Harmonikublaðið - 01.09.2009, Side 12

íslenskir harmoniku (útrásar) víkingar á Gran Canaria
Á sundlaugarbakkanum við Los Tilos fór veisla Kanaríflakkara fram, hún var auðvitað öll á léttu nótunum. Á
myndinni eru harmonikuleikararnir í aftari röð frá vinstri, Sigurður Hannesson, jón IngiJúlíusson, Ingvar
Hólmgeirsson og Hilmar Hjartarson. Þá Bergleif Gannt joensen fundarstjóri og Örn Guðjónsson veislustjóri.
Framan við nikkarana sitja heiðurshjónin og gestgjafarnir Sigurborg jónsdóttir og Hreinn Þorvaldsson.
Tilfjölda ára hafa íslendingartekið sérferð
á hendur á veturna á suðlægar slóðir í hit-
ann ogsólina. Kanaríeyjarhafa þóttáhuga-
verðar í meira lagi, þá ekki síst Gran Canaria,
Enska ströndin (Playa de Inglis). Með slíkum
ferðum stytta menn veturinn, og undanfarin
ár hafa u.þ.b. 4 - 5000 íslendingar verið á
þessum slóðum í hverjum mánuði frá ára-
mótum fram í apríl. En eftir að kreppan skall
á í október 2008 breyttist allt, þannig að
innan við helmingur fyrrnefnds fjölda
skreppur nú þarna suðureftir í mislangan
tíma. Við vitum þaðöllfdagað margireiga
í efnahagsvanda eða eru sokknir upp fyrir
höfuð f misdjúpum skuldafenum, því miður.
Á þessum vanda á almenningur ekki sök,
heldur andvaralaus stjórnvöld og bandóðir
ráðamenn bankanna. Því skulum við ekki
gleyma! En snúum okkur að aðal efninu sem
ég hafði hugsað mér að koma á blað.
Færst hefur í aukana að þeir harmoniku-
leikarar sem ferðast þarna suðureftir taki
með sér hljóðfærið, sem sagt harmonikuna.
í umræddri ferð sem þessi pistill tilheyrir
voru íþað minnsta 6 harmonikuleikarar hér-
lendir. Eins og við öll vitum erum við íslend-
ingar ánægðir með að hitta landa okkar
ytra, fá fréttir að heiman eða af ættingjum
og vinum. Ef einhver á afmæli eða er að
stofna til gleðskapar er gott að geta slegið
á þráðinn þarna suðurfrá tilað panta harm-
onikuleikara til að taka nokkur lög eða leika
undirsöngafslíku tilefni. Fyrstan skalnefna,
inni í þessari mynd okkar, hinn vinsæla
Örvar Kristjánsson sem unnið hefur til fjölda
ára á Kanaríeyjum helming ársins sem
harmonikuleikari, lengst af á Klörubar í
Yumbo Center, á Ensku ströndinni. Að
honum hefur maður getað gengið vísum.
Örvar hætti í tvö eða þrjú tímabil á Klö-
rubaren réði sigá norskan veitingastað að
nafni Trollstuga sem staðsettur er ekki langt
frá þeim fyrrnefnda. Þar söng og spilaði
Örvar við mildar vinsældir sem og hjá Klöru,
enda á hann einkar iétt með að gleðja fólk
hvaðan sem það er. En nú er kappinn aftur
á Klörubar.
í umræddri ferð tilheyrðu margir félags-
skap er kallar sig Kanaríflakkara og einn
eftirmiðdag bauð formaður félagsins Sig-
urborgJónsdóttir ásamt manni sínum Hreini
Þorvaldssyni fjölda manns til vinafundar við
veitingastaðinn í garðinum á Los Tilos.
Meðal gestanna sem voru í kringum 30, voru
4 harmonikuleikararmeð nikkurogeinn án
hljóðfæris. Boðið varuppá léttar veitingar.
