Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1998, Blaðsíða 31

Sunnudagur 20. desember 1998
Fréttir
31
Birgir Magnús Sveinsson,
skipverji á togaranum Breka
VE, var á göngu í
Bremerhaven ásamt tveimur
skipsfélögum sínum þegar
fyrirvaralaust var ráðist á þá.
Eftir árásina lá Birgir í blóði
sínu í götunni og nær dauða
en lífi. Hans lán var að í
Bremerhaven er eitt besta
sjúkrahús í heimi í meðferð
höfuðmeiðsla. Þar barðist
Birgir fyrir lífi sínu næstu
vikurnar og hafði betur með
aðstoð frábærra lækna. Eins
hafði það sitt að segja að
hann er að eðlisfari hraustur
líkamlega. Nú er Birgir
kominn heim og er enn að ná
sér eftir árásina. Hann segir
að minnið sé kannski ekki
alveg komið í lag en
læknarnir hafa lofað honum
fullum bata og sjálfur er
hann ákveðinn í að fara aftur
á sjóinn og þá ekki seinna en
í maí á næsta ári.
Kraftauerk
Fréttir heimsóttu Birgi á heimili hans,
konu hans Eyju Bryngeirsdóttur og
sonarins Bryngeirs við Brekastíg.
Þama hafa þau komið sér fyrir í gömlu
húsi sem þau hafa gefið nýtt líf með
miklum endurbótum. Birgir virkar
rólegur og yfirvegaður. A engan hátt
ólíkur starfsfélögum sfnum vítt og
breitt um landið ef ekki væri stór
skurður á höfði hans hægra megin. Þó
kemur í ljós að yfirvegunin er kannski
helst til of mikil og hann vandar sig í
tali. Frásögn hans er þó skipuleg og
það er ekki langt liðið á hana þegar
blaðamanni er ljóst að hann situr
frammi fyrir manni sem risið hefur
upp frá dauðum. Manni sem á líf sitt
að þakka kraftaverki nútíma lækna-
vísinda, guðlegrar forsjónar eða hvom
tveggja. Og það sem er enn meira
kraftaverk, að hann skuli vera kominn
heim og farinn að skipuleggja
framtíðina með það fyrir augum að
fara á sjóinn aftur.
Aðdragandinn
Birgir er 28 ára ára og hóf sjómennsku
árið 1987. Hann er netamaður á Breka
en hann byrjaði þar árið 1995 eða á
svipuðum tíma og hann og Eyja
byrjuðu að vera saman. Hann eyddi
síðustu þjóðhátíð heima með fjöl-
skyldunni og var í fyrsta túr eftir
þjóðhátíð þegar ósköpin dundu yfir.
En gefum nú Birgi orðið en frásögn
hans er að verulegu leyti byggð á
frásögnum annarra því sjálfur lá hann
milli heims og helju í margar vikur.
„Við höfum mikið verið í siglingum á
Breka en reynum að skiptast á um að
fara í siglingafrí. Við reynum að fara í
frí aðra hverja siglingu en stundum er
ekki hægt að koma mönnum í frí og
þá fara allir. Þenna túr byijuðum við
strax eftir þjóðhátíð sem hafði verið
mjög skemmtileg fyrir utan veðrið.
Þetta var þægilegur túr. Það gekk
þokkalega að fiska í og eftir það var
haldið til Bremerhaven í Þýskalandi
þar sem við seldum aflann,“ segir
Birgir sem átti ekki von á öðru en að
halda heim til Qölskyldunnar að sölu
Orn með fjölskyldu sinni, Eyju og Bryngeir sem eíga það sameiginlegt með honum að geta séð broslegu hliðarnar á lífinu þó á móti blási.
lokinni. Það átti þó ekki fyrir honum
að liggja og hann átti eftir að finna
fyrir því hvað það getur þýtt að vera á
vitlausum stað á vitlausum tíma.
