Morgunblaðið - 22.05.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. MAÍ 2014
✝ Jónas GunnarIngimundarson
var fæddur á
Hólmavík í
Strandasýslu 4.
ágúst 1948, hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
11. maí 2014.
Foreldrar hans
voru Ingimundur
Magnússon, sjó-
maður og bóndi, f.
20. febrúar 1902, d. 15. desem-
ber 1978, frá Kleifum í
Kaldrananeshreppi og Njóla
Dagsdóttir, húsmóðir og bóndi,
f. 11.desember 1911, d. 24. mars
2000, frá Ósi í Hrólfsbergs-
hreppi. Jónas var næstyngstur 7
systkina en þau eru Aðalheiður,
f. 27.5. 1933, Magnús f. 2.3. 1936,
d. 2.11. 1990, Guðmundur Jónas,
f. 10.11. 1938, Ásdís f. 6.2. 1942,
Dagur, f. 21.4. 1944 og Guð-
björg, f. 5.11. 1950. Árið 1968
andi sambýliskonu sinni, Berg-
lindi Bjarnadóttur, á hann tvö
börn, Ástu Maríu Jónasdóttur,
og Jónas Dag Jónasson. 2) Bryn-
dís Björg Jónasdóttir, f. 27.6.
1979, í sambúð með Bjarna Sig-
urðssyni, börn þeirra eru Berg-
ur Daði Bjarnason, Birgitta
Fanney Bjarnadóttir og Björg-
vin Ingi Bjarnason. 3) Önundur
Jónasson, f. 18.11. 1980, kvænt-
ur Díönu Hilmarsdóttur, börn
þeirra eru Emelía Nótt Önund-
ardóttir og Kristófer Máni Ön-
undarson, fyrir átti Díana son-
inn Kormák Andra Þórsson.
Jónas ólst upp að Ásmund-
arnesi í Bjarnarfirði til 15 ára
aldurs er foreldrar hans brugðu
búi og fluttu til Keflavíkur. Í
Keflavík vann hann við salt-
fiskverkun og varð síðar fisk-
matsmaður hjá SÍF þar sem
hann sá um fiskmat á saltfiski og
skreið. Síðustu 25 árum starfs-
ævinnar varði hann bæði við ný-
byggingar og, ekki síður, við
viðhald eldri húsa og þótti með
eindæmum vandvirkur og var
eftirsóttur fyrir verk sín.
Útför Jónasar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 22. maí
2014, kl. 13.
kynntist Jónas eft-
irlifandi konu sinni,
Fanneyju Elísdótt-
ur, f. 23. apríl 1947,
frá Sælingsdal í
Dölum, dóttur
hjónanna Jens El-
ísar Jóhannssonar,
bónda, f. 10. febr-
úar 1904, d. 2. apríl
1989, frá Smyrla-
hóli í Haukadals-
hreppi, og Guð-
rúnar Valfríðar Oddsdóttur, f.
31. desember 1916, d. 22. mars
2000, frá Efri-Brunná í Saurbæj-
arhreppi. Leiðir Jónasar og
Fanneyjar lágu saman er þau
störfuðu saman við fiskvinnslu í
Röstinni í Keflavík. Jónas og
Fanney eignuðust 3 börn, en þau
eru: 1) Jónas Dagur Jónasson, f.
11.12. 1974, kvæntur Katrínu
Guðmundsdóttur, börn þeirra
eru Ólafur Gunnar Jónasson og
Jón Páll Jónasson, með fyrrver-
Nú kveðjumst við í hinsta sinn í
þessu lífi en leiðir okkar liggja
vonandi saman síðar, þó þykir
mér sá tími sem við fengum á
þessum stað hafa verið allt of
stuttur.
Það var sannur heiður og mikill
lærdómur að fá að eiga þig sem
föður. Þú varst langt frá því að
vera steyptur í fyrirfram ákveðið
mót, þess í stað hafðir þú þínar
sjálfstæðu hugsanir, fórst þínar
eigin leiðir og lést ekki stjórnast
af straumnum, eða eins og þú orð-
aðir það svo skemmtilega sjálfur, í
janúar síðastliðnum, að þú hefðir
alltaf verið sérstakur og vildir fá
að vera það áfram. Það er ná-
kvæmlega sá hluti sem stendur
upp úr þegar ég horfi til baka
núna hvernig þú hugsaðir hlutina
ávallt til enda, hvernig þú fylgdir
eftir eigin sannfæringu, stóðst
með þeim ákvörðunum sem þú
tókst. Ég var eflaust ekki auðveld-
asta barnið til að ala upp, líkt og
þegar ég sprengdi upp bílskúrinn
þinn með efnafræðisettinu sem þú
hafðir gefið mér, málaði veggina á
húsinu okkar, skilaði þér stýrinu
af bílnum eftir að hafa fengið hann
lánaðan og svona mætti lengi
telja. Aldrei fékk ég svívirðingar
eða skammir, það nægði mér ein-
faldlega að sjá hversu mikið rauk
úr pípunni þinni hvað þér þætti
um afrek mín.