Harmonikuleikarinn sem ekki var með hljóð-
færið sitt var Ásvaldur Guðmundsson frá
Núpi í Dýrafirði, hinir voru Sigurður Hann-
esson, Jón Ingi Júlíusson, Ingvar Hólmgeirs-
12
son og Hilmar Hjartarson. Ekkert vantaði
uppá stemninguna, það var sungið og
dansað, einleikur, dúettar og samspil ásamt
nokkrum sögukornum og hvaðeina annað
sem myndar mannlega gleði og vinskap.
Enginn var ívafa um að hittast aftur á sama
tfma að ári.
En utan við gleði og gaman, gerast Ifka
annarskonar hlutir þarna suðurfrá og eins
gott er að vera á varðbergi gagnvart óprúttnu
fólki. Komið hefur í Ijós að ekki er öllum
leigubílstjórum treystandi aðvirðist. Ég sem
skrifa þessa grein pantaði leigubíl til að
koma mér, konunni og harmonikunni til
staðar sem átti að spila á um kvöldið, harm-
onikan var í farangursgeymslunni. Um leið
og við stigum út úr bflnum brunaði bíllinn
af stað. Svo lánlega vildi til að þegar bíl-
stjórinn ætlaði að bruna inn í umferðina á
götunni, ók bíll fyrir hann svo hann varð að
stöðva með látum. Égsem hafði straxtekið
til fótanna á eftir bflnum og örugglega náð
nýju íslensku hlaupameti, náði að berja í
afturenda bflsins og opna skottlokið til að
hrifsa hljóðfærið með mér. Fátt var um svör
og bíllinn reykspólaði af stað á ný. Þessi
reynsla er nokkuð sem vert er að hafa í huga
gagnvart þessu sem og ýmsu öðru, fara til
dæmisekki útúrbílnum nema annaraðilinn
sé inni meðan varningurinn er sóttur eða
sitja með hlutnum afturí ef maður er einn.
Þá er rétt að minna á að þegar maður tekur
harmoniku með í flug, er ekkert vit í öðru
en taka hljóðfærið með inn í vélina því
venjuleg harmonika passar f skápinn ofan
við sæti manns ef hún er í mjúkri burðar-
tösku.
Ekki er hættandi á að láta slíkan farangur
í kjallara vélarinnar, þar er öllu þjösnað og
grýtt til og frá ásamt að þar er fimbulkuldi.
Árið áður eða 2008 vorum við líka á Kan-
arí, þá hittum við þar okkar góða íslandsvin
ogfélaga harmonikuleikarann sænska Lars
Ek og konu hans Ann-Marie, hittum þau
tvisvar og fórum saman út að borða. Hann
er alltaf sami hugsjónamaðurinn hvað
varðar framtíð harmonikunnar og samvinnu
milli landa.
Hann sagði t.d. frá því að eitthvert harm-
onikusamband eða fulltrúi þess í Ástralíu
hefði haft samband við sig uppá að halda
tónleika víða um Ástralíu. Lars gerði sér
mildar vonir með þessa ferð til þessa fram-
andi lands, taldi að þar gætu leynst mörg
áh ugaverð tækifæri. Af þessari ferð varð þó
ekki, einhvers ósamræmis gætti milli sam-
bandsins f Ástralíu og milligöngumannsins,
hann virtist hafa tekið ákvörðun sem stóðst
ekki gagnvart sambandinu. Aftur á móti var
Lars boðið til Skotlands til tónleikahalds
þarsem hann gerði mikla lukku fyrirtroð-
fullu húsi.
En afturtil Kanarí, heimferð daginn eftir.
Égogfélagi minn Jón Ingi ákváðum að enda
þessa ferð með smá spiliríi eftir að rökkva
tók, á bar sem íslendingar sækja mikið og
heitirManna Bar. Kanarísk fjölskylda rekur
barinn og kann vel að meta káta íslendinga.
Skemmtilegu kvöldi laukmeð söngoggleði
og óskum samlanda okkar um góða heim-
ferð.
Vissulega er alltaf gott að koma heim á
ný og nú var daginn tekinn að lengja og vor
í nánd.
Hilmar Hjartarson