Reykvíkingur - 20.06.1952, Blaðsíða 2

Akurnesingum. En þeir góðu menn verða
að athuga, að það voru bara Víkingar, Vals-
menn og KRingar sem höguðu sér þannig.
Og svo verður auðvelt að ná sér niðri á
þeim, þegar Skagamenn bursta þá.
VIÐ höfum komist í kynni við mann sem
lætur 1 Ijós grun um að hvorki öndvegis-
súlur Ingólfs Arnarsonar né Ingólfur sjálf-
ur hafi fyrst og fremst ráðið því að hann
reisti bæ sinn í Reykjavík, heldur kona hans
Hallveig Fróðadóttir. Hún hafi séð að í
Laugadalnum var með afbrigðum gott að
þvo þvott, og þar í nánd væri því ákjósan-
legt að eiga heima.
Síðan er vatnið búið að streyma 95 stiga
heitt á celsius upp úr Laugadalnum næstum
1100 ár, og mikill þvottur verið þveginn þar.
En vinnubrögð á staðnum munu lengstum
hafa verið með líkum hætti og þegar Hall-
veig fór þar fyrst að bleikja sitt lín — þang-
að til dag einn í nóvembermánuði síðastliðn-
um. Þann dag hélt nýi tíminn innreið sína á
Þvottalaugarnar. Það voru settar þar upp
tvær þýskar Rondovélar.
Þetta eru fyrstu þvottavélar sem leigðar
hafa verið almenningi á íslandi. Eigandi
þeirra er Svavar Guðjónsson, höfundur
ofangreindrar kenningar um tildrög þess að
landnámsmaðurinn settist að í Reykjavík.
Og sjálfur var hann ekki laus við að vera
dálítið landnámsmannslegur þegar hann
gekk til móts við okkur út úr hinum dul-
magnaða gufumekki þvottahússins í Lauga-
dalnum dag einn fyrir skemmstu, sá að
komnir voru blaðasnápar í fréttaleit og
glotti við tönn.
Svavar kveðst viss um að Hallveig hafi
verið í góðu skapi eftir sinn fyrsta dag í
Þvottalaugunum, og fundist nærföt Ingólfs
nakkvat blæfögur og betri útlits en til
dæmis eftir þvottadagana fyrrum heima í
Noregi. Vatnið í laugunum búi nefnilega yfir
eiginleikum sem óvíða finnist annarstaðar,
og stafi sennilega af brennisteinsinnihaldi
þess. Sé frægð lauganna ekki síst að þakka
þessu, enda segist Svavar vita mörg dæmi
þess að konur, sem eigi heima hjá sér full-
komnar vélar og öll þægindi til þvotta, hafi
það fyrir sið að fara alltaf öðru hverju með
tau sitt inn í laugar & þvo þar. Hann fullyrð-
ir að hvítasta og blæfegursta léreft í bæn-
um sé að finna hjá konum sem að stað-
aldri þvoi í Þvottalaugunum.
Auk þess fylgir laugunum einhver sá
þokki sem veldur því að konur eigi erfitt
með að hætta þar þvotti með öllu, hafi þær
einu sinni vanist staðnum. — Konur úr
öllum stéttum koma þangað til að þvo,
efnakonur jafnt sem hinar efnaminni. Og
þær koma víðvegar að, vestan af Seltjarn-
arnesi, sunnan úr Kópavogi, ein kona, gam-
all Reykvíkingur sem flutst hafði búferlum
í Gaulverjabæ, kom þaðan eitt sinn austan
með stórþvott, og kallaði þetta skemmti-
ferð. Forstöðukonur í félagsmálum koma
hingað einnig margan dag, og svo heyrir
maður þær kannski flytja langt erindi í
útvarpið um kvöldið, eða les eftir þær magn-
aða kvenréttindagrein í blöðunum næsta
morgun.
Gamla laugin með bognu stálgrindunum
yfir, sem svo víða hefur sést á myndum,
er ekki notuð lengur. Hún hefur staðið þurr
í allmörg ár, og er að lenda í niðurníðslu,
enda sjálfsagt ekki talin til sögulegra minja,
frekar en annað á þessu landi. Nú er þvegið
í sérstöku húsi & komast þar fyrir 20—30
konur með þvott sinn í einu. í því húsi
ríkir ætíð dugnaður og gott lundarfar, enda
mun andi Hallveigar gömlu sveima þar
um í gufunni.