Áhugi þinn á útiveru og veiðum
var mikill og þann áhuga hef ég
klárlega erft frá þér. Þeir eru ófá-
ir veiðitúrarnir sem ég get hugsað
til með gleði í hjarta. Eljan við
veiðarnar var líka oft þvílík, þó svo
ekki hefði sést fiskur á svæðinu
svo vikum skipti þá varstu sann-
færður um að hann væri þar og
oftar en ekki skilaði hann sér á
land. Þegar kom að veiðiferðum
var enginn afsláttur gefinn, þó svo
upp kæmu ýmsar hindranir þá
skyldi í veiði þar sem búið væri að
ákveða það. Eru mér sérstaklega
minnisstæðir tveir veiðitúrar af
mörgum sem við fórum í Veiði-
vötnin, í öðrum þeirra var ég lík-
lega ekki nema 10-12 ára gamall
en þá sökk bíllinn á kaf með okkur
og farangur innanborðs, sem bet-
ur fer tókst að koma okkur á land
og bílnum í gang en þá var allt á
floti, sæti, farangur og annað laus-
legt en samt skyldi veiða og veidd-
um við þarna í tvo daga í renn-
blautum fötum og skemmtum
okkur konunglega. Hitt skiptið
var sambærilegt en þá féllst þú
fram af klettum og á kaf í vatnið
en fljótlega skaut þér upp renn-
blautum og löskuðum en áfram
hélt veiðiferðin þó svo þú værir
bæði holdvotur og illa lemstraður.
Það verður seint hægt að lýsa
þér með öðrum hætti en dugnað-
arforki og samviskusömum enda
man ég ekki eftir þér nema í vinnu
frá mánudegi til laugardags og
svo var sunnudagurinn haldinn
heilagur. Þegar veikindin þín
byrjuðu síðasta haust var eins og
þú vissir upp á hár hvert stefndi
enda oft á tíðum allt að því að vera
yfirnáttúrulegur þegar kom að því
að lesa hið ófyrirséða, að horfa
upp á þig var virkilega erfiður tími
þó svo þú hafir átt þína frábæru
daga inn á milli. Hvernig líðan þín
hefur verið á þessum tíma, líkt og
þú orðaðir sjálfur að þér liði eins
og hausinn væri ekki í sambandi
við líkamann, get ég ekki ímyndað
mér, en alltaf harkaðirðu þó af þér
til að knúsa barnabörnin.
Elsku pabbi, þín verður sárt
saknað.
Jónas Dagur Jónasson.
Hér sit ég og margar minning-
ar fara í gegnum kollinn, en virð-
ist ekki ganga eins vel að skrifa
þær niður. Ekki óraði mig fyrir
því þegar ég kom og heimsótti þig
á föstudegi að það yrði síðasta
heimsókn mín til þín. Ég var
nefnilega full vonar um að nú
kæmi svarið við því hvað væri að
hrjá þig en sú varð víst ekki raun-
in. Það er skrítið til þess að hugsa
að þú sért ekki lengur með okkur.
