Þetta fannst
okkur báðum rosalega fyndið og
hlógum lengi að. Við vorum svo
sammála um það að trúðsstarfið
væri kannski ekki alveg nógu
heppilegt sem grundvöllur að
starfsframa hennar í framtíð-
inni.
Ég deildi reyndar ekki
áhyggjum hennar af því að hún
myndi ekki finna sér starfsvett-
vang við hæfi. Dagný var vel
gefin, vinnusöm og hún hafði
góða nærveru. Umfram allt þá
tel ég hana hafa verið afar vand-
aða manneskju. Mér finnst tutt-
ugu ára starf með unglingum
hafa kennt mér að það rætist yf-
irleitt vel úr fólki eins og henni.
Ég hvatti hana hins vegar til
þess að stunda píanónámið af
krafti á meðan hún væri að klára
menntaskólann því þótt hún ætl-
aði sér ekki að starfa við tónlist í
framtíðinni væri glíman við
hljóðfærið góður grunnur fyrir
framtíðina. Í þeirri glímu lærði
hún að takast á við sjálfa sig og
kynnast því að leysa flókin og
krefjandi verkefni sem tónlistin
býður upp á. Þessari áskorun
tók hún af heilum hug. Hún
lagði mikla alúð við námið og
lagði hart að sér. Burtfararpróf-
stónleikar hennar voru síðan
mikill vitnisburður um þessa
vinnu. Þar sýndi hún mér og
kannski ekki síst sjálfri sér hvað
í henni bjó. Eftir tónleikana
hvíslaði prófdómarinn að mér:
„Hún er heilmikill performer
þessi.“
Fráfall þessarar góðu stúlku
er dapurlegra en orð fá lýst og
ég votta foreldrum hennar og
fjölskyldu mína innilegustu sam-
úð.
Ólafur Elíasson.
Það var þarna um árið sem
við unnum saman á B5, að sumri
til. Ótrúlega skemmtilegt og
bjart sumar. Við minnumst þess
sumars með gleði í hjarta og
hlátur efst í huga. Tókum að
okkur mun fleiri vaktir en við
lögðum upp með og virtumst
líka sækja B5 heim þegar við
vorum ekki á vakt. Bæði til þess
að dansa og til þess að fá
skemmtilega samstarfsfólkið
okkar til þess að blanda fyrir
okkur drykki. En þó aðallega til
þess að hlæja smá og faðmast.
Svo héldum við öll áfram á
næsta stað.
Nú er svo komið að Dagný
okkar er farin og erum við öll
með sorg í hjarta og tár á
hvarmi. Nú er svo komið að það
verða engar sameiginlegar vakt-
ir, að drykkirnir verða ekki
blandaðir og að knúsin verða
ekki meir.
En eftir sitjum við öll með fal-
legar minningar um sumarið
sem við unnum saman. Sumarið
sem við kynntumst Dagnýju og
gleðina sem við búum að í minn-
ingum okkar.
Við kveðjum Dagnýju og von-
um að hún njóti sín á „næsta
stað“.
Vináttan byggist á því að gleyma því
sem maður hefur gefið og muna hvað
maður hefur fengið.
(Alexandre Dumas)
Fyrrum samstarfsfólk á B5,
Anna Sóley, Eva Rún,
Oddrún Eik, Nilsína,
Leifur, Ásmundur,
Kristján, Íris Stella,
Kristinn, Petrea,
Ragnheiður og
Steinn Einar.
✝
Þökkum innilega samúð og vinarhug vegna
andláts ástkærrar dóttur okkar, unnustu,
systur, frænku, mágkonu og barnabarns,
DAGNÝJAR GRÍMSDÓTTUR
fatahönnuðar,
Kaupmannahöfn,
Danmörku.
Grímur Halldórsson, Hildur María Blumenstein,
Lars Matthiesen,
Edda Blumenstein, Árni Pjetursson,
Grímur, Óskar og Emma,
Kristín María Grímsdóttir, Axel Axelsson,
Kristín María Grímsdóttir, Halldór Björnsson,
Edda Elíasdóttir.