Harmonikublaðið - 01.09.2009, Síða 16

Húsnædið í litlu íbúdinni ernýtttil hins ítrasta. Þetta varádur
eldhús, eins og sjá má.
farið. Ef til vill er þetta einstakt
fyrirbæri og mér finnst það bara
allt í lagi.
Ég eignaðist þetta húsnæði,
neðri hæðina, haustið 1997, en
ég bý á efri hæðinni. Fyrst leigði
ég það út f nokkra mánuði en sá
að það gekk ekki vel og settist þá
niður og spurði sjálfan mig: „Hvað
nú?“ Og niðurstaðan varð sú að ég ákvað
að koma upp vísi að safni og nota til þess
það sem ella myndi glatast eða liggja í
skúffum eða skápum. Það var svo sem eitt-
hvað dót til hjá mér sem ég hafði safnað
en það var ekki mikið. Ég stóð upp til axla
í þessu veseni næstu árin og safnið var
opnað 17. júní árið 2000. Sem betur fer naut
ég mikillar velvildar vfða og svo var ég alltaf
með menn á útkikki fyrir mig. Ég vil nefna
Oddgeir Eysteinsson úr Eyjum sem hefur
verið mjög duglegur að hjálpa mér, m.a.
um ramma og rammaefni og ýmsa muni.
Hannes Pálsson Ijósmyndari hefur rammað
mikið inn fyrir safnið, Pétur Simonsen
sömuleiðis. Þá hafa Ríkharður Hördal for-
vörður og Hilmar Einarsson bókbindari
verið mér sérlega hjálplegir og hjá þeim
hef ég fengið rammaefni sem ég gat svo
látið sníða upp á nýtt. Það hafa mjög margir
komið að því að leggja þessu lið þó ég geti
ekki nefnt þá alla hér en þeim eru öllum
færðar þakkir mínar.
Aðsóknin að safninu var frekar lítil fyrsta
sumarið en hefur svo hægt og sígandi verið
að aukast. Það er ekki síst fyrir orð þeirra
sem komið hafa og segja öðrum frá. í sumar
hefur þetta þó verið miklu meira en nokkru
sinni. Vestfirðir virðast allt f einu hafa kom-
ist á kortið og var nú kominn tími til.
Straumurferðamanna hefurverið stöðugur
hingað í sumar og mjög margir komið við
hérna hjá mér.
Þú sagdir ádan að þetta safn væri líkleg
einstaktað gerð. Hvernig myndirðu lýsa því
fyrir lesendum Harmonikublaðsins? Hvað
erhérað finna?
Það er nú erfitt í stuttu máli. Það má
segja að safnið fjalli mest um tímabilið frá
sjötta til áttunda áratugar síðustu aldar. Hér
eru myndir úr tónlistarlífinu á íslandi,
klæðnaður og hlutir frá þekktu tónlistar-
fólki, plötur, persónulegir munir, auglýs-
ingaplaköt og ótalmargt fteira. Sögubrot í
formi mynda, muna og tónlistar. Auðvitað
er best að mæta á staðinn og sjá þetta með
eigin augum. Frásagniraf þessu verða frekar
daufar miðað við það að ganga um þessi
herbergi og sjá samspil hlutanna þar.
Þetta viðtal er tekið fyrir Harmoniku-
blaðið. Hefurþú starfað með mörgum harm-
onikuleikurum íáranna rás?
Ég held að sé óhætt að segja það. í fyrstu
hljómsveitinnni sem ég söng með spilaði
Hreiðar Jónsson á harmoniku og það var
jafnframt aðalhljóðfærið. Ástvaldur Jóns-
son, sem var mikil driffjöður í hljómsveitinni
Facon, hóf tónlistarferil sinn með því að
spila á harmoniku og ég söng mikið með
honum, en flest hljóðfæri léku í höndum
hans auk harmonikunnar. Þessir heiðurs-
menn eru nú báðir látnir, blessuð sé minn-
ingþeirra. Éghefoftsungiðvið harmoniku-
undirleik greinarhöfundar, Péturs
Bjarnasonar. Ekki má gleyma Jóni Sigurðs-
syni bankamanni ogtextahöfundi. Hann lék
listavel á harmoniku og ég söng mjög oft
með honum.