Áfast þessu húsi er ofurlítið herbergi fyrir
konurnar að drekka þar kaffi. Þær hella
upp á könnuna beint úr krönunum. Rómar
Svavar mjög þá rausn sem hann hefur þar
orðið aðnjótandi, og góðar trakteringar. Tel-
ur hann vandfundinn þann mann sem þegið
hafi kaffi úr jafn mörgum könnum eins og
hann. Á því sviði eigi hann sennilega ís-
landsmet — ef ekki heimsmet.
VIÐ höfum gert svolitlar breytingar á
þessu blaði, stytt tvo fastadálka og slegið
þeim saman, fellt einn niður, flutt annan,
hvílt þann þriðja (Umheiminn), að minnsta
kosti í bráð. Ennfremur höfum við gert
smávegisbreytingar á litnum, og ætlunin er
að breyta títt um litarform framvegis, þó að
ekki verði um neinar stórbreytingar að ræða
og efnið hljóti hverju sinni að ráða þar tals-
verðu um. Okkur finnst sem þessar breyt-
ingar geri okkur kleift að bæta töluverðu við
efni blaðsins, en það hefur frá upphafi vakað
fyrir okkur að „svindla" ekki á lesmáli,
við höfum reynt eftir megni að koma sem
allra mestu efni á síðurnar. Þetta geta les-
endurnir prófað með samanburði við önn-
ur blöð af svipaðri stærð, eða „stærri“ blöð.
Stóri stafurinn á fyrstu blaðsíðu er tölu-
blaðsnúmerið. Við segjum frá þessu hérna
til vonar og vara, en gáfuðum lesendum er
auðvitað guðvelkomið að hlaupa yfir það.
Svo er ástæðulaust að gefa lengri skýrslu að
sinni, nema hvað það er ánægjulegt að geta
skýrt frá því, að kleppsidjótinn, sem skrif-
aði „býður“ (velkominn) ypsilonlaust á
bls. 7 í síðasta tölublaði hefur að sjálfsögðu
verið rekinn.
F
1-iIN mikil og hjartkær vinkona okkar, sem
ekki vill láta nafns síns getið, trúði okkur
fyrir því upp úr þurru í síðastliðinni viku,
að hana hefði nú árum saman dreymt fyrir
snöggum veðraskiptum, þ. e. a. s. skiptum
á hinn verri veg. Við áttum ekki von á þessu
og báðum um nánari útskýringu á fyrir-
brigðinu, og þá sagði hún, að þetta væri eins
einfalt og stálhúsgögn og hreint ekkert
merkilegra, bara dreymdi sig stundum ein-
hverja ógn & býsn of hænsnueggjum og
stundum aragrúa af silungi og þá væri ekki
að sökum að spyrja..
Mig dreymir hérumbil einungis hænuegg
á veturna, sagði hún, því að hænuegg í mín-
um draumum eru fyrir snjókomu og harð-
indum. Mig dreymir, að ég er stödd í tiltekn-
um hænsnakofa í tiltekinni sveit, og það er
urmull af eggjum í kofanum. Það er sama,
hvar ég drep niður hendi, allsstaðar eru egg
fyrir, stór og væn egg. Ég byrja að safna
þessum eggjum, og það er aldeilis ótrúlegt,
hvar þau geta leynst. Svo vakna ég í miðjum
kliðum — mér hefur ekki ennþá tekist að ná
saman öllum eggjunum og koma þeim inn
í bæ — og daginn eftir kemur illviðri.
Mig dreymir hinsvegar silungadrauminn
nærþví eingöngu á sumrin, enda boðar hann
ekki snjókomu, heldur rosa og rigningu. í
silungadraumnum er ég stödd við læk, sem
er kvikur af silungi. Þeir eru óskaplega,
ótrúlega stórir, og ég er ýmist að veiða þá
eða horfi bara á, hálfbrjáluð af veiðihug.
Svo vakna ég og svo kemur rosinn.
Við spurðum þessa vinkonu okkar, hvort
hana dreymdi aldrei fyrir góðu veðri, til
dæmis norðanátt á suðurlandi og sólskini,
en hún kvað það ekki vera. Enda er það
svo, sagði hún, að þegar mig dreymir ekki
hænuegg eða silunga, þá'er yfirleitt stór-
tíðindalaust.
FRÁ einum aðdáanda okkar á Akureyri
fengum við s.l. föstudag eftirfarandi bréf:
Herra ritstjóri.
Þegar ég las þetta eintak af blaði yðar
„Reykvíkingur", kom í huga minn vísa eftir
Stephan G. og er hún á þessa leið:
List er það líka og vinna,
lítið að tæta upp í minna,
og alltaf í þynnra þynna
þynnkuna allra hinna.
Vinsamlegast
Egill Jóhannsson
skipstjóri.
2
REYKVÍKINGUR