Það á eftir að verða tómlegt án
þín. Þú varst alltaf rólegur með
lúmskan húmor og hæglátur mað-
ur sem lést ekki mikið fyrir þér
hafa. Okkur þótti vænt um þig
eins og þú varst. Það varð mikill
umsnúningur í þínu lífi í desember
þegar þú veiktist skyndilega,
hafðir alltaf verið mjög heilsu-
hraustur. Þessi veikindi settu
stórt strik í þitt líf, vinnan hentaði
ekki og ég man ekki eftir þér
öðruvísi en á fullu í smíðunum. Og
nú í lokin áhugamálið líka, stang-
veiðin. Þegar þú afboðaðir þig í
fasta veiðitúrinn vegna heilsuleys-
is þá áttaði maður sig á hvernig
staðan var orðin. Mig langar bara
að þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur, ef ég hringdi
og leitaði eftir leiðbeiningu eða að-
stoð fékk ég svarið: „Ég kem og
kíki á þetta í kvöld.“ Varst alltaf til
í að rétta hjálparhönd. Afabörnin
voru öll hrifin af þér, Björgvin
Ingi spyr mikið um afa sinn. Hann
fékk að gista hjá ömmu sinni og
sofa í afaholu og var mjög glaður
því þar var afalykt. Þau voru líka
öll hrifin af því að fá að blása á eld-
spýtuna hjá þér eftir að þú
„trekktir“ upp í pípunni, stundum
var röð. Á ég líka til upptöku af því
þegar Bergur Daði er tveggja ára
og kemur fram með gamla pípu
frá þér og vill ekki láta hana af
hendi þar sem hann er að gera
„ljósið eins og afi“ eins og þú sagð-
ir svo oft við þau. Þú áttir alltaf til
suðusúkkulaði handa barnabörn-
unum og fórst gagngert út í búð til
að kaupa meira ef það var farið að
minnka í bunkanum. Þú varst
mjög örlátur á súkkulaðið til
þeirra, við mismikla hrifningu for-
eldranna. En svona er það þegar
maður er afi. Ég á margar minn-
ingar um þig, rúntur um helgar,
keyptur grænn ópal, farinn
bryggjurúntur til að skoða bátana
og læra nöfnin á fuglunum og loks
komið við hjá ömmu Njólu að
spila. Þar sem ég var eina stelpan
fékk ég stundum að heyra það að
ég væri í uppáhaldi og aldrei
skömmuð af bræðrum mínum,
þegar ég og Öddi vorum að fara á
diskó eða opið hús í skólanum
sagði Öddi: „Far þú og biddu um
pening, pabbi segir ekki nei við
þig.“ Höfum við hlegið að þessum
minningum í dag. Ég vildi að við
hefðum getað fengið lengri tíma
með þér, þá hefðum við jafnvel
getað farið í veiði eins og við gerð-
um í fyrra á afmælinu þínu. Hver
minning er dýrmæt perla. Hvíldu
í friði, elsku pabbi, þín
Bryndís.
Jæja, er ekki kominn tími til að
við setjumst niður og trekkjum
upp í pípunni? Þetta er spurning
sem þú spurðir mig nokkuð oft
Jonni, þegar við vorum eitthvað
að bardúsa saman. Já, það var
margt sem við gerðum saman og
ekki skipti máli hvort mig vantaði
aðstoð eða þig. Alveg sama hvað
bjátaði á hjá okkur Bryndísi eða
börnunum okkar, ef við hringdum
í þig og spurðum þig álits um eitt-
hvað þá varst þú kominn að vörmu
spori og farinn að kíkja á. Eins og
um daginn, þegar Björgvin Ingi
sagði við þig að hann hefði brotið
rúmið sitt, þá varst þú kominn
daginn eftir til að laga rúmið hans.
Mig langar á hverjum degi til
að sleppa mér og fara að hágráta,
en þá hugsa ég til þín og herði upp
hugann. Þú varst ekki mikið fyrir
að missa þig í tilfinningamálunum
og varst nokkuð dulur en maður
vissi samt nákvæmlega hvar mað-
ur hafði þig þrátt fyrir það. Dul-
úðin varð gegnsæ þegar maður sá
þig sitja með barnabörnunum og
kenna þeim stafina, skoða teikn-
ingar eða hvað sem var. Þau sóttu
í þig og þótti þægilegt að vera hjá
þér og í kringum þig, töluðu um
þig og það hlakkaði í þeim þegar
þú komst í heimsókn. Húmorinn
þinn var einstakur, djúpur og
beittur, eins og þú. Allt sem ég
kann varðandi smíðar, flísalagnir
og viðhaldsvinnu kenndir þú mér,
því alltaf þegar ég var að fara að
gera eitthvað varstu kominn til að
segja mér til og sýna mér eða
jafnvel byrjaður að hjálpa til. Þú
teiknaðir upp fyrir mér hluti sem
ég hafði ekki gert áður og út-
skýrðir þannig að þegar ég gerði
hlutina sjálfur var engu líkara en
að ég hefði gert þá oft áður.
Millimetramaðurinn, heyrði
maður fólk segja um þig. Þú gerð-
ir ekki hlutina nema gera þá vel,
ekkert hálfkák í neinu. Þegar þú
gerðir hlutina og framkvæmdir þá
klikkaði það vanalega ekki. Jú jú,
það var ekki allt hundrað prósent,
líkt og þegar þú sagðir mér frá
kerlingunni sem gaggaði út af því
að fleytingin á svölunum hennar
klikkaði. En hvað þá, auðvitað
kláraðir þú málið svo kerlingin
yrði sátt, því þú skildir ekki illa við
hlutina sem þú tókst að þér. Og ég
veit til þess að þú neitaðir að gera
hlutina ef þú varst beðinn um að
gera eitthvað á þann hátt sem þér
hugnaðist ekki, með einhverju
drullumixi.
Það kom upp í huga mér um
daginn, hugsandi um framtíðina í
ljósi þess að þú varst kominn inn á
spítala, að vonandi hefðir þú nú
heilsu til að ganga inn kirkjugólfið
með henni Bryndísi þinni þegar
að því kæmi. Ég veit að þú munt
örugglega gera það í anda, en ég
vona að hún Bryndís bjóði honum
Jónasi bróður þínum þann heiður
að gera það.
Jæja Jonni, er ekki kominn
tími til að við setjumst niður og
trekkjum upp í pípunni og hugs-
um um allar góðu minningarnar
sem við áttum saman, veiðiferðir,
vinnustundir og fjölskyldusam-
komur. Þín verður sárt saknað og
þú verður ávallt í huga mér og
barnanna minna, ég mun gera allt
til þess að heiðra góðu minning-
arnar sem við börnin eigum um
þig.
Takk fyrir allt saman, kæri
tengdafaðir, kær kveðja,
Bjarni Sigurðsson.
Þungt er að þurfa að kveðja
bróður sem er aðeins tveimur ár-
um eldri og þar að auki búandi í
næsta húsi um áratugabil. Lífið er
samt svona, það skiptast á skin og
skúrir. Jonni bróðir var maður
fárra orða en hann lét verkin tala.
Hann gat gert allt viðkomandi
húsbyggingum, einstaklega verk-
laginn og nákvæmur í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur og setti
metnað sinn í vönduð vinnubrögð.
Þau eru ófá húsin í Keflavík og
víðar sem hann hefur endurbætt
og séð um viðhald á og margir
munu deila söknuði mínum þeirra
hluta vegna og hans nákvæma
smiðsauga. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar við systkinin
unnum ein að flísalagningu á gólfi
í eldhúsinu okkar Sigga þar sem
hann bauðst til að aðstoða okkur
við. Ég skar flísarnar sem hann
hafði teiknað upp hvernig ætti að
leggja og allt gekk vel þangað til
allt í einu munaði millimetra á
einni flísinni sem var þar að auki
undir sökkli og enginn hefði nokk-
urn tíma séð það. Jonni bróðir
sagði ekkert heldur stóð upp og
tók aðra flís og rauk með hana út
og skar sjálfur. Þegar hann kom
inn með hana og lagði á sinn stað
þá gekk það ekki heldur. Þá hætti
hann bara og sagði: „Vélin er
skökk og þið skilið henni og fáið
aðra, þá getum við haldið áfram á
morgun.“ Jonni hugsaði alltaf vel
um garðinn sinn, það var hans
sérstaka áhugamál og þegar hann
byrjaði að klippa trén í febrúar þá
vissum við að kominn væri tími til
að huga að vorverkunum og aldrei
sást illgresi í hans lóð þótt okkar
væri „villt lóð“ . Þegar hann svo
rölti í nokkur skipti yfir til mín
fyrir jólin og vildi ræða um heims-
málin og sagði að ég þyrfti að
hætta að vera svona neikvæð og
reyna að sjá ljósið þá hvarflaði
ekki að mér að kveðjustundin
væri svona skammt undan enda
hélt hann í höndina á mér og sagði
hann að hann væri ekkert að fara.
Ég bið algóðan Guð að taka hann í
faðm sinn og minnist hans með
söknuði og hlýju. Elsku Fanney,
Jónas Dagur, Bryndís, Önundur,
makar og börn. Guð styrki ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Guðbjörg Ingimundardóttir
og Sigurður G. Ólafsson.
Elsku afi, nú ertu farinn frá
okkur. Við eigum margar minn-
ingar um þig. Birgitta Fanney
minntist á það um daginn að afi
hefði átt besta súkkulaðið. Það
eru margar stundirnar sem við
áttum uppi á Drangavöllum með
þér og ömmu. Þú kenndir okkur
líka stafina með því að skoða
Fréttablaðið. Björgvin Ingi sagði
oft við þig „Afi getum við farið að
skoða stafina?“ Bergur Daði vildi
líka alltaf hjálpa afa sínum að
laga, sérstaklega þegar hann var
yngri. Okkur þótti líka gaman að
fara með þér í kartöflugarðinn á
vorin og haustin. Og þá var oft
komið við í hesthúsunum. Við eig-
um góðar minngingar frá því í
fyrra sumar þegar við fórum að
veiða, Bergur Daði og Birgitta
fengu að koma með afa og ömmu
heim deginum seinna, þá gaf afi
Berg veiðistöngina sem hann
hafði verið með að láni í túrnum.
Við söknum þín, elsku afi. Þín afa-
börn
Bergur Daði, Birgitta
Fanney og Björgvin Ingi.
Það er erfitt að átta sig á og
trúa því að Jónas G. Ingimund-
arson sé farinn frá okkur. Veik-
indi setja oft strik í reikninginn
hjá okkur mörgum sem erfitt er
að ráða við. Þín verður sárt sakn-
að, kæri vinur og skarð þitt verður
erfitt að fylla. Ég kynntist Jónasi
fyrir um fjörutíu árum. Upp frá
því tókst með okkur mikill og góð-
ur vinskapur sem hefur staðið
óslitinn síðan. Sameiginlegt
áhugamál okkar, stangveiðar,
gerði það að verkum að við hitt-
umst oft til að ræða um veiðiskap.
Margar góðar minningar um sam-
verustundir við veiðiskap fylla
hugann. Vanalega voru það Veiði-
vötn sem skipuðu stóran sess hjá
Jonna og einnig voru veiðiferðir
austur í Skaftafellssýslu honum
mjög hjartfólgnar. Jonni var mik-
ill og góður verkmaður, það fer
ekki á milli mála að handverk
hans fór víða og bar honum gott
vitni um hversu laghentur hann
var. Jonni var alltaf eftirsóttur í
vinnu og féll aldrei verk úr hendi.
Hér er bara stiklað á stóru, ótal-
margt er ósagt og verður ekki tal-
ið upp hér á þessari stundu. Jón-
as, ég er þér afar þakklátur fyrir
allar góðu stundirnar í gegnum
árin, sama hvort heldur var við
veiðar eða annars staðar, og
geymdar eru til að ylja sér við um
ókomna tíð.
Fanney og fjölskylda, ykkur
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Er komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í huga kemur minning mörg
og myndir horfinna daga
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þinn vinur
Hólmgeir.
Jonni var hæglátur maður og
notalegur í allri viðkynningu.
Einn þessara traustu og fáorðu
Strandamanna í Keflavík. Aðdá-
unarvert var að fylgjast með hon-
um vinna; að upplagi var Jonni
verkfræðingur, og framúrskar-
andi sem slíkur, enda allir hans
útreikningar réttir. Svo var hann
nákvæmur og ráðagóður hand-
verksmaður.
Hann var heimilisvinur, ætíð
aufúsugestur, en fyrst kynntist ég
honum barnungur, við að hand-
langa til hans saltfisk, þar sem
óskeikul nákvæmni hans naut sín
við matið. Síðar hittumst við yfir
hverskyns smíðum, þar sem hann
mætti ásamt föður mínum að ráð-
ast í verkin, hvort sem þurfti að
slá upp veggjum, skipta um
glugga eða leggja gólf. Þá var
mælt, kveikt upp í pípu, kímt yfir
góðum sögum, rætt af ástríðu um
sjóbirtingsveiði, sagt hvað þyrfti
af efni, kveikt upp í annarri pípu
og rökrætt um pólitíkina, og svo
var ráðist í verkið og allt var
hárnákvæmt og allar áætlanir
stóðust, alltaf.
Jonni var sannkallað tryggðar-
tröll. Traustur vinur föður míns
og alltaf reiðubúinn að aðstoða
foreldra mína og okkur systkinin
við verk sem þurfti að ráðast í. Við
ferðalok þökkum við móðir mín og
systkini tryggðina og færum að-
standendum Jonna samúðar-
kveðjur.
Einar Falur Ingólfsson
Jónas Gunnar
Ingimundarson
 Fleiri minningargreinar
um Jónas Gunnar Ingimund-
arson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
HÖRÐUR HELGASON,
Strandgötu 27,
Eskifirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
sunnudaginn 18. maí.
Jarðsungið verður frá Eskifjarðarkirkju
föstudaginn 23. maí kl. 14.00.
Kristín Jóhannsdóttir,
Jóhann Halldór Harðarson, Unnur Inga Dagsdóttir,
Helga Kristjana Harðardóttir,
Magni Þór Harðarson, Þórdís Gunnarsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JOHN ÞÓR TOFFOLO,
lést fimmtudaginn 8. maí á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey frá Kefla-
víkurkirkju.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug.
Danival Toffolo,
Solveig Toffolo, Luca Marchioni og börn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR ÓMAR EYLAND
PÁLSSON,
Þórustíg 24,
Njarðvík,
lést mánudaginn 19. maí.
Útför hans fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
þriðjudaginn 27. maí kl. 14.00.
Halldór Páll Halldórsson, Brynhildur Ólafsdóttir,
Dagbjört Rós Halldórsdóttir
og barnabörn.