Fréttir - Eyjafréttir - 17.12.2009, Side 18

18
Fréttir / Fimmtudagur 17. desember2009
Ekki vildi ég vera
aðkomumaðurinn
með músarhjartað
-Kafli úr bók Gylfa Ægisson, Sjúddirarírei, þar sem hann
segir frá sínum fyrstu kynnum af Vestmannaeyjum - Hann
fékk óblíðar móttökur en náði að skapa sér virðingu
Strokið að heiman
Þegar ég var fimmtán ára fór ég að
vinna við að bræða mjöl í Paul
verksmiðjunni á Siglufirði. Pabbi
var þá hættur á Ingvari og vann á
vaktinni á móti mér. Vinnunni í
verksmiðjunni var þannig háttað að
maður vann í hálftíma og hvíldi sig
svo í hálftíma. Meðan á hvfldinni
stóð áttum við slrákarnir til að
staupa okkur aðeins til að drepa
tímann. Maður var því oft nokkuð
kenndur þegar vaktinni lauk.
Þetta var sumarið 1962 og því létt
yfir mannskapnum alla jafna. Þegar
kominn var galsi í okkur strákana
eitt kvöldið var ég beðinn að
stökkva heim og sækja nikkuna. Ég
var í stuði og til í smá nikkuglens.
Ég læddist inn heima og náði að
laumast með nikkuna út án þess að
pabbi yrði mín var. Síðan var spilað
og sungið frameftir kvöldi og
drukkið samhliða. Á þessum árum
varð ég að vera kominn heim
klukkan tíu á kvöldin. Ég var þó
farinn að þora að stelast til að vera
lengur úti, en treysti því að pabbi
væri sofnaður þegar ég kæmi heim.
Flúið til Vestmannaeyja
Eftir þessa skemmtilegu kvöldstund
í mjöíverksmiðjunni gekk ég heim
samferða Jonna Páls. Þegar ég var
að kveðja hann fyrir utan Túngöt-
una áttaði ég mig á því, mér til
mikillar skelfingar, að nikkan hafði
orðið eftir niðri í verksmiðju. Ég
var ekki bara búinn að brjóta úti-
vistartímann heldur hafði ég líka
stolið nikkunni hans pabba. Hann
mátti komast að hvorugu. Ég fékk
Jonna til að fara með mér niður í
verksmiðju og brjótast inn hjá Edda
og því síður gat ég snúið heim
aftur. Steini bróðir var á þessum
tíma að vinna í Eyjum ásamt Dóra
foringja, og mér sýndist best að
fara til þeirra. Svo ég dreif mig um
borð í næsta Herjólf. Um leið og ég
mætti til Eyja réð ég mig í vinnu
hjá Fiskiðjunni og fékk herbergi á
verbúð.
Slógust við aðkomu-
menn
I Vestmannaeyjum var ég ekki
nema í rúman mánuð, en mikið var
það viðburðaríkur mánuður. Það
voru margir kóngar í Eyjum og allir
höfðu þeir gaman af handalög-
málum. Ég vissi að mörgum stóð
stuggur af þessum gaurum. Einn
þeirra var Kjartan heitinn í Fram-
nesi. Það stóð mörgum geigur af
honum enda var hann mikill um sig
og ansi sprækur glímukappi. Ég var
staddur fyrir utan blaðaturninn að
kvöldi til og var að tala við rosa-
GYLFI: I Vestmannaeyjum var ég ekki nema í rúman mánuð, en mikið var það viðburðaríkur mánuður.
Það voru margir kóngar í Eyjum og allir höfðu þeir gaman af handalögmálum. Ég vissi að mörgum stóð
stuggur af þessum gaurum..
lega sæta stelpu. Allt í einu birtist
Kjartan þar ásamt félögum sínum,
Marvin og Fúsa villingi. Þessir
strákar voru kröftugir og mikið
fyrir að slást við aðkomumenn -
eins og mig. Ekki leið á löngu þar
til Kjartan fór að nudda sér utan í
mig í þeim eina tilgangi að æsa mig
upp. Það endaði með því að ég varð
pirraður og hrinti honunt frá mér.
Þá var tilganginum náð. Hann rauk
á mig en ég náði að taka hann aftur
fyrir mig með júdóbragði sem ég
hafði lært af bókum. Hann meiddi
sig í bakinu þegar hann lenti, og
það gerði ég reyndar líka. Þegar ég
var búinn að leggja hann sagði
stelpan mér að forða mér því nú
yrði allt vitlaust. Ég tók því undir
mig stökk og hljóp á harðaspretti
niður í Fiskiðju með Marvin og
Fúsa á eftir mér.
Vinur allra helstu Eyja-
peyjanna
Vinir Kjartans voru ekki ánægðir
með þessi málalok, allra síst Fúsi
villingur. Hann ákvað að skora á
mig að mæta sér við Alþýðuhúsið
næsta kvöld. Ég gat ekki annað en
tekið þeirri áskorun. Ekki vildi ég
fá það orð á mig að ég væri að-
komumaðurinn með músarhjartað.
Ég tölti því upp á vígvöllinn, einn
míns liðs og viðbúinn átökum. En
þar var þá Fúsi mættur með alla
sína vini, og við sömdum um frið.
Sem var fínt því ég er ekki viss um
að ég hefði haft Fúsa. Ég var stærri
og örugglega sterkari, en hann var
lítill og rosalega snöggur. Eftir
þetta varð ég góður vinur þeirra
Fúsa og Kjartans og allra helstu
Eyjapeyjanna.
Kannski má segja að ég hafi
slegist til virðingar. Heimamenn
tóku mér að minnsta kosti vel og
Steini og Dóri voru ekki lítið stoltir
af mér fyrir að hafa hjólað í þessa
gaura.
Fékk vín sem kona
Eftir að hafa áunnið mér virðingu
með því að slást fór ég að detta í
það með innfæddum og verbúðar-
liðinu. Á þessum tíma var ekki
hægt að nálgast áfengi nema panta
það að sunnan og því var oft
bruggað eða reynt að verða sér úti
um vín með öðrum hætti. Það var
mikið um dansleiki og böll í eynni,
og þar var mikið drukkið og slegist.
Stundum vantaði þó vínið og þá
voru góð ráð dýr. Á verbúðinni bjó
karl sem hét Alli og átti alltaf nóg
af víni. Verst var þó að hann tímdi
ekki að gefa neinum vín ... nema
skvísum. Það vildu bara engar
skvísur drekka með honum því
hann var dálítill káfari.
Þá fundu menn það út að þar sem
ég var bæði ungur og skegglaus
væri best að breyta mér í skvísu.
Þannig gæti ég dregið karlinn á
tálar. Við fengum stelpu til að að-
stoða okkur við að útbúa gervið. Ég
var með hárkollu og slæðu yfir
hárið eins og stelpur voru oft með á
þessum tíma. Ekki man ég hvort ég
var með brjóst, enda skipti það
engu máli því að ég var svo ung.
Síðan var honum sagt að það væri
ung stúlka sem héti Stína, voða
skotin í honum, en hún væri því
miður svo déskoti feimin. Hann
þyrfti því að gefa henni aðeins í
glas til að koma henni í stuð. Hann
féllst á að bjóða henni í heimsókn
með vinum hennar.
Þegar við komum inn á herbergi
til hans var lítið um ljós. Bara kerti
því að Alli vildi hafa rómantíska
stemningu á góðu kvöldi. Hann féll
í gildruna og veitti vín á báða bóga.