Vigdís Finnbogadóttir, þá forseti landsins,
mætir hér ífimmtugsafmæli jóns Kr.
Þá söng ég á böllum sem Bjarni á Geysi
stóð fyrir með ýmsum hljóðfæraleikurum
m.a. Gretti Björnssyni heitnum. Hann lék
líka með á plötu sem við Þuríður Sigurð-
ardóttir sungum inn á fyrir Bjarna og hét
Liðnarstundir. Það mætti nefna fjölmarga
aðra, en harmonikan á sinn sessítónlistar-
sögu okkar íslendinga og var víða eina
hljóðfærið sem var tiltækt fyrir dans-
músik.
Afturað Melódíum minninganna. Hvernig
heldurðu að næstu ár verði? Hvaða óskir
áttu helstar um þróun safnsins?
Ég hefði gjarnan viljað fá að klára þessa
hugmynd, koma þessu í viðun-
andi horf. Þetta húsnæði er á
margan hátt hentugt. Margir
verða forviða þegar þeir fara úr
einu herbergi í annað í stað þess
að koma í einhvern sýningarsal
og það gefur þessu sjarma sem
ég vil ekki missa. Vöntun á
geymslurými er hinsvegarorðið
mikið vandamál. Eitt herbergið er fullt af
dóti sem þyrfti að fá inni annars staðar svo
hægt væri að bæta þessu herbergi við
safnið. Ég hef leitað eftir stuðningi hjá bæj-
arstjórn Vesturbyggðar og skrifað þeim
margoft, síðast í maí, en ég hef engin svör
fengið, hvorki af né á. Mérfyndist betra að
fá svör á hvorn veginn sem þau væru. Það
er vont að vera ekki virtur viðlits.
Nú ert þú kominn á virðulegan aldur og
verðurekki eilífur frekar en við hinir. Pers-
óna þín og safnið mynda heild sem hvort
styður annað. Verður þetta safn nokkurn
tíma samtán þín?
Éghefði helst viljað sjá það íþessu húsi
áfram ogeftilvillmun þaðtengjastmérþó
ég hverfi. Ég fer nú ekki fram á að inni-
skórnir mínirverði við rúmstokkinn, en
samt þætti mér gott að sem minnstar breyt-
ingar yrðu hér innanhúss. Auðvitað breyt-
ast allir hlutir þegar persónur hverfa af
vettvangi, en við því verður ekki gert. Við
gætum svo sem vel þegið það að Davíð
Stefánsson kæmi til dyra í Davíðshúsi og
færi e.t.v. með lítið Ijóð fyrir gesti, en
þannig er það ekki.
Ég trúi því samt sem áður að safnið geti
staðið undir sér áfram á eigin forsendum
þó mín njóti ekki við. Ef það gæti orðið þá
finnst mér ég ekki hafa erfiðað til einskis.
Ágústhúmið hefur lagst yfir garð söngv-
arans þegar ég kveð. í stað hefðbundins
limgerðis rammar ilmandi kerfitl inn gang-
stéttina meðfram húsinu. Ásamt nokkrum
stórum og fallegum trjám eiga hvönn og
fleiri rammíslenskar plöntur skjól í garði
Jóns Kr. í bland við skúlptúra og útilistaverk
sem hann hefur sett þar upp. Söngvarinn
og listamaðurinn Jón Kr. Ólafsson og safnið
Melódíurminninganna, setur vissulega svip
sinn á Bíldudal og verður minnisstæður
ferðamanninum sem leggur leið sína á
þessar slóðir. En það má taka undir með
Jóni sjálfum og segja: „Sjón er sögu ríkari".
Til að upplifa safnið þarf að mæta á stað-
inn.
Pétur Bjarnason
16