Árásin
„Það var 30. ágúst sl. sem ég varð fyrir
árásinni. Við vorum þrír á rölti í
pöbbagötu í Bremerhaven, ég Steini
(Þorsteinn Olafsson) og Sturla
(Bergsson),“ segir Birgir og er þetta
það síðasta sem hann man sjálfur af
því sem gerðist þennan dag. „Það er
allt í einu ráðist aftan að mér með
einhverju barefli og ég sleginn f
hausinn. Það var einnig ráðist á Sturlu
sem slapp mun betur en ég. Þá hlupu
árásarmennimir í burtu en eftir lá ég í
blóði mínu í götunni með opið höfuð-
kúpubrot. Eg man eftir að við því að
vomm á pöbbarölti en eftir það er
alveg slökkt á hvað gerðist. En ég veit
að árásarmennina hafði ég aldrei séð
áður og árásin var algjörlega til-
efnislaus," segir Birgir og leggur
þunga í orð sín.
„Þegar Steini sá mig lá ég með opin
augun og það blæddi heil ósköp. Hann
hringdi strax, annað hvort í í lögreglu
eða sjúkrabíl. Þegar læknirinn, sem
kom á vettvang, sá mig reyndi hann að
tjasla sárinu saman. Eg var fluttur
beint á sjúkrahús og í gjörgæslu þar
sem byrjað var að brasa í hausnum á
mér.“
Baránanviðdauðann
Við tók barátta upp á líf og dauða og
eins og gefur að skilja byggist frásögn
Birgis á því sem honum var sagt. „Það
vom gerðar á mér fjórar aðgerðir og
byrjuðu þeir á að taka hálfa haus-
kúpuna sem þeir hentu upp í hillu.
Þetta þurfti að gera út af bólgunum í
heilanum. Beinið var tekið frá til að
koma í veg fyrir þrýsting á heilann. Eg
var í þrjár vikur í gjörgæslu og var
haldið sofandi allan tímann.“
Eyja fór út til Þýskalands strax eftir
árásina og var við sjúkrabeð Birgis
allan tímann. Hún var því það fyrsta
sem hann sá þegar hann var vakinn.
„En heilastarfsemin var ekki upp á
marga fiska og þekkti ég hvorki Eyju
eða annað fólk sem þama var. Eg gat
ekki talað en kraftinn vantaði ekki. Ég
var ólaður niður eftir að ég reif í burtu
öndunarslöngu úr hálsinum á mér.“
Eftir þetta var Birgir lagður á
einkastofu á 6. hæð á B-gangi og við
tók endurhæfing. „Þarna kom endur-
hæfingarlæknir sem átti að sjá lil þess
að ég gæti gengið á ný. Læknirinn,
sem er kona, var þrælhissa á því hvað
ég var fljótur að ná mér. Hún tók mig
á rölt í göngugrind en eftir Qögur eða
fimm skipti neitaði ég grindinni og lét
hana leiða mig um gangana. Náði ég
því alveg þrælfljótt aftur að ganga.“
Hálft höfuð
Birgir segir að það hafi verið í þriðju
eða fjórðu aðgerðinni sem beinið var
sett á sinn stað. Þrátt fyrir að útlitið
hafi ekki verið bjart og hann sjálfur
eins og persóna í hryllingsmynd eða
spennutrylli sér Birgir skoplegu
hliðamar á tilverunni. „Þegar bólgan
seig var eins og ég væri með hálft
höfuð og áður en beininu var skellt á
var ég eins og hálfviti," segir Birgir og
hlær.
Eins og áður er komið fram kom
Eyja strax út til Birgis ásamt móður
sinni sem var með henni í eina viku og
um tíma vom foreldrar hans, Nína og
Rúnar líka úti. Segir Birgir að þetta
hafi verið ómetanlegur stuðningur sem
hann er þakklátur fyrir. Fyrst bjó Eyja
á hóteli, síðar í íbúð í úthverfi
Bremerhaven, þá fékk hún íbúð á
sjúkrahúslóðinni sem stóð aðstand-
endum sjúklinga til boða. „Hún kom
til mín á hverjum degi en aðra nóttina
á einkastofunni var ég að drepast úr
hita. Fór ég framúr til að opna
gluggann en ekki vildi betur til en svo
Helmingnum af hauskúpunni
var hent upp i